Σπύρος Γιαννιώτης: Το αναξιοποίητο κεφάλαιο του ελληνικού αθλητισμού

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τότε που ο Σπύρος Γιαννιώτης κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο Ντε Τζανέιρο και έβγαλε την κραυγή δικαίωσης μιας πορείας πολλών δεκαετιών στον ελληνικό αθλητισμό.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης με τα δυο παγκόσμια χρυσά στην μαραθώνια κολύμβηση αποσύρθηκε από την ενεργό δράση αλλά ποτέ δεν έλειψε από τις πισίνες. Μετά από δεκαετίες στον Ολυμπιακό ως αθλητής αποφάσισε να πάρει δίπλωμα προπονητή και να ξεκινήσει να προπονεί στον Πανελλήνιο ΓΣ.

Μεγαλώνει τον μικρό του γιο, παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον την Λίβερπουλ αφού εκεί γεννήθηκε και αυτή είναι η πόλη καταγωγής της μητέρας του και είναι πλέον μετά από 30 χρόνια πρωταθλητής. Ζει μια ήσυχη ζωή αλλά έχει ιδιαίτερες ανησυχίες για το μέλλον του αθλήματος του, της κολύμβησης, αλλά και γενικότερα του ελληνικού αθλητισμού.

Η ενασχόληση με τον Άγιο Κοσμά

Ο Σπύρος Γιαννιώτης το τελευταίο διάστημα είναι Γενικός Γραμματέας της διοίκησης του ΕΑΚΝ Αγίου Κοσμά και προσπαθεί μαζί με άλλους αθλητές που έχουν αποσυρθεί από την ενεργό δράση να αλλάξει την εικόνα του κέντρου το οποίο έχει πολλά προβλήματα με τις εγκαταστάσεις αφού τα ποσά που χρειάζονται για να συντηρηθεί είναι τεράστια.

Μπορεί να είναι μέλος της διοίκησης αλλά δεν είναι και έμμισθος. Δεν εισπράτει από το κράτος απλά προσφέρει τις υπηρεσίες του. Αυτά που έμαθε τόσα χρόνια από τον αθλητισμό προσπαθεί να τα εφαρμόσει. Άλλο πόστο, άλλες ευθύνες αλλά είναι έτοιμος να μάθει...

Πρόσφατα επιλέχθηκε από την ΓΓΑ για να είναι το κεντρικό πρόσωπο στην καμπάνια της για την εγγραφή των σωματείων στα μητρώα της ΓΓΑ. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια είναι και σύμβουλος για θέματα κολύμβησης στην ΚΟΕ αλλά δεν τον βλέπουμε και τόσο συχνά και δεν αναγνωρίζουμε πίσω από κάποια νέα ιδέα την "σφραγίδα" του.

Οι Ολυμπιονίκες να προσφέρουν

Τις τελευταίες ημέρες έχει ξεκινήσει και πάλι μια κουβέντα η οποία συχνά πυκνά έρχεται στην επιφάνεια και την συντηρεί και ο Λευτέρης Αυγενάκης. Ο υφυπουργός από την πρώτη ημέρα της θητείας του ζήτησε από τους Ολυμπιονίκες να είναι στο πλευρό του.

Κάποιοι είναι πολύ κοντά του, κάποιοι σε κάποια απόσταση και άλλοι δεν έχουν καμία επαφή με τον Αυγενάκη και την πολιτική του. Τις τελευταίες ημέρες ακούμε και διαβάζουμε ότι κούρασαν τα παλιά μυαλιά στις ομοσπονδίες και θέλουμε νέα πρόσωπα.

Πρωταθλητές, Ολυμπιονίκες, αθλητές. Οι Ολυμπιονίκες πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είναι "μαριονέτες". Όσοι θεωρούν πως είναι έτοιμοι πρέπει να βγουν μπροστά. Να ηγηθούν παρατάξεων που θα "αλώσουν" τις ομοσπονδίες ή καλύτερα που θα φέρουν το κάτι νέο.

Ενώ σε λίγους μήνες έχουμε εκλογές σε όλες τις ομοσπονδίες, κανένας από τους Ολυμπιονίκες δεν έχει δηλώσει πως θα παλέψει με τα "θηρία" για να δώσει στο άθλημα που αγαπά μια νέα πνοή. Υπάρχει βέβαια ο Κυριάκος Γιαννόπουλος με τον συνδυασμό "Κολυμπάμε Μαζί" ο οποίος είναι Ολυμπιονίκης της υδατοσφαίρισης αλλα δεν είναι το "φρέσκο" πρόσωπο. Είναι παλιά καραβάνα, έμπειρη, και έχει φτάσει στα 61.

Βέβαια είχε το θάρρος να κατέβει και να ... πολεμήσει. Το ίδιο κάνει και ο Παναγιώτης Φασούλας στο μπάσκετ. Η επόμενη ημέρα θέλει ηγέτες που να μπορούν να σηκώσουν το βάρος του ελληνικού αθλητισμού.

Τι περιμένει ο Γιαννιώτης;

Ο Σπύρος Γιαννιώτης ξεκίνησε να κολυμπάει από την Κέρκυρα, πέρασε από τη Θεσσαλονίκη, έφτασε στον Πειραιά και ταξίδεψε σ' όλο τον κόσμο κολυμπώντας. Ο 40χρόνος Σπύρος δεν έχει την θέση που θα έπρεπε να είχε στην ελληνική κολύμβηση.

Είναι ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, είναι ένα πρόσωπο που έχει συγκλονίσει με την πορεία του και ειδικά με την τελευταία κούρσα στη Βραζιλία όλους τους Έλληνες.

Η κολύμβηση στην Ελλάδα βγάζει και πάλι τα τελευταία χρόνια σπουδαίους αθλητές με "ηγέτη" τον Κριστιάν Γκολομέεβ ο οποίος κατέκτησε το 2019 το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Κορέας.

Αυτά τα παιδιά είναι η καλύτερη διαφήμιση για την κολύμβηση της χώρας η οποία όμως δεν έχει την αίγλη που θα έπρεπε να είχε και δεν έχει και την προβολή που αξίζει... Η ελληνική κολύμβηση θέλει restart και ο Σπύρος Γιαννιώτης είναι ο κατάλληλος για να το επιχειρήσει και να το καταφέρει.

Έχει τις γνώσεις, έχει τα φόντα αλλά πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες όχι για να διχάσει αλλά για ενώσει. Το νέο με το παλιό, την παράδοση με την εξέλιξη, την ιστορία με το αύριο.

Θα το τολμήσει άραγε ή θα περιμένει να περάσουν και άλλο τα χρόνια; Σίγουρα δεν είναι άνθρωπος που θα πει πολλά αλλά θα κάνει πολλά εάν έχει το πείσμα και το σθένος που έδειξε κατά την διάρκεια της κολυμβητικής του καριέρας.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης και οι Ολυμπιονίκες που νιώθουν έτοιμοι να παλέψουν για ένα νέο αύριο στις ομοσπονδίες και στον ελληνικό αθλητισμό ας ηγηθούν της νέας προσπάθειας. Δεν είναι ώρα για λόγια και για "πόλεμο" με τις σημερινές διοίκησεις.