Ο ποιητής ισχυρίστηκε κάποτε και μάλλον συμφώνησε μαζί του η πλειοψηφία, ότι το ταξίδι μετράει περισσότερο από τον προορισμό. Είναι μια τέλεια φράση, ένα καλό επιχείρημα ή στήριγμα όταν είσαι δύσκολα, αλλά δεν είναι κάτι που μπορεί να σταθεί αυτές τις μέρες ούτε σαν παρηγοριά στον άρρωστο, για τους οπαδούς της Γιουβέντους. Το πολύ-πολύ, αν το ακούσουν ή το διαβάσουν, να κάνουν "επίθεση" στον ποιητή. Επίθεση... Μια λέξη ή μια έννοια που τείνει να χαθεί από την ομάδα, μια λέξη ή μια έννοια που τείνει να γίνει η μοναδική που σκέφτεται η διοίκηση. Αρα, αυτό που σε κάνει να απορείς τελικά, δεν είναι το γιατί ο Αγιαξ εξέθεσε τη Γιούβε, αλλά το γιατί στη Γιούβε πιστεύουν ότι θα πετύχουν με τον τρόπο με τον οποίο αποτυγχάνουν...

Ο Αντρέα Ανιέλι είναι ο πρόεδρος που ανέλαβε τη Γιουβέντους το 2010 σε μια κατάσταση αγωνιστικού χάους, διοικητικής απαξίωσης, οικονομικής τραγωδίας. Εννιά χρόνια μετά, είναι ο πρόεδρος που εγκαινίασε το ιδιόκτητο γήπεδο, έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ σε κατάκτηση πρωταθλημάτων ή εγχώριων τίτλων, έδωσε ξανά στην Κυρία το πρεστίζ που της αξίζει, έκανε την πιο ακριβή μεταγραφή ή πώληση, πέτυχε θετικούς ισολογισμούς και ρεκόρ εσόδων. Με βάση τους αριθμούς ή τα γεγονότα, αφού ο ίδιος δείχνει ότι αγαπάει και τα δύο, μάλλον του λείπει μόνο το Champions League για να θεωρηθεί ίσως ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος στην ιστορία του κλαμπ και σίