Αν ο Αλέγκρι έχει αγχωθεί, η Γιουβέντους θα χαντακωθεί

Για τον Γιουβεντίνο που έκατσε να παρακολουθήσει τον αγώνα της Τετάρτης με την Αταλάντα, υπήρξαν διάφορες στιγμές που του προκάλεσαν και διάφορες αντιδράσεις. Εκπληξη στο δώρο του Κανσέλο για το 1-0, νεύρα στον τραυματισμό του Κιελίνι, περισσότερα στο 2-0 του Ζαπάτα, απάθεια στην προσπάθεια της ομάδας του να επιστρέψει, απόγνωση όταν η καλύτερη φάση κάθεται στον Κεντίρα, χαμόγελο στο δώρο του Ντε Σίλιο για το 3-0. Καμία από αυτές τις αντιδράσεις, όμως, δεν πρέπει να τον προβληματίζει τόσο όσο αυτή του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι αμέσως μετά το 2-0, όταν και αποβλήθηκε για διαμαρτυρίες που κανείς δεν κατάλαβε. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Οτι γενικά δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τον Μαξ το τελευταίο διάστημα...

Την Τρίτη, δύο μέρες μετά τη νίκη στο Olimpico επί της Λάτσιο, στο Sky Italia αναρωτήθηκαν το εξής: «Αν η Γιουβέντους που πάει τρένο ως τώρα, νικήσει όλα τα παιχνίδια της ως το τέλος της σεζόν εκτός από αυτό της 1ης Ιουνίου, είναι επιτυχημένη ή αποτυχημένη;». Αφορμή για την ερώτηση ήταν η απάντηση που έδωσε ο προπονητής της, σχετικά με το αν ανησυχεί για κάτι ενόψει Ατλέτικο. Ο Αλέγκρι είπε σωστά πράγματα, ότι δεν είναι πουθενά γραμμένο ότι η Γιούβε είναι το mega-φαβορί, ότι στα ματς της μιας βραδιάς μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε, ότι γενικά υπάρχει ένα κλίμα ότι οι Μπιανκονέρι πρέπει απλά να περιμένουν την 1η Ιουνίου για να σηκώσουν το τρόπαιο και αυτό δεν κάνει καλό. Οντως δεν κάνει καλό, αλλά αυτό το "πρέπει" -στο οποίο έχουμε αναφερθεί κι άλλες φορές- υπάρχει επειδή πρώτα το είπε η ομάδα. Αρχικά με τη μεταγραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο, στη συνέχεια με τα λόγια, αφού όλοι έκαναν σαφές ότι στόχος φέτος είναι τα πάντα, είναι το Champions League.

Αυτό το "πρέπει" αρέσει στον οπαδό γιατί φτιάχνεται με την ομάδα του, αρέσει στη διοίκηση γιατί βλέπει ότι παντού όλα πάνε καλά, αλλά μάλλον δεν αρέσει στον προπονητή. Ή τουλάχιστον όχι τώρα που πλησιάζει η ώρα για το πρώτο ματς με την Ατλέτικο και η Γιουβέντους προβληματίζει, γεγονός που προκαλεί στον προπονητή της εκνευρισμό, πίεση. Και το προηγούμενο δεν είναι καλό... Δύο εβδομάδες πριν το Κάρντιφ, ο Αλέγκρι που έπρεπε να πετάει, πλακωνόταν με έναν της δημοτικής αστυνομίας, ο οποίος μάλιστα ήταν και γνώριμη φάτσα σε όλους στην ομάδα, αφού δούλευε στο Stadium στα εντός έδρας παιχνίδια της. Τώρα, όσο πλησιάζουμε στο ματς της Μαδρίτης, ο Αλέγκρι αποβάλλεται χωρίς να υπάρχει λόγος για τέτοια αντίδραση μετά το 2-0 της Αταλάντα στο 39', προσπαθεί να αλλάξει το "πρέπει" που υπάρχει μέσα και γύρω από τη Γιούβε εδώ και μήνες, "χάνει" παίκτες. Το τελευταίο έγινε με τον Περίν. Στη Γιουβέντους πάντα παίζει ο αναπληρωματικός στο Coppa Italia, αλλά στο Μπέργκαμο έπαιξε ο βασικός.

