Ναι στον Τζίτζι, όχι στον Ζλάταν

Κατά τη διάρκεια της χθεσινής μέρας, στα δημοσιογραφικά «πηγαδάκια» συζητούσαμε για τον αποκλεισμό της εθνικής μας ομάδας από την Κροατία, αλλά και για τον κίνδυνο να απουσιάσει από το ερχόμενο Μουντιάλ (όπως και έγινε) μία από τις υπερδυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, η Ιταλία. «Ναι, αλλά ποια... Ιταλία;», ήταν μία από τις ατάκες που ακούστηκαν. Για τους ρομαντικούς ήταν η Ιταλία των τεσσάρων Παγκοσμίων Κυπέλλων και για τους «κυνικούς» ήταν η ομάδα του Γκαμπιαντίνι, του Παρόλο, του Ζορζίνιο και όλων των υπολοίπων, που σε άλλες εποχές δε θα περνούσαν ούτε... απ’ έξω.

Χωρίς να υπάρχει καμία διάθεση μηδενισμού, παικτών που αγωνίζονται στις κορυφαίες ομάδες της Serie A και άλλων μεγάλων πρωταθλημάτων, πρόκειται για μία αλήθεια, που στα μάτια κάποιων να φαντάζει υπερβολική. Αλλά με το χέρι στην – ιταλική – καρδιά, πόσοι από το τωρινό ρόστερ θα χωρούσαν στην ομάδα, που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 2006; Υπάρχουν παίκτες με την προσωπικότητα (ας αφήσουμε το ταλέντο στην άκρη) του Πίρλο, του Γκατούζο (ναι, του Γκατούζο), του Ντελ Πιέρο, του Τότι ή του Ζαμπρότα; Ακόμη και οι κεντρικοί αμυντικοί, το δυνατό χαρτί της σημερινής «σκουάντρα ατζούρα», θα ήταν αναπληρωματικοί του Καναβάρο, του Νέστα και του Ματεράτσι. Μόνο ένας ήταν και τότε και τώρα. Ο μεγάλος Τζίτζι Μπουφόν...

Ποιος άνθρωπος που αγαπάει το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα δεν ανατρίχιασε, βλέποντας αυτό το «τοτέμ» της μπάλας να δακρύζει μετά τον αποκλεισμό της Ιταλίας από την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου; Έναν ποδοσφαιριστή που έχει κατακτήσει (σχεδόν) τα πάντα στην πλούσια καριέρα του και φυσικά ένα Μουντιάλ. Αυτόν τον άνθρωπο-πρότυπο, που στα 40 του χρόνια είχε όνειρο να ολοκληρώσει την καριέρα του (τουλάχιστον τη διεθνή), παίρνοντας μέρος στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική γιορτή του πλανήτη. Ίσως, αυτός είναι ο μοναδικός λόγος, που θα λείψει η εθνική Ιταλίας από τα γήπεδα της Ρωσίας το ερχόμενο καλοκαίρι. Η απουσία του τεράστιου Μπουφόν.

Κι επειδή η αξία του ηττημένου (Ιταλία) δίνει δόξα στο νικητή (Σουηδία) θα ήταν εντελώς άδικο να μη σταθεί κανείς στην τεράστια επιτυχία των παικτών του Γιάνε Άντερσον. Των παικτών, που οδήγησαν την εθνική τους ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, για πρώτη φορά μετά το 2006 (τότε που η Ιταλία κατακτούσε τον τίτλο) και όχι των παικτών, που είδαν τα προκριματικά από την τηλεόραση και ξαφνικά... εμφανίστηκαν. Προσωπικά, τρέφω απεριόριστη εκτίμηση στον ποδοσφαιριστή (όχι στον άνθρωπο) Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και τον θεωρώ έναν από τους κορυφαίους της γενιάς του. Όμως, ο ίδιος αποσύρθηκε από την εθνική του ομάδα μετά το Euro 2016 και θεωρώ εντελώς λάθος οποιαδήποτε συζήτηση, σχετικά με την παρουσία του στα γήπεδα της Ρωσίας, το επόμενο καλοκαίρι.

Πρόκειται για μία τεράστια αδικία προς τους ποδοσφαιριστές, που απαρτίζουν σήμερα την εθνική Σουηδίας, καθώς αυτοί ήταν που «μάτωσαν» για να αποκλείσουν τη μεγάλη Ιταλία και να προκριθούν. Και μόνο η συζήτηση περί Ζλάταν μειώνει τη δική τους επιτυχία και πολύ σωστά ο ομοσπονδιακός τεχνικός ξεκόβει οποιαδήποτε αναφορά σε εκείνον. Αυτοί που αγωνίστηκαν στα προκριματικά έχουν κάθε δικαίωμα να βρίσκονται στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο και όχι ο Ιμπραΐμοβιτς. Μακάρι να γυρίσει δυνατός από το σοβαρό τραυματισμό του και να τον απολαύσουμε ξανά στα γήπεδα. Όχι, όμως, σε αυτά της Ρωσίας. Εκεί, οι Έλληνες φίλαθλοι θα ρίχνουμε κλεφτές ματιές στον Μπεργκ, στον Ντουρμάζ και στον Όλσεν. Μακάρι και στον Γιόχανσον...