Ο Τόνι Πάρκερ είναι η εθνική Γαλλίας! (vids)

Μόνο και μόνο τα κατορθώματα του στο ΝΒΑ αρκούν για να του προσδώσει κανείς αυτόν τον τίτλο. Ο Τόνι Πάρκερ όμως δεν είναι απλά ο καλύτερος Γάλλος παίκτης που έχουμε δει ποτέ. Είναι κάτι παραπάνω, αφού με την αφοσίωση του στην εθνική ομάδα της Γαλλίας κατάφερε να κάνει το όνομα του συνώνυμο της.

Μέχρι να γίνει μέλος της η εθνική ομάδα της Γαλλίας είχε να επιδείξει πέντε μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ (ένα ασημένιο το 1949 και τέσσερα χάλκινα το 1937, το 1951, το 1953 και το 1959) και δύο ασημένια μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1949 και του 2000. Με λίγα λόγια είχε να πρωταγωνιστήσει περίπου 40 χρόνια.

Οι Γάλλοι διοργανώνοντας το Ευρωμπάσκετ του 1999 πίστευαν πως με ηγέτη τον Αντουάν Ριγκοντό ή αλλιώς των «πλέι μέικερ του 2000» όπως ήταν το παρατσούκλι του θα ανέβαιναν στην κορυφή της Ευρώπης. Εκείνη η ομάδα είχε τερματίσει 4η τότε και την επόμενη χρονιά είχε κάνει την έκπληξη φτάνοντας μέχρι των τελικό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ όπου έχασε από τις ΗΠΑ.

Παρόλα φαινόταν πως δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί σε τόσο υψηλό επίπεδο. Το 2001 στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας η Γαλλία βρέθηκε στην 6η θέση και δεν προκρίθηκε στο Μουντομπάσκετ του 2002 όμως στα δύο τελευταία της παιχνίδια έκλεψε την παράσταση ένας τύπος με το νούμερο «6» στην πλάτη που πριν δύο μήνες είχε επιλεγεί στο νούμερο 28 του ντραφτ του ΝΒΑ από τους Σαν Αντόνιο Σπερς.

Αυτός ήταν ο Πάρκερ που στους αγώνες κατάταξης απέναντι στην Κροατία και την Ρωσία πήρε αρκετό χρόνο συμμετοχής και έδειξε πως ήταν έτοιμος να γίνει ο ηγέτης της Γαλλίας σημειώνοντας 19 πόντους στο πρώτο παιχνίδι και 17 στο δεύτερο. Στη Σουηδία το 2003 αυτός ο ρόλος του ανήκε δικαιωματικά, καθώς πήγε στο Ευρωμπάσκετ ως πρωταθλητής ΝΒΑ.

Φυσικά τον επιβεβαίωσε και με την παρουσία του στο γήπεδο. Η Γαλλία είχε βλέψεις για μετάλλιο και έφτασε στα ημιτελικά όπου ηττήθηκε από την Λιθουανία η οποία στέφτηκε στη συνέχεια πρωταθλήτρια Ευρώπης. Βέβαια στον μικρό τελικό έχασε από την Ιταλία και εκτός από το χάλκινο μετάλλιο στερήθηκε και τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004.

Ο Πάρκερ βέβαια έκανε ό,τι μπορούσε. Δεν ξεκίνησε καλά τη διοργάνωση αλλά στα κρίσιμα παιχνίδια έδωσε τον καλύτερο του εαυτό. Τόσο στον ημιτελικό όσο και στον μικρό τελικό σκόραρε 24 πόντους και η Γαλλία ηττήθηκε στις λεπτομέρειες (74-70 και 69-67 αντίστοιχα) με τον ίδιο στο τέλος να συμπεριλαμβάνεται στην καλύτερη πεντάδα του Ευρωμπάσκετ το οποίο ολοκλήρωσε με μέσο όρο 18 πόντους.

Πλέον ήταν ξεκάθαρο πως όσο θα μεγάλωνε ως παίκτης ο Πάρκερ τόσο πιο κοντά στην κορυφή θα ερχόταν η Γαλλία. Το 2005 στο Βελιγράδι πήγε πάλι ως πρωταθλητής ΝΒΑ στο Ευρωμπάσκετ αλλά αυτή τη φορά τον δρόμο προς τον τελικό του τον έκοψε πάλι η μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης που δεν ήταν άλλη από την Ελλάδα.

