Χ.Αφρουδάκης: «Θα ήθελα να έχω κερδίσει Ολυμπιακό μετάλλιο»

• «Το σκουφάκι με το Νο...»
• «Είχα γράψει τα όνειρα μου σ' ένα χαρτί»
• «Τα πρώτα μου παιχνίδια»
• «Ήθελα ένα Ολυμπιακό μετάλλιο»
• «Πως με είδε η Ποζίλιπο»
• «Πάντα μου άρεσε ο Κάσας»
• «Την πρώτη σου κοπέλα δεν την ξεχνάς»
• «Το ομορφότερο γκολ ήταν μια πάσα»
• «Όπως είπε και ο Σιγάλας είναι ο πρώτος θάνατος»
• «Θέλω να μείνω στο άθλημα»
• «Ήθελα ένα Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ολυμπιακό»
• «Δεν υποτιμάς τον Ολυμπιακό»
• «Εάν αποκτήσω γιο θα ήθελα να παίξει πόλο»
• «Το πόλο μας δεν έφτιαξε τον Γκάλη του»
• Οι άνθρωποι της ζωής μου

Το βράδυ του Σαββάτου (22/5/2021) ο Χρήστος Αφρουδάκης έπαιξε για τελευταία φορά στην καριέρα του σε επίσημο αγώνα πόλο. Ήταν ο ημιτελικός της Βουλιαγμένης με τον Ολυμπιακό για το Κύπελλο Ελλάδος.

Σαφώς και θα ήθελε ένα τέλος με τίτλο στην καριέρα του αλλά όπως μας λέει και ο ίδιος σπάνια έχεις το φινάλε που έχεις ονειρευτεί. Έζησε δεκαετίες μέσα στην πισίνα και τα έζησε όλα.

Όσοι είχαμε επαφή με το άθλημα χαιρόμασταν να τον βλέπουμε να μοιράζει ασίστ και να σκοράρει από την περιφέρεια. Όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίζουμε πάντα μας άρεσε να συζητάμε μαζί του.

Τα περισσότερα παιδιά που παίζουν πόλο έχουν ωραία πράγματα να σου πουν αλλά ο Χρήστος πάντα σε έβαζε να σκεφτείς ότι το πόλο δεν είναι απλά ένα άθλημα. Μια ακόμη κουβέντα με τον Χρήστο Αφρουδάκη είναι «όαση».

Μαζί του δεν βαριέσαι να μετράς... ατάκες. Στο μυαλό έρχεται και εκείνος ο στίχος του Άλκη Αλκαίου που έγινε τραγούδι που ακούσαμε από τον Δημήτρη Μητροπάνο. "Κανένα μέλλον δεν μπορεί αυτό που ζούμε να μας πάρει". Ατάκες.

«Το σκουφάκι με το Νο...»

Κάθε παιδί έχει όνειρα όταν ξεκινάει και πρότυπα. Ο Χρήστος Αφρουδάκης είχε πρότυπα φυσικά και αυτός. «Το έχω πει ξανά. Ο Γιώργος Μαυρωτάς ήταν πρότυπο μου. Προσπαθούσα να είμαι σαν και αυτόν μπροστά στον καθρέπτη μου. Τον θαύμαζα και ως αθλητή και ως άνθρωπο. Μετά μου άρεσε ο Εστιάρτε. Είχα πάρει και αυτόγραφο του. Μετά ο Καμπάνια.

Οι τρεις τους φορούσαν το Νο5. Κατά τύχη και ο Τάμας Κάσας που μου άρεσε φορούσε και αυτός το 5», σημειώνει αρχικά ο Αφρουδάκης και συνεχίζει: «Όταν έφυγε ο Μαυρωτάς το φόρεσα και εγώ για λίγο στη Βουλιαγμένη και μετά για κάποια παιχνίδια στην Ποζίλιπο. Μετά στην εθνική το είχε ο Χατζηθεοδώρου. Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω με το Νο7. Όπως ο Ρονάλντο. Δεν είχε σχέση βέβαια μ' αυτό».

