Αψηφώντας άστεγους και αρχαία Dolphin για Π/Σ/Κ στην Υδρα

Οι πάγκοι στο λιμάνι έχουν καταληφθεί από ρώσους άστεγους που έχουν να πλυθούν από την μακρινή πατρίδα τους και τα Dolphin γνώρισαν καλύτερες μέρες πριν από 35 χρόνια αλλά οι τρεις μέρες σε ένα νησί όπως η Υδρα που δεν υπάρχει μηχανή ή αυτοκίνητο αξίζουν τον κόπο.

Πέμπτη την κάνω για Υδρα. Το απόγευμα στις 7μιση με το Dolphin αφού υπάρχουν μόνο δύο δρομολόγια, το ένα στις 7 το πρωί και το άλλο το βραδινό που θα πάρω. Επίσης ένα καράβι που μέχρι πριν λίγα χρόνια έκανε την γραμμή του Αργοσαρωνικού έχει σταματήσει. Το αποτέλεσμα είναι ο μόνος τρόπος να πας για Πόρο, Υδρα, Σπέτσες Ερμιόνη είναι τα λίγα και παλιά Dolphin το τελευταίο καταμαράν που έμεινε ή με αυτοκίνητο στο Μετόχι, να το παρκάρεις και από εκεί με βάρκα. Μιλάμε για κατάρρευση της ακτοπλοϊκής συγκοινωνίας, με τα αρχαία Dolphin να τρίζουν στην διαδρομή, τα κυλικεία να έχουν καταργηθεί και το ταξίδι να ξεκινάει με την άθλια εικόνα στον τόπο της επιβίβασης, στο λιμάνι.

Η επιβίβαση στα Dolphin γίνεται στην γωνία του λιμανιού που βρίσκεται απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Στον χώρο της αναμονής βρίσκονται δύο σκέπαστρα που έχουν από δύο μεταλλικούς πάγκους των 20 μέτρων. Στους πάγκους έχει κάνει κατάληψη μια ομάδα από αλκοολικούς, άστεγους που περιέργως μοιάζουν να μιλάνε ρώσικα. Ο επιβάτης έχει δύο επιλογές. Είτε αν βρει θέση να κάτσει δίπλα σε κάποιον που είναι μεθυσμένος και έχει να πλυθεί από τότε που έφυγε από την Ρωσία ή να κάτσε όρθιος έξω από το σκέπαστρο ανεξαρτήτως καιρού. Δεν γράφω για την τελευταία φορά που ταξίδεψα ή την προτελευταία. Μιλάμε για τα δύο τελευταία χρόνια. Επειδή και ο χώρος και το ταξίδι αφορά το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας δείχνει ότι οι υπουργοί εμπορικής ναυτιλίας αλλάζουνε η αξιοθαύμαστη ανικανότητα τους όμως δεν αλλάζει.

Το λιμάνι του Πειραιά είναι το χάλι του, τα Dolphin έχουν παλιώσει, το νησί δεν είναι και φτηνό αλλά αξίζει μια φορά στην ζωή σας να πάτε. Η Υδρα είναι το μόνο μέρος στην γη που ξέρω που απαγορεύονται τα αυτοκίνητα και οι μοτοσυκλέτες. Εχετε την εμπειρία να δείτε πως ακουγόταν ο κόσμος πριν ανακαλυφθούν οι κινητήρες εσωτερικής καύσης, όταν οι μετακινήσεις γινόντουσαν με γαϊδούρια και μουλάρια. Ανάλογος είναι και ο οικισμός, που υπάγεται στην αρχαιολογία. Εχει αλλάξει ελάχιστα τα τελευταία 200 χρόνια κάτι που διαπιστώνεται από τις γκραβούρες του 19^ου αιώνα. Για να μην αλλάξει ο αρχιτεκτονικός χαρακτήρας απαγορεύονται οι συσσωρευτές ηλίου στα κεραμίδια και οι καυστήρες των καλοριφέρ στα σπίτια. Και οι κανονισμοί κρατιούνται. Ακόμα και οι τέντες για σκιά στα μαγαζιά του λιμανιού είναι υποχρεωτικά οι ριγέ που υπήρχαν την δεκαετία του ’50. Μιλάμε δηλαδή για νησί που διατηρήθηκε σε κάψουλα χρόνου.

Για να έρθουμε όμως στο σήμερα τις προάλλες έγραφα για το δεύτερο Hydra’s trail event που έγινε το περασμένο σαββατοκύριακο. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω For the record οι πρώτοι σε κάθε αγώνισμα. Eros Mountain Trail: Δημήτρης Θεοδωρακάκος. Rock Race: Γιώργος Καραβίδας. Downhill: Νίκος Πάλλης. Run’Fun: Sokrat Mema.Junior’s Mini Race: Μιχάλης Πέτρου. Το ενδιαφέρον όμως του νησιού τράβηξε η μονομαχία ανάμεσα στον Δημήτρη «Ρέππας» Ρέππα και τον Ανδρόνικο «Andy» Γρηγοριάδη στο Run’Fun.

