Δεν σ' αφήνουν ούτε να... αναπνεύσεις!

Λένε ότι αν δεν πάθεις, δεν πρόκειται να μάθεις! Και ειδικότερα στην περίπτωση της Εθνικής ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών, στις αρχές του 21ου αιώνα, το μάθημα ήταν τριπλό και πολλαπλά διδακτικό.

Μετά τον εντός έδρας διασυρμό του 2002, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα τις Ιντιανάπολις, όπου οι διοργανωτές γνώρισαν τρεις ήττες (από Αργεντινή, Σερβία και Ισπανία) και αρκέστηκαν στην ταπεινωτική 6η θέση, ακολούθησε η αποτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Το 2004, οι Αμερικανοί ήρθαν στην χώρα μας με μπροστάρηδες τον Ντάνκαν και τον Άϊβερσον και τους ΛεΜπρόν (Τζέϊμς), τον Καρμέλο (Άντονι) και τον (Ντουέϊν) Γουέϊντ να αποτελούν «χρυσές» εφεδρείες, το ποιοτικό τους ρόστερ, όμως, δεν στάθηκε αρκετό για να τους γλιτώσει από τρεις ακόμη «ξεγυρισμένες σφαλιάρες» (από Πουέρτο-Ρίκο, Λιθουανία κι Αργεντινή). Το χάλκινο μετάλλιο και η τρίτη θέση στο βάθρο, ήταν μία παρηγοριά που κι αυτή ίσως να μην άξιζε στην ομάδα του Λάρι Μπράουν, έτσι όπως εμφανίστηκε στα παρκέ του Ελληνικού και του ΟΑΚΑ.

Και φτάνουμε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ιαπωνίας, όπου η λεγόμενη «Dream-Team» παρατάχθηκε υπό τις οδηγίες του πλέον πετυχημένου προπονητή (Μάϊκ Σιζέφσκι) στο κολεγιακό πρωτάθλημα (Ντιουκ) και με πολύ πιο προσεκτικές επιλογές (ο κορμός της Αθήνας με ΛεΜπρον, Καρμέλο και Γουέϊντ, ενισχύθηκε με Κρις Πολ, Μπος και Χάουαρντ) που έγιναν από το νέο διευθυντή (Τζέρι Κολάντζελο), τον οποίο όρισε η USA Basketball, σε μία προσπάθεια να επανέλθει στην κορυφή του παγκοσμίου μπάσκετ σε εθνικό επίπεδο. Το αποτέλεσμα; Όλοι θυμόμαστε τι έγινε στον αλησμόνητο ημιτελικό της Σαϊτάμα, όπου η Ελλαδάρα μας έριξε στο καναβάτσο το φαβορί για την πρώτη θέση, που μέχρι να παίξει με την «επίσημη αγαπημένη», κέρδιζε όλους τους αντιπάλους με μ.ο. 25 πόντους διαφορά.

Αυτό ήταν! Οι Αμερικανοί «ορκίστηκαν» ότι δεν θα επιτρέψουν ξανά τέτοιο διασυρμό και δείχνοντας εμπιστοσύνη στο δίδυμο Σιζέφσκι-Κολάντζελο, το οποίο φέτος συμπληρώνει 11 χρόνια αδιάλειπτης συνεργασίας, έχτισαν ένα άκρως επιτυχημένο πρόγραμμα, που έκτοτε μετράει μόνο νίκες (69-0 σε 46 επίσημα και 23 φιλικά ματς) και χρυσά μετάλλια, σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις. Έστω κι αν στα δύο τελευταία τουρνουά, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ισπανίας (2014) και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, παρατάχθηκαν χωρίς όλα τα κορυφαία ονόματα του ΝΒΑ!

Τι άλλαξε

Οι επιτελείς της αντιπροσωπευτικής ομάδας των Η.Π.Α. αποφάσισαν να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση σε όλες τις λεπτομέρειες του παιχνιδιού, να πάρουν πολύ πιο σοβαρά την αποστολή τους, δείχνοντας περισσότερο σεβασμό σε όλους ανεξαιρέτως τους αντιπάλους τους και φυσικά να αξιοποιήσουν τα αθλητικά προσόντα των παικτών, στα οποία και οφείλεται η μεγαλύτερη διαφορά στην σύγκριση μεταξύ των δύο «κόσμων» του αθλήματος. Γι' αυτό ακριβώς και προγραμματίζουν πιο πολλά meetings και προπονητικά camps πριν ριχτούν στην μάχη, μελετούν ενδελεχώς τους αντιπάλους τους και φροντίζουν να δίνουν έμφαση στο physical game, με στόχο όσο το δυνατόν περισσότερα εύκολα καλάθια στο ανοιχτό γήπεδο.

