Δέκα+1 στιγμές που θα θυμάμαι από τους Ολυμπιακούς του Ρίο...

Μπορεί να μην αρθρογραφούσα συχνά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά τους παρακολούθησα φανατικά και σε γενικές γραμμές με γέμισαν από ωραίες εικόνες και σπουδαίες αναμνήσεις σε ότι έχει να κάνει με τις αγωνιστικές επιδόσεις... Θα προσπαθήσω λοιπόν να κάνω μία αντίστροφη μέτρηση των 10 στιγμών που έχω την αίσθηση ότι θα θυμάμαι για χρόνια.

10. Η εικόνα του Τζινόμπιλι ή του Γκασόλ να τα δίνουν όλα στα... βαθιά μπασκετικά γεράματά τους και ενώ στην καριέρα τους έχουν πετύχει σχεδόν τα πάντα, ήταν συγκινητική. Προβληματίστηκα αφάνταστα για το πόσο χαιδέψαμε τα αυτιά των δικών μας σταρ (Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης, κ.τ.λ.π) που σταματούσαν από την Εθνική τρία ή και τέσσερα ή και πέντε χρόνια πριν σταματήσουν το μπάσκετ...

9. Τελικά οι Βραζιλιάνοι έκαναν Ολυμπιακούς Αγώνες για να καταστραφούν οικονομικά (όπως και εμείς), για να κερδίσουν ένα σωρό μετάλλια, αλλά κυρίως για να πάρουν το χρυσό στο ποδόσφαιρο και να βγουν για αυτό στους δρόμους και να γιορτάσουν. Το κόλλημα με την μπάλα είναι φοβερό όπως και η διάθεση να το δουν σαν ... εκδίκηση για εκείνα τα 7 γκολ που είχαν δεχθεί από τους Γερμανούς πριν δύο χρόνια στον ημιτελικό του Μουντιάλ...

8.Η 19χρονη Αμερικανίδα κολυμβήτρια Κέιτι Λεντέκι ήταν ένα από τα τέσσερα – πέντε πρόσωπα των αγώνων χάρη στα τέσσερα χρυσά που κατέκτησε στο Ρίο, αλλά και το παγκόσμιο ρεκόρ που έκανε. Η εικόνα που δεν θα ξεχάσω όμως είναι αυτή στα 800 μέτρα ελεύθερο όπου κατέκτησε το χρυσό με τις υπόλοιπες κολυμβήτριες να μένουν πίσω σχεδόν μία ολόκληρη πισίνα. Και η εικόνα την ώρα που έβλεπα τους αγώνες και οι φωτογραφίες από τον τερματισμό της σε άδεια πισίνα ήταν εντυπωσιακές.

7. Ο φανατικός φίλος της Αρσεναλ (αυτό φτάνει για να τον παρακολουθώ με πάθος) Μο Φάραχ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο τόσο στα 5 όσο και στα 10 χιλιάδες μέτρα στα 33 χρόνια του και έγινε ο πλέον πολυνίκης Βρετανός στο στίβο... Πέρα από την πλάκα σπουδαία φυσιογνωμία και σπουδαίος αθλητής.

6.Το φαινόμενο Φελπς έκανε την εμφάνισή του και στο Ρίο. Αυτός ο σπάνιος αθλητής, αυτή η μοναδικό περίπτωση στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, αποχωρεί όπως του έπρεπε, επιβεβαιώνοντας ότι σοφά έπραξε και επέστρεψε, διότι είχε ακόμη να μας προσφέρει και να μας χαρίσει πράγματα. Η εικόνα με το παιδί του υπέροχη...

5. Ο Λευτέρης Πετρούνιας πήγε για να πάρει το χρυσό και το πήρε. Οσα χρόνια βλέπω Ολυμπιακούς δεν θυμάμαι ποτέ να κάθισα μπροστά στην τηλεόραση και να είπα με σιγουριά. “Ας δούμε τώρα και το χρυσό μετάλλιο που θα πάρει ο Πετρούνιας...”. Τόσο σίγουρος, όσο ήταν νομίζω και ο ίδιος. Μεγάλη πάστα αθλητή αυτός που στον μεγάλο αγώνα είναι καλύτερος από ποτέ. Και ο Πετρούνιας είναι τέτοιος...

4. Αυτός εδώ κι' αν είναι φαινόμενο. Ο Μπολτ εξακολουθεί στα 30 του χρόνια να παίρνει μόνο χρυσά μετάλλια και να χαμογελάει χαλαρός στον τερματισμό για να βγει καλά στις φωτογραφίες. Ακόμη και στα 30 του παίρνει μόνο χρυσά και μόνο με άνεση... Τα 100 μέτρα πήγαν να μας δώσουν ένα σασπένς με τον Γκάτλιν, αλλά και πάλι το δεύτερο πενηντάρι του Μπολτ ήταν μυθικό...

