Η γιαγιά της Ράγιο και η επιστολή επιστροφής στις ταπεινές αξίες

Η Ράγιο Βαγιεκάνο είναι μία άλλη εντελώς ιστορία, αταίριαστη, παράταιρη σε αυτόν τον κόσμο του ποδοσφαίρου, όπως τον αντιλαμβανόμαστε στον 21ο αιώνα. Πρόκειται για μία από τις πιο στενά συνδεδεμένες καταστάσεις μεταξύ ενός club, της γειτονιάς όπου εδρεύει και τον οπαδών του. Μία αέναη αλληλεπίδραση που καθορίζει, διαμορφώνει και δίνει ζωή στο “Βαγιέκας”, το οποίο μάχεται με τις παραδοσιακές αξίες του απέναντι στις σύγχρονες αρχές της μπάλας (δες εδώ το εξαιρετικό ντοκυμαντέρ του Θάνου Σαρρή).

Ωστόσο, η πιο πρόσφατη έκδοση του συλλόγου τείνει να γίνει τεχνοκρατική και έχει τάσεις απομάκρυνσης απ' όσα πρεσβεύει η ομάδα, με συνέπεια να κοντράρεται διαρκώς με τους ανθρώπους που βρίσκονται στην εξέδρα. Η διοίκηση του Ραούλ Μαρτίν Πρέσα αποφάσισε να αυξήσει τις τιμές σε διαρκείας και εισιτήρια, παρά το γεγονός ότι απευθύνεται σε μία φτωχή γειτονιά, αλλά το ότι τον Ιούνιο υποβιβάστηκε στη Segunda Division. Κάπως έτσι οι οπαδοί απειλούν με μποϊκοτάζ, δεν αγοράζουν και η Ράγιο βρίσκεται μπροστά σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο μονοπάτι της ιστορίας της.



Γι' αυτόν τον λόγο αποφάσισε να παρέμβει η οικογένεια που ίδρυσε τον σύλλογο. Συνέβη το 1924 από την Δόνα Προυδένθια Πριέγο, την επονομαζόμενη και ως γιαγιά της Βαγιεκάνο και οι απόγονοί της έστειλαν μία συγκινητική επιστολή, ζητώντας την επιστροφή της διοίκησης στο πλευρό των οπαδών και στις ιστορικές αξίες του club. Σε έναν κόσμο που αντιλαμβάνεται πλέον τόσο διαφορετικά το παιχνίδι, αξίζει να διαβάσετε τι σημαίνει η Ράγιο Βαγιεκάνο...



«Αγαπητέ Ραούλ Μαρτίν Πρέσα...

Η Ράγιο Βαγιεκάνο σε όλη τη διαδρομή της ιστορίας της υποστήριζε τους ταπεινούς εργάτες και την κοινότητά μας. Είναι αλήθεια ότι έχουν αλλάξει οι καιροί, καθώς το club κλείνει πλέον 95 χρόνια ζωής. Ωστόσο, από την απαρχή της ύπαρξής του, οι νεαροί ποδοσφαιριστές της γειτονιάς ηλικίας 12-16 ετών, προσπαθούσαν να δίνουν τα πάντα για την ομάδα, ενώ ανέκαθεν εργάζονταν ή σπούδαζαν. Οι ίδιοι ήταν που πρόσεχαν το γήπεδο, το τερέν και ήταν η προγιαγιά μου, Προυδένθια, που φρόντιζε να έχουν έτοιμα τα ρούχα και τις εμφανίσεις τους.

Τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί, εάν δεν υπήρχε η συμπαράσταση των γειτόνων, οι οποίοι πάντα ήταν συνυφασμένοι με την ιστορία της Ράγιο. Εάν κάποια στιγμή ένας ποδοσφαιριστής είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα, όλη η γειτονιά έτρεχε για να τον βοηθήσει. Και μπορεί να μιλάμε για ένα club που σχεδόν έχει έναν αιώνα πίσω του, αλλά δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω, για να συναντήσουμε και πιο πρόσφατα τις ίδιες αξίες και συμπεριφορές, οι οποίες εξακολουθούν να συμβαδίζουν με αυτά τα χρώματα.

Οπως συνέβη πρόσφατα με τη γνωστή ιστορία της Δόνα Κάρμεν, η οποία στα 85 χρόνια της, έλαβε εντολή να εγκαταλείψει το σπίτι της. Τότε που η ομάδα και η γειτονιά έτρεξαν κοντά της και βρήκαν τον τρόπο να πληρώσουν το ενοίκιο για να μείνει κάπου αλλού και να μην βρεθεί στον δρόμο.

Και εδώ είναι που συναντάμε το νόημα αυτής της επιστολής. Την έγραψαν τα ίδια χέρια που μέσα τους κυλάει το ίδιο αίμα, το ίδιο όραμα και η ίδια επιθυμία να βοηθήσει τη γειτονιά. Οπως το έκανε το 1924 η Δόνα Προυδένθια. Η νυν διοίκησή σας φαίνεται να έχει χάσει αυτόν τον δρόμο. Να έχει σπάσει αυτόν τον δεσμό που πάντοτε έδενε την ομάδα με τον κόσμο της. Το Βαγιέκας είναι μία πασίγνωστη γειτονιά στην Ισπανία για τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ανεργία πολύ πάνω από τον μέσο όρο και αυτό στα προάστια της πιο πλούσιας πόλης της χώρας.

Γι' αυτό λοιπόν σας το ζητάω με όλη μου την καρδιά. Βοηθήστε τους οπαδούς, ώστε να μπορέσουν να βρεθούν κοντά στην αγαπημένη τους ομάδα, επειδή εάν τους αφήσετε στο πεζοδρόμιο, η φωνή τους δεν θα ακούγεται στους παίκτες. Η δική μας πλευρά ως απόγονοι της γυναίκας που οραματίστηκε τη Ράγιο, ζητάει για ακόμα μία φορά να μην ξεχάσετε τι σημαίνει να είσαι μέρος αυτού του θρύλου και παρακαλάμε για την επιστροφή στις αρχές της ταπεινότητας, ώστε να αφήσουμε πίσω αυτή την εικόνα που δεν ταιριάζει με την ιστορία του συλλόγου.

Μακάρι όλο αυτό να αποτελέσει σύντομα ένα μικρό διάλειμμα και όπως διαφημίζεται στο βίντεο που έχετε δημιουργήσει, να είναι: “ένα ταξίδι επιστροφής”, αλλά όχι τόσο στη La Liga, όσο στις αληθινές αξίες που διέπουν τη Ράγιο Βαγιεκάνο».