H Φιλιώ Μανωλιδουάκη στο gazzetta.gr: «Μου έδωσε ώθηση το τελευταίο καλάθι του Πρίντεζη με την Μπαρτσελόνα» (vids)

Πέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα (25/4) από την τελευταία φορά που ελληνική ομάδα κατακτά την μεγάλη κούπα της Ευρώπης στην υδατοσφαίριση γυναικών.

Την αρχή είχε κάνει με δυο Τσάμπιονς Καπ η Γλυφάδα, συνέχισε με άλλα δυο και μάλιστα back to back η Βουλιαγμένη και το 2015 ο Ολυμπιακός έγινε η τρίτη ομάδα που κερδίζει τον τίτλο.

Η διοργάνωση είναι η Euro League και ο Ολυμπιακός "φιλοξενεί" το Final-4 στον Πειραιά και στο "Παπαστράτειο". Στον ημιτελικό με την ρωσική Κίρισι "καθαρίζει" η Ρομπέρτα Μπιανκόνι με 6 γκολ και ο τελικός είναι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ισπανική Σαμπαντέλ η οποία είχε σαρώσει τα πάντα στην Ευρώπη.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη την περασμένη χρονιά είχε κατακτήσει το Λεν Τρόφι στην Ιταλία και ήθελε στην τρίτη του συμμετοχή σε Final-4 στην Euroleague να πάρει και την μεγάλη κούπα.

Το καλοκαίρι του 2014 θα ανακοινωθεί από τον Ολυμπιακό η Αλεξάνδρα Ασημάκη και οι ισορροπίες εντός και εκτός συνόρων αλλάζουν. Η ομάδα του Χάρη Παυλίδη έχει μείνει χρόνια η ίδια και αυτό είναι το μυστικό της.

Το 2015 στον Ολυμπιακό ως ξένες έπαιζαν δυο σπουδαίες παίκτριες, η Ρομπέρτα Μπιανκόνι (Ιταλία) και η Άσι Σάουθερν (Αυστραλία), οι οποίες και έκαναν την διαφορά.

Η ομάδα του Πειραιά κερδίζει με 10-9 την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2011, του 2013 και του 2014 και είναι η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η εξέδρα στο "Παπαστράτειο" είναι ασφυκτικά γεμάτη και ο κόσμος είναι σε παραλήρημα.

Στον τελικό παίζουν από τον Ολυμπιακό οι: Διαμαντοπούλου, Τετζαλίδου, Πλευρίτου Ε, Σώρα, Μανωλιουδάκη 3, Αβραμίδου 1, Ασημάκη, Πλευρίτου Μ. 1, Καλογεράκου, Σάουθερν 4, Μπιανκόνι 1, Νιαρχάκου, Σταματοπούλου.

Ο Ολυμπιακός μετά από το μπάσκετ (άνδρες, 1997, 2012, 2013), το πόλο (άνδρες, 2002), είναι πρωταθλητής Ευρώπης και στο πόλο γυναικών! Η Αλεξάνδρα Ασημάκη θα γίνει η μοναδική παίκτρια στην Ελλάδα που έχει κατακτήσει τρεις φορές την κούπα!

Αρχηγού παρόντος...

Την κούπα εκείνο το βράδυ την σήκωσε στον... αέρα η αρχηγός της ομάδας. Η Φιλιώ Μανωλιουδάκη η οποία από το 2019 έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και είναι πλέον συνεργάτης του Τεό Λοράντου στην εθνική γυναικών.

Με καταγωγή από τα Χανιά η Μανωλιουδάκη έφτασε στον Ολυμπιακό το 2007 και είχε ένα μεγάλο όνειρο. Να κατακτήσει ευρωπαϊκούς τίτλους με τον Ολυμπιακό.

Την εποχή εκείνη κυριαρχούσε η Βουλιαγμένη σε Ελλάδα και Ευρώπη. Τα κορίτσια του Ολυμπιακού με προπονητή τον παλιό φουνταριστό της ομάδας, τον Χάρη Παυλίδη, ο οποίος έπαιξε ως παίκτης δυο φορές σε τελικό στο Κύπελλο Κυπελλούχων, χωρίς να φτάσει στην κορυφή, ξεκίνησαν κάτι σπουδαίο το 2007 και έμαθαν να κάνουν υπομονή.

Η Μανωλιουδάκη έζησε την χαμένη ευκαιρία στον τελικό του Λεν Τρόφι το 2008. Έζησε την αποτυχία στο Final-4 της Κέρκυρας (2010) και την νέα χαμένη ευκαιρία στο Σαμπαντέλ (Final-4) τις ημέρες του Πάσχα του 2011.

Μια ημέρα σαν την σημερινή, πέντε χρόνια μετά, η "κάπτεν" μιλάει για όλα αυτά και για το τελευταίο σουτ στον τελικό στο gazzetta.gr.

