Σπύρος Γιαννιώτης: Ο «εργάτης» της θάλασσας

Ευλογημένος ο Σπύρος Γιαννιώτης.

Στην τελευταία κούρσα της καριέρας του κέρδισε αυτό που επιθυμούσε τόσο πολύ από παιδί όταν και ξεκίνησε τον αθλητισμό.

Να κατακτήσει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Στο Ρίο Ντε Τζανέϊρο της Βραζιλίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 μια ημέρα σαν τη σημερινή (16/8) έκανε το όνειρο πραγματικότητα.

Είχε αποφασίσει αυτή να είναι η τελευταία κούρσα της καριέρας του. Το είχε πει και στους κοντινούς του ανθρώπους. Ήθελε όμως να φύγει νικητής. Τα κατάφερε. Δεν κέρδισε το χρυσό μετάλλιο αλλά το ασημένιο.

Όλη η Ελλάδα είδε την κούρσα από την ΕΡΤ και πανηγύρισε σαν να ήταν χρυσό το μετάλλιο.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης ήταν 36 ετών και ήταν "ασημένιος" Ολυμπιονίκης στα 10χλμ ανοιχτής θάλασσας ή μαραθώνιας κολύμβησης.

Η κούρσα του, η ήττα του, η νίκη του, το ασημένιο μετάλλιο αναδείχθηκε από το gazzetta.gr ως η κορυφαία στιγμή της δεκαετίας στον ελληνικό αθλητισμό.

Τέσσερα χρόνια μετά...

Ανήμερα της τέταρτης επετείου από την κατάκτηση του μεταλλίου ο Σπύρος Γιαννιώτης θα γράψει στα social media: «Πέρασαν 4 χρόνια από εκείνη την μέρα.

Νιώθω σαν χθες την αγωνία και την ένταση του αγώνα, θυμάμαι κάθε στιγμή αλλά περισσότερο αυτά τα τελευταία 300 μέτρα, πως πίεσα το σώμα μου και το μυαλό μου να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα μετά από προσπάθειες σε 5 Ολυμπιακούς αγώνες. Never give up. My drive is my dreams coming true».

Από τότε έως σήμερα ο Σπύρος Γιαννιώτης έγινε πατέρας του Διονύση. Ο Σπύρος Γιαννιώτης τελείωσε το πανεπιστήμιο. Ο Σπύρος Γιαννιώτης σταμάτησε τον αθλητισμό και ασχολήθηκε με την προπονητή στον Πανελλήνιο.

Κάποιες αξίες παραμένουν σταθερές στη ζωή του. Η οικογένεια του, η Ισμήνη του, ο Νίκος του, η κολύμβηση, η Λίβερπουλ, ο Ολυμπιακός.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης έγινε μέλος του Hall Of Fame της μαραθώνιας κολύμβησης. Ο Σπύρος Γιαννιώτης έγινε ο 2ος γηραιότερος Ολυμπιονίκης της κολύμβησης μετά από την θρυλική Ντάρα Τόρες.

Είδε την Λίβερπουλ να σηκώνει πρωτάθλημα στην Αγγλία μετά από 30 χρόνια. Ο Σπύρος Γιαννιώτης γεννήθηκε στο Λίβερπουλ και από μικρός αγάπησε τους "Κοκκινους" του λιμανιού από την φανατική γιαγιά του.

Μεγάλωσε όμως στην Ελλάδα στην Κέρκυρα. Ανδρώθηκε όμως ως αθλητης στον Πειραιά και στον Ολυμπιακό. Αγαπά τους "ερυθρόλευκους", τους βλέπει από τις εξέδρες στο "Γ. Καραϊσκάκης" ενώ όποτε παίζει εκτός έδρας η ομάδα και κερδίζει πανηγυρίζει σαν τρελός!

O Σπύρος Γιαννιώτης έγινε παράδειγμα για τα νέα παιδιά και όχι μόνο τους αθλητές. Όλοι θέλουν να γίνουν και αυτόν ειδικά τα καλοκαίρια που έχει Ολυμπιακούς Αγώνες.

Στη ζωή του παραμένει ένα μεγάλο παιδί που έχει όμως ωριμάσει και είναι έτοιμος για το νέο βήμα. Μικρός ήταν δυσλεκτικός. Προσιτός σ' όλους. Στους φιλάθλους, στους συλλόγους, στα ΜΜΕ.

Δεν θα αρνηθεί να μιλήσει στα ΜΜΕ και δεν θα το παίξει "βεντέτα". Δεν θεωρεί πως είναι "εξωγήινος" αλλά άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που έμαθε πολλά από τον αθλητισμό.

Ο μπαμπάς, η μαμά και ο Νίκος

Στον αθλητισμό έχει πει πως τον έσπρωξαν ο Έλληνας πατέρας του και η Αγγλίδα μητέρα του και τους το χρωστάει. Γεννήθηκε σε νησί (Λίβερπουλ), μεγάλωσε σε νησί (Κέρκυρα) και ανδρώθηκε στον Πειραιά στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας.

Μια ζωή στην θάλασσα. Εάν ζούσε στην εποχή του Ουγκώ ίσως να ήταν και η πηγή έμπνευσης του για τους "Εργάτες της Θάλασσας". Αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι άλλοι το πέτυχε ο Σπύρος.

