Μη σταματάς να μιλάς!

Οι έλληνες Ολυμπιονίκες στους Αγώνες του Τόκιο έτρεξαν, κολύμπησαν, αγωνίστηκαν και… μίλησαν! Και μόνο για το τελευταίο πρέπει να σταθούμε στο θέμα Ολυμπιονίκης και κοινωνική ευθύνη. Ο Ολυμπιονίκης δεν είναι αποκομμένος από το κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, περιβάλλον. Οι συνθήκες όμως που το διαμορφώνουν τον απομακρύνουν απ’ αυτό, τον αποδυναμώνουν και τον εκτρέπουν, συνήθως, στην ιδιώτευση και τη σιωπή. Ο έλληνας Ολυμπιονίκης είναι (σχεδόν) μόνος του και τον έχουν «εκπαιδεύσει» να είναι μόνος του. Οι ηγεσίες, πολιτικές, αθλητικές, οικονομικές, του μαθαίνουν ότι το ατομικό σπορ μένει ατομικό και σε κάθε εξωαγωνιστική εκδήλωση. Ο Ολυμπιονίκης κάποιου μη προβεβλημένου ομαδικού αθλήματος μένει μόνος γιατί «κανείς δεν θα ασχοληθεί με το πόλο». Ισχύουν όλα αυτά όπως και το διαχρονικό συμπέρασμα-αξίωμα πως «το έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες». Προφανώς και είναι τα ποδοσφαιρικά σώβρακα στα οποία αναφερόταν ο Τζίμης Πανούσης. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο όμως οι Ολυμπιονίκες μίλησαν και εκτός από τις ευθύνες της πολιτείας, των ΜΜΕ, των οικονομικών παραγόντων, ανέδειξαν και τις δικές τους! Ναι, τις δικές τους που αν δεν τις εκφράσουν μόνοι τους κανείς δεν θα τους ζητήσει τη γνώμη τους, τη συμβολή του, τη βοήθεια τους. Τα όσα ειπώθηκαν σ’ αυτούς τους Αγώνες ας είναι η αρχή μιας πορείας που θα σταματήσει όταν δεν θα χρειάζεται να μιλάνε πια οι Ολυμπιονίκες μας.

Όσοι δεν έμειναν στα τετριμμένα και στις αναμενόμενες ευχές κέρδισαν την προσοχή μας. Η περίπτωση του Θόδωρου Ιακωβίδη χαρακτηριστική. Το ξέσπασμα του για την εγκατάλειψη από την πολιτεία είναι ένα βήμα προς τη δικαίωση του ρόλου των αθλητών στην κοινωνία. ΄Όπως και τα όσα είπε ο Γιώργος Πομάσκι για την αδιαφορία των κρατικών αξιωματούχων. Φυσικά δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη συγκλονιστική δήλωση του Γιάννη Φουντούλη μετά τη νίκη-πρόκριση στον τελικό της Εθνικής Ομάδας Ανδρών Πόλο. «Ζητάμε συγγνώμη για τη χαρά μας»! Ενσυναίσθηση, οργή, πίκρα, στεναχώρια… Όλα καλοδεχούμενα και πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη από τους αρμόδιους φορείς. Η μεγάλη πίεση όμως απαιτεί δύο πράγματα: κατανόηση της θέσης των Ολυμπιονικών στο κοινωνικό σύνολο και συνέπεια. Στο εμπορευματοποιήμενο σκηνικό κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να δώσουν νίκες, επιτυχίες, κύρος, οικονομικά οφέλη στις χώρες τους. Το κράτος τους ζητά να επιδιώκουν την κορυφή, μια και οι εκπρόσωποι του πανηγυρίζουν μαζί τους με την παραμικρή αφορμή, διαφημίζουν τα θετικά αποτελέσματα και επαίρονται για το υψηλό αθλητικό επίπεδο της χώρας. Η καθαρή σκέψη απομακρύνει τη θολούρα και τονίζει πως αυτό είναι στυγνή εκμετάλλευση αφού αυτοί που παράγουν αυτοί και αδικούνται κατάφωρα.

Ο Ολυμπιονίκης λοιπόν, που βρίσκεται στην πρώτη θέση της παραγωγικής διαδικασίας πρέπει να ζητήσει αυτό δικαιούται. Την αναγνώριση, την ανταμοιβή, την υποστήριξη. Αυτός που παράγει τον αθλητικό πλούτο πρέπει να τον καρπώνεται κιόλας. Δεν είναι δυνατόν να αρκείται στα αποφάγια που του αφήνουν οι ανεύθυνοι πολιτικοί και πρόεδροι των ομοσπονδιών. Ο κόπος των Ολυμπιονικών και η πορεία τους επιβάλλουν τη συνεχή διαμαρτυρία, την απαίτηση για καλύτερες συνθήκες προπόνησης, την αξιοπρεπή προβολή από τα ΜΜΕ και τη στήριξη της κοινωνίας. Οι Ολυμπιονίκες πρέπει να γίνουν πιο επιθετικοί σ’ αυτά που ζητούν, πιο αποφασιστικοί και η προσπάθεια να είναι συλλογική και επίμονη. Όσο δεν γίνεται αυτό, το ατομικό υπερτερεί και καταδικάζει αξιόλογους ανθρώπους στην αφάνεια και τον συμβιβασμό.
Οι Ολυμπιονίκες έχουν δύναμη και όταν μιλάνε ακούγονται. Το πεδίο δράσης και ο προορισμός πρέπει να αξιοποιηθούν απ’ αυτούς για να αναδείξουν τα διαχρονικά προβλήματα του αθλητικού χώρου. Το μέγεθος τους είναι πιο μεγάλο απ’ όσο νομίζουν και μπορούν να το εκμεταλλευτούν για να περάσουν τα αιτήματα, τα μηνύματα τους. Εννοείται όμως ότι αυτό απαιτεί συλλογική δράση και συνέχεια. Όσα ακούστηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι μια αρχή και δεν πρέπει να τελειώσει τώρα. Η υπενθύμιση της οικτρής κατάστασης του ελληνικού αθλητισμού δεν μπορεί να στηρίζεται διαρκώς στην ατομική υπέρβαση και την ιώβεια υπομονή. Η συλλογική οργάνωση και οι δυναμικές δράσεις πρέπει να είναι η συνέχεια. Γιατί να κατέβει ένας Ολυμπιονίκης στους επόμενους μεγάλους αγώνες όταν δεν θα έχει την παραμικρή βοήθεια; Το πατριωτικό φιλότιμο και η πατριωτική συνείδηση δεν μπορούν να είναι συνέχεια η δικαιολογία και το σημείο συμβιβασμού. Ας συνεχίσουν, λοιπόν, να μιλάνε για την αξιοπρέπεια τους και την ειλικρινή σχέση με την κοινωνία, τον λαό.