Η δημιουργία του Αντόνιο Κόντε

Είναι ένας περίεργος τρόπος για να κάνεις σύνοψη μιας πραγματικά εκπληκτικής καριέρας. Οταν ο Αντόνιο Κόντε κρέμασε τη φανέλα του το 2004, στάθηκε στο Champions League του 1996, στους χαμένους τελικούς, τις απογοητεύσεις που έζησε με την Εθνική Ιταλίας, τους τραυματισμούς, ενώ ευχαρίστησε τον γιατρό της ομάδας. Ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν, μπορείς να θυμηθείς τον Κόντε να παίζει με παίκτες όπως οι Ρομπέρτο Μπάτζιο, Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, Τζανλούκα Βιάλι, Ζινεντίν Ζιντάν, όμως η πραγματικότητα των 13 σεζόν του στο Τορίνο μοιάζουν περισσότερο με ταινιά τρόμου. «Υπέφερε τόσο πολύ σαν ποδοσφαιριστής, όμως ποτέ δεν έχασε την καρδιά του» είχε πει το 2000 η μητέρα του, Αντα. Και μπορεί αυτά να ακούγονται σαν κλασικά λόγια μητέρας, όμως ακόμα και η Gazzetta dello Sport έχει αναφερθεί στον Κόντε ως 'Sant' Antonio', τον Αγιο που είναι γνωστός για τα θαύματά του. Σε ηλικία 17 ετών ο Κόντε έσπασε την κνήμη του αγωνιζόμενος για το club της πόλης του, Λέτσε, στις 22 Νοεμβρίου του 1991, όμως κατάφερε να πάρει μεταγραφή στην Γιουβέντους. Στην πρώτη του σεζόν είδε κόκκινη κάρτα στο φινάλε του δεύτερου τελικού του Coppa Italia του 1992, όταν η Γιουβέντους έψαχνε γκολ για να γυρίσει το σκηνικό κόντρα στην Πάρμα.

Η απάντησή του θα έκανε την Αντα περήφανη και με αυτό τον τρόπο θα κέρδιζε την εκτίμηση του Τζιοβάνι Τραπατόνι, ο οποίος έλεγε ότι είναι ένας από τους βαφτιστίκους του. Ο Κόντε κρατούσε ψηλά το επίπεδο φυσικής κατάστασης και όντας πάντα συγκεντρωμένος έκανε τον ευατό του όλο και πιο πολύτιμο και βασικό στην ομάδα. Ο Τραπατόνι θυμάται πόσο «ευπροσάρμοστος και ευφυής» ήταν. Ενας παίκτης με φυσικής δύναμη στην άμυνα αλλά και την επίθεση.

Εκείνη η σεζόν έφερε επιτυχία στο Κύπελλο UEFA στην Γιουβέντους και μια πρώτη δόση... αρρώστιας για τον Κόντε. Ηταν τιμωρημένος για το δεύτερο σκέλος του τελικού του 1993, με τους Bianconeri να νικούν με συνολικό σκορ 6-1 την Ντόρτμουντ. Ομως αυτή τη απόφαση, να παρακολουθήσει τον αγώνα μαζί με τους οπαδούς στο Delle Alpi δημιούργησε μια εκπληκτική σχέση με τους τιφόζι. Μέχρι το καλοκαίρι του 1994 είχε ήδη κληθεί στην Εθνική Ιταλίας. Ο τεχνικός των Azzurri, Αρίγκο Σάκι, εκτιμούσε απεριόριστα το work-ethic του Κόντε και τον είχε ως παράδειγμα για την ομάδα. Για πρώτη, αλλά όχι τελευταία φορά, ο Κόντε συνειδητοποίησε ότι οι τεχνικές του ικανότητες ήταν έναν-δύο βαθμούς κάτω από το στάνταρ.

Στην πορεία της Ιταλίας μέχρι το τελικό στις ΗΠΑ έπαιξε βασικός μόνο στα προημιτελικά κόντρα στην Ισπανία και αναγκάστηκε να αντικατασταθεί στο 66' καθώς υπέφερε από την υγρασία που ήταν στο 90%. Το 1994 η Γιουβέντους προσέλαβε τον Μαρσέλο Λίπι, έναν πολύ λιγότερο fan του Κόντε απ' ότι ήταν ο Τραπατόνι. Εκείνη τη σεζόν ήρθε ήττα στον τελικό του Κυπέλλου UEFA αλλά και το πρώτο Scudetto του, όπως και ο τίτλος στο Coppa Italia. Ο Κόντε δεν κατάφερε ουσιαστικά ούτε να χαρεί την κορυφαία του στιγμή με τη φανέλα της Γιουβέντους, τη νίκη στα πέναλτι κόντρα στον Αγιαξ στον τελικό του Champions League το 1996. Λίγο πριν έρθει το ημίχρονο, ο Ντάβιντς πήγε πάνω του, τον τραυμάτισε και ο Ιταλός έγινε αναγκαστική αλλαγή.

Οταν το αεροπλάνο της Γιουβέντους προσγειώθηκε στο Τορίνο εκείνο το βράδυ, οι συμπαίκτες του πήγαν για party, όμως ο Κόντε δεν θυμάται καν σε ποιο ξενοδοχείο πήγε. Επρεπε να του βγάλουν αίμα με σύριγγα και χρειάστηκε να μείνει για αρκετές μέρες στο κρεβάτι. Ενα βράδυ προσπάθησε να σηκωθεί και να πάει στο μπάνιο και εξασφάλισε έτσι ένα πισωγύρισμα αλλά και πολύ χρόνο για να παρακολουθήσει τους αγώνες του Euro στο οποίο δεν θα συμμετείχε.

Ομως ο Κόντε βρήκε το σθένος να επιστρέψει και ήταν έτοιμος για την προετοιμασία την οποία έκανε μαζί με το νέο απόκτημα, Ζινεντίν Ζιντάν. Τον Οκτώβριο κλήθηκε ξανά στην Εθνική για τα προκριματικά και σε αγώνα κόντρα στην Γεωργία στην Περούτζια, έβαλε άσχημα το αριστερό του πόδι. Αυτή τη φορά ήταν ρήξη χιαστών. Η σεζόν 1996-97 πέρασε με τον Κόντε να τη βλέπει από το παραθυρό του. Το Scudetto της Γιουβέντους, οι τίτλοι στο Super Cup Ευρώπης και στο Διηπειρωτικό Κύπελλο και ένας ακόμα τελικός Champions League. Εδωσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, το οποίο μόλις είχε πάρει, όπως και μια θέση στο κέντρο την οποία είχε κερδίσει ύστερα από προσπάθεια πολλών ετών.

Ξανά, η ατυχία του Κόντε, χτύπησε. Οταν τον Αύγουστο του 1997 σκόραρε κόντρα στην Λέτσε, δεν σκέφτηκε να μην μην πανηγυρίσει το γκολ κόντρα στην πρώην ομάδα του και το έκανε μέσα σε... υστερία χάνοντας την όποια καλή σχέση με τους οπαδούς της. Κόντρα στην Μπρέσια πέτυχε ένα καταπληκτικό γκολ με ψαλίδι, για το οποίο ο Ντελ Πιέρο είχε πει ότι είναι 'α λα Φαν Μπάστεν'. Ομως στο δεύτερο μισό της σεζόν, ήταν όλο και λιγότερο βασικός στην Γιουβέντους η οποία κατέκτησε την Serie A και έχασε στον τελικό του Champions League από την Ρεάλ Μαδρίτης. Τον Ιούλιο ακούστηκε ότι θα πάει στην Μίντλεσμπρο, μετά στην Μαρσέιγ, μετά στην Μπλάκμπερν.

Ομως έμεινε και αυτό ήταν μόνο καλό για την Γιουβέντους για την οποία πετύχαινε σημαντικά και καθοριστικά γκολ. «Μόνο έτσι θα μπορούσε να γίνει» παραδέχθηκε ο Κάρλο Αντσελότι ύστερα από εκείνο σε βάρος του Ολυμπιακού με το οποίος η Μεγάλη Κυρία απέφυγε τον αποκλεισμό από το Champions League. Ο Καρλέτο αντικατέστησε τον Λίπι τον Φεβρουάριο του 1999 και δήλωσε ότι ο Κόντε «είναι βασικό κομμάτι της ομάδας, είτε παίζει στο κέντρο, είτε δεξιά αριστερά».

Ο Κόντε συνέχισε να πηγαίνει από την ατυχία στην καταστροφή και ήταν μέλος της ομάδας που δέχθηκε την ανατροπή από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα ημιτελικά του Champions League και που έχασε το πρωτάθλημα από την Περούτζια την τελευταία αγωνιστική, με το τελευταίο να συμβαίνει από δικό του λάθος. Στο Euro 2000 πέτυχε γκολάρα με ψαλίδι σε βάρος της Τουρκίας, όμως στη συνέχεια ένα μαρκάρισμα του Γκεόργκε Χάτζι έβαλε τέλος στην πορεία του στη διοργάνωση.

Πριν κρεμάσει τα παπούτσια του, ο Αντόνιο πρόλαβε να χάσει δύο τελικούς Coppa Italia, έναν Champions League [σε αυτόν έχασε και μια μεγάλη ευκαιρία] και να μείνει εκτός συνέχειας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002. Οταν το 2001 επέστρεψε σαν προπονητής, ο Κόντε παραδέχθηκε ότι οι μέρες του σαν παίκτης τον έκαναν να έχει τον φόβο της ήττας. «Οταν κάποιος μου θυμίζει ότι έχω κατακτήσει πολλά, πάντα απαντάω ότι έχω χάσει πολλά. Είναι ένας τρόπος να σκέψης που σε βοηθά πάντα να γίνεσαι καλύτερος».

Η δημιουργία του Μαουρίσιο Ποκετίνο
Η δημιουργία του Πεπ Γκουαρδιόλα
Η δημιουργία του Γίργκεν Κλοπ