Όπως και στο βιβλίο του σπουδαίου συγγραφέα. Η ζωή του ακόμη δεν έχει γίνει ντοκιμαντέρ και σίγουρα εάν γίνει το πιθανότερο είναι να είναι αγγλική παραγωγή.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης έχει μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες,σε Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Μάλιστα σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα έχει τα περισσότερα από κάθε άλλον Έλληνα κολυμβητή.

Για να γίνουν όλα αυτά και άλλα πολλά όπως έχει δηλώσει έμαθε να είναι τίμιος και μαχητής από τον πατέρα του και την μητέρα του. Μεγάλωσαν τα παιδιά τους με ιδανικά και αξίες και τα έμαθαν να παλεύουν και εάν μπορούν και να κερδίζουν.

Τόσο αυτόν όσο και τα αδέλφια του. Μάλιστα ένας αδελφός του έφτασε και στην κορυφή της Ευρώπης το 2002 με την ομάδα πόλο του Ολυμπιακού.

Ο άνθρωπος που "σημάδεψε" τον Σπύρο όσο κανείς εκτός από τους γονείς του ήταν ο Νίκος Γέμελος.

Κορυφαίος προπονητής κολύμβησης. Γεννημένος στην Αγιά Σοφιά του Πειραιά και με ρίζες από την Πόλη. Γιος χασάπη από μικρός ήθελε να γίνει κολυμβητής και προπονητής.

Που αλλού; Στον Ολυμπιακό. Με τον Σπύρο Γιαννιώτη ξεκίνησε τη συνεργασία του το 1999 και έγιναν φίλοι, κουμπάροι. Ο Νίκος Γέμελος που οδήγησε τον Σπύρο 5 φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες και φυσικά σ' όλα τα μετάλλια της καριέρας του έχει δηλώσει ότι «Ο Σπύρος είναι το 5ο παιδί μου».

Μαζί αποφάσισαν ν' αφήσουν την πισίνα για την μαραθώνια κολύμβηση και δικαιώθηκαν. Όχι ότι δεν είχε επιτυχίες στην πισίνα ο Σπύρος.

Πρώτος Έλληνας κολυμβητής που συμμετείχε σε τελικό σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα (2001) και πρώτος που συμμετείχε σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων μετά από το 1896.

Από το 2007 επέλεξαν την μαραθώνια κολύμβηση και δικαιώθηκαν. Από τα 1500μ στα 5.000 μέτρα αλλά και στα 10χλμ που είναι Ολυμπιακό αγώνισμα. Μετάλλια σ' όλες τις διοργανώσεις.

Τα Ολυμπιακά μαθήματα

Ο Σπύρος Γιαννιώτης έχει συμμετάσχει 5 φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 2000 και το 2004 στην πισίνα. Το 2008, το 2012 (4ος) και το 2016 (2ος) στην μαραθώνια κολύμβηση.

Είναι από τους μετρημένους στα δάχτυλα τους ενός χεριού Έλληνες με 5 Ολυμπιακές συμμετοχές και μετάλλιο.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης έχει κολυμπήσει σε επίσημους αγώνες στην θάλασσα, σε ποτάμι αλλά και σε λίμνη. Κάθε αγώνας του είναι ξεχωριστός και θυμάται τον πόνο και την γλύκα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες όμως είναι κάτι πολύ σπουδαίο για τον Έλληνα κολυμβητή. Το 2000 στο Σίδνεϊ ένιωσε δέος. Το 2004 στην Αθήνα ήταν μοναδικά. Το 2008 στο Πεκίνο ένιωσε μούδιασμα.

Το 2012 στο Λονδίνο ένιωσε απογοήτευση. Έχασε το μετάλλιο. Ήταν 4ος. Κάποτε είχε διηγηθεί μια ιστορία που έζησε το 2000 στο Σίδνεϊ στους Ολυμπιακούς και ευχόταν να μην το πάθει και αυτός. Το έπαθε στο Λονδίνο.

Είχε δει την κόντρα ενός Ρώσου και ενός Αμερικανού κολυμβητή για το χάλκινο μετάλλιο στα 1500μ. Ο Ρώσος ήταν συνέχεια μπροστά στην κούρσα αλλά στο φινάλε τον προσπέρασε και κέρδισε ο Αμερικανός.

«Θεέ μου να μην ζήσω ποτέ κάτι τέτοιο», είχε πει στον εαυτό του. Το έζησε στο Λονδίνο και βούρκωσε. Μαζί του και όλη η Ελλάδα.

Για τον Σπύρο Γιαννιώτη δεν έχει σημασία το φινάλε αλλά η διαδρομή. Κολύμπησε χιλιάδες χιλιόμετρα, μέτρησε πλακάκια, βίωσε το κρύο και τη βροχή μέσα στο νερό, αλλά δικαιώθηκε.

Δεν το έκρυβε. Καλό είναι το ταξίδι αλλά επειδή φτάνει στο τέλος (2016) θα ήθελε να έχει το καλύτερο φινάλε. Μετά ήρθε η κραυγή και η φωνή της μαμάς να λέει "Άντε τώρα να σταματήσεις".

Το μεγαλύτερο βραβείο για εκείνον είναι η αναγνώριση που απολαμβάνει από τον κόσμο. Πήρε πολλά από την κολύμβηση, από την Ελλάδα, έδωσε πολλά αλλά έχει να δώσει και άλλα. Όχι ως κολυμβητής πλέον.