Η Μπάγερν Μονάχου μπήκε στο κλαμπ του «πάρτα όλα»

• Η Μπάρτσα – όνειρο του Γκουαρδιόλα
• Έμειναν στο... παρά ένα
• Ο αδικημένος Άγιαξ

Σε ένα πολύ εκλεκτό κλαμπ, το οποίο επί της ουσίας περιλαμβάνει μόλις δύο ομάδες, μπήκε πλέον η Μπάγερν Μονάχου. Μετά τη νίκη της επί της Τίγκρες στον τελικό του Μουντιάλ Συλλόγων, η ομάδα του Χάνζι Φλικ έκανε το απόλυτο στους τίτλους που διεκδίκησε και ανήκουν, επί της ουσίας, στην σεζόν 2019-2020.

Το καλοκαίρι, μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου, η ασταμάτητη παρέα του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι κατέκτησε, μέσα σε λίγες εβδομάδες, το πρωτάθλημα, το Κύπελλο και το Σούπερ Καπ Γερμανίας, προσθέτοντας βεβαίως το Champions League και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ.

Με τη νίκη επί της (σκληροτράχηλης) μεξικανικής παρέας του Αντρέ – Πιέρ Ζινιάκ, οι Βαυαροί έκαναν το «6 στα 6», επιτυγχάνοντας ένα ιστορικό «πάρτα όλα», για το οποίο καυχιέται μόλις άλλη μια ομάδα στην ιστορία, ενώ υπήρξαν και δύο που, για διαφορετικούς λόγους, το άγγιξαν αλλά δεν το πέτυχαν.

Η Μπάρτσα – όνειρο του Γκουαρδιόλα

Προτού... προσγειωθεί στο Μόναχο για να εργαστεί για μια (πετυχημένη, βάσει τίτλων και μπάλας, τουλάχιστον εντός συνόρων) τριετία στη Μπάγερν, ο Πεπ Γκουαρδιόλα είχε κάνει το πρώτο αριστούργημά του ως προπονητής στην ομάδα της καρδιάς του.

Παρ' ότι η Μπαρτσελόνα του 2011 είχε ακόμα καλύτερους αυτοματισμούς σε σχέση με αυτή του 2009, η τελευταία ήταν αυτή που σάρωσε τα πάντα στο διάβα της για την σεζόν 20080-09. Στο δεύτερο μισό της συγκεκριμένης περιόδου, στην πρώτη σεζόν του Καταλανού στον πάγκο της, η παρέα του Λιονέλ Μέσι κατέκτησε Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ισπανίας, αλλά και το Champions League.

Στο πρώτο μισό της επόμενης σεζόν, με τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς να έχει πάρει την θέση του Σαμουέλ Ετό στην επίθεση τους, οι Μπλαουγκράνα πρόσθεσαν άλλα τρία τρόπαια (Σούπερ Καπ Ισπανίας και Ευρώπης + Μουντιάλ Συλλόγων), με τον Πεπ να ξεσπάει σε λυγμούς, μετά το φινάλε της ιστορικής επιτυχίας.

Μπάρτσα και Μπάγερν, εκτός από τον Πεπ και το «πάρτα όλα», έχουν ως κοινό ότι είναι και οι μοναδικές ομάδες που έχουν κάνει δύο φορές το τρεμπλ (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Champions League). Οι Καταλανοί το 2009 και το 2015, οι Βαυαροί το 2013 και το 2020.

Έμειναν στο... παρά ένα

Αξίζει να σημειωθεί, βεβαίως, ότι το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ άρχισε να διεξάγεται από το 1973 και το Διηπειρωτικό Κύπελλο, το οποίο στη συνέχεια μετονομάστηκε-μετατράπηκε σε Μουντιάλ Συλλόγων, το 1960.

Αυτό σημαίνει ότι η μεγάλη Ρεάλ των πέντε σερί Κυπέλλων Πρωταθλητριών δεν θα μπορούσε, και να ήθελε, να διεκδικήσει το «6 στα 6», το οποίο όμως δεν μπόρεσαν να κάνουν δικό τους η Μπάρτσα και η Μπάγερν την έτερη φορά που πήραν το τρεμπλ.