Τι θα γίνει φέτος στο Ρίο

Όποιος παρακολούθησε τα πέντε τεστ προετοιμασίας που έδωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, πριν "πετάξουν" για την Βραζιλία, δεν θα δυσκολεύτηκε να αντιληφθεί τους πυλώνες του παιχνιδιού των παικτών του "coach K"! Mε "όπλα" το μάκρος των χεριών τους, την ταχύτητα, την έκρηξη και την εν γένει αθλητικότητά τους, οι Αμερικανοί επιβάλλουν διαβολεμένο ρυθμό, πιέζουν ασφυκτικά στην άμυνα, προκαλώντας πάρα πολλά λάθη των αντιπάλων τους, που τους δίνουν πολλές ευκαιρίες για το λεγόμενο transition game. Αυτή η ομάδα, όμως, έχει και τουλάχιστον τρεις "θανατηφόρους" σουτέρ (Ντουράντ, Τόμπσον και Καρμέλο), οι οποίοι – εδικά σε διεθνές επίπεδο, που το τρίποντο είναι μισό μέτρο πιο κοντά από το NBA - σουτάρουν μακρινά σουτ λες και είναι lay-up!

Τι έδειξε η πρεμιέρα με την Κίνα

Το σχεδόν «double-score» (119-62) κόντρα στους δυστυχείς Κινέζους, που τις τελευταίες δύο εβδομάδες έπαιξαν για 3η φορά κόντρα στην Αμερική, βρήκε τους παίκτες του Γκονγκ-Λουμίνγκ, μετά βίας να μπορούν να αλλάξουν δύο πάσες και να κυκλοφορήσουν τη μπάλα, ενώ όταν αποφάσιζαν να πάνε στο ένας εναντίον ενός, πλην του πρώην NBAer Γιανλιάν Γι (25π. & 6ρ.), σπάνια κατάφερναν να αντικρίσουν το καλάθι... Στην πρώτη περίοδο το σκορ ήταν ήδη 30-10, στο πρώτο μέρος οι νικητές είχαν κάνει τουλάχιστον 7 καρφώματα, ενώ όταν στη λήξη της 1ης περιόδου, ο πολωνικής καταγωγής Αμερικανός ομοσπονδιακός τεχνικός, έβαλε την 2η πεντάδα, η ένταση της πίεσης στην άμυνα ανέβηκε τόσο πολύ, που ο ίδιος ο Σιζέφσκι δήλωσε ότι «κάποια στιγμή, στο 2ο δεκάλεπτο, μου φάνηκε ότι παίζαμε με 7 παίκτες στα μετόπισθεν!».

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ήδη θεωρούν τη νέα φουρνιά ως την πιο ικανή αμυντικά απ' όλες τις ομάδδες που παρουσίασε ποτέ η USA Basketball από το 1992 και μετά, οπότε και η Εθνική Αμερικής αγωνίζεται με επαγγελματίες παίκτες. Στους 6 αγώνες του εφετινού καλοκαιριού, 5 φιλικούς κι έναν επίσημο, οι παίκτες του Μάϊκ Σιζέφσκι δέχονται κατά μ.ο. 60,1 πόντους