«Είχα γράψει τα όνειρα μου σ' ένα χαρτί»

Τα είδωλα είναι είδωλα και τα όνειρα είναι όνειρα. Ο μικρός Χρήστος έγραφε τα όνειρα του σ' ένα χαρτί και το έχει κρατήσει ακόμη: «Έχω αποδείξεις για τα όνειρα μου. Έχω ένα χαρτί που τα είχα γράψει. Το 1997 όταν ήμουν 13 ετών».

Τι έγραφε το χαρτί; «Είχα γράψει ότι ήθελα να έχω συμμετοχή σε πρωτάθλημα του εξωτερικού, να παίξω στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να έχω πάντα διακρίσεις με την εθνική ομάδα. Αυτά έγραφα. Τώρα που είμαι 37 το διαβάζω ακόμη.

Απορώ με τον εαυτό μου. Πως μπορούσα να σκέφτομαι και να έχω τέτοιους στόχους τότε; Τα είχε σκεφτεί από τα 11 ή τα 12. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Είχα τότε οδηγό τον αδελφό μου. Βέβαια τότε ο Γιώργος ήταν 21 και δεν είχε κάνει ακόμη όσα πέτυχε στην καριέρα του. Απορώ πως πίστευα ότι μπορώ να τα πετύχω. Νομίζω αρκετά από όλα αυτά που ήθελα τα έζησα».

«Τα πρώτα μου παιχνίδια»

Ο Χρήστος Αφρουδάκης θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τα πρώτα του παιχνίδια. Γράφουμε πρώτα γιατί είναι πολλά... Πρώτο στην Α1, πρώτο στην εθνική ανδρών. «Έπαιξα στην Α1 στα 16. Με έβαλε ο Γιάννης Γιαννουρής σ' ένα παιχνίδι με τα Χανιά. Ήταν ημιτελικός πρωταθλήματος. Θυμάμαι έβαλα 3 γκολ. Μετά ήρθαν οι τελικοί με τον Ολυμπιακό. Πάλι ο Γιάννης με έβαλε στην παράταση. Είχε κριθεί στο γκολ. Είχα σκοράρει.

Πήγαμε στον ξαφνικό θάνατο. Θυμάμαι είχε βάλει ένα γκολ ο Θέμης Χατζής στον παραπάνω», λέει ο Χρήστος για την Α1 και θυμάται για την εθνική ομάδα: «Πρώτη φορά με κάλεσε ο Κούλης Ιωσηφίδης στην ανδρών το 2001. Ήταν κοντά στα γενέθλια μου. Στη Νίκαια σ' ένα τουρνουά έπαιξα με τους Αμερικάνους. Πάλι είχε βάλει τρία γκολ. Μετά τον Ιούνιο πήγα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανδρών.

Ήταν μια μαγική χρονιά. Έπαιξα με τους άνδρες στο Ευρωπαϊκό, με τους Έφηβους στο Ευρωπαϊκό (2η θέση), με τους Άνδρες στους Μεσογειακούς και με τους Νέους Άνδρες στο Παγκόσμιο όπου το κατακτήσαμε».

«Ήθελα ένα Ολυμπιακό μετάλλιο»

Κέρδισε πολλά στην καριέρα του αλλά όχι όλα. Τι του λείπει: «Ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Θα το ήθελα πολύ. Ήθελα μετά να έχω μια συμμετοχή σε μεγάλο τελικό με την εθνική ομάδα. Είχα την τύχη να είμαι με τα παιδιά της γενιάς του '70 αλλα και με τα πιο νέα και φτάσαμε στην 3η θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα δυο φορές. Θα μπορούσαμε να έχουμε πάει σ' ένα τελικό».

Ποιες όμως θεωρεί τις τρεις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του; «Στις λέω χωρίς σειρά. Σε συλλογικό επίπεδο το Τσάμπιονς Λιγκ με την Ποζίλιπο. Έπαιζα στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, αυτό της Ιταλίας και τότε δεν είχα αντιληφθεί την βαρύτητα εκείνων των χρόνων. Ακόμη τα δυο μετάλλια στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2005 και το 2015.