«Πήρα έμπνευση από τον Πρίντεζη»

Δυο ημέρες πριν από τον τελικό, στις 23/4, η ομάδα μπάσκετ παίζει στο ΣΕΦ με την Μπαρτσελόνα. Είναι ο 4ος αγώνας για τα προημιτελικά της Euro League. Εάν ο Ολυμπιακός έχανε η σειρά θα πήγαινε σε 5 ματς στην Βαρκελώνη.

Κέρδισε όμως μ' ένα τρίποντο του Γιώργου Πρίντεζη στην εκπνοή (71-68) και ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στο Final-4.

Ας αφήσουμε την πρωταγωνίστρια να μας μιλήσει για τις σκέψεις που είχε εκείνες τις ημέρες πριν και μετά την κούπα αλλά και για τα μαθήματα του αθλητισμού:

«Θυμάμαι είχαμε κάνει προπόνηση στην πισίνα εκείνη την ημέρα και έτρεξα στο σπίτι για να δω το μπάσκετ. Εάν δεν είχαμε το Final-4 την επόμενη ημέρα θα πήγαινα στο ΣΕΦ αλλά έμεινα στο σπίτι.

Είχαμε ζήσει στιγμές μαγικές από αυτή την ομάδα στην Πόλη και στο Λονδίνο. Ήταν συγκλονιστικό το παιχνίδι. Το φινάλε μαγικό. Θυμάμαι τον Γιώργο Πρίντεζη να σουτάρει στην εκπνοή και να βάζει το τρίποντο.

Τότε πέρασε από το μυαλό μου μια σκέψη να το κάνω και εγώ. Πάντα ήθελα να βάλω το τελευταίο σουτ. Ποιος δεν θέλει να γίνει ο ήρωας της βραδιάς; Όταν το πέτυχε βέβαια το γκολ δεν σκέφτηκα αυτό.

Σκέφτηκα την τεράστια επιτυχία της ομάδας και σκέφτηκα εμάς τα κορίτσια που παλεύαμε τόσα χρόνια για ένα όνειρο. Ο αθλητισμός είναι στιγμές και σου δίνει μαθήματα. Οι αποτυχίες σε κάνουν πιο σκληρή, πιο πεισματάρα. Είναι στιγμές που θες να τα παρατήσεις. Νιώθεις ν' αδειάζεις αλλά λες όχι θα συνεχίσω και βάζεις νέους στόχους.

Οι λύπες είναι περισσότερες από τις χαρές. Κανείς δεν ξέρει πόσο δύσκολη είναι η ζωή για έναν αθλητή και τι κρύβεται πίσω από μια επιτυχία. Αυτή την κούπα την περιμέναμε στον Ολυμπιακό οχτώ ολόκληρα χρόνια.

Η επιτυχία είναι και θέμα μέρας. Το 2010 δεν ήμασταν έτοιμες στην Κέρκυρα να ανέβουμε στην κορυφή. Το 2011 είχαμε και κόντρα την διαιτησία και δεν τα καταφέραμε στην Ισπανία.

Το 2015 και όταν έχεις πάρει και τον Λεν Τρόφι μια χρονιά πριν είσαι σίγουρη πως είναι η χρονιά σου. Εγώ δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα πάρουμε το ευρωπαϊκό.

Είχα πετύχει τα δυο τελευταία γκολ και θυμάμαι ο Σκουντής είχε πει ότι «Η Φιλιώ έγινε δυο φορές Πρίντεζης». Το 2014 είχα κλάψει όταν προκριθήκαμε στον τελικό του Λεν Τρόφι.

Το 2015 μετά από την κατάκτηση της κούπας ήμουν σε έκσταση. Τραγουδούσα μαζί με τον κόσμο πριν από τον αγώνα. Δεν έχω ξαναδεί τόσο γεμάτο το κολυμβητήριο.

Μια χρονιά πριν είχαμε πάει στο Καραϊσκάκη στην φιέστα της ποδοσφαιρικής ομάδας ως Κυπελλούχες Ευρώπης και ήθελα αυτό να το ζήσω ξανά και ως πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αυτό σκεφτόμουν.

Ο Ολυμπιακός είχε γράψει ξανά ιστορία. Δεν θα σου πω ότι αυτή είναι η πιο μεγάλη μου στιγμή. Όχι κάθε προσπάθεια είναι μια μεγάλη στιγμή. Οι κατακτήσεις των ευρωπαϊκών είναι μεγάλες στιγμές και σίγουρα για μένα προσωπικά και η τελευταία μου ημέρα ως αθλήτρια.

Είμαι τυχερή που τα έζησα όλα αυτά. Δούλεψα σκληρά με την ομάδα και ήμουν τυχερή που έπαιξα στον Ολυμπιακό. Θυμάμαι μικρή στα Χανιά δεν πήγαινα για μπάνιο όταν είχε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Είχα όνειρα και τα έκανα πραγματικότητα με τον Ολυμπιακό και την εθνική ομάδα. Είναι καλό να έχεις ανθρώπους του αθλητισμού που να σε εμπνέουν. Εμένα ως πιο μικρή μου δημιουργούσαν αυτό το αίσθημα ο Μπέκαμ και ο Σιγάλας. Μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζαν και η φιλοσοφία τους».