«Αλμπισελέστε» με το... κιάλι

Για μία ακόμη φορά η εθνική Αργεντινής βρίσκεται στο επίκεντρο, καθώς δύο από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της δε βρέθηκαν στις κλήσεις του ομοσπονδιακού τεχνικού για τα φιλικά με Ιταλία και Ισπανία. Μάουρο Ικάρντι και Πάουλο Ντιμπάλα έμειναν και πάλι εκτός αποστολής, με τις φήμες να... οργιάζουν περί ανάμειξης του Λιονέλ Μέσι στο «κόψιμό» τους. Ιστορικά, ωστόσο, δεν είναι πρωτόγνωρο, παίκτες εγνωσμένης αξίας και με πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους, να μην αγωνίζονται την «αλμπισελέστε» με τη συχνότητα, που θα περίμενε κανείς, βάση της ποδοσφαιρικής τους αξίας.

Ντιέγκο Μιλίτο
Πραγματικός killer, με συνολικά 254 τέρματα στην καριέρα του. Ο Μιλίτο έκανε ντεμπούτο με την εθνική Αργεντινής το 2003, σε ένα παιχνίδι με την Ονδούρα, σκοράροντας κιόλας. Τα επόμενα χρόνια οι συμμετοχές του ήταν περιοδικές και γενικά αγωνιζόταν ως αλλαγή. Συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της «αλμπισελέστε» στο Μουντιάλ του 2006, όπως και σε αυτό του 2010, λίγες ημέρες αφότου είχε χαρίσει στην Ίντερ το Τσάμπιονς Λιγκ. Αγωνίστηκε και στο Κόπα Αμέρικα το 2011 και στη συνέχεια ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του, μετρώντας σε οκτώ χρόνια μόλις 25 συμμετοχές και 4 τέρματα.

Μάρτιν Παλέρμο
Κι όμως, ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Μπόκα Τζούνιορς (236 γκολ) δεν μπόρεσε να αγωνιστεί στην εθνική Αργεντινής πάνω από 15 φορές. Η καριέρα του με την «αλμπισελέστε» ξεκίνησε το 1999 και όλα έδειχναν πως θα ολοκληρωθεί το ίδιο έτος, μετά το Κόπα Αμέρικα, όπου σε ένα παιχνίδι με την Κολομβία, ο Παλέρμο έχασε τρία (!) πέναλτι. Τελικά, μετά από μια δεκαετία, ο Ντιέγκο Μαραντόνα τον κάλεσε ξανά στην εθνική ομάδα, για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2010. Ο «Ντιεγκίτο» τον συμπεριέλαβε και στην αποστολή για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με τον Παλέρμο να σκοράρει, μάλιστα, εναντίον της εθνικής Ελλάδος και να γίνεται ο γηραιότερος σκόρερ της «αλμπισελέστε» σε Μουντιάλ (37 ετών).

Χούλιο Κρουζ
Ο Αργεντινός επιθετικός έκανε σπουδαία καριέρα στα ευρωπαϊκά γήπεδα για πάνω από μία δεκαετία, όμως η ομάδα που άφησε το αποτύπωμά του δεν ήταν άλλη από την Ίντερ. Στους «νερατζούρι» αγωνίστηκε για έξι χρόνια (2003-2009), σημειώνοντας 75 τέρματα και κατακτώντας τέσσερα πρωταθλήματα Ιταλίας. Διεθνής με την Αργεντινή χρίστηκε το 1997, όταν έκανε και το μεγάλο βήμα στην Ευρώπη από τη Ρίβερ Πλέιτ. Εκτός από το Κόπα Αμέρικα εκείνης της χρονιάς, ο Χούλιο Κρουζ αγωνίστηκε και στο Μουντιάλ του 2006, στα γήπεδα της Γερμανίας. Τελευταία του παρουσία με την «αλμπισελέστε» ήταν το 2008 και μέσα σε όλα αυτό το διάστημα, ο Αργεντινός φορ είχε 22 συμμετοχές και 3 γκολ.

Φερνάντο Ρεδόνδο
Ένας πραγματικός «αρτίστας» της μπάλας, παρά το γεγονός πως αγωνιζόταν στη θέση του αμυντικού μέσου. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ξεκίνησε να αγωνίζεται με την εθνική Αργεντινής, κατακτώντας το Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 1992 και το Κόπα Αμέρικα του 1993. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια της «αλμπισελέστε», όμως στη συνέχεια η κόντρα του με τον ομοσπονδιακό τεχνικό τον οδήγησε μακριά από την εθνική ομάδα. Ο Ντανιέλ Πασαρέλα ζήτησε να κουρευτούν όσοι παίκτες είχαν μακριά μαλλιά, κάτι που αρνήθηκε κατηγορηματικά ο Φερνάντο Ρεδόνδο. Ο Αργεντινός άσος έμεινε εκτός αποστολής από το Μουντιάλ του 1998, όμως ένα χρόνο μετά, με την έλευση του Μαρσέλο Μπιέλσα, επέστρεψε και ο ίδιος. Ωστόσο, αυτό έγινε μόνο για δύο ματς, αφού ο ίδιος επέλεξε να αποσυρθεί από την εθνική ομάδα, μετά από μόλις 29 συμμετοχές. Τις περισσότερες μέχρι το ’94.

Αλφρέδο Ντι Στέφανο
Η ιστορία του Αργεντινού φορ είναι εντελώς διαφορετική από τις υπόλοιπες. Όταν ήταν ακόμη παίκτης της Ρίβερ Πλέιτ, το 1947, ο Ντι Στέφανο οδήγησε την εθνική Αργεντινής στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Νοτίου Αμερικής, του σημερινού Κόπα Αμέρικα. Τότε, ο Αργεντινός φορ ήταν μόλις 21 ετών και σε έξι παιχνίδια σημείωσε ισάριθμα τέρματα. Ωστόσο, αυτές οι συμμετοχές του έμελλε να είναι και οι μοναδικές με την «αλμπισελέστε». Το 1950 και το 1954, η Αργεντινή δε συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, με τον Ντι Στέφανο να αποκτά την ισπανική υπηκοότητα το 1956, έπειτα από τρία χρόνια παρουσίας στην Ρεάλ Μαδρίτης. Έτσι, αποφάσισε να φορέσει τη φανέλα των «φούριας ρόχας», ωστόσο ούτε με την εθνική Ισπανίας κατάφερε να αγωνιστεί ποτέ σε Μουντιάλ.