Ο Γιόσιπ Ίλισιτς φοβήθηκε ότι θα πεθάνει, αλλά ζει για την Αταλάντα

«Για εβδομάδες δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έφτανε το βράδυ, μα φοβόμουν να κλείσω τα μάτια μου. Σκεφτόμουν "κι αν συμβεί και σε μένα;". Πώς γίνεται να μην έβλεπα την κόρη μου ξανά; Δεν ήθελα να πεθάνω, σαν τον Νταβίντε».

Ο ξαφνικός θάνατος του άλλοτε συμπαίκτη του στην Φιορεντίνα, σόκαρε τον ποδοσφαιρικό πλανήτη κι άφησε κατάλοιπα στην εύθραστη ψυχολογία του. Η μόλυνση στους λεμφαδένες το καλοκαίρι του 2018 για κάποιον άλλο θα ήταν απλά μια περιπέτεια στην υγεία του. Για τον Γιόσιπ Ίλισιτς ήταν σχεδόν το τέλος του κόσμου. Δεν προκαλεί απορίες γιατί οι συμπαίκτες του τον αποκαλούν «γιαγιά».

Είναι ο παίκτης που δεν προπονείται με την ίδια ένταση σε σχέση με την υπόλοιπη ομάδα. Ο επιθετικός που παίζει στη θέση πίσω ή δίπλα από τον μοναδικό προωθημένο και είναι σαν να κρύβει τον ανασφαλή και ευαίσθητο χαρακτήρα του στο χορτάρι, μακριά από την βιτρίνα. Σε έναν σύλλογο που ζητά πολλά από τον εαυτό του, πιθανόν να μην άντεχε. Για το 80% των φίλων της Αταλάντα, ωστόσο, είναι ο καλύτερος παίκτης που πέρασε ποτέ από το Μπέργκαμο. Και αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να ζητήσει.

Ο 31χρονος Σλοβένος επιθετικός εβδομάδα με την εβδομάδα τρυπάει και σχίζει κάθε νέα οροφή στο πεδίο της διεθνούς φήμης. Χρειάστηκε να συμβάλλει τα μέγιστα στην πρώτη έξοδο της Αταλάντα στο Champions League για να κλέψει τις πρώτες εντυπώσεις. Μετά έπρεπε να σκοράρει μια πλειάδα γκολ στην φετινή σεζόν για να μπει στις συζητήσεις των πιο φορμαρισμένων επιθετικών. Πιο πρόσφατα, αυτή η έξαρση έμπνευσης, ευφυίας και ενστίκτου, τον έκανε viral παγκοσμίως.

El golazo de Ilicic, uno 50 metros. Atalanta destrozando al Torino 0-5.... pic.twitter.com/YD9Ni7uAIb

— Toni Padilla (@Toni_Padilla) January 25, 2020

Στην πραγματικότητα, ο Γιόσιπ Ίλισιτς αποτελεί χρόνια τώρα ένα από τα πρώτα ονόματα του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Ο 9ος σκόρερ της περασμένης δεκαετίας στην Serie A, άλλωστε, με ένα τουλάχιστον γκολ και μία ασίστ σε κάθε επιμέρους σεζόν. Ο χαμηλός πήχης που έχει θέσει στα επαγγελματικά του στάνταρ δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει την μοίρα του σκόρερ, που τον συνάντησε από την αρχή της καριέρας του.

Από την Ίντερμπλοκ και την Μάριμπορ πίσω στην πατρίδα, ως τον πρώτο ιταλικό σταθμό στην Παλέρμο το 2010, αγνοούσε την στάμπα του επιθετικού υπερόπλου, αλλά είχε μάθει να «πυροβολεί». Το πέρασμα από την Φιορεντίνα, στην τετραετία 2013-2017 τον υπέβαλε στην διαδικασία εξωστρέφειας, με τα 37 γκολ που σημείωσε στο «Αρτέμιο Φράνκι» να αποτελούν τον υψηλότερο απολογισμό του. Και στο Μπέργκαμο, αρχίζει να συνηθίζει τον ορισμό του «killer», βάζοντας το όνομα του σε προτάσεις, στις οποίες πολλοί άλλοι world-class επιθετικοί θα εύχονταν να προσφωνούνται.

