Κάθε γενέθλιά σου, ένα δάκρυ μας...
Γενικότερα, οι άνθρωποι μπορεί συχνά να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν. Ανέκαθεν λοιπόν πίστευα ότι ο Λιονέλ Μέσι αποτελούσε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό πρόβλημά μου. Περισσότερο ήταν ότι μου δημιουργούσε τύψεις. Κάπως, με κάποιον ανόητο-ανούσιο τρόπο, επηρέαζε τον ποδοσφαιρικό ψυχαναγκασμό μου. Ωσπου κατάλαβα ότι έφταιγε εκείνη η διαολομένη αέναη σύγκριση με τον Ντιέγκο Μαραντόνα και τις αισθήσεις που ο τελευταίος είχε ριζώσει ως βιώματα στον τομέα του εγκεφάλου όπου αποθηκεύονται οι αναμνήσεις...
Εκεί που συγκεντρώνονται τα παιδικά βιώματα. Αυτά που καθώς μεγαλώνεις, σε κρατούν συνδεδεμένο με τις ρίζες της μπάλας στην αλάνα, την τεράστια τηλεόραση ντουλάπα, τον ανίκητο τύπο με την αφάνα να καλπάζει. Δεν μπορείς να τα αμφισβητήσεις, να τα νικήσεις αυτά. Πόσο μάλλον καθώς ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου.
Είναι όμως πλέον μία ώριμη διαδικασία. Αυτή που δίχως τύψεις επιτρέπει στον εαυτό μου την... ιεροσυλία. Η αμφιβολία βρήκε χώρο, εισήλθε με τα χρόνια και τώρα έχει γίνει μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Ο διάβολος στ' αριστερά μου νίκησε τον άγγελο του πιτσιρικά εαυτού μου. Ο Μέσι του έδωσε τα επιχειρήματα να επιβληθεί και ταυτόχρονα ο κοντός μάγος μετατράπηκε από ιδεοληψία αμφιβολίας, στην ίδια την ψυχοθεραπεία μου. Σαν άλλη ομοιοπαθητική, η αρρώστια εξελίχτηκε στην ίδια την γιατρειά.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να καταφέρνει να γίνεται σπουδαίος, όταν περιμένουν σπουδαία πράγματα από αυτόν. Ακόμα και μετά την κάθε κριτική, την απουσία πίστης στο πρόσωπό του, όποτε αποτύγχανε σε κάθε Μουντιάλ. Από μόνος του έμοιαζε να δεσμεύεται πρώτα στον εαυτό του πως... θα έκανε τα πράγματα να συμβούν με τον τρόπο που όριζε εκείνος. Το «πώς» δεν τον απασχόλησε ποτέ, φάνηκε πως ήξερε ότι ο δρόμος θα αποκαλυπτόταν από μόνος του. Η πορεία βρισκόταν εκεί. Σε κάθε σλάλομ, λίκνισμα, μαγική ενέργεια, που εξελισσόταν σε φαντασία και φαντασίωση μαζί.
Οσον αφορά λοιπόν τη γενικότερη εικόνα, σε καμία περίπτωση δεν είναι τα γκολ και οι ασίστ, η αποθέωση και η κριτική. Καθώς θα κυλούν και τα υπόλοιπα χρόνια της καριέρας του, οι haters πάντα θα βρίσκουν να πουν, οι άπιστοι θα περιμένουν να το σηκώσει με την Αργεντινή και οι πιστοί απλά θα εμβαθύνουν στο δόγμα τους. Για μένα πάλι απλά έρχεται η επιβεβαίωση: Οτι μακριά από, οπαδικά, διαιτησίες και καφρίλες και τον χαβαλέ για το ποιος είναι ο κορυφαίος, ο κόσμος της μπάλας είναι γεμάτος από μαγικά πράγματα που περιμένουν υπομονετικά το πνεύμα μας να γίνει πιο οξυδερκές, ώστε να τα κατανοήσει. Και ο Αργεντινός μάγος μας τα προσφέρει απλόχερα...
