Μεταγραφές που αποδείχθηκαν «λίρα εκατό»

Ντιέγκο Μαραντόνα (Νάπολι)
Το μεγαλύτερο παράδειγμα από όλα. Δεν «έδεσε» ποτέ με την Μπαρτσελόνα, καθώς η ιδιοσυγκρασία του δεν ταυτίστηκε ποτέ με αυτά που πρεσβεύουν οι Καταλανοί. Μετά από δύο χρόνια στο Καμπ Νου, ο Αργεντινός σούπερ σταρ πήρε μεταγραφή για τη Νάπολι, σε μία σχέση που αποδείχθηκε καρμική. Μεγαλωμένος στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, ο Μαραντόνα «κόλλησε» αμέσως με την ιταλική ομάδα και κυρίως με τον κόσμο της. Οι Ναπολιτάνοι το λάτρεψαν σαν Θεό και ο ίδιος – παρά τα ατοπήματά του εκτός αγωνιστικών χώρων – φρόντισε να τους το ανταποδώσει μέσα στο γήπεδο. Μέχρι την άφιξη του «Ντιεγκίτο» στη Νάπολι, το 1984, η ομάδα δεν είχε κατακτήσει ποτέ το ιταλικό πρωτάθλημα. Ο Αργεντινός οδήγησε δύο φορές τους «παρτενοπέι» στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου (1987, 1990), ενώ το 1989 κατέκτησε μαζί τους το κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ένας άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία όλου του ποδοσφαίρου, δε θα μπορούσε να μην το κάνει και με την ομάδα που λάτρεψε.

Ερίκ Καντονά (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)
Ο Φέργκιουσον ήταν από το 1986 στο Ολντ Τράφορντ και τα χρονικά περιθώρια είχαν αρχίσει να στενεύουν για τον ίδιο. Ήταν ήδη έξι χρόνια στον πάγκο της Γιουνάιτεντ και η ομάδα εξακολουθούσε να παραμένει μακριά από το πρωτάθλημα από το 1967. Ωστόσο, ένα τηλεφώνημα, το Νοέμβριο του 1992, έμελλε να αλλάξει την ιστορία. Η Λιντς ενδιαφέρθηκε για την απόκτηση του Ντένις Έργουιν, όμως όχι μόνο εισέπραξε αρνητική απάντηση, αλλά την ίδια στιγμή ο πρόεδρος της Γιουνάιτεντ, Μάρτιν Έντουαρντς, έκανε πρόταση για τον Ερίκ Καντονά. Ο Φέργκιουσον χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα παίκτη για να λύσει το επιθετικό πρόβλημα της ομάδας και μετά από κάποιες μέρες διαβουλεύσεων έγινε το deal. Εκείνη την εποχή, οι «κόκκινοι διάβολοι» βρίσκονταν στη δέκατη θέση της βαθμολογίας, όμως η έλευση του Γάλλου φορ άλλαξε τα πάντα. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ «κάλπασε» προς τον τίτλο, κατακτώντας το πρωτάθλημα μετά από 26 χρόνια. Και με τον Καντονά ηγέτη για πέντε χρόνια, άρχισε τη δυναστεία της στο αγγλικό ποδόσφαιρο.

Γκαμπριέλ Μπατιστούτα (Ρόμα)
Έγραψε τη δική του ιστορία τη δεκαετία του ’90 με τη φανέλα της Φιορεντίνα. Με τους «βιόλα» αγωνίστηκε μέχρι και στη δεύτερη κατηγορία, όμως το μεγάλο απωθημένο του Αργεντινού επιθετικού στο Αρτέμιο Φράνκι ήταν η κατάκτηση της Serie A. Την ίδια ώρα, η Ρόμα προσπαθούσε να επιστρέψει στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου, καθώς είχε κατακτήσει το τελευταίο της πρωτάθλημα το 1983. Έτσι, το 2000, οι δύο ομάδες ήρθαν σε συμφωνία, με τον 31χρονο Μπατιστούτα να μετακομίζει στη Ρώμη, έναντι 36 εκατομμυρίων ευρώ (το μεγαλύτερο ποσό μέχρι τότε για παίκτη άνω των 30 ετών). Από την πρώτη κιόλας σεζόν, ο «Μπατιγκόλ» έδειξε πως ήταν το κομμάτι, που έλειπε στο παζλ των «τζιαλορόσι». Σημείωσε 20 τέρματα στο πρωτάθλημα και ήταν ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές στην πορεία προς την κατάκτηση του τίτλου από τη Ρόμα. Τις επόμενες σεζόν στο Ολίμπικό η πορεία του ήταν πτωτική, όμως ο Αργεντινός είχε ήδη γράψει ιστορία με την ομάδα.

