Το γλέντι των Ελλήνων

• Λεζάντα νο1
• Λεζάντα νο2

Το show είναι (και) των Ελλήνων, αλλά δεν βγαίνει από την ελληνική γη. Είναι η επαφή με τον κόσμο και την εξέλιξη της γιορτής. Τα λαμπερά φώτα μας θέλγουν, η πολύχρωμη, ξέφρενη, μουσική γίνεται δεκτή και η «μεταφρασμένη» ανεμελιά μας ικανοποιεί, μας τονώνει, μας ρίχνει στη σαγήνη και στην πλάνη του μάταιου. Το γλέντι, όμως, είναι σίγουρα των Ελλήνων. Ποτό, φαγητό, χορός και μουσική που μίλησε πριν από εμάς σε εμάς! Οι Έλληνες βγάζουν τραπεζάκια έξω, μεγαλώνουν τα σύνορα των αυλών και περιμένουν τον οίνο τον καθαρό, τον λυτρωτικό, τον αναζωογονητικό. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει η παράδοση-φλέβα που ρέει στη μνήμη, στη συνείδηση, στην ψυχή μας. Τα πνευστά, τα χάλκινα, τα τύμπανα, τα λαϊκά έγχορδα και οι ατίθασες, ελεύθερες, φωνές θα συνοδεύσουν την ανάγκη για γιορτή, για απόδοση τιμών, λυγμών και κατάθεση ψυχών. Όταν ο κόσμος μας ξαναδόθηκε μας ζήτησε να στήσουμε μια ευωχία όπως εμείς ξέρουμε. Δεχτήκαμε και κάναμε το γλέντι μέρος της απαίτησης. Και εκεί που μας δρόσισε, εκεί μας έκαψε. Ας είναι… Εκείνη τη μέρα, την τελευταία, της μεγάλης μάζωξης, βάλαμε τα καλά μας, τα πρόχειρά μας και ήπιαμε το κόκκινο του κρασιού και το χρυσό του θέρους. Πριν 19 χρόνια, ο πάντα νέος Σεπτέμβρης κοιτούσε τον μεθυσμένο Αύγουστο.

Λεζάντα νο1

Ο Αύγουστος έλιωνε στο καύμα του και οι άνθρωποι έψαχναν αφορμή να δροσιστούν, να μαζευτούν, να πιουν, να ξεχαστούν. Οι αιτίες ήταν δύσκολες και δυσεύρετες στην ομίχλη της ψυχής. Τα τραπέζια και οι καρέκλες στήθηκαν, οι θεριστές κρατούσαν το «χρυσάφι» τους και έδιναν τον ιδρώτα τους. Αυτή η γιορτή ήταν σε κοινή θέα και το πλήθος ήταν μεγάλο, οι πλατείες έγιναν κερκίδες και τα «βίβα!» μικρά λευκά καθίσματα. Φως του ήλιου δεν υπήρχε και οι μικροί κεραυνοί έβγαιναν από ματαιόδοξες μηχανές. Η αφορμή, πάντως, είχε όνομα: Ολυμπιακοί Αγώνες Αθήνα 2004. Η τελετή λήξης είχε σκοπό να αναδείξει το «έξω καρδιά του Έλληνα», το διονυσιακό του πνεύμα, να τιμήσει την λαϊκή του καταγωγή. Το θέαμα ήταν καλά φτιαγμένο και ο κόσμος είδε τα παιδιά του ήλιου και της σκληρής ελληνικής γης να ξεδίνουν, να χορεύουν, να πίνουν κρασί και να προετοιμάζονται για την επόμενη παραγωγή. Στην παγκόσμια εικόνα χώρεσαν οι εργάτες των χωραφιών με τους γλεντοκόπους. Τα εκατομμύρια μάτια είδαν των ελλήνων τις κοινότητες και τις εργασίες συνεργασίες, το «όλοι οι καλοί οι χωράνε» και πως ο οίνος καρδία ανθρώπου ευφραίνει. Οι χοροί θα κρατούσαν, όπως και ο κάματος και οι θνησιγενείς ελπίδες. Κάποιος έσβησε τη φλόγα της δάδας και κάποιος πασχίζει να κρατήσει αυτήν που έχουμε μέσα μας.

Λεζάντα νο2

Η Ελλάδα χωρισμένη στα δύο, αλλά όχι διχασμένη. Η πάνω σκηνή και η κάτω. Στην κάτω ο μόχθος, ο κόπος, ο κάματος, η χαρά της συγκομιδής, η αξία αυτών που παράγουν, η συντροφιά στον τόπο και την ώρα εργασίας. Οι εργάτες γης με ρούχα ανάλαφρα, καλοκαίρι γαρ, στους ώμους κρατούν τα στάχυα, το χρυσάφι του εδάφους, η περιουσία του μη προνομιούχου. Αυτή ομάδα τρέχει και βλέπει, ίσως χαιρετά, τους ανθρώπους της πάνω πλατείας. Θα μπορούσε να είναι προβολή των εαυτών, διχασμός του χρόνου και του χώρου, αλλά όχι. Οι Έλληνες ήξεραν, και ξέρουν, να δουλεύουν και φυσικά να τιμούν τις γιορτές και τις καλοδιάθετες συναθροίσεις. Αυτοί που διασκεδάζουν τιμούν τον ευλογημένο οίνο, παίζουν με το καλάθι που έχει τα σταφύλια και φυσικά χορεύουν, κινούνται στον ρυθμό της μουσικής τους, του λόγου τους, ξεδίνουν και τα κορμιά δείχνουν πανίσχυρα. Εδώ, σε αυτή την ανυπόκριτη σύναξη, όλα είναι πιθανά και όλα δεκτά. Γυναίκες με καλά φορέματα και με τα ρούχα της καθημερινότητας. Άντρες με πουκάμισο και γραβάτα, μόνο με παντελόνι, με σορτσάκι, με διάθεση που υπερισχύει όλων. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας τελειώνουν και όσοι είναι στις κερκίδες δίνουν το τελευταίο χειροκρότημα. Πότε θα είναι το επόμενο;