Ο Παναγιώτης Γκιώνης στο Gazzetta: «Η φετινή πρόκριση ήταν η πιο δύσκολη και ξεχωριστή από όλες τις άλλες»
- «Η συγκίνηση μου βγήκε αυθόρμητα, ήταν η πιο δύσκολη και ξεχωριστή πρόκριση»
- «Είπα ότι θα σταματήσω μετά το Παρίσι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή»
- «Δικαιώθηκα, αλλά και να μην είχα δικαιωθεί, δεν μετανιώνω για την επιλογή μου»
Η ηλικία είναι -και- στον αθλητισμό μόνο ένας αριθμός και τα όρια υπάρχουν για να ξεπερνιούνται. Άλλωστε, καθένας ορίζει τα δικά του.
Στην περίπτωση του Παναγιώτη Γκιώνη, δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό. Στα 44 του χρόνια, ο Έλληνας πρωταθλητής της επιτραπέζιας αντισφαίρισης ετοιμάζεται να γράψει ιστορία στο Παρίσι.
Το βράδυ της Κυριακής (28/07, 22:00), θα αντιμετωπίσει για τη φάση των «64» τον 21χρονο Λι Έντουαρντ από τον Καναδά, με στόχο το εισιτήριο του επόμενου γύρου.
Αυτή θα είναι η 6η συμμετοχή του Παναγιώτη Γκιώνη σε Ολυμπιακούς Αγώνες, κάτι που τον κατατάσσει στην «κλειστή» ελληνική λίστα των Τάσου Μπουντούρη, Άγη Κασούμη και Ευαγγελίας Ψάρρα που έχουν κάνει κάτι ανάλογο.
Για να φτάσει μέχρι εδώ, όμως, ο Έλληνας αθλητής πέρασε από πολλά κύματα με τραυματισμούς επί τραυματισμών να τον ταλαιπωρούν για να έρθει τελικά η απόλυτη δικαίωση δύο μήνες πριν. Τον Μάιο, επικράτησε με 4-0 σετ του Σλοβάκου Βανγκ Γιανγκ, νίκη με την οποία εξασφάλισε τη συμμετοχή του Παρίσι.
Τα δάκρυα του ίδιου, τυλιγμένου με τη γαλανόλευκη σημαία, και του προπονητή του, Κωνσταντίνου Βατσακλή, έκαναν το γύρο του διαδικτύου σε μία άκρως συγκινητική, αλλά και ξεχωριστή στιγμή για τον ελληνικό αθλητισμό.
Ο Παναγιώτης Γκιώνης μίλησε στο Gazzetta για αυτή την ιστορική πρόκριση, αλλά και ό,τι προηγήθηκε μέχρι να φτάσει σε αυτήν, για τη συμμετοχή του στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και τα σχέδιά του για το μέλλον.
«Η συγκίνηση μου βγήκε αυθόρμητα, ήταν η πιο δύσκολη και ξεχωριστή πρόκριση»
«Η συγκίνηση μου βγήκε αυθόρμητα, ίσως γιατί αυτή ήταν η πιο δύσκολη πρόκριση από όλες τις άλλες φορές. Από το Τόκιο μέχρι τώρα πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές με τραυματισμούς, κάποιες φορές σκεφτόμουν να αποσυρθώ, γιατί είχα πρόβλημα στον αχίλλειο που δεν με άφηνε να ορθοποδήσω. Είχα πάθει μια μικρή ρήξη, σταμάτησα για 4-5 μήνες, μετά πήγα να ξεκινήσω πάλι, αλλά έπαθα μία υποτροπή».
Ωστόσο, «έσφιξε» τα δόντια, και με πείσμα και επιμονή έφτασε στην αξιομνημόνευτη πρόκριση. Άνθρωπος-κλειδί πίσω από όλα αυτά, ο προπονητής του, Κωνσταντίνος Βατσακλής.
«Ο προπονητής μου ήταν αυτός που μου έλεγε να μην το βάλω κάτω. Τον άκουγα να το λέει συνεχώς και πείσμωσα. Τους τελευταίους μήνες, με τα τουρνουά που συμμετείχα το παλέψαμε πολύ, είχαμε κάποιες καλές στιγμές, αλλά και πολλές ατυχίες. Αυτό ήταν που έδωσε στους δυο μας τη μεγάλη συγκίνηση που είδατε μετά την πρόκριση. Κλαίγαμε και δύο. Συνεπώς, για εμένα είναι μία ιδιαίτερη και ξεχωριστή πρόκριση», υπογραμμίζει ο Έλληνας αθλητής.
Και μπορεί με την πρόκριση να έγινε μόλις ο τέταρτος Έλληνας με έξι ολυμπιακές συμμετοχές, αρχής γενομένης το μακρινό 2004 στην Αθήνα, ωστόσο ο ίδιος δεν το βλέπει τόσο ως κατόρθωμα, παρά ως μία τιμητική διάκριση.
«Δεν το βλέπω σαν ρεκόρ, αλλά μου δίνει ιδιαίτερη χαρά. Η πρώτη φορά ήταν το 2004 και πλέον ετοιμάζομαι να μετρήσω έξι παρουσίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό δείχνει ότι έχω μία πολύ καλή καριέρα αυτά τα είκοσι χρόνια που έχουν περάσει, μία σταθερότητα και αυτό είναι που με χαροποιεί. Αλλά, ναι, είναι τιμητικό ότι βρίσκομαι σε αυτό το ‘’κλειστό’’ γκρουπ αθλητών που το έχουν καταφέρει».
