Μελιδώνη: «Πόσο θα ήθελα να ήμουν στη Βαρκελώνη»

Από το 1991 έως σήμερα είναι στη Βουλιαγμένη. Πάικτρια ακαδημίας, αρχηγός πρώτης ομάδας, προπονήτρια Ακαδημίας.

Το 2009 και το 2010 κατέκτησε το Τσάμπιονς Καπ και συμμετείχε συνολικά σε 7 Final-4 της κορυφαίας διοργάνωσης της Ευρώπης στην υδατοσφαίριση γυναικών.

Η Άντι Μελιδώνη γράφει στο gazzetta.gr με αφορμή το Final-4 του Σαμπαντέλ (19-20/4) με τη συμμμετοχή της Βουλιαγμένης και του Ολυμπιακού.

Η πρώην αρχηγός της ομάδας βγάζει συναίσθημα,πάθος και λαχτάρα και θα ήθελε αν και έχει σταματήσει εδώ και χρόνια να παίζει να είναι εκεί, στο Σαμπαντέλ (Βαρκελώνη) για να παλέψει για ακόμη μια κούπα με την ομάδα της καρδιάς της.

Το "γράμμα" της Άντι Μελιδώνη:

«Πόσο θα ήθελα να είμαι τώρα εκεί ..... στη Βαρκελώνη (η πιο αγαπημένη μου ευρωπαϊκή πόλη )...στο final 4.....
Μέσα στο νερό.. όπως παλιά.

Πόσο θα ήθελα να ένιωθα πάλι αυτό το γνωστό άγχος συνδυάσμενο με ενθουσιασμό και χαρά....

Πόσο θα ήθελα να έπαιζα άλλο ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, πόσο θα ήθελα να σήκωνα άλλο ένα κύπελλο...( ας το σηκώσει η Ξενάκη,το ίδιο θα χαρω).
Είναι σίγουρα μια απο τις πιο ωραίες εμπειρίες για έναν αθλητή.

Έχω πάει σε πολλά .. δεν ήξερα πόσα ακριβώς μέχρι χθες.. δεν είμαι πολύ καλή στο να θυμάμαι τέτοιου είδους στοιχεία... δε θυμάμαι πχ ποσά πρωταθλήματα Ελλάδας έχω κατακτήσει.

Θυμάμαι όμως με κάθε λεπομέρεια όλα τα final 4 που συμμετείχα. Θυμάμαι το ίδιο έντονα όλα τα συναισθήματα που είχα. Την απίστευτη χαρά, τις δυο συνεχόμενες μαγικές χρονιές που πήραμε το κύπελλο, την απίστευτη απογοήτευση όταν φτάναμε τόσο κοντά στην πηγή αλλά νερό δεν πίναμε.

Ιδιαίτερη θέση στην μνήμη μου έχει το final 4 του 2008 στην Κατάνια που βγήκαμε δεύτερες. Θυμάμαι κερδίσαμε τον ημιτελικό στην παράταση βάζοντας εγώ το γκολ της ισοφάρισης. Μετά βγήκα με 3 ποινές και είδα,μάλλον δεν είδα (δεν μπορούσα) τα τελευταία λεπτά από το ιατρείο της πισίνας αγκαλιά με τον φυσιοθεραπευτή μας!! Θυμάμαι να χοροπηδάμε αγκαλιά με κλάματα και φωνές!!! Στον τελικό χάσαμε ,αλλά νιώθαμε όλες ότι είχε ξεκινήσει για την ομάδα μας ο δρόμος για την κορυφή !!! Έτσι και έγινε...

Θυμάμαι έντονα το πρώτο μου...(και ας έχουν περάσει αιώνες και ήμουν 17). Ήμουν φοβισμένη αλλά και απίστευτα ενθουσιασμένη! Θυμάμαι την Αλις Λιτχουντ ,η πρώτη ξένη παίκτρια που ήρθε ποτέ στη βουλιαγμενη ! Απίστευτου μεγέθους παίκτρια. Δεν χόρταινες να την κοιτάς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα τρομερό γκολ που είχε βάλει!

Δεν φανταζόμουν τότε ότι θα ερχόταν η ώρα που εγώ σαν αρχηγός θα σήκωνα αυτό το κύπελλο,και μάλιστα δυο φορές! Θα μπορούσα λοιπόν να μιλάω ώρες για αυτά τα 7 final 4. Τόσα είναι τελικά. Καθένα και μια διαφορετική ιστορία, όλα όμως το ίδιο συναισθήμα.... Το ίδιο που έχω και τώρα και ας είμαι τόσο μακρυά , και ας έχω να πέσω στο νερό χρόνια , και ας μην κοιτάω συμπαίκτριες και προπονητές ,αλλά τα δυο μου παιδιά ...

Στέλνω όλη μου την αγάπη και τη θετική ενέργεια στα κορίτσια και των δυο ομάδων ( λίγο περισσότερο στης Βουλιαγμένης, το αίμα νερό δεν γίνεται). Εύχομαι την Κυριακή να δώσω ένα φιλί στην 3η κούπα του ΝΟΒ !!!».