Ο Μαραντόνα ήταν η μαγεία των παιδικών χρόνων. Κάτι σαν την πρώτη φορά που διάβασα το «Από την Γη στην Σελήνη» του Ιουλίου Βερν. Εάν λοιπόν μαζί του συντελέστηκε η ποδοσφαιρική μεταφορά μου προς τον ουρανό, προς το άπειρο, πλέον γνωρίζω ότι με τον Μέσι μπορώ να ακολουθήσω την αντίθετη διαδρομή και να κάνω το αντίστροφο ταξίδι από την φαντασία στην πραγματικότητα.
Ορθολογικά σκεπτόμενος και απαλλαγμένος από τους Μαραντονικούς ψυχαναγκασμούς μου, ξέρω ότι όταν εκείνος είναι στα καλύτερά του, το μόνο που οφείλω στον εαυτό μου, είναι να μαζεύω τα σύνεργά μου. Οραση, ακοή, γεύση, όσφρηση, αφή, μυαλό και να αποδέχομαι την ταυτότητά μου. Δεν είμαι απλά ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου, όπως ο θρυλικός Ουρουγουανός συγγραφέας, Εντουάρντο Γκαλεάνο, αλλά ένας ζητιάνος των όσων μπορεί ακόμα να μου χαρίσει ο Λιονέλ Μέσι. Και καθώς θα σβήνει τα 33 κεράκια της ζωής του, φοβάμαι ότι αυτές οι μαγικές στιγμές νομοτελειακά ολοένα και θα ξεδιπλώνονται λιγότερες μπροστά μου. Και την ίδια στιγμή μπορώ να είμαι χαρούμενος για τις εικόνες που είδα και λυπημένος για την... ονείρωξη που λιγοστεύει!
Follow me: @jorgekaraman
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
Kyrkos Ekaterinaris
Όταν ο Μέσι ανακοινώσει το φινάλε (κι η μέρα αυτή όλο και πλησιάζει δυστυχώς), μετά...τι;
plaster46
Ο Μεσι ειναι ενας απο τους μεγαλυτερους φοροκλεφτες στην Αργεντινη και αντι να ειναι απο καιρο στη φυλακη συνεχιζει να κλεβει το κρατος. Αλλα ειπαμε..Μεσι ειναι αυτος!!!!!!
akisdelop
Αντε 2-3 χρονια ακομα να τα παρατησει μπας και δει ασπρη μερα η Αργεντινη
Manos Spa
Λιονέλ, μην σταματήσεις ποτέ!!
LiVaGe
Εξαιρετικό άρθρο. Ο Μέσι είναι ένας μοναδικός παίκτης και δεν είναι μόνο αυτά που κάνει στο γήπεδο τα οποία λίγοι αντιλαμβάνονται τη δυσκολία του, άνθρωποι είτε του ποδοσφαίρου είτε που καταλαβαίνουν τι βλεπουν και όχι απλά νούμερα. Αυτό που θα σημειώσω ακομα είναι και η νοοτροπία του μεσα στο παιχνίδι. Εδώ και 15+ χρόνια δεν τον έχω δει ΠΟΤΕ να βουτάει η να εκβιάζει κάποιο φάουλ η πεναλτι. Μα ποτέ ομως. τρώει ξύλο πέφτει και αυτος το χαβα του, θα ξανασηκωθεί θα πάρει το τόπι και θα συνεχίσει. Δεν φωνάζει στο γήπεδο δεν γκαριζει, δεν το χει με το μπλα μπλα, μπορεί να χει και μια μορφή δυσλεξίας και στις συνεντεύξεις του φαίνεται, δεν το χει και λέει όλα τα τυπικα χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον. Μια γλώσσα ξέρει να μιλά καλά της μπάλας, η οποία είναι ανείπωτη. Δεν εκφράζεται με λόγια απευθύνεται σε πολλούς την καταλαβαίνουν λίγοι.