Μετά από 78 που δρομείς που προσπερνάμε στην 79^η θέση πρώτος τερμάτισε ο Δημήτρης «Ρέππας» Ρέππας με τον προσωπικό χρόνο ρεκόρ. Για να τον ακολουθήσει 113 θέσεις παρακάτω ο γοργοπόδαρος Ανδρόνικος «Andy» Γρηγοριάδης. Ακολουθεί έγγραφη τοποθέτηση του Δημήτρη Ρέππα για τον προσωπικό του θρίαμβο.

Πως νίκησα τον Andy

Ή

Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας

Έχοντας πρόσφατα διαβάσει στο Χάρη (ο οποός διακρίνεται στο video αναγγελίας του αγώνα να τρώει παγωτό χωνάκι από το «κουλμουλ» ή «cool mule») τους μύθους του Αισώπου, ο μεγαλύτερος φόβος μου πριν τον αγώνα ήταν να μη με πάρει ο ύπνος κάτω από καμία βελανιδιά και ο αντίπαλος μου με προσπεράσει ενω κοιμάμαι, όπως η μίζερη χελώνα προσπέρασε τον trendy λαγό.

Ευτυχώς το να σε πάρει ο ύπνος στο run & fun της Ύδρας είναι πολύ δύσκολο, αφού α) δεν έχει βελανιδιές, β) στον αγώνα είτε προσπερνάς, ειτε σε προσπερνάνε γνωστοί και φίλοι κάνοντας πάντα το σχετικό χαβαλέ και γ) σε «αποθεώνουν» οι θεατές που βρίσκονται κατά μήκος ολόκληρης της διαδρομής.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση λόγω της υψηλής αναγνωσιμότητας της στήλης σχεδόν όλοι είχαν γίνει κοινωνοί της μονομαχίας και είχαν να μου πουν μια καλή κουβέντα όπως «του ριξες λάσπη, δεν πέρασε ακόμα, τον άφησες πολύ πίσω ή πρόσεχε γιατί μπορεί να έχει κόψει δρόμο και να σε κλέψει».

Ως λάτρης της γερμανικής μεθοδολογίας και του ποδοσφαίρου των πάντσερ δεν είχα αφήσει τίποτα στην τύχη, είχα κάνει σκάουτιγκ της διαδρομής δύο φορές και έτρεξα την απόσταση τέσσερις φορές τον τελευταίο μήνα, την ίδια στιγμή ο αντίπαλος μου ξεκίνησε τρεις φορές να κάνει προπόνηση αλλά τη μία κατέληξε στο Ρέμο, την άλλη έκατσε να δει Πανάθα με πίτσες και μπύρες και την τρίτη θυμήθηκε ότι έπρεπε να ανοίξει το μαγαζί του και γύρισε πίσω.

Όπως ο ημιτελικός του Μουντιάλ, ο αγώνας τέλειωσε στα πρώτα 30 ή για την ακρίβεια στα 29 και 45 όπου και τερμάτισα. Ο Andy τερμάτισε 7 λεπτά, 10 μπακάρντι κόλα και 6 υποβρύχια (με μαρτίνι και παγωμένη μπύρα γιατί αυτά είναι τα καλά) πίσω μου.

Ο τερματισμός του όμως υπήρξε το δεύτερο μεγαλύτερο event του νησιού μετά την πρόκριση του Υδραικού επί της Βουλιαγμένης, όλο το λιμάνι όρθιο τον χειροκροτούσε και τον αποθέωνε, μικρά παιδιά έτρεχαν πίσω του, και η εκφωνήτρια κόντευε να πάθει φαρυγγιτίδα από τον ενθουσιασμό της.

Ως ψυχρός Γερμανός αναγνώρισα αμέσως την ήττα μου, και αποφάσισα γρήγορα να σηκώσω κεφάλι, πρέπει να τον νικήσω μέσα στην εδρα του μέσα στο σπίτι του, εκεί που πραγματικά πονάει, από σήμερα το βράδυ αρχίζω σκάουτιγκ στο μαγαζί του και προπόνηση στα ποτά και τα ξενύχτια, πίνω υποβρύχια και Belvedere πορτοκάλι (γιατί έχουμε κι ένα επίπεδο), στο επόμενο Hydra’s run & fun, θα με δείτε «άρχοντα της νύχτας», για του λόγου το αληθές ελάτε όποτε θέλετε στο Andy’s Bar.

“Von Reppas”