Επιπλέον το πρώτο πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό. Ήταν το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας μου. Πέντε σεζόν στη Βουλιαγμένη δεν είχα κερδίσει τίτλο. Όταν επέστρεψα κέρδισα τρεις. Ξεχωριστή σημασία έχουν τα δυο ασημένια μετάλλια σε Ευρωπαϊκό (Νέων-Εφήβων) και το χρυσό στο Παγκόσμιο Νέων».

«Πως με είδε η Ποζίλιπο»

Το 2003 το Παγκόσμιο πρωτάθλημα Νέων Ανδρών διεξήχθη στη Νάπολη. Το 2001 η Ελλάδα πήρε το χρυσό στην Κωνσταντινούπολη αλλά το 2003 ήταν 4η. Ο Αφρουδάκης ήταν MVP και στις διοργανώσεις. Σπάνιο να μην είναι ο MVP από το ζευγάρι του τελικού.

«Κάπου εκεί με είδε η Ποζίλιπο. Τότε ήταν ο Ερίσοφ ξένος. Έφυγε και πήραν δυο μικρούς σε ηλικία ξένους. Ο ένας ήμουν εγώ. Στα 20 τότε. Ο άλλος ο Ζλόκοβιτς που ήταν 21 και είχαμε και τον Στρίτοφ που ήταν μεγάλος. Έτσι επέστρεψα στη Νάπολη για να παίξω στην Ποζίλιπο μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004», σημειώνει ο Χρήστος και μας λέει και μια ιστορία για τον πρώτο καιρό στη Νάπολη.

«Όταν πήγα στην Νάπολη ήταν δύσκολα. Στον πρώτο μήνα ήθελα να φύγω. Ο αδελφός του πατέρα μου, ο Χρήστος Αφρουδάκης που είναι και νονός μου και έφυγε από τη ζωή έπαιξε τότε καθοριστικό ρόλο στο να μείνω.

Είχε ένα πρόβλημα υγείας το 2004 και ήξερα πως ήθελα να φύγω από την Νάπολη. Με πήρε τηλέφωνο και μου μίλησε ήρεμα. Μου είπε «αγόρι να μείνεις εκεί είναι το μέλλον σου». Έμεινα. Ήταν πάντα από τα στηρίγματα μου και αυτός και η θεία μου η Βασιλική. Ο θείος Χρήστος έπαιζε μαζί με τον πατέρα μου πόλο στη Βάρκιζα. Γενικά όλη η οικογένεια και οι συγγενείς έπαιξαν το ρόλο τους στην πορεία μου».

«Πάντα μου άρεσε ο Κάσας»

Ο Χρήστος Αφρουδάκης είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες σε παγκόσμιο επίπεδο. Έπαιζε πάντα με μυαλό αλλά είχε και «φαρμακερό». Είχε όμως ζηλέψει κάποιον πολίστα; «Όχι δεν είχα ζηλέψει. Πάντα όμως θαύμαζα τους φαντεζί παίκτες.

Δεν μου αρέσουν οι παίκτες που παίζουν σαν να είναι γραμμή παραγωγής εργοστασίου. Μου άρεσε πάντα ο Κάσας. Είχα επηρεαστεί. Τον είχα αντίπαλο με την Ποζίλιπο στη Σαβόνα. Από την πιο νέα γενιά ο Βάργκα μου άρεσε. Είχε επηρεαστεί και αυτός από τον Κάσας.

Πάντα ήθελα να παίξω με Ούγγρους. Πιο ελεύθερο πόλο, πιο θεαματικό. Το πιστεύεις πως δεν είχε ούτε συμπαίκτη Ούγγρο στην καριέρα μου; Απίστευτο», μας λέει με την ειλικρίνεια που τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο.

Μας είπε για συμπαίκτες και ρωτήσαμε για τον αγαπημένο του: «Δεν θα πω. Θα αδικήσω πολλούς παίκτες. Νιώθω μεγάλη εκτίμηση για αρκετούς συμπαίκτες μου. Απλά θα σου πω ότι κολλούσα κάπως περισσότερο με τον Θεοδωρόπουλο και τον Ντόσκα. Μπορούσαν να εκμεταλλευτούν το παιχνίδι μου. Είχαν γρήγορο σουτ και οι δυο και μια πάσα προς αυτούς ήταν σίγουρο γκολ. Ήταν σαν να τους αλείφεις το βούτυρο στο ψωμί. Θα σου ξαναπώ όμως ότι συνεργάστηκα άψογα με πολλούς παίκτες».

