Μαραντόνα: Όταν έβαλε το χέρι του και ο... Θεός σκόραρε

«Το χέρι του Θεού». «Το γκολ του αιώνα». Είναι δυο εμβληματικές φράσεις για κάθε ποδοσφαιρόφιλο πάνω στη Γη. Αποτελούν μέρος του φολκλόρ του αθλήματος, θυμίζουν πόσο δυνατές στιγμές μπορεί κάποιος να βιώσει σε ένα γήπεδο, βλέποντας ένα παιχνίδι, κρατώντας την ανάσα του, αφήνοντας το λαρύγγι του στην κερκίδα, πανηγυρίζοντας ένα γκολ σαν να πρόκειται για θαύμα της ζωής.

Το ημερολόγιο έγραφε 22 Ιουνίου 1986 και Αργεντινή και Αγγλία τέθηκαν αντιμέτωπες στα προημιτελικά του Μουντιάλ του Μεξικό. Το στάδιο Αζτέκα φιλοξένησε μόλις 114.580 θεατές. Αν ήξερε ο κόσμος όσα επρόκειτο να συμβούν, σίγουρα η αρένα της πρωτεύουσας δεν θα τον χωρούσε. Επρόκειτο να γραφτεί ιστορία και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η έμφαση είναι απολύτως αντίστοιχη του νοήματος, παναπεί πως κανείς δεν υπερβάλλει λέγοντάς το.

Hand of God pic.twitter.com/i6W2Vr7MhX

— Dan Leydon (@danleydon) 30 Οκτωβρίου 2018

ΗΤΑΝ ΤΑ ΦΟΛΚΛΑΝΤΣ, ΠΛΕΟΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ

Οι δυο χώρες βρέθηκαν στα πρόθυρα της πολεμικής σύρραξης με αφορμή τα Φόλκλαντς και η ένταση για τα δικαιώματα των Άγγλων στα νησιά δεν είχε ξεχαστεί. Εξάλλου υπήρχε «προηγούμενο», από το Μουντιάλ του 1966 και τη νίκη των «Τριών Λιονταριών» στο Γουέμπλεί. Έκτοτε αποδείχθηκε πως κανένα παιχνίδι μεταξύ τους δεν θα άφηνε το κοινό να πλήξει.

Στο συγκεκριμένο ματς βέβαια, αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί ούτως η άλλως, εφόσον στο χορτάρι ξεχώριζε η φιγούρα του Νο.10 της «μπιανκοσελέστε». Φορούσε το περιβραχιόνιο κι επρόκειτο να αφήσει το στίγμα του στο παιχνίδι από κάθε άποψη, χαρίζοντας στην ποδοσφαιρική βιβλιογραφία τους δυο πρώτους χαρακτηρισμούς. Γιγάντωσε τον μύθο του, προκάλεσε τα πάθη, έδειξε παντοδύναμος, έκανε ό,τι πιστεύει ο καθένας για τον δικό του θεο, αν έχει τέτοιον.

Στο 51’ το σκορ είναι 0-0, όταν ο Μαραντόνα παίρνει τη μπάλα και ξεκινάει μια απ’ τις γνωστές, ασταμάτητες κούρσες του προς την αντίπαλη περιοχή. Κόντρα στην κόντρα, ο Στιβ Χοτζ βάζει το πόδι του κάπως άτσαλα και η μπάλα αντί να απομακρυνθεί, παίρνει ύψος και γίνεται διεκδικήσιμη απ’ τον Πίτερ Σίλτον και τον Ντιεγκίτο. Εκείνη τη στιγμή επρόκειτο να γραφτεί ιστορία.

Υπό το βλέμμα 114.580 θεατών, ο «Πίμπε ντ' όρο» νικάει στον αέρα τον 20 εκατοστά ψηλότερο Άγγλο τερματοφύλακα (1,65 < 1,85μ.) και σκοράρει. Κανονικά, μπαίνουν εισαγωγικά στη λέξη «νικάει». Ο Μαραντόνα είχε βάλει τη μπάλα στα δίχτυα χρησιμοποιώντας το χέρι. Το «Χέρι του Θεού».

ΧΕΡΙΑ-ΠΟΔΙΑ, ΜΕ Ο,ΤΙ ΕΙΧΕ

Η ιστορία του συγκεκριμένου τέρματος θα μπορούσε να απασχολήσει την ειδησεογραφία από μόνη της, όσο ανεξάντλητες πηγές κι αν (δεν) είχε το 1986 ή οποτεδήποτε. Σαν να ήθελε όμως να κάνει κάτι για να εξισσοροπήσει την κατάσταση, να τραβήξει το βλέμμα από την ιστορία με το χέρι, φρόντισε να σκοράρει κι άλλο ένα γκολ. Και τι γκολ.

Τα φώτα που είχαν ήδη πέσει πάνω του δεν γινόταν να τον τυφλώσουν. Στο 55’ πήρε τη μπάλα από την Ενρίκε, 10 μέτρα πίσω από την μεσαία γραμμή του γηπέδου και... ξεκίνησε. Ελίχθηκε, ντρίμπλαρε κι έτρεξε στο γήπεδο. Μετά από μια ξέφρενη πορεία 60 μέτρων σε 10'', πέρασε τους Χοτζ, Μπιρντσλεϊ, Ράιντ, Μπούτσερ (δυο φορές) και Φένγουικ. Τότε, βρέθηκε απέναντι στον Σίλτον, τον οποίο επίσης πέρασε και σκόραρε για το 2-0.

ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

GOAT. Δεν υπήρχε η έκφραση, όμως ξεκίνησε η συζήτηση. Ο κόσμος είχε δει τον Πελέ, είχε δει και τον Κρόιφ, είχε δει γενικά αρκετούς. Όχι εξαντλητικά, όπως σήμερα, σε 10 replay, αλλά είχε πάρει γερή «τζούρα». Μετά κι απ’ αυτό, ο Ντιέγκο είχε μπει στο πάνθεον, ακόμα κι αν η χρονολόγηση γίνεται αυθαίρετα κι εκ των υστέρων.

Η κουβέντα είχε ξεκινήσει και ο λόγος ήταν ότι ο Μαραντόνα δεν ήταν απλά παιχταράς, ούτε απλά star. Μπορούσε να ερωτηθεί και να αμφισβητηθεί για την αλητεία, εντός ή εκτός εισαγωγικών, να βάλει χέρι και να κλέψει τον αντίπαλο και όχι απλά να μην ξεφτιλιστεί ως ένας κοινός απατεωνίσκος, αλλά να αποθεωθεί. Να αποκτήσει οπαδούς ακριβώς επειδή έβαλε το χέρι του, να τον αποθεώνουν ακριβώς διότι πότέ δεν το αρνήθηκε.

«ΛΙΓΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ, ΛΙΓΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

Τρεις δεκαετίες αργότερα δημοσιεύτηκε η αυτοβιογραφία του: «Άγγιγμα Θεού - Πώς κατακτήσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο του '86 στο Μεξικό». Η περιγραφή είναι θεατρική και αυτοαναφορική, αυτοαποθεωτική, όμως αποτελεί τη γνώμη του επί του θέματος. Μάλλον τη δική του κατάθεση.

«Δε στεναχωρήθηκα που πέτυχα γκολ με το χέρι. Σε καμία περίπτωση! Ούτε τότε, ούτε τριάντα χρόνια αργότερα, ούτε όταν πεθάνω.Αυτή η μπαλιά είναι δική μου. Πήδηξα ψηλά, κάτι που δεν περίμενε ο Σίλτον. Νόμιζε πως θα πάω κατά πάνω του. Τον πρόλαβα επειδή εκείνη την εποχή βρισκόμουν στην καλύτερη φυσική κατάσταση της καριέρας μου. Πήδηξε, άλλα εγώ πήδηξα πριν από αυτόν. Αυτός είχε κλείσει τα μάτια του, εγώ όχι.

Η μπάλα κατέληξε με δύναμη στα δίχτυα και γω άρχιζα να πανηγυρίζω αμέσως. Την είχα βρει με τον καρπό μου, αλλά ήταν λες και την είχα χτυπήσει με το πόδι, ούτε καν με το κεφάλι. Δεν υπήρχε τρόπος να έχουν δει πως πέτυχα το γκολ. Ο μόνος που κατάλαβε τι είχε συμβεί ήταν ο Τέρι Φένγουικ, που βρισκόταν ανάμεσα σε μένα και τη μπάλα. Συνέχιζα να πανηγυρίζω και δεν κοιτούσα πίσω.

Δε θα ξεχάσω τον Μπατίστα που με ρώτησε: “Τη βρήκες με το χέρι, ε”; Του απάντησα: “Σκάσε και συνέχιζε να πανηγυρίσει”. Στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, δεν ήξερα πώς να αποφύγω την κατάσταση. Φοβόμουν. Πίστευα πως επειδή ήμουν ακόμα στο γήπεδο το γκολ θα μπορούσε να ακυρωθεί. Θυμάμαι πως είπα σε έναν δημοσιογράφο. “Ήταν το κεφάλι του Μαραντόνα και το χέρι του Θεού”. Αυτό το γκολ έγινε κομμάτι της ιστορίας του ποδοσφαίρου».

Για την ιστορία, η Αγγλία τότε μείωσε με τον Λίνεκερ σε 2-1 και διαμόρφωσε το τελικό σκορ. Δεν σήμαινε όμως τίποτα, όχι μόνο γιατί δεν άλλαξε τίποτα, αλλά γιατί δεν μπόρεσε να καταλάβει ούτε λίγο από τον χώρο που του αναλογούσε με το πέρασμα των χρόνων. Η ομάδα του Μπιλάρδο νίκησε στα ημιτελικά το Βέλγιο (2-0) και στον τελικό τη Δυτική Γερμανία (3-2). Κανένα παιχνίδι όμως δεν έμοιαζε με αυτόν τον προημιτελικό.

«Τίποτα δεν μοιάζει με αυτή τη νίκη, δεν θα την ξεχάσω ποτέ, ακριβώς γιατί ήταν κόντρα στους Άγγλους», λαϊκισε ως συνήθως ο Ντιέγκο μετά το αγώνα. Ίσως όμως δικαιούταν να το κάνει. Είχε ταυτίσει το όνομά του με ένα αξιοσέβαστο κομμάτι του ίδιου του παιχνιδιού. Πόσοι μπορούν περηφανευτούν για κάτι αντίστοιχο;