Και τώρα που τελείωσε το Τόκιο, τι;

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι ποτέ τα μετάλλια και οι διακρίσεις. Καλά είναι, όταν έρχονται, αλλά μικρή σημασία έχουν για όλους τους υπόλοιπους, πέρα από τους ίδιους τους αθλητές. Γι' αυτούς είναι η απόλυτη δικαίωση των κόπων τους, η πραγματοποίηση των ονείρων τους, για μας είναι μια όμορφη ανάμνηση. Η θύμηση του πού ήμασταν, όταν ο τάδε και η δείνα πήραν το μετάλλιο.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι οι στιγμές. Αυτές που σηκώνουν τις τρίχες σου, αυτές που σε κάνουν να δακρύσεις, αυτές που σε καθηλώνουν, αυτές που σε κάνουν να νιώσεις πραγματικά υπερήφανος. Η προσπάθεια, το ήθος, αυτό το ένα δευτερόλεπτο που σε παγώνει. Αυτά είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Στο Τόκιο, σ' αυτούς τους ταλαιπωρημένους Αγώνες που αναβλήθηκαν, που διεξήχθησαν μετά κόπων και βασάνων εν μέσω μιας πανδημίας, χωρίς κόσμο στις κερκίδες, με εξαντλητικά μέτρα προστασίας, οι Έλληνες αθλητές πάλεψαν. Με ελλιπή προετοιμασία, με ελάχιστη πραγματική βοήθεια πέρα κάποιων ιδιωτικών πρωτοβουλιών, άλλοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι. Λίγη σημασία έχει. Η επιτυχία είναι συνέπεια της προσπάθειας, όχι όμως αναγκαία προϋπόθεσή της.

Άλλωστε, το τι είναι επιτυχία διαφέρει για τον κάθε αθλητή. Για τον Λευτέρη Πετρούνια είναι το μετάλλιο, γιατί ο ίδιος, με τη δουλειά του και το ταλέντο του, έχει θέσει εκεί ψηλά τον πήχη. Για κάποιον άλλον, μπορεί να είναι η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Στο Τόκιο είχαμε επιτυχίες. Είχαμε παιδιά που έλαμψαν, όχι μόνο για τα αθλητικά τους κατορθώματα, αλλά και για το ήθος τους. Σε μια συνθήκη μαύρη για την Ελλάδα, εν μέσω πανδημίας, καταστροφικών πυρκαγιών, τα παιδιά μας χάρισαν ένα λόγο να γελάσουμε. Από τον Γιάννη Φουντούλη που έκανε μία από τις σημαντικότερες δηλώσεις της σύγχρονης αθλητικής ιστορίας, όταν ζήτησε συγγνώμη για την χαρά των συναθλητών του για την πρόκριση στον μεγάλο τελικό του πόλο, μέχρι τα δάκρυα απογοήτευσης του Θοδωρή Ιακωβίδη για την μηδενική βοήθεια που έχει λάβει τόσα χρόνια, οι Έλληνες αθλητές δίδαξαν ταπεινότητα και ενσυναίσθηση. Πόσο μας λείπουν αυτά τα χαρακτηριστικά...

Δυστυχώς, ο κανόνας είναι, ότι τώρα που τελείωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα τα ξεχάσουμε αυτά τα παιδιά. Θα επανέλθουμε στην καθημερινότητα των οπαδικών όχλων και της μιζέριας και θα τα θυμηθούμε σε τρία χρόνια στο Παρίσι. Πόσο κρίμα είναι γι' αυτά, για μας, για την ελληνική κοινωνία.

Τα θυμόμαστε κάθε τέσσερα χρόνια, τα θαυμάζουμε, γράφουμε διθυράμβους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις ιστοσελίδες και μετά... η λήθη. Ένας αέναος κύκλος δεκαετιών, δίχως τέλος.

Αντί να χαρούμε μαζί τους το ταξίδι, βλέπουμε μονάχα την Ιθάκη. Μόνο, που η Ιθάκη είναι το δέντρο και όχι το δάσος. Οι δύο-τρεις βδομάδες των Ολυμπιακών Αγώνων είναι το επιστέγασμα κόπων και προσπαθειών, που αξίζουν πολύ περισσότερο από την τρίτη, δέκατη ή τριακοστή θέση.

Αντί να προβάλουμε και να θαυμάζουμε αθλητές που μοχθούν, διαλέγουμε να διπλοκλικάρουμε θολά είδωλα μεγαλομανίας, εγωιστικά κενά υποκείμενα, εμποτισμένα στον καταναλωτισμό και την αυτοπροβολή. Και οδηγούμε με αυτόν τον τρόπο ιδιωτικά κεφάλαια, που θα μπορούσαν πραγματικά να βοηθήσουν αυτούς τους αθλητές, να ξοδεύονται σε ψεύτικα ριάλιτι εμπαιγμού και αυτοϊκανοποίησης.

Σε τρία χρόνια, που θα δούμε την επόμενη Ντουντουνάκη να δακρύζει για τα εκατοστά του δευτερολέπτου που την άφησαν εκτός τελικού, την επόμενη Ντρισμπιώτη να ξέρει, ότι ίσως μπορούσε να πάρει και μετάλλιο, αν είχε κάνει σωστή προετοιμασία, τον επόμενο Κυνηγάκη να δηλώνει ότι είναι μόνος του στο σκοτάδι, πολύ φοβάμαι ότι θα είμαστε πάλι στο ίδιο σημείο. Είναι άδικο, γιατί είναι αναστρέψιμο. Βούληση θέλει.

Για 16 ημέρες, οι Έλληνες αθλητές έδειξαν πάλι στην κοινωνία μας τι σημαίνει η λέξη «πρότυπο». Όπως είχαν κάνει τέρατα του παρελθόντος, όπως ο Γαλακτόπουλος, ο Μυγιάκης, ο Χολίδης, ο Δήμας, η Πατουλίδου και τόσοι άλλοι. Και τα έχουμε ανάγκη αυτά τα πρότυπα, τώρα ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε.

Δεν ζητάνε ελεημοσύνη αυτά τα παιδιά. Είναι πολύ περήφανα για να το κάνουν. Βοήθεια θέλουν. Γι' αυτά, αλλά και για μας. Για να μην τα θαυμάζουμε, μόνο κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά κάθε βδομάδα, κάθε μέρα. Το αξίζουν, το αποδεικνύουν κάθε φορά που τα βλέπουμε και τα ακούμε. Μόνο, που η συχνότητα που τα βλέπουμε και τα ακούμε είναι απελπιστικά μικρή. Έχει έναν σταθερό κύκλο τεσσάρων ετών. Καλό θα κάνει σε όλους να τον σπάσουμε...