«Την πρώτη σου κοπέλα δεν την ξεχνάς»

Για τους προπονητές μιλήσαμε για τον Γιαννουρή και τον Ιωσηφίδη που τον έβαλαν στα βαθιά αλλά ο Χρήστος μιλάει με τα καλύτερα λόγια για όλους τους προπονητές που έχει συνεργαστεί και πλησίαζαν τους 20.

«Από όλους τους προπονητές έχω πάρει πράγματα. Από κάποιους περισσότερα και από άλλους λιγότερα. Φυσικά δεν μπορώ να ξεχάσω τον Γιάννη που στα 16 μου με έβαλε να παίξω στη Βουλιαγμένη και τον Κούλη που στα 17 μου εμπιστεύτηκε μια θέση στην εθνική ανδρών.

Την πρώτη σου κοπέλα δεν την ξεχνάς. Η καλύτερα η κοπέλα ποτέ δεν ξεχνά τον πρώτο άνδρα. Κάπως έτσι είναι τα πράγαμτα. Κάθε προπονητής όμως μου έχει δώσει κάτι. Είχε την φιλοσοφία του. Ο αθλητής σαν σφουγγάρι θα πρέπει να τα αφομιώνει και να τα εφαρμόζει», σημειώνει.

«Το ομορφότερο γκολ ήταν μια πάσα»

Ο Χρήστος κάποτε είχε διαβάσει το βιβλίο του Ζαν Κλωντ Μισέα με τίτλο «ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΓΚΟΛ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΑΣΑ». Ο τίτλος είναι απλά μια ατάκα του Ερίκ Καντονά και του άρεσε. Μας την λέει και μας απαντά στην ερώτηση: «Τι σου άρεσε πιο πολύ στο παιχνίδι σου;».

«Όλοι οι προπονητές μου έλεγαν να σουτάρω πιο συχνά. Είχα καλό σουτ και δεν το εκμεταλλευόμουν. Ήθελα να μοιράζω παιχνίδι. Έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Μισεά θα σου αυτή την ατάκα του Καντονά ότι «το ομορφότερο γκολ ήταν μια πάσα». Αυτό μου άρεσε πιο πολύ. Ήθελα μέσα στο παιχνίδι να κάνω κάτι για τον άλλον που δεν θα είχε φανταστεί. Ήταν πλεονέκτημα η αντίληψη του παιχνιδιού», τονίζει.

Αλήθεια ποιο παιχνίδι θα ήθελε να παίξει ξανά; «Το παιχνίδι με την Ρωσία το 2004 στην Αθήνα και με την Ιταλία το 2016. Εάν κερδίζαμε θα κατακτούσαμε μετάλλιο. Αυτά τα δυο παιχνίδια σε Ολυμπιακούς Αγώνες», μας λέει.

«Όπως είπε και ο Σιγάλας είναι ο πρώτος θάνατος»

Από το 2004 στο 2021 και στην αποχώρηση. Από πέρσι ο χώρος του πόλο συζητούσε για το "τέλος" του "Άφρου" αλλά ο ίδιος περίμενε άλλη μια χρονιά και το αποφάσισε. Τι ένιωσε άραγε; Μας εξηγεί: «Είναι πολύ δύσκολο όταν φτάνει αυτή η στιγμή.

Μου το είχαν πει αλλά έφτασε η ώρα να το βιώσω. Το είπα στην Χριστίνα, στα αδέλφια μου στην οικογένεια μου. Όταν το ανακοίνωσα δημόσια τα μηνύματα δεν σταματούσαν. Είπα στην Χριστίνα πως ήταν σαν να έχω πεθάνει και έχω αναστηθεί την ίδια ώρα. Έτσι ένιωθα. Τότε ένας οικογενειακός φίλος με πήρε τηλέφωνο και μου είπε μια ατάκα του Γιώργου Σιγάλα.