«Είπα ότι θα σταματήσω μετά το Παρίσι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή»
Ύστερα από μία δύσκολη σεζόν, όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε, το βασικό στάδιο προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ξεκίνησε από την 1η Ιουλίου και ακολούθησε ένα δυνατό πρόγραμμα, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμος. Όπως και είναι.
Μετά την πρόκριση του Μαΐου, ο Γκιώνης είχε δηλώσει πως αυτή θα είναι η τελευταία του παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ωστόσο φαίνεται πως αυτό είναι μάλλον δύσκολο να… προγραμματιστεί εκ των προτέρων.
«Το λέω συνέχεια ότι θα αποχωρήσω. Θεωρούσα πάντα ότι σε τέσσερα χρόνια δεν θα έχω τις αντοχές, αλλά πλέον δεν το λέω τόσο πολύ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Οι πιθανότητες να αγωνιστώ ξανά σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι μεν λιγότερες, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή».
Η πορεία πολλών αθλητών, να ακολουθούν την προπονητική μετά την απόσυρσή τους, δεν είναι στα μελλοντικά του σχέδια. Τουλάχιστον για την ώρα.
«Νομίζω ότι δεν θα μου άρεσε η προπονητική, δεν νιώθω ότι με γεμίζει τόσο πολύ. Αλλιώς, ήδη θα είχα αρχίσει να το σκέφτομαι και να το κάνω πράξη. Όταν σταματήσω από το άθλημα θα κάνω κάτι που δεν θα έχει σχέση με αυτό, ίσως δω κάτι επιχειρηματικό. Δεν με έχει κερδίσει η προπονητική μέχρι τώρα, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει όταν σταματήσω επαγγελματικά. Για την ώρα, δεν το σκέφτομαι».
«Δικαιώθηκα, αλλά και να μην είχα δικαιωθεί, δεν μετανιώνω για την επιλογή μου»
Ο Παναγιώτης Γκιώνης, προτού αποφασίσει να πιάσει την ρακέτα και να ασχοληθεί επαγγελματικά με το άθλημα, είχε στα χέρια του ένα άλλο… χαρτί. Στα 23 του, ήταν πτυχιούχος οδοντιατρικής, με την οποία ασχολήθηκε για ένα διάστημα, ανοίγοντας μάλιστα το δικό του ιατρείο.
«Είδα ότι δεν μου άρεσε, ήθελα όμως να το δουλέψω και αυτό, ώστε να είμαι σίγουρος ότι θέλω να συνεχίσω επαγγελματικά με το πινγκ πονγκ. Μέχρι τα 23 μου, καλώς ή κακώς, έπαιζα σε ομάδες του εξωτερικού, αλλά δεν το έβλεπα τόσο επαγγελματικά. Όμως, μόλις κατάλαβα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω, παρακινήθηκα και άρχισα να κάνω πιο σκληρή προπόνηση. Οπότε, δικαιώθηκα, και δεν το έχω μετανιώσει, αλλά και μην είχα δικαιωθεί, πάλι δεν θα το μετάνιωνα».
Πώς άλλωστε να το μετανιώσει, με όσα έχει κατορθώσει στην πολυετή του καριέρα. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που ίσως να άλλαζε.
«Εάν άλλαζα κάτι, ίσως να είχα ακολουθήσει κάποια γυμναστική ακαδημία. Έτσι θα προπονούμουν περισσότερες ώρες, μπορεί να είχα πιο πολλές επιτυχίες στο χώρο και θα ήμουν περισσότερα χρόνια στους καλύτερους του αθλήματος», σημειώνει.
Μπορεί το πινγκ πονγκ να μην έχει μεγάλη απήχηση, ωστόσο στην Ελλάδα υπάρχουν τόσο τα ταλέντα, όσο και οι υποδομές, όπως επισημαίνει και ο Παναγιώτης Γκιώνης.
«Υπάρχουν πολλά νέα παιδιά, με ταλέντο και όρεξη. Υποδομές επίσης υπάρχουν, το θέμα είναι να αξιοποιηθούν σωστά. Το δύσκολο στο άθλημά μας, και ειδικά στην Ελλάδα, είναι όταν ένα παιδί φτάσει στα 18 του και σκέφτεται τι θα κάνει με το μέλλον και τις σπουδές του, γιατί από το πινγκ πονγκ δεν μπορείς να ζήσεις. Εκεί, συνήθως, κάποια παιδιά ‘’χάνονται’’. Θέλω να πιστεύω ότι φέρνω νέα παιδιά στο άθλημά μας μέσω των επιτευγμάτων μου, κάτι που είναι για εμένα η μεγαλύτερη ευχαρίστηση», σχολιάζει και προσθέτει:
«Είναι ένα συναρπαστικό άθλημα, γυμνάζει όλο το σώμα, ακονίζει το μυαλό, εξασκεί τα αντανακλαστικά. Για κάθε ενέργεια που κάνεις μαθαίνεις να παίρνεις την ευθύνη πάνω σου, είναι συναρπαστικό. Πράγματα χρήσιμα και στη ζωή γενικά».
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