Το 2015, οι Μπλαουγκράνα πήραν πέντε τρόπαια (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Champions League, Σούπερ Καπ Ευρώπης και Μουντιάλ Συλλόγων), αλλά έχασαν το Σούπερ Καπ Ισπανίας από την Αθλέτικ Μπιλμπάο του μετέπειτα προπονητή τους, Ερνέστο Βαλβέρδε.

Το 2013, οι Βαυαροί πήραν με την σειρά τους πέντε τρόπαια, τρία με τον Γιούπ Χάινκες (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Champions League) και δύο με τον Πεπ Γκουαρδιόλα (Σπύπερ Καπ Ευρώπης και Μουντιάλ Συλλόγων), αλλά έχασαν το γερμανικό Σούπερ Καπ από την Βόλφσμπουργκ, στα πέναλτι.

Η Ίντερ, από την πλευρά της (2009-10), έκανε δικά της το Σούπερ Καπ Ιταλίας και το Διηπειρωτικό, αλλά της ξέφυγε το «6 στα 6», εξαιτίας της ήττας από την Ατλέτικο Μαδρίτης στο ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ.

Ξεχωριστής αναφοράς χρήζει η Σέλτικ, η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που έκανε το τρεμπλ, αλλά και η πρώτη που άγγιξε το (άτυπο) «6 στα 6». Το 1967, οι Κέλτες του Τζοκ Στιν κατέκτησαν τα πάντα στο διάβα τους (Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Λιγκ Καπ Σκωτίας, Πρωταθλητριών και Κύπελλο... Γλασκόβης), εκτός από το Διηπειρωτικό, το οποίο και έχασε από την αργεντίνικη Ράσινγκ ντε Αβεγιανέδα.

Ο αδικημένος Άγιαξ

Εκείνη την εποχή, άλλωστε, οι ομάδες της Νοτίου Αμερικής ήταν σαφώς πιο ανταγωνιστικές σε σχέση με το τι επακολούθησε, φτάνοντας πολλές φορές σε σημείο υπερβολικής σκληράδας, όταν αντιμετώπιζαν τις ευρωπαϊκές.

Αυτή η... αγριάδα προβλημάτισε τον μεγάλο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ, ώστε το 1971 να μην αντιμετωπίσει την ουρουγουανική Νασιονάλ, με τον Παναθηναϊκό να παίρνει την θέση του στον (χαμένο) διπλό τελικό.

Ο Αίαντας, αντίθετα, έδωσε το παρών το 1972, όταν και είχε κατακτήσει το τρεμπλ, στον διπλό τελικό νίκησε την Ιντεπεντιέντε, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει το «6 στα 6». Ο λόγος; Το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ καθιερώθηκε έναν χρόνο αργότερα (το κατέκτησε, βεβαίως), ενώ το ολλανδικό Σούπερ Καπ πήρε επίσημη μορφή μόλις το 1991.

Η Αϊντχόφεν, η οποία πήρε το τρεμπλ το 1987-88, έχασε το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ από την Μαλίν και το Διηπειρωτικό από τη Νασιονάλ, ενώ δεν υπήρχε ακόμα το ολλανδικό Σούπερ Καπ.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1998-99) έχασε το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ από την Λάτσιο και το Charity Shield/Community Shield από την Άρσεναλ, αλλά πήρε το Διηπερωτικό κόντρα στην Παλμέιρας.

Από εκεί και πέρα, υπήρξαν ομάδες που έφτασαν τους τέσσερις τίτλους σε μια σεζόν, άλλες όμως ήταν μόνο εγχώριοι (η Παρί Σεν Ζερμέν, τέσσερις φορές, με Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Λιγκ Καπ και Σούπερ Καπ Γαλλίας και η Μάντσεστερ Σίτι μια, με Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Λιγκ Καπ και Community Shield) και άλλες τις... έλειπε κάτι.

Η Ρεάλ Μαδρίτης, η κορυφαία βάσει τίτλων ομάδα του 20ού αιώνα, πήρε δύο φορές από τέσσερις τίτλους (2016-17 και 2017-18), αλλά στην μια της έλειπε Κύπελλο και Σούπερ Καπ Ισπανίας και στην άλλη Πρωτάθλημα και Κύπελλο.