Είχε πει ότι η αποχώρηση από την δράση είναι ο πρώτος θάνατος. Πόσο δίκαιο είχε. Το συναίσθημα αυτό ακριβώς ήταν. Από τα 3 μου χρόνια βλέπω πόλο, από τα 6 μου παίζω και είμαι 37. Ήμουν ο πιο μικρός της οικογένειας και με φώναζαν και με φωνάζουν «Χρηστάκη». Έχω ζήσει τα πάντα σ' αυτό το άθλημα. Ήμουν το τελευταίος μέλος της οικογένειας. Ο τελευταίος από τα αδέλφια που σταμάτησε».

Αλήθεια τι μένει στο τέλος; «Πέρα από τις διακρίσεις, τα μετάλλια, τα απωθημένα, τις στεναχώριες μένουν όλα αυτά που έζησα όταν αποφάσισα να σταματήσω. Μου έχουν στείλει μηνύματα από την Ιταλία, από την Ισπανία από πολλές χώρες.

Νομίζω έτσι εξαργυρώνω όλες τις διακρίσεις. Αυτό που έζησα δυο δεκαετίες το εξαργυρώνω αυτές τις ημέρες. Τους κόπους», σημειώνει και μας λέει πως θα ήθελε να τον θυμούνται: «Δεν μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου. Δεν ήμουν ο καλύτερος παίκτης αλλά είχα αντίληψη στο παιχνίδι μου. Αυτό που θα ήθελα είναι να με κρίνουν με αυστηρότητα. Όχι τόσο ως παίκτη αλλά ως άνθρωπο. Ως έναν ντόμπρο άνθρωπο, αυθόρμητο και ειλικρινή.

Δεν μου αρέσουν γενικά όλα αυτά για την ιστορία που θα γραφτεί για μένα. Είναι σαν και αυτά που λένε όταν κάποιος έχει πεθάνει. Όλοι μιλάνε με καλά λόγια. Λένε μόνο τα καλά. Αυτός που θα με κρίνει θέλω να είναι αυστηρός. Δεν με απασχολεί τι θα πουν για μένα ως παίκτη. Θέλω να μείνω ως άνθρωπος με αξιες, με αρχές», τονίζει ο πρώην διεθνής άσος με τις 4 συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

«Θέλω να μείνω στο άθλημα»

Πολλοί παίκτες όταν αποσύρονται γίνονται προπονητές. Άλλοι καλοί, άλλοι κακοί. Ο Χρήστος δεν θα ήθελε να γίνει επαγγελματίας προπονητής αλλά θα του άρεσε να κάνει αυτό που θέλει και ο Ρότζερ Φέντερερ όταν θα κρεμάσει τη ρακέτα του. Να καθοδηγεί τους νέους, να δίνει συμβουλές να τους κάνει να οραματίζονται.

«Αυτό που θέλω είναι να μείνω στο άθλημα. Θεωρώ ότι εμείς που έχουμε ζήσει τόσα πολλά πρέπει να το κάνουμε. Όποιος αγαπάει το άθλημα θα πρέπει να το βοηθήσει να εξελιχθεί. Να βοηθήσει τις νέες γενιές να φέρουν επιτυχίες και άλλες επιτυχίες.

Μπορεί βέβαια να μην έχω χρόνο αλλά πάντα θα αφιερώνω χρόνο στο πόλο. Πρέπει να περάσει το άθλημα και σε μια νέα γενιά παραγόντων. Ν' αλλάξει. Δεν θέλω να γίνω επαγγελματίας προπονητής. Εάν το κάνω θα το κάνω από χόμπι και με παιδιά. Θα μου άρεσε θα καθοδηγώ τα νέα παιδιά. Να τους βοηθάω να δουν πέρα από αυτό που βλέπουν», υπογραμμίζει.