Ζουνίνιο (Λυών)
Πριν την άφιξή του στο Ζερλάν, το 2001, ο σύλλογος δεν είχε κατακτήσει ποτέ το πρωτάθλημα Γαλλίας, σε 50 χρόνια ιστορίας. Και τα κατάφερε στην πρώτη σεζόν του Βραζιλιάνου μέσου στην ομάδα. Αυτό ήταν μόνο η αρχή, αφού στη συνέχεια ακολούθησαν ακόμη έξι σερί τίτλοι. Ο Ζουνίνιο αποχώρησε από την ομάδα το 2009 και στη συνέχεια άρχισε η αγωνιστική πτώση της Λυών, η οποία μέσα σε αυτό το διάστημα δεν είχε γίνει μόνο κυρίαρχος στη Γαλλία, αλλά ήταν και μία από τις κορυφαίες ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η παρουσία του στο παιχνίδι της ομάδας ήταν κάτι παραπάνω από καταλυτική, αφού η μπάλα περνούσε πάντα από τα πόδια του σε κάθε επιθετική προσπάθεια. Όσο για το μεγάλο του προσόν, που οδήγησε σε πολλές επιτυχίες τη Λυών, ήταν οι στημένες φάσεις και τα δεκάδες γκολ με εκτελέσεις φάουλ.

Κλοντ Μακελελέ (Τσέλσι)
Έπεσε θύμα της εποχής των galacticos και της έπαρσης του Φλορεντίνο Πέρεθ. «Δεν πρόκειται να μας λείψει ο Μακελελέ και με τους παίκτες που θα έρθουν στην ομάδα, είναι δεδομένο πως οι φίλαθλοι θα τον ξεχάσουν αμέσως», ήταν τα λόγια του προέδρου της Ρεάλ Μαδρίτης, μετά την αποχώρηση του Γάλλου μέσου από το Μπερναμπέου, το 2003. Πράγματι, η έλευση του Μπέκαμ το ίδιο καλοκαίρι έφερε κύμα ενθουσιασμού, όμως όταν άρχισαν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις, φάνηκε το κενό που άφησε με τη φυγή του ο Γάλλος αμυντικός χαφ. Ούτε ο Ρονάλντο, ούτε ο Ζιντάν, ούτε ο Φίγκο έκαναν στο γήπεδο την «αθόρυβη» δουλειά που χρειάζεται κάθε ομάδα, την ώρα που η Τσέλσι δεν έχανε την ευκαιρία να τον αποκτήσει, «δένοντας» τη μεσαία γραμμή της. Αυτή η κίνηση έμελλε να αλλάξει την ιστορία, αφού ο Μακελελέ ήταν εκ των βασικών συντελεστών στην κυριαρχία των «μπλε» στην Αγγλία τα επόμενα χρόνια, ενώ η αποχώρησή του από το Μπερναμπέου σήμανε την αρχή του τέλους των galacticos για τη Ρεάλ.

Αντρέα Πίρλο (Γιουβέντους)
Το τελευταίο μεγάλο «δώρο» που έκανε μία ομάδα στην άλλη. Μετά από μια δεκαετία, που ήταν ο ηγέτης στη μεσαία γραμμή της Μίλαν, φτάνοντας δύο φορές στην κορυφή της Ευρώπης, ο Ιταλός χαφ είχε φτάσει αισίως τα 32, το 2011. Το συμβόλαιό του έληγε και η διοίκηση του συλλόγου έκρινε πως στη συγκεκριμένη ηλικία, ο Ιταλός χαφ δεν μπορούσε να δώσει κάτι παραπάνω στην ομάδα. Ο Πίρλο έμεινε ελεύθερος από τους «ροσονέρι», με τη Γιουβέντους να μη χρονοτριβεί και να αποσπά αμέσως την υπογραφή του. «Όταν ο Αντρέα μου είπε ότι υπέγραψε στη Γιουβέντους, είπα από μέσα μου “τελικά υπάρχει Θεός”. Ένας παίκτης αυτού του επιπέδου, σίγουρα αποτελεί τη μεταγραφή του αιώνα», δήλωσε τότε ο Τζίτζι Μπουφόν. Ο Αντόνιο Κόντε «έχτισε» την ομάδα γύρω από τον Πίρλο και επί ημερών του, η Γιουβέντους ανέβηκε επίπεδο. Όχι μόνο σάρωσε τους τίτλους στην Ιταλία, αλλά επέστρεψε και στην ελίτ της Ευρώπης.