Ultras RMCF
Πολύ καλό άρθρο,ορισμένες φορές καραμάνο με εκπλήσσεις,ευχάριστα!
pantegrigo
Καλησπερα σας, προσωπικα πιστευω οτι ο καθε αθλητης πρεπει να κρινεται στο συνολο του σαν ανθρωπος και ποσο επηρεασε με το συνολικο του γιγνεσθαι το αθλημα που επηρεασε. Βασει αυτης της τοποθετησης για μενα ο καλυτερος ποδοσφαιριστης στο παρελθον ηταν ο Κροιφ του θρυλικου Αγιαξ και στη σημερινη εποχη ο Μεσι. Μπορει καποιος να μου επιβεβαιωσει η αν θελετε και να αποκλεισει οτι ο Μαραντονα οταν εκανε οσα εκανε δεν ηταν υπο την επηρεια ουσιων? οπως αποδειχθηκε αργοτερα... Ο Μεσι ειναι η προσωποποιηση του συνδυασμου σπανιου ταλεντου και σκληρης δουλειας και του γεγονοτος οτι βρεθηκε στη συγεγκριμενη ομαδα και συνεργαστηκε με τους συγκεκριμενους ανθρωπους, ενας πραγματικα ανυπερβλητος συνδυασμος γι αυτο και θα μεινει στην ιστορια του ποδοσφαιρου και αμφιβαλω αν θα υπαρξει καποιος που θα τον ξεπερασει...το οτι δεν καταφερε κατι με την εθνικη εγκειται στο οτι το ποδοσφαιρο ειναι ομαδικο αθλημα και χρειαζεται και αναλογους συμπαικτες για να μπορεσει να καταφερει κατι σπουδαιο.. Ας τον απολαυσουμε λοπιον για οσο ακομη θα αγωνιζεται...
Giorgos Greko
Φίλε μου εγώ θα σου πω μόνο ένα και σκέψου το...φαντάσου ο Μαραντόνα να μην ήταν με την επήρεια κοκαΐνης και είχε καθαρό μυαλό στον αγωνιστικό χώρο πόσα πολλά περισσότερα θα έκανε...απλά σκέψου...Πριν πείς κάτι
Θρασύβουλας
Προχθες εχασα τον σκυλο μου. Για χρονια ειχα στο μυαλο μου οτι θα ερθει η καταραμενη μέρα και προσπαθουσα να τον χορτασω οσο μπορουσα κ προετοιμαζα τον εαυτο μου να ειμαι δυνατός. Αλλα η πικρα ειναι ανειπωτη κ οπου κοιταζω βλεπω σκηνικά που περασαμε μαζι. Δεν ξερω αν πανω στη θλιψη μου θα πω βλακεια αλλα οταν βλεπω τον μεσσι να παιζει προσπαθω να τον χορτασω οσο μπορω γτ ξερω οτι θα ερθει κ γι αυτον η μερα που θα πεθανει ως ποδοσφαιριστης. Τα βιντεο πιστεψτε με δεν αρκουν για να καλυψουν την απουσία
akuma
πολύ ωραίο άρθρο, ζωγραφίζει τι νιώθουμε πολλοί για το κοντό! νιώθω τυχερός που είδα σχεδόν όλη του τη καρίερα από τη 1η φορά που πάτησε γήπεδο! είδα πάρα πολλούς παίχτες ΤΟΠ. ο κοντός όμως είναι πραγματικά από άλλο πλανήτη! ειδικά στη μπάρσα του πεπ, όπου ήταν από τις πολύ λίγες ομάδες της ιστορίας που είχε πραγματικά ΤΟΠ παίχτες σε όλες τις θέσεις, ο μέσσι έκανε κυριολεκτικά όργια. (όχι ότι μετά δεν έκανε, αλλά άλλο να παίζεις με πουγιόλ/αλβες/τσαβι/ινιεστα που για μένα είναι επίσης Νο1 στις θέσεις τους)