«Ήθελα ένα Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ολυμπιακό»

Μπορεί η Βουλιαγμένη να είναι η ομάδα της καρδιάς του αλλά ο Χρήστος έπαιξε στον Εθνικό (1 χρονιά) και μετά για 4 σεζόν στον Ολυμπιακό. Τι λέει για τις ομάδες που του τον εμπιστεύτηκαν;

«Έχω παίξει πόλο και στις τρεις μεγάλες ομάδες. Στον Εθνικό δεν πρόλαβα να παίξω αρκετά. Είχαμε μια κακή χρονιά. Είναι τιμή μου πάντως που έπαιξα με το σκουφάκι του. Τιμή μου είναι φυσικά που έπαιξα στον Ολυμπιακό. Κάθε αθλητής που έχει παίξει στον Ολυμπιακό έχει κερδίσει κάτι. Δεν είχα αγωνιστεί ποτέ σε ομάδα με τόσους οπαδούς. Ήταν δύσκολα τα τελευταία χρόνια στον Ολυμπιακό.

Χρήστος Αφρουδάκης: Η ιστορία ενός μυθικού πολίστα

Μου έχει μείνει απωθημένο που δεν φτάσαμε σε κάποιο Final-4 για να πάρουμε ένα Τσάμπιονς Λιγκ. Ποτέ σε καμία ομάδα που ήμουν δεν πούλησα οπαδιλίκι. Πάντα προσπαθούσα να είμαι ο εαυτός μου και να δίνω τα πάντα για την ομάδα. Αυτό από μια μερίδα του κόσμου έχει εκτιμηθεί. Όπως σου είπα είχε την τύχη να παίξω στις πιο μεγάλες ομάδες στο άθλημα μας. Από το 1990 και μετά ο Ολυμπιακός είναι ο κυρίαρχος στην Ελλάδα και η Βουλιαγμένη είναι η επόμενη ομάδα. Πρωταγωνιστεί, έχει τίτλους και ευρωπαϊκό», υπογραμμίζει ο Χρήστος.

«Δεν υποτιμάς τον Ολυμπιακό»

Ο Χρήστος Αφρουδάκης εξηγεί και γιατί επέλεξε να τελειώσει φέτος και όχι πέρσι την καριέρα του: «Είδα ότι είχαμε περισσότερες πιθανότητες να πάρουμε τίτλο αυτή τη χρονιά και έπαιξα και φέτος.

Πήγαμε καλά στην Ευρώπη αλλά στην Ελλάδα δεν είχαμε εύκολο έργο. Δεν είναι εύκολο να κερδίσεις τον Ολυμπιακό και ας μην είναι δυνατός όσο τα προηγούμενα χρόνια. Δεν μπορείς να υποτιμάς τον Ολυμπιακό ότι ομάδα και εάν έχει και δεν το κάναμε. Είναι άτοπο αυτό που ακούστηκε ότι υποτιμήσαμε τον Ολυμπιακό.

Σαφώς και θα ήθελα να πάρω έναν τίτλο στα γενέθλια μου και να κλείσω έτσι την καριέρα μου αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα είχε αυτό που λένε ότι ποτέ κανείς δεν είχε το φινάλε που είχε ονειρευτεί στην καριέρα του.

Αυτό συμβαίνει με τους περισσότερους».

«Εάν αποκτήσω γιο θα ήθελα να παίξει πόλο»

Ο Χρήστος είναι 9 χρόνια μαζί με την Χριστίνα Τσουκαλά και δεν αργεί η ώρα που θα ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας. Ο Χρήστος είναι ο 3ος γιος της Μαρίκας και του Πολύβιου και σταμάτησε μετά από τον Γιώργο και τον Ζάχο το πόλο αλλά το όνομα Αφρουδάκης θα είναι πάντα δίπλα στην λέξη πόλο στην Ελλάδα.

Άραγε θα δούμε τον Αφρουδάκη Τζούνιορ να παίζεί πόλο; «Μακάρι να μας φωτίσει ο Θεός και να κάνουμε ένα παιδάκι. Εάν είναι αγόρι και θέλει να παίξει πόλο θα το ήθελα. Δεν θα έχει παραστάσεις ούτε από μένα ούτε από τα αδέλφια μου ως πολίστες αλλά το επίθετο Αφρουδάκης θα είναι πάντα συνδεδεμένο με το άθλημα στην Ελλάδα. Εάν είναι κορίτσι δεν θα ήθελα. Μακάρι να έρθει ένα παιδάκι.