Η εμφατική νίκη με 7-0 στο Τορίνο απέναντι στην ομώνυμη ομάδα, συνυφάνθηκε με το 4ο του χατ-τρικ από την αρχή του 2018. Στο ίδιο διάστημα, τα τελευταία δυόμιση χρόνια δηλαδή, μόνο ο Λιονέλ Μέσι (8) και ο Κουν Αγουέρο (7) τον ξεπερνούν. Ταυτόχρονα, βρίσκεται στο πλάι του Τσίρο Ιμόμπιλε, ως οι μοναδικοί που σκοράρουν διψήφιο αριθμό τερμάτων τις τρεις τελευταίες σεζόν. Κι όλα αυτά για έναν παίκτη που δεν λογίζεται ως καθαρόαιμος στράικερ, που έχει διαμοιράσει την ιδέα ενός τεμπέλη παίκτη, με χαμηλότατο work ethic και χαλαρό στομάχι.

«Οι παίκτες τον φωνάζουν Νόνα (σ.σ. γιαγιά) στα αποδυτήρια, γιατί είναι πάντα εξουθενωμένος. Το πρόβλημα είναι να τον βάζουμε συνεχώς να προπονείται, αλλά αν καταφέρεις να του δώσεις κίνητρο και να τον πείσεις, είναι εξαιρετικό μέλος για μια ομάδα, και πολύ ευχάριστος τύπος. Αγαπάει την Αταλάντα, ακόμα κι αν ορισμένες φορές συμπεριφέρεται σαν τεμπέλης», δήλωνε για την περίπτωση του ο Τζανπιέρο Γκασπερίνι το 2018, πολύ πριν αρχίσει να σκοράρει κατά ρυπάς, οδηγώντας την Αταλάντα στην δεύτερη καλύτερη επίθεση της Ευρώπης φέτος.

Since joining Atalanta in 2017/18, Josip Iličić has scored more Serie A hat-tricks than any other player.

vs. Hellas Verona
vs. Sassuolo
vs. Chievo
vs. Torino

And all of them have come away from home. pic.twitter.com/WylyJJdm25

— Squawka Football (@Squawka) January 25, 2020

Ο ένας χρόνος από την επέτειο του θανάτου του Νταβίντε Αστόρι, συνέπεσε με την πρώτη του επίσκεψη στο γήπεδο των Βιόλα στις 3 Μαρτίου του 2019, μετά την αποχώρηση του για χάρη της Αταλάντα. Λύγισε, θυμήθηκε το περασμένο έτος που τον σημάδεψε, την εμπειρία μιας σοβαρής ασθένειας και το βάρος της ανθρώπινης απώλειας, έστω και από το δεύτερο στρώμα του κοινωνικού του περιγύρου.

«Οι περισσότεροι άνθρωποι που πάσχησαν από το ίδιο πρόβλημα, κατέληξαν σε κώμα. Πλέον, κοιτάω άλλα πράγματα πέρα από το ποδόσφαιρο. Είμαι πιο δυνατός πνευματικά, κάποτε θύμωνα με ανούσια πράγματα, τώρα το μόνο που θέλω είναι να κάνω την δουλειά μου στο γήπεδο και να επιστρέφω στην οικογένεια μου. Τους θέλω δίπλα μου, η ζωή είναι μικρή».

Μπορεί να είναι μικρή, αλλά συνεχίζεται. Κι ο Γιόσιπ Ίλισιτς στο πέρας των στιγμών, μετατράπηκε χωρίς να το καταλάβει σε όλα όσα κάποτε φοβόταν. Από το προσκεφάλι στο προσκήνιο, από την υποτίμηση στην σταδιακή αναγνώριση. Ταυτισμένος με μια σημαία, με δύο χρώματα, το μπλε και το μαύρο, με την αληθινή του αξία.