Γιατί; Επειδή ο Αλέγκρι παρασύρθηκε από το "πρέπει" και αντιμετώπισε αυτό το ματς σαν ένα μεγάλο τελικό. Ο Μαξ που δε θέλει το "πρέπει" για το Champions League, μπήκε στη λογική του "πρέπει" για μια διοργάνωση που κατέκτησε τέσσερις σερί χρονιές. Στο παιχνίδι που ο ίδιος χαρακτήρισε «πολύ καλό πνευματικό τεστ για τη διαχείριση ενός αγώνα όπως αυτός με την Ατλέτικο», ο προπονητής -ο οποίος αποβλήθηκε τελικά- είπε στον Περίν ότι δεν τον εμπιστεύεται. Και δεν τον εμπιστεύεται, όχι επειδή ο Ματία έχει όντως κάνει λάθη, αλλά επειδή η ομάδα αντί να βελτιώνεται, χειροτερεύει. Στην Ιταλία εστιάζουν στο αν υπάρχει πρόβλημα στην άμυνα, αλλά υπάρχει και η αντίθετη άποψη, η οποία λέει ότι το πρόβλημα είναι στην επίθεση. Η στατιστική λέει ότι στα τελευταία δύο παιχνίδια, κόντρα σε Λάτσιο και Αταλάντα, η Γιουβέντους έκανε δύο πρώτα ημίχρονα χωρίς σουτ προς την εστία! Στη Ρώμη έπαιζαν οι Ντιμπάλα-Ντάγκλας Κόστα-Ρονάλντο στο πρώτο 45λεπτο και στο Μπέργκαμο οι Ντιμπάλα-Μπερναρντέσκι-Ρονάλντο. Αυτούς τους τέσσερις έχουν μπροστά οι Μπιανκονέρι φέτος, συν τους Μάντζουκιτς-Κουαδράδο που έλειπαν, συν τους Κανσέλο-Αλεξ Σάντρο στα μπακ και τον Πιάνιτς στο κέντρο.

Αυτή η ομάδα, με αυτούς τους παίκτες, έχει καταφέρει να μην προσφέρει καθόλου θέαμα τους τελευταίους μήνες, μετά το ενθαρρυντικό ξεκίνημα, με την κατάσταση να βαραίνει όλο και περισσότερο. Οπως και τα πόδια των παικτών. Σύμφωνα με τον Λεονάρντο Μπονούτσι, στο Τορίνο δούλεψαν στη φυσική κατάσταση τον Δεκέμβριο και μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, με στόχο να τρέχουν πολύ από Μάρτιο ως το τέλος. Το πρόβλημα είναι ότι η Γιούβε και τώρα τρέχει γρήγορα, επιτέλους, για να βγει σφαίρα στην κόντρα, αλλά εκεί οι Μπιανκονέρι μάλλον δεν ξέρουν τι να κάνουν ακόμη κι αν είναι με παραπάνω παίκτες. Στις προηγούμενες τέσσερις σεζόν του, με εξαίρεση ίσως την περσινή, ο Αλέγκρι πάντα παρουσίαζε κάτι νέο τακτικά και άλλαζε τα πάντα τη σωστή στιγμή. Συνήθως από Νοέμβριο μέχρι Ιανουάριο. Φέτος δεν παρουσίασε κάτι άλλο και μοιάζει πολύ δύσκολο να το επιχειρήσει ξαφνικά σε ματς της μιας βραδιάς. Βασικά, δείχνει να έχει αποφασίσει ότι θα στηριχθεί στη σωστή ανασταλτική συμπεριφορά της ομάδας κι από εκεί και πέρα, μπροστά, κάποιος θα κάνει κάτι, κάπως θα βρεθεί ο Ρονάλντο στη σωστή θέση, η μπάλα θα μπει και το αποτέλεσμα θα έρθει.

Πιθανό, αλλά ο νόμος των πιθανοτήτων που βασίζεται στα γεγονότα, λέει ότι το Champions League καταλήγει, καλώς ή κακώς, σε ομάδα που μπαίνει στο γήπεδο για να κυριαρχήσει, να κάνει παιχνίδι, να δείξει ότι νιώθει ανώτερη. Η Γιουβέντους δεν το κάνει και για αυτό δεν μπορεί να ευθύνεται το γεγονός ότι λείπει ένας Πογκμπά ή ένας Βιδάλ από το κέντρο. Η Γιουβέντους δεν έχει αυτή τη νοοτροπία, επειδή ο προπονητής της δε θέλει να την έχει. Αυτό δεν αποκλείει το να δικαιωθεί στο τέλος, αλλά 20 μέρες πριν το σημαντικότερο παιχνίδι της σεζόν της, δεν πείθει ότι είναι έτοιμη. Οχι επειδή μπορεί να λείπει ο Μπονούτσι από την άμυνα, αλλά επειδή δεν βλέπεις να αξιοποιεί μέσω ενός αυτοματισμού οποιονδήποτε στην επίθεση. Οχι επειδή προκαλεί φόβο η Ατλέτικο ή οποιαδήποτε ομάδα στο φετινό Champions League, αλλά επειδή βλέπεις ότι φοβάται να αλλάξει τη λογική της η Γιουβέντους. Και αν ο Αλέγκρι το φοβήθηκε ή το φοβάται αυτό φέτος, τότε οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ του να κλείσει με την απόλυτη δόξα ο κύκλος του.

Εκτός κι αν δικαιωθεί το «τα τελευταία χρόνια, οι κούπες που χάνει η ομάδα είναι μόνο μία. Να το θυμάσαι...», του πάντα ψύχραιμου Τσαμπά, ή επιβεβαιωθεί ότι κάθε γραπτή πρόβλεψη του Παλλαντζά πάει στον κουβά...