Δεν ξεκίνησε καλά το τουρνουά στο οποίο είχε 12 πόντους ανά αγώνα αλλά στον ημιτελικό με την εθνική μας σκόραρε 20 πόντους και φαινόταν πως θα οδηγούσε την Γαλλία στον τελικό αλλά ο Δημήτρης Διαμαντίδης είχε αντίθετη άποψη και με το ιστορικό τρίποντο του την έστειλε στον μικρό τελικό υπογράφοντας το τελικό σκορ (67-66). Τελικά όμως ο Πάρκερ ανέβασε την πατρίδα του στο βάθρο σημειώνοντας 25 πόντους στο 98-68 επί της Ισπανίας που χάρισε στην Γαλλία το χάλκινο μετάλλιο το οποίο ήταν το πρώτο της στη διοργάνωση μετά το 1959.

Το 2007 στην Ισπανία έδωσε το «παρών» για ακόμα μία φορά ως πρωταθλητής ΝΒΑ και είχε μέσο όρο 20.1 πόντους αλλά οι Γάλλοι κατέληξαν στην 8η θέση του Ευρωμπάσκετ. Οπότε το μόνο που τους έμεινε ήταν οι τρομερές του εμφανίσεις απέναντι στην Ιταλία (36 πόντοι) και την Σλοβενία (31 πόντοι).

Δύο χρόνια μετά συμμετείχε μέχρι και στα προκριματικά για το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Στην τελική φάση είχε μέσο όρο 17.8 πόντους αλλά η Γαλλία αποκλείστηκε στα προημιτελικά από Ισπανία που πήρε το χρυσό μετάλλιο και τελικά τερμάτισε 5η. Το 2011 στην Λιθουανία όμως ήταν σαφές πως δεν θα αργούσε να έρθει και η δική της σειρά.

Ο Πάρκερ ήταν ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με μέσο όρο 22.1 πόντους και ψηφίστηκε στην καλύτερη πεντάδα καθώς η Γαλλία έφτασε μέχρι τον τελικό για πρώτη φορά μετά το 1949. Μάλιστα είχε ξεκινήσει το τουρνουά με 31 πόντους κόντρα στην Λετονία, στη συνέχεια έβαλε 32 στη Γερμανία, 22 στον ημιτελικό με τη Ρωσία και 26 στον τελικό με την Ισπανία που στέφτηκε για δεύτερη συνεχόμενη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Το 2013 (το 2012 έπαιξε για πρώτη φορά στην καριέρα τους Ολυμπιακούς Αγώνες) στη Σλοβενία είχε φτάσει η ώρα που πάντα περίμενε. Ήταν πάλι ο πρώτος σκόρερ του Ευρωμπάσκετ με 19.0 πόντους αγώνα, βρέθηκε ξανά στην καλύτερη πεντάδα και ήταν ο MVP της διοργάνωσης, αφού οδήγησε την Γαλλία στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ως συνήθως κρατούσε το καλύτερο για τέλος. Σταμάτησε τους 27 πόντους στον προημιτελικό με την Σλοβενία, στους 32 στον ημιτελικό με την Ισπανία και παρότι στον τελικό είχε μόνο 12 η ομάδα του κέρδισε εύκολα 80-66 την Λιθουανία.

Η αποστολή του είχε ολοκληρωθεί αλλά δεν ήταν η ώρα ακόμα να αποχωρήσει από την εθνική. Επέστρεψε πέρυσι με σκοπό να πανηγυρίσει ξανά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ μέσα στο σπίτι του αλλά του το χάλασαν στον ημιτελικό οι Ισπανοί που πάλι έφτασαν στην κορυφή. Δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση αλλά παρόλα αυτά έγραψε ιστορία ξεπερνώντας τον Νίκο Γκάλη για να γίνει ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της διοργάνωσης με 1.104 πόντους και πρόσθεσε στην συλλογή του ένα ακόμα χάλκινο μετάλλιο.

Φέτος στα 34 του ήταν και πάλι εκεί. Πήγε στην Μανίλα ώστε η Γαλλία να εξασφαλίσει την παρουσία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες μέσω του Προολυμπιακού Τουρνουά και στο Ρίο έκανε για ακόμα μία φορά ό,τι περνούσε από το χέρι του για να την ανεβάσει στο βάθρο. Έβαλε το νικητήριο καλάθι κόντρα στη Σερβία στη φάση των ομίλων ώστε να βρεθεί στην 3η θέση αλλά στον προημιτελικό με την Ισπανία πάλευε μόνος του.

Ολυμπιακό μετάλλιο μπορεί να μην πήρε, σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπορεί να μην έπαιξε αλλά και μόνο το γεγονός πως κάθε δεύτερο καλοκαίρι ήταν έτοιμος να οδηγήσει στην κορυφή της Ευρώπης τη Γαλλία προερχόμενος από εξαντλητικές σεζόν στο ΝΒΑ και πολλές φορές αντιμετωπίζοντας προβλήματα τραυματισμών έφτανε και περίσσευε για να γίνει ο ίδιος η εθνική του ομάδα και το πρόσωπο του γαλλικού μπάσκετ που θα τον θυμάται για πάντα για τον θρίαμβο του 2013 στη Σλοβενία.