Μπορεί ο Σόλσκιερ να μπει στα «παπούτσια» του Σερ Άλεξ;

Από το 2013, όταν και αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία της Μάντσεστερ Γιουνάινεντ, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον φαίνεται πως άφησε κάτι σαν... κατάρα στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας. Από τον άνθρωπο που ο ίδιος είχε χρήσει ως διάδοχό του (Ντέιβιντ Μόγιες), μέχρι «βαριά» ονόματα της προπονητικής (Λουίς Φαν Χααλ, Ζοσέ Μουρίνιο) δεν μπόρεσαν να φέρουν την Γιουνάιτεντ εκεί που την είχε ο «τσιχλάκιας» για δύο δεκαετίες. Στην κορυφή. Η απομάκρυνση του Ζοσέ Μουρίνιο έφερε στο Ολντ Τράφορντ ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Φέργκιουσον και της εξέδρας, τον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, ο οποίος μπορεί να μην είχε να επιδείξει κάποιο σπουδαίο έργο ως προπονητής, όμως αμέσως έφερε την «αύρα» της δικής του γενιάς στην ομάδα.

Κι αν το ξεκίνημα – λένε – είναι το ήμισυ του παντός, ο Σόλσκιερ στο πρώτο του παιχνίδι ως υπηρεσιακός τεχνικός κατάφερε κάτι που η ομάδα είχε να πετύχει από την εποχή του Φέργκιουσον. Πολλά γκολ και συγκεκριμένα πέντε (5-1 επί της Κάρντιφ). Τι άλλο έχει φέρει στην ομάδα η έλευση του ανθρώπου, που το 1999 χάρισε στους «μπέμπηδες» το Τσάμπιονς Λιγκ; Τον αέρα του πρωταθλητή. Ως ποδοσφαιριστής, ο Σόλσκιερ ήταν μέλος μιας ομάδας, που έμπαινε στο γήπεδο και προσπαθούσε από τα πρώτα λεπτά να «πνίξει» τον αντίπαλο. Την ίδια φιλοσοφία προσπαθεί να εφαρμόσει και ως προπονητής. Άλλωστε έχει τους παίκτες για να το κάνει. Πογκμπά, Λουκάκου, Σάντσες και Ράσφορντ δε διαθέτουν πολλές ομάδες στην Αγγλία. Ήταν τουλάχιστον... αμαρτία με τέτοιο ρόστερ η Γιουνάιτεντ να παίζει αμυντικά.

Αυτή η φιλοσοφία όχι μόνο αρέσει στους ποδοσφαιριστές, αλλά και στους φιλάθλους. Στα αποδυτήρια πλέον δεν υπάρχει «μουρμούρα» και τα αστέρια της ομάδας νιώθουν απελευθερωμένα με τον Σόλσκιερ, με τον Πολ Πογκμπά να είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα. Ο Γάλλος θυμίζει ξανά τον ποδοσφαιριστή που όλοι θαύμαζαν στην Γιουβέντους και εξακολουθούν να θαυμάζουν στην εθνική Γαλλίας, κάτι που άλλωστε δείχνουν και τα ατομικά του στατιστικά. Το ίδιο ενθουσιασμένος είναι και ο κόσμος της ομάδας. Όχι μόνο γιατί λατρεύει τον Σόλσκιερ, αλλά γιατί ευχαριστιέται το ποδόσφαιρο, που βλέπει στο γήπεδο. Η προσμονή, πλέον, για να δεις την Γιουνάιτεντ είναι μεγαλύτερη. Ακόμη και από την τηλεόραση...

Όλα αυτά μέχρι... σήμερα. Γιατί υπάρχει και το αύριο, που ίσως είναι ακόμα πιο σημαντικό. Μεγάλος στόχος είναι η είσοδος στην πρώτη τετράδα της βαθμολογίας, που θα δώσει στην ομάδα ένα εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης χρονιάς. Εκτός από τα δεδομένα οικονομικά οφέλη, η παρουσία στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση αποτελεί δέλεαρ για κάθε ποδοσφαιριστή. Ούτε ο Πογκμπά είναι για το Γιουρόπα, αλλά ούτε και οι επίδοξοι μεταγραφικοί στόχοι δελεάζονται από μία ομάδα που δεν αγωνίζεται μεταξύ των κορυφαίων. Ακόμη κι αν αυτή είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ίσως το κορυφαίο brand name παγκοσμίως. Τα τελευταία χρόνια, οι «κόκκινοι διάβολοι» δεν αποτελούν τον απόλυτο πόλο έλξης των αγγλικών γηπέδων, όπως συνέβαινε επί ημερών Φέργκιουσον.

Ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ οφείλει να χτίσει μια ομάδα κυρίως για το αύριο. Πως θα γίνει αυτό; Αν ισορροπήσει ανάμεσα στις τακτικές που χρησιμοποιούσε ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον με αυτές του Πεπ Γκουαρδιόλα και του Γιούργκεν Κλοπ σήμερα. Οι δύο τελευταίοι αντιλήφθηκαν πως για να κατακτήσεις πρωτάθλημα, πρέπει πρώτα να είσαι στιβαρός πίσω. Πήραν σπουδαίους τερματοφύλακες (η Γιουνάιτεντ είναι τυχερή που διαθέτει τον Ντε Χέα) και εξαιρετικούς αμυντικούς. Στο τελευταίο κομμάτι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χωλαίνει εδώ και χρόνια και είναι επιτακτική η ανάγκη ενίσχυσης στα μετόπισθεν. Δε χρειάζονται άλλα άσκοπα έξοδα για μεσοεπιθετικούς, αλλά για μεσοαμυντικούς. Τουλάχιστον 3-4 ενδεκαδάτους ποδοσφαιριστές. Όσο για τη φιλοσοφία του Σερ Άλεξ; Μα φυσικά οι ακαδημίες του συλλόγου. Με την περίφημη "Class of '92" (Μπέκαμ, Γκιγκς, Σκόουλς, Μπάτ, Γκάρι και Φιλ Νέβιλ) έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης η Γιουνάιτεντ. Και ο Σόλσκιερ το ξέρει καλά αυτό.

Μέχρι στιγμής, ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ δείχνει πως βαδίζει στο σωστό δρόμο. Ξέρει πολύ καλά ποια είναι τα δυνατά σημεία, αλλά και οι αδυναμίες της ομάδας και βαδίζει σύμφωνα με αυτά. Δεν πήγε στο Ολντ Τράφορντ για να χτίσει το δικό του μύθο, αλλά για να βοηθήσει την ομάδα που αγαπά τόσο πολύ. Και ίσως αυτό ήταν που χρειαζόταν η Γιουνάιτεντ αυτή τη στιγμή. Έναν άνθρωπο που την έχει ζήσει, γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά τη φιλοσοφία της και έχουν το ίδιο DNA, αυτό του πρωταθλητή. Άραγε μπορεί ο Νορβηγός να καταφέρει όσα δεν κατάφεραν οι προκάτοχοί του στη μετά-Φέργκιουσον εποχή; Μέλημά του δεν είναι να γίνει ο νέος Φέργκιουσον, του αρκεί να βαδίσει στα χνάρια του Ζιντάν στη Ρεάλ...