«Το πόλο μας δεν έφτιαξε τον Γκάλη του»

Από τότε που ξεκίνησε έως και την ώρα που σταμάτησε ο Χρήστος πάντα έβλεπε μια "αδυναμία" στο ελληνικό πόλο. «Δεν προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε πρότυπα στο άθλημα μας. Το άθλημα δεν προώθησε τους ίδιους τους αθλητές του. Να γίνουν πρότυπα για την κοινωνία, τα νέα παιδιά.

Δεν δημιουργήθηκε ποτέ ένας Γκάλης στο πόλο. Εάν είχαμε προχωρήσει έτσι θα είχαμε περισσότερα παιδιά στις πισίνες, θα είναι καλύτερο προϊόν, πιο ανταγωνιστικό και τα ΜΜΕ δεν θα έγραφαν μόνο για πόλο όταν είχα επιτυχίες. Είχε πολλές επιτυχίες το άθλημα και έπρεπε να το εκμεταλλευτούμε», υπογραμμίζει.

Τώρα όσο αφορά αυτό που έλεγαν πιο παλιά ότι «οι πολίστες είναι πιο μορφωμένα παιδιά από τους άλλους αθλητές» μας λέει την δική του εκδοχή: «Δεν μπορώ να το πω αυτό. Η αλήθεια έιναι ότι τα περισσότερα παιδιά του πόλο είναι από αστικές περιοχές.

Κέντρο Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Γλυφάδα, Βουλιαγμένη, κέντρο Χανίων. Δεν μπορεί να ξεκινήσει ένα παιδί πόλο όταν είναι στο χωριό όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Άρα το πόλο έχει διαφορετική "δεξαμενή" επιλογής από τα άλλα σπορ. Είναι περισσότερο για τα παιδιά της πόλης. Αυτό μπορώ να δω ως διαφορά».

Οι άνθρωποι της ζωής μου

Μαρίκα-Πολύβιος (γονείς): «Για όλους τους αθλητές οι γονείς είναι το στήριγμα τους. Ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Η μαμά πάντα είναι μαμά. Θα σε φροντίσει, θα σου μαγειρέψει. Θα ανησυχήσει. Ο μπαμπάς από μικρούς μας έμαθε να έχουμε αρχές και αξίες. Να είμαστε σταθεροί στις αρχές μας. Πάντα ήταν πολύ ειλικρινής και αυστηρός απέναντι μας. Αυτός μας μετέφερε την τρέλα του και το πάθος του για το πόλο. Μας οδήγησε στην επιτυχία με σκληρή δουλειά βέβαια».

Αφρουδάκης Γιώργος (αδελφός): «Είναι αυτός που με την καριέρα του με έβαλε στη διαδικασία να θέλω να φτάσω ψηλά. Ο Γιώργος μου έδειξε το δρόμο. Είναι ο μεγάλος αδελφός».
Αφρουδάκης Ζάχος (αδελφός): «Ο Ζάχος είναι πιο κοντά στην ηλικία μου. Θα μιλήσω για πιο καθημερινά θέματα με τον Ζάχο και πιο συχνά. Με τον Γιώργο θα μιλήσουμε όταν είναι κάτι πιο σοβαρό. Είναι και η διαφορά ηλικίας».
Τσουκαλά Χριστίνα (σύντροφος): «Είμαστε μαζί 9 χρόνια.Είναι το στήριγμα μου. Είναι το αγχολυτικό μου. Είναι ήρεμη ως χαρακτήρας. Παίζει ρόλο που είναι μισή Ελληνίδα και μισή Ισλανδή. Πάντα με βοηθάει με τον τρόπο της».
Μαυρωτάς Γιώργος: «Πρότυπο. Γρήγορος και έξυπνος παίκτης και σπουδαίος χαρακτήρας».
Μυλωνάκης Μανώλης: Χτίσαμε μια σχέση χρόνο με το χρόνο. Όταν ήρθε στην εθνική το 2005 εγώ ήμουν ήδη 4 χρόνια και τον πείραζα. Χτίσαμε μια σχέση δυνατή με τα χρόνια μέσα από το πόλο. Είμαστε φίλοι και σύντεκνοι. Του έχω βαφτίσει την κόρη του».