Με ποια κριτήρια επελέγη η δωδεκάδα

Σε γενικές γραμμές, η 12άδα των Ηνωμένων Πολιτειών έχει φτιαχτεί με γνώμονα τη συνύπαρξη τουλάχιστον δύο εξαιρετικών παικτών σε κάθε θέση, που ταυτόχρονα ο ένας να συμπληρώνει τις... όποιες αδυναμίες του άλλου. Τηρουμένων των παικτών που ήταν διαθέσιμοι, στον «άσο», υπάρχει ο ασύλληπτος ball-handler Καϊρι Ίρβινγκ, που έχει υπερτερεί σε σουτ, διείσδυση και γενικά σε επιθετική ικανότητα του Κάϊλ Λόοουρι, που όμως, είναι πιο συνεπής αμυντικός, οργανωτής και πιο σκληροτράχηλος point-guard. Στις θέσεις των guard-forward, στην ίδια πεντάδα, βρίσκονται το επιθετικό «υπερόπλο» που ακούει στο όνομα Κέβιν Ντουράντ, ο οποίος πλαισιώνεται από τον πιο αποτελεσματικό spot-shooter του NBA (Κλέϊ Τόμπσον) και τον πιο έμπειρο και πιο all-around εκ των δύο (υπό την έννοια ότι παίζει το ίδια καλά με πρόσωπο και με πλάτη στο καλάθι), Καρμέλο Άντονι. Μέσα τη ρακέτα αρχίζει ο δυναμικός και βαρύς, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικός επιθετικά αλλά και στο ριμπάουντ, ΝτεΜάρκους Κάζενς, που μοιράζεται τον χρόνο με τον ΝτεΆντρε Τζόρνταν, ο οποίος βγάζει περισσότερη ενέργεια, είναι πιο γρήγορος και καλύτερος αμυντικός.

Από τους υπόλοιπους πέντε που έρχονται από τον πάγκο, τον πιο σημαντικό ρόλο έχει ο Πολ Τζορτζ, που παίρνει χρόνο από τους Ντουράντ και Καρμέλο, ενώ πιο πίσω στο rotation, βρίσκονται οι ηγέτες των Ραπτορς και Μπουλς αντίστοιχα, ο ΝτεΜαρ Ντε Ρόζαν και ο Τζίμι Μπάτλερ και ρόλο 11ου και 12ου παίκτη, έχουν οι περυσινοί πρωταθλητές του ΝΒΑ και πρώην συμπαίκτες πλέον στους Ουόριορς, ο Ντρέϊμοντ Γκριν και ο Χάρισον Μπαρνς. Με τόσους παίκτες που συνδυάζουν αθλητικά προσόντα, επιθετική δεινότητα, αποτελεσματικό περιφερειακό σουτ κι αξιοσημείωτες αμυντικές αρετές, πως μπορεί να χάσει η Εθνική Αμερικής; Ή μάλλον, ποια ομάδα μπορεί να την απειλήσει;

Η πιο μεγάλη «ψαλίδα» των τελευταίων διοργανώσεων

Μη βιαστείτε να απαντήσετε... Οι Αμερικανοί υπολογίζουν περισσότερο απ' όλες τις ομάδες, τη Γαλλία που στηρίζεται σε 5 NBAers κι έναν πρώην, που φέτος αναδείχτηκε MVP της Euroleague (Ντε Κολό) και είναι ομάδα που βασίζεται πολύ στα αθλητικά προσόντα. Οι «τρικολόρ», όμως, απογοήτευσαν στο πρώτο τους παιχνίδι, χάνοντας καθαρά από τους "μπούμερς". Ακολουθεί η λιγότερο εκρηκτική από ποτέ, Ισπανία, με επτά παίκτες στον «μαγικό κόσμο» του αθλήματος, αλλά χωρίς τον Μαρκ Γκασόλ και με τουλάχιστον τρεις (Πάου Γκασόλ, Ναβάρο και Ρέγες) που κλείνουν στο Ρίο την καριέρα τους στην Εθνική ομάδα και η Σερβία, που παίζει διαφορετικό στυλ μπάσκετ και την οποία και «διέσυραν» προ διετίας στον τελικό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος της Μαδρίτης. Η Αργεντινή, με τέσσερις παίκτες άνω των 33 ετών (Τζινόμπιλι, Σκόλα, Νοτσιόνι και Ντελφίνο), δύσκολα μπορεί να αντέξει σε τέτοιο ρυθμό για περισσότερο από 20 λεπτά, ενώ η οικοδέσποινα Βραζιλία αποτελεί σκιά του παλιού καλού εαυτού της. Απομένουν η Λιθουανία, η Κροατία και τα «καγκουρό» της Αυστραλίας, που έχουν αξιόλογα ρόστερ, ωστόσο, ούτε λόγος να γίνεται περί ικανότητας να κοιτάξουν στα μάτια ένα σύνολο, που και ομάδα δείχνει να έχει γίνει και αποτελείται από τους κορυφαίους εν ενεργεία παίκτες του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο.