Οι κορυφαίοι της FIFA αν δεν υπήρχαν μέσοι και επιθετικοί

Πάολο Μαλντίνι
Ο «θρύλος» του ιταλικού ποδοσφαίρου και της Μίλαν είναι ο αμυντικός με τους περισσότερους διεθνείς τίτλους, σε συλλογικό επίπεδο. Ο Παολο Μαλντίνι στέφθηκε πέντε φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τους «ροσονέρι», ενώ κατέκτησε τέσσερις φορές το ευρωπαϊκό σούπερ καπ και τρεις φορές το διηπειρωτικό κύπελλο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήταν πάντοτε μέσα στους επικρατέστερους για το βραβείο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή της χρονιάς από την FIFA, όμως πάντα αυτό κατέληγε σε κάποιον επιθετικό. Ειδικά το 1994 ήταν η χρονιά του, καθώς κατέκτησε με την Μίλαν το Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ έφτασε με την εθνική Ιταλίας μέχρι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Όλιβερ Καν
Το 2001 και το 2002 ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής σε Μπάγερν Μονάχου και εθνική Γερμανίας. Το 2001 κατέκτησε με τους Βαυαρούς το Τσάμπιονς Λιγκ και μάλιστα στον τελικό κόντρα στην Βαλένθια έκανε τρεις αποκρούσεις στη διαδικασία των πέναλτι, χαρίζοντας στην ομάδα του το τρόπαιο. Ένα χρόνο μετά, στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Κορέας, ήταν ο άνθρωπος που με τις επεμβάσεις του οδήγησε την Γερμανία μέχρι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μπορεί στο παιχνίδι απέναντι στην Βραζιλία να έκανε ένα τραγικό λάθος για την κλάση του, όμως αναδείχθηκε MVP της διοργάνωσης, παρά το γεγονός πως τα «πάντσερ» δεν κατέκτησαν το τρόπαιο.

Σέρχιο Ράμος
Τα τελευταία χρόνια, αν ένας παίκτης – πλην του Ρονάλντο - έχει συμβάλλει τα μέγιστα, ώστε η Ρεάλ Μαδρίτης να κατακτήσει τέσσερις φορές το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ο αρχηγός της. Το 2014, ένα δικό του γκολ στις καθυστερήσεις του τελικού είχε δώσει το «φιλί της ζωής» στους Μαδριλένους, που στη συνέχεια κατέκτησαν το τρόπαιο στην παράταση. Παρομοίως και το 2016, καθώς πάλι σκόραρε στον τελικό κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης, που κρίθηκε στα πέναλτι. Η έφεση στο γκολ είναι κάτι που διακρίνει γενικότερα τον Σέρχιο Ράμος, ο οποίος αποτελεί τον φυσικό ηγέτη της ομάδας, τόσο στο κέντρο της άμυνας, όσο και στα αποδυτήρια. Ακόμη και με τον τραυματισμό, που προκάλεσε στον Σαλάχ στον τελικό του 2018, έγινε ένας από τους πρωταγωνιστές της Ρεάλ στο τελευταίο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ντάνι Άλβες
Μετά τον Πάολο Μαλντίνι είναι ο αμυντικός με τους περισσότερους διεθνείς τίτλους, σε συλλογικό επίπεδο. Ως ποδοσφαιριστής της Σεβίλλης κατέκτησε δύο φορές το κύπελλο ΟΥΕΦΑ (2006, 2007), όμως τα καλύτερα χρόνια του ήταν στην Μπαρτσελόνα την οκταετία 2008-2016. Τρία Τσάμπιονς Λιγκ, τρία ευρωπαϊκά σούπερ καπ και τρία παγκόσμια κύπελλα συλλόγων. Μπορεί η φυσική του θέση να είναι αυτή του δεξιού οπισθοφύλακα, όμως με την άρτια τεχνική του κατάρτιση και τις προωθήσεις του, αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο στο επιθετικό παιχνίδι των «μπλαουγκράνα». Απλά είχε την... ατυχία να έχει για συμπαίκτες τους Μέσι, Τσάβι και Ινιέστα, με αποτέλεσμα να μην είναι πάνω του στραμμένα όλα τα φώτα. Το γεγονός πως στα τελευταία δέκα χρόνια έχει βρεθεί οκτώ φορές στην κορυφαία ενδεκάδα της FIFA, μαρτυρά πολλά.

Μάνουελ Νόιερ
Δώδεκα χρόνια μετά τον Καν, ένας άλλος τερματοφύλακας οδήγησε την εθνική Γερμανίας μέχρι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μόνο που το 2014, με τον Μάνουελ Νόιερ στην εστία, τα «πάντσερ» κατέκτησαν και το τρόπαιο στα γήπεδα της Βραζιλίας. Η συγκεκριμένη χρονιά ήταν η κορυφαία στην καριέρα του Νόιερ, αφού νωρίτερα είχε πανηγυρίσει και το νταμπλ στην Γερμανία με την Μπάγερν Μονάχου. Το γεγονός, όμως, ότι δε σημειώνει γκολ, αλλά τα... αποσοβεί δεν του έδωσαν την ευκαιρία να κάνει δικό του ούτε καν το βραβείο του MVP του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τουλάχιστον, ο Καν, το 2002, το είχε κάνει δικό του.