Ρέππας: «Το ευρωπαϊκό του 1997 σηματοδότησε το ξεκίνημα της χρυσής εποχής στο ελληνικό πόλο»

Σάββατο 22 Μαρτίου 1997. Στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ η Βουλιαγμένη υποδέχεται την Ρόμα στον 2ο τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης.

Η ελληνική ομάδα κερδίζει με 7-6 την ιταλική και κατακτά το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο της χώρας σε συλλογικό επίπεδο στο άθλημα της υδατοσφαίρισης. Τα χρόνια πέρασαν αλλά όσοι έζησαν εκείνη την πορεία την κουβαλούν ως ... ενθύμιο και ως τίτλο τιμής.

Ένας από αυτούς είναι και ο Γιώργος Ρέππας. Διεθνής τερματοφύλακας, από το 1983 στη Βουλιαγμένη, ήταν βασικός στην πορεία προς την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης.

Ο Γιώργος Ρέππας, είκοσι δυο χρόνια μετά, μιλάει στο gazzetta.gr για όλα όσα έζησε με το σκουφάκι της Βουλιαγμένης το μαγικό έτος 1997.

«Ήταν άθλος για ελληνική ομάδα»

Δικαίως όλοι θυμούνται πάντα τον τελευταίο αγώνα. Αυτό που χάρισε τον τίτλο. Η Βουλιαγμένη εκείνη τη σεζόν έπαιξε σε δυο προκριματικούς ομίλους, έφτασε στους "8", στους "4" και στον διπλό τελικό.

Στη Ρώμη στον 1ο τελικό απέσπασε ισοπαλία (9-9) από τη Ρόμα στην οποία έπαιζε ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών στο παγκόσμιο πόλο, ο Ούγγρος Μπένεντεκ αλλά και ο "μύθος" της Ιταλίας, ο Φερέτι.

«Αυτό που πετύχαμε τότε ήταν άθλος για μια ελληνική ομάδα. Εμείς είχαμε τότε στην ομάδα τον Πέταρ Τρμπόγεβιτς αλλά δεν είχε παίξει σχεδόν καθόλου στην πορεία προς τον τίτλο. Είχε λοιμώδης μονοπυρήνωση και έπαιξε μετά από το ευρωπαϊκό, στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Ελλάδος. Ήμασταν μια αμιγώς ελληνική ομάδα με παιδιά που είχε βγάλει η Βουλιαγμένη», δηλώνει ο Γιώργος Ρέππας.

«Πάγωσα όταν έμαθα για ΟΑΚΑ»

Η Βουλιαγμένη έπρεπε να παίζει σε κλειστό κολυμβητήριο σ' εκείνη την μεγαλειώδη πορεία και τόσο τον προημιτελικό όσο και τον ημιτελικό τον έδωσε στη Νέα Σμύρνη.

Όλοι περίμεναν να παίξει εκεί και τον τελικό. Ο Γιάννης Γιαννουρής είχε όμως άλλη άποψη. Ο Γιώργος Ρέππας μας εξηγεί: «Ναι είχαμε ως έδρα τη Νέα Σμύρνη. Ένα κολυμβητήριο που οι εξέδρες είναι κοντά στην πισίνα. Έτσι ήταν και στη Ρώμη στον πρώτο τελικό. Ήταν καυτή ατμόσφαιρα στη Ρώμη και ενώ βρεθήκαμε πίσω στο σκορ με 3 γκολ πήραμε ισοπαλία. Θυμάμαι είχε έρθει ο Γιαννουρής στην προπόνηση και μας είχε ανακοινώσει ότι θα παίξουμε στο ΟΑΚΑ. Ήταν απόφαση της διοίκησης. Παγώσαμε. Πίστεψα ότι το ΟΑΚΑ επειδή είναι πολύ μεγάλο και οι εξέδρες μακριά από την πισίνα δεν θα ήταν καλή έδρα για εμάς.

Ο Γιαννουρής μας είχε πει τότε: «Αυτή είναι μια μεγάλη στιγμή για το ελληνικό πόλο και όχι μόνο για την Βουλιαγμένη και θα παίξουμε στο καλύτερο κολυμβητήριο της χώρας». Τελικά είχε δίκαιο. Όταν φτάσαμε 2 ώρες πριν στο κολυμβητήριο είχε γεμίσει το μισό. Τότε μέσα μου είπα "Καλά πάμε". Γέμισε. Είχε περισσότερο από 6000 κόσμο. Ήταν φανταστικά. Οι Ιταλοί ήταν για μισό αγώνα εκτός κλίματος. Δεν είχαμε παίξει ξανά μπροστά σε τόσο κόσμο».

«Είχε όραμα ο Γιαννουρής»

Ο Γιώργος Ρέππας μιλάει στη συνέχεια για την σπουδαία συμβουλή του Γιάννη Γιαννουρή σ' αυτή τη μεγάλη επιτυχία και του βγάζει το... καπέλο. «Ήταν τεράστια η συμβολή του Γιαννουρή σ' αυτή την επιτυχία. Ο Γιαννουρής είχε φτιάξει τις σχολές στη Βουλιαγμένη και έβγαλε σπουδαίους παίκτες. Είναι ένας άνθρωπος που δεν είχε πολλές σχέσεις με τους αθλητές. Πάντα μας έλεγε να δουλεύουμε και είχε ως μότο: «τα αγαθά κόποις κτώνται».