3. Οτι θα έψαχνα στο ζάπινγκ να βρω σκοποβολή, ότι θα εκνευριζόμουν που δεν είδα τους προκριματικούς της και ότι θα πανηγύριζα για μία εύστοχη βολή δεν το είχα φανταστεί ποτέ μου. Η Αννα Κορακάκη το κατάφερε να συμβεί αυτό σε εκατομμύρια Ελληνες. Θυμάμαι μία ζωή την Αγη Κασούμη να πηγαίνει στους μεγάλους αγώνες και να μην τα καταφέρνει αλλά να είναι πάντα εκεί ένα από τα “δικά μας” πρόσωπα των Αγώνων. Νομίζω ότι τα μετάλλια της Αννας Κορακάκη είναι και για αυτήν...

2. Δεν είναι ότι δεν το περιμέναμε από την Κατερίνα Στεφανίδη, άλλα χρυσό στο στίβο για την Ελλάδα είναι μεγάλη υπόθεση. Είχαμε ποντάρει επάνω της ότι θα τα καταφέρει να πάρει τουλάχιστον μετάλλιο και αυτή στα 26 της έφερε το χρυσό. Υπέροχος αγώνας, συναρπαστική εξέλιξη και ένα τεράστιο χαμόγελο από μία κοπέλα που σε κερδίζει και με τον χαρακτήρα της... Υπέροχος ο Πετρούνιας με το τέλειο πρόγραμμα, απολαυστική η Κορακάκη, αλλά ο στίβος είναι μία άλλη ιστορία (και αδυναμία) και την προσπάθεια της Στεφανίδη την απόλαυσα από την αρχή ως το τέλος. Ζητώ συγγνώμη που δεν συμπεριέλαβα στην 10άδα τους Μάντη – Καγιαλή, αλλά δυστυχώς δεν είδα τις προσπάθειές τους (ήμουν στην Τυφλίδα για τον αγώνα του ΠΑΟΚ) και θα ήταν ψέμα να τους βάλω στις... αναμνήσεις μου, επειδή πήραν μετάλλιο...

1. Μπορεί με μόλις μία συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες να θεωρείται ήδη η καλύτερη αθλήτρια όλων των εποχών; Μπορεί! Το φαινόμενο Σιμόν Μπάιλς η μικροκαμωμένη αμερικανίδα αθλήτρια της ενόργανης ήταν κατά την άποψή μου το πρόσωπο των Αγώνων του Ρίο. Ενα κορίτσι που καταργεί τους νόμους της φύσης και της βαρύτητας. Ενα κορίτσι που σου δίνει την εντύπωση ότι γεννήθηκε για αυτό. Οσες φορές κι΄ αν την είδα δεν πίστευα στα μάτια μου. Μοναδική, υπέροχη και με μία προσωπική ιστορία που κάνει τα κατορθώματά της (4 χρυσά και ένα χάλκινο) ακόμα μεγαλύτερα.

Over all. Δεν πήρε κανένα από τα τρία χρυσά της Ελλάδας. Η κούρσα του όμως και η προσπάθειά του να φτάσει στο βάθρο στα 36 του με συγκλόνισαν. Στα τελευταία μέτρα σχεδόν κολύμπησα μαζί του, κουνώντας τα χέρια μου μπροστά στην οθόνη. Να κολυμπάς 10 χιλιόμετρα και να κρίνεται το χρυσό στο φώτο φίνις είναι ότι πιο δραματικό είδα ποτέ μου. Η κούρσα του Γιαννιώτη μένει στο μυαλό μου τόσο έντονα, όσο το “κάτσε κάτω από την μπάρα...”, όσο η κούρσα της Πατουλίδου με την δραματική πτώση της Αμερικανίδας. Ο Γιαννιώτης απολαυστικός και μετά την κούρσα με όλα όσα είπε, με όλα όσα έκανε, αλλά εκείνο το πλάνο από ψηλά με τον Γιαννιώτη να περνά μπροστά στα τελευταία μέτρα, την γραμμή του τερματισμού να φαίνεται και ένα τσούρμο αθλητές να τον κυνηγούν με μανία, θα μου μείνει στη μνήμη χαραγμένη για πάντα...

Υ.Γ. Η εικόνα της Ζιζέλ να περπατάει ως “το κορίτσι της Ιπανίμα” στην τελετή έναρξης είναι εκτός συναγωνισμού...