Το κλάμα του Ιάγο Ασπας είναι το ποδόσφαιρο

Και να φανταστείς ότι όλα είχαν ξεκινήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Με ένα ψέμα και ένα δάκρυ. Μόνο το δάκρυ όμως είχε σημασία. Οπως συνέβη και το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Οπως συνέβη και εκείνο το αυγουστιάτικο πρωινό του 1995.

«Θέλω να παίξω. Και τώρα τι θα κάνουμε;», είπε βάζοντας τα κλάματα ο μπόμπιρας.

«Απλά πες τους ότι είσαι γεννημένος το 1986. Απλά πες ένα μικρό ψέμα και όλα θα πάνε καλά», βρήκε τη λύση ο θείος.

Ο μικρός έστρεψε το βλέμμα στους γονείς. Δύο πεταρίσματα του ματιού και τους είδε να γνέφουν συνωμοτικά και συγκαταβατικά.

«Είμαι ο Ιάγο Ασπας Χουνκάλ και είμαι εννέα ετών», αράδιασε το ψέμα, καθώς σε εκείνο το δοκιμαστικό της Θέλτα, μπορούσαν να λάβουν μέρος μόνο τα παιδιά εννέα ετών κι εκείνος ο κοκαλιάρης ήταν ακόμα στα οκτώ. Το ψέμα όμως έπιασε, εκείνος έσκισε τους μεγαλύτερους και όταν έμαθαν την ηλικία του, ήταν πλέον αργά: τον ήθελαν στην ομάδα. Και κάπως έτσι όλα πήραν τον δρόμο τους.

Στα 31 του δηλώνει άρρωστος με το γαλάζιο του Βίγο και τρελαίνεται να παίζει μπροστά στο αγαπημένο του κοινό, αυτό του «Μπαλαΐδος». «Είμαι πιο Θέλτα από κάθε άλλον που γνωρίζω», συνηθίζει να λέει με την ψυχή του και αυτή η κατάθεση πιστοποιήθηκε ξανά στο χορτάρι με τους Γκαγιέγος. Σε αυτό το ματς με τη Βιγιαρεάλ που έμοιαζε χαμένο πριν καν παιχτεί. Οπως και όλη η χρονιά, μία κατηγορία που χανόταν, καθώς το Κίτρινο Υποβρύχιο ήταν ήδη από το 15' στο 0-2.

Την τρομακτική ησυχία τη διαδέχτηκε ένα γιουχάισμα. Τα λευκά μαντήλια τα συνόδευσε ένα ατελείωτο και βασανιστικό βρισίδι από τους ίδιους τους οπαδούς των Γκαγιέγος. Ο Ιάγο τους κοίταξε πηγαίνοντας στα αποδυτήρια για το ημίχρονο και πείσμωσε, θύμωσε. Ελειπε για μεγάλο διάστημα. 12 αγωνιστικές εκτός με τραυματισμό και σε αυτό το διάστημα η Θέλτα είχε μόλις μία νίκη και εννέα ήττες, κατρακυλώντας από διεκδικήτρια ευρωπαϊκού εισιτηρίου, στην τριάδα του υποβιβασμού.

Κι εκείνος γύρισε τώρα. Πρώτο ματς έπειτα από τόσο καιρό και όλα πήγαιναν χειρότερα απ' ό,τι έφτανε να διανοηθεί. Επρεπε να βγει μπροστά. Εάν μπορούσε κάποιος να το κάνει, θα ήταν αυτός. Το δικό του γκολ μείωσε σε 1-2 και το δεύτερό του στο 86' κλείδωσε την τρελή ανατροπή (3-2) που ανέβασε τη Θέλτα στο -1 από την παραμονή. Ο ίδιος πονούσε, δεν άντεχε άλλο. Είχε αγωνιστεί πιο σκληρά απ' ότι θα έπρεπε. Ο προπονητής τον έβγαλε αμέσως.

Η κάμερα στράφηκε στον πάγκο. Ο Ιάγο Ασπας είχε ξεσπάσει σε κλάματα. Του βγήκε όλη η στεναχώρια, όλος ο θυμός και η ένταση. Ούτε ο Μέσι, ούτε κανείς. Ο μοναδικός παίκτης της φετινής La Liga που έχει σκοράρει με δεξί και αριστερό πόδι, με κεφαλιά, πέναλτι, απ' ευθείας φάουλ, έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Οπως όταν ήταν μπόμπιρας και ήθελε να παίξει. Ετσι και τώρα, αλλά αυτή τη φορά αντί για ψέμα, είχε να εκφράσει ένα παράπονο:

«Υποφέρω. Πονάω, όταν ακούω τους οπαδούς μας να βρίζουν τους παίκτες. Τα δίνουμε όλα, στεναχωριόμαστε το ίδιο και περισσότερο. Δεν πρέπει να μας αντιμετωπίζουν έτσι. Δεν μας αξίζει. Πάμε όλοι μαζί για να παλέψουμε. Σας το λέω εγώ, θα τα καταφέρουμε». Και όλα αυτά ξανά με έκφραση που είχε πάνω του αυλακωμένα όλα τα συναισθήματα που μόνο ένα τέτοιο παιχνίδι μπορεί να σχηματίσει. Επειδή τα γκολ και τα δάκρυα του Ιάγο Ασπας είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Follow me: @jorgekaraman