Είχε σωστή νοοτροπία. Είχε όραμα για να δει την Βουλιαγμένη πρωταθλήτρια Ελλάδος και να πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη και τα κατάφερε», σημείωσε ο Ρέππας και στάθηκε και στην συμβολή της διοίκησης: «Ο Γιαννουρής και εμείς είχαμε δίπλα μας μια διοίκηση που μας στήριζε απόλυτα. Πρόεδρος ήταν ο Χρήστος Ζούπας. Είχε πάρει το 1968 το Κύπελλο Ευρώπης με την ΑΕΚ και ήξερε... Έφορος ήταν ο Πολύβιος Αφρουδάκης και γενικός αρχηγός ο Σωτήρης Αντωνιάδης. Αυτοί οι τρεις συνέβαλαν σ' αυτή την επιτυχία και πάντα στήριζαν τις επιλογές του Γιαννουρή».

«Χάσαμε 6-7 γκολ από τη Μπούντβα»

Για να φτάσει στον τελικό με την Ρόμα η Βουλιαγμένη έπρεπε να αποκλείσει την Μπούντβα. Η ομάδα από το Κότορ είχε μια από τις πιο "καυτές" έδρες στην Ευρώπη και σ' αυτή έπαιζαν μεταξύ άλλων ο Σόσταρ και ο Ουσκόκοβιτς. Η Βουλιαγμένη κέρδισε στον 1ο ημιτελικό με 5-4 στο Κότορ και με το 6-6 στη Νέα Σμύρνη πέρασε στον τελικό.

«Η Μπούντβα ήταν μπορώ να πω πλέον πιο δύσκολη ομάδα από τη Ρόμα. Θυμάμαι στην αρχή της σεζόν είχε έρθει στην Ελλάδα για κοινή προετοιμασία και στα φιλικά που παίξαμε η καλύτερη μας εμφάνιση ήταν μια ήττα με 6-7 γκολ! Δεν περνούσε από το μυαλό μας ότι μπορούμε να κάνουμε αυτή την πορεία. Πιστέψαμε ότι μπορούμε να πάρουμε την κούπα μετά από την ισοπαλία στη Ρώμη.

Στη Μπούντβα έπαιζε ο Σόσταρ, τεράστιος τερματοφύλακας, και ο Ουσκόκοβιτς που είναι μαζί με τον Μπένετεκ οι καλύτεροι αριστερόχειρες που έχω δει. Στο ματς στο Κότορ ίσως έχω κάνει το καλύτερο παιχνίδι της ζωής μου», σημειώνει ο Γιώργος Ρέππας.

«Πρότυπο ο Μαυρωτάς»

Η βασική επτάδα της Βουλιαγμένης εκείνη την εποχή αποτελούνταν από τον Γιώργο Ρέππα, τον Γιώργο Ψύχο, τον Δημήτρη Μάζη, τον Γιώργο Μαυρωτά, τον Τεό Λοράντο, τον Τόνυ Κουτσογιάννη και τον Γιώργο Αφρουδάκη. Πρώτη αλλαγή του Γιαννουρή συνήθως ήταν ο Βασίλης Λαμπάτος (μεταγραφή από Πάτρα) ενώ στον πάγκο ήταν ο Ζάχος Αφρουδάκης, ο Σπύρος Μπουλουγουράς, ο Νίκος Καφετζόπουλος, ο Διονύσης Σταθόπουλος, ο Τζώρτζης Μουριάδης και ο Δημήτρης Τσίκλος. Βοηθός του Γιαννουρή ήταν ο Δημήτρης Μαυρωτάς.

Αρχηγός ήταν ο σημερινός βουλευτής Γιώργος Μαυρωτάς για τον οποίο ο Γιώργος Ρέππας μας λέει: «Ήταν αρχηγός. Ο μεγάλος αρχηγός. Ήταν μεγάλη προσωπικότητα για τη Βουλιαγμένη και για το ελληνικό πόλο. Ήταν στην εθνική ομάδα και το 1997 είχε παίξει ήδη 4 φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Όλοι μας φυσικά τον είχαμε πρότυπο».

Φυσικά "κολλητός" του ήταν και είναι ο Γιώργος Αφρουδάκης για τον οποίο σημειώνει: «Με τον Γιώργο ήμασταν πάντα ίδιο δωμάτιο. Όλα τα παιδιά είχαμε μεταξύ μας εξαιρετικές σχέσεις. Είχε κάνει σπουδαία παιχνίδια και ο Γιώργος τότε».

«Αρχή για μια νέα εποχή για το πόλο»

Εν κατακλείδι τι έχει μείνει από τότε; «Ήταν μαγικό», μας λέει ο Γιώργος και συνεχίζει: «Ήταν ο θρίαμβος του ελληνικό πόλο. Αυτή η επιτυχία σηματοδότησε μια νέα αρχή για το ελληνικό πόλο. Ακολούθησαν και ακολουθούν έως σήμερα τεράστιες επιτυχίες για το άθλημα μας σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Νομίζω έως το 1997 ο Εθνικός είχε καταφέρει το 1980-81 να φτάσει στους "4" αλλά δεν είχαμε άλλη επιτυχία. Ένας όμιλος που δεν ήταν ποτέ από τις παραδοσιακές μεγάλες ομάδες από μια μικρή πόλη είχε μια ομάδα του στην κορυφή της Ευρώπης. Αυτή ήταν η αρχή και η Βουλιαγμένη είχε και έχει τεράστιες ευρωπαϊκές επιτυχίες στην υδατοσφαίριση».