Σπύρος Γιαννιώτης: «Ο Τζόρνταν δεν ήταν απλά ο καλύτερος αθλητής μπάσκετ»

Ο Σπύρος Γιαννιώτης είναι ένας τους ανθρώπους που έχουν απολαύσει τα πρώτα επεισόδια του "The Last Dance" και θα δει τη σειρά έως το τέλος της για να μάθει τι κρυβόταν πίσω από τους Μπουλς και τον μυθικό Μάικλ Τζόρτνταν.

Αν και κολυμβητής, Ολυμπιονίκης, και με παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες από το 2000 έως το 2016, όπου στην τελευταία κούρσα της καριέρας του κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο, από μικρός ήταν Λίβερπουλ λόγω καταγωγής της μητέρας του (Αγγλίδα) και Μπουλς λόγω του Μάικλ Τζόρνταν.

«Ε, μικρός στην Κέρκυρα έπαιζα μπάσκετ με φίλους και όταν βάζαμε ένα καλάθι αναφέραμε τον Μάικλ Τζόρνταν», θυμάται ο Σπύρος Γιαννιώτης. Ο Έλληνας Ολυμπιονίκης μίλησε στο gazzetta.gr για αυτό το σπουδαίο ντοκιμαντέρ, το μπάσκετ της εποχής, τον Τζόρνταν και τον Πίπεν αλλά και για τα είδωλα του που δεν ήταν μπασκετμπολίστας.

Φυσικά και για τη συνάντηση του με τον Νίκο Γκάλη και την φωτογραφία που έχει στο σπίτι του ως κειμήλιο για τον μικρό γιο του.

Στο ξεκίνημα της κουβέντας ο Σπύρος μας λέει ότι από μικρός διάβαζε βιβλία για την κολύμβηση, τα βιβλία του Ράνκιν και του Μπράουν, αλλά και βιογραφίες. Αυτά γιατί δεν ξεχάσαμε ότι σήμερα (23/4) είναι παγκόσμια ημέρα του βιβλίου.

«Έχω διαβάσει στα αγγλικά τη βιογραφία του Τσόρτσιλ αλλά και του Ρασπούτιν», μας λέει αρχικά και τον ρωτάμε εάν έχει διαβάσει βιογραφίες μεγάλων αθλητών. Την απάντηση δεν την περιμέναμε.

«Όχι. Δεν έχει τύχη. Μου άρεσε πιο πολύ να διαβάζω ιστορίες στα περιοδικά της εποχής. Στα ελληνικά και στα αγγλικά. Είδα όμως το ντοκιμαντέρ για τον Τζόρνταν», σημειώνει αρχικά και συνεχίζει: «Ο Τζόρνταν είναι ένας και μοναδικός. Δεν χρειάζεται να δεις το ντοκιμαντέρ για να το καταλάβεις αυτό. Μέσα από το ντοκιμαντέρ όμως θα καταλάβεις ότι ο Τζόρνταν δεν ήταν απλά ο κορυφαίος αθλητής μπάσκετ στον πλανήτη».

Μας εξηγεί το γιατί αμέσως: «Έγινε μέσα σε δυο εβδομάδες από ρούκι αφεντικό. Τι λίγο είναι αυτό; Ήταν πολύ διαφορετικός από όλους και αυτή η ταινία φωτίζει όλες αυτές τις πτυχές. Σε βάζει και εσένα σε διαδικασία να σκεφτείς τι έκανε αυτός το άνθρωπος. Ήταν ο ορισμός του ηγέτη. Δεν φτάνει η εξυπνάδα και το ταλέντο θα πρέπει να έχεις το κάτι διαφορετικό για να φτιάξεις όλο αυτό. Ε, ο Τζόρνταν το είχε».

Τι όμως τον εντυπωσιάζει στο ντοκιμαντέρ: «Κάθε κουβέντα του Τζόρνταν. Μπορεί να νομίζεις ότι είναι απλά μια φράση, μια κουβέντα, αλλά εάν το σκεφτείς κρύβει τόσα από πίσω της. Είναι ένα σπουδαίο ταξίδι που έχει μαθήματα στρατηγικής. Ο Τζόρνταν δεν είναι ένας τύπος, ο καλύτερος τύπος, που έπαιρνε την μπάλα και την έβαζε στο καλάθι. Αυτό βλέπαμε... Τώρα βλέπουμε και πίσω από το καλάθι».

Ηγέτης γεννιέσαι ή γίνεσαι; «Κοίτα, δεν έχω υπάρξει σε ομαδικό άθλημα αλλά νομίζω γεννιέσαι απλά πρέπει να σε βοηθήσει η ομάδα και οι συνθήκες», μάς λέει ο Έλληνας κολυμβητής.

Η κουβέντα πάει και στη μεγάλη συμπάθεια του. Ποια είναι αυτή; «Ο Πίπεν. Ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης. Ο Τζόρνταν ήταν σ' άλλο επίπεδο αλλά από τους άλλους παίκτες, τους γήινους μου άρεσε ο Πίπεν. Έπαθα σοκ όταν είδα πόσα λεφτά έπαιρνε», τονίζει.

Τους Σικάγο Μπουλς τους έζησε στα παιδικά του χρόνια στην Κέρκυρα και θυμάται τα πάντα για την εποχή: «Έζησα όλη αυτή την εποχή, την αυτοκρατορία των Μπουλς. Θυμάμαι λίγο την κόντρα του Μάτζικ με τον Μπερντ αλλά από τους Μπουλς τα πάντα. Τότε τα ιδιωτικά κανάλια στην Ελλάδα έδειχναν αγώνες NBA. Εκεί βλέπαμε τους Bulls και μετά διαβάζαμε συνέχεια γι' αυτούς μέσα από το "Τρίποντο". Το περιμέναμε να βγει για να διαβάσουμε. Πολύ NBA έβλεπα και όταν πήγαινα στην Αγγλία. Γενικά εκεί δεν έχουν μεγάλη σχέση με το μπάσκετ αλλά τα δίκτυα έδειχναν συνεχώς NBA».

Ο Σπύρος θυμάται φυσικά και τα πρώτα του παιχνίδια στο ελληνικό μπάσκετ: «Ήταν ο Άρης του Γκάλη, αλλά δεν έβλεπα τόσο πολύ όσο το NBA. Μετά στην Ελλάδα ξεκίνησα να βλέπω πιο πολύ στην εποχή του Ολυμπιακού. Τότε με τον Πάσπαλιε που ήταν ο αγαπημένος μου. Νομίζω είναι εκεί στο 1993. Το Final-4 του 1994 το είχα ακούσει στο ραδιοφωνάκι θυμάμαι».

Μια φορά στη ζωή του συναντήθηκε και με τον Νίκο Γκάλη και δεν θα την ξεχάσει: «Μιλήσαμε για λίγο και του ζήτησα να βγάλουμε μια φωτογραφία με τον γιο μου. Είναι μια φωτογραφία που κρατάω στο σπίτι και είναι κειμήλιο για τον μικρό. Τεράστια μορφή ο Γκάλης. Ξεχωριστός. Ηγέτης και έβαζε στόχους που πάντα κατάφερνε να τους πραγματοποιήσει».

Μ' όλα αυτά για το μπάσκετ θα νόμιζε κανείς ότι το είδωλο του ήταν κάποιος μπασκετμπολίστας. Δεν είναι σωστό. «Θα σου φανεί παράξενο αλλά με επηρέασε βαθιά η Νίκη Μπακογιάννη. Τότε στην Ατλάντα στους Ολυμπιακούς Αγώνες που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Θυμάμαι εκείνη την Κονσταντίνοβα. Το έβλεπα στην τηλεόραση και είπα μέσα μου ότι θέλω και εγώ να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το έχω πει στη Νίκη. Ένιωθα επίσης δέος με τα μετάλλια του Πύρου Δήμα. Περίμενα, όχι μόνο εγώ νομίζω, να σηκώσει την μπάρα και να κρατήσει. Επίσης με επηρέασε και ο Νίκος Κακλαμανάκης. Ήταν ένα άθλημα που δεν το έβλεπες μέσα από την τηλεόραση αλλά με εντυπωσίασε η μάχη του. Η Μπακογιάννη, ο Δήμας και ο Κακλαμανάκης μ' αυτή τη σειρά μ' έκαναν να θέλω να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να φτάσω και εγώ μια μέρα στο βάθρο», σημειώνει ο Σπύρος Γιαννιώτης.

Μα καλά, αυτός ο άνθρωπος δεν είχε πρότυπα κολυμβητές; Είχε, είχε. «Με επηρέασε βαθιά ο Αυστραλός ο Κίερεν Πέρκινς. Σπουδαίος αθλητής. Τον πρόλαβα στο Σίδνεϊ το 2000 και ήμασταν στους ίδιους Αγώνες. Τότε που έχασε στον τελικό στα 1500μ από τον Χάκετ. Τεράστια στιγμή. Τον είχα πάντα πρότυπο. Έπαιρνα αγγλικά περιοδικά για να διαβάσω για την προπόνηση του, για την διατροφή του, τα πάντα. Επίσης με επηρέασε πολύ Βλάντιμιρ Σαλνίκοφ. Τον φώναζαν "Λένινγκραντ Εξπρές".

Είχε τρομερά σταθερό ρυθμό. Σπουδαίος 1500αρης με χρυσά μετάλλια το 1980 και το 1984 αλλά δεν πήγε λόγω μποϋκοτάζ το 1984 στο Λος Άντζελες. Τον γνώρισα πριν από λίγους μήνες στη Βουδαπέστη. Μιλήσαμε λίγο. Με ρώτησε για την καριέρα και την προπόνηση μου και πήρα το θάρρος να τον ρωτήσω και εγώ για την προπόνηση του. Ήταν σκληρή», μας λέει ο Έλληνας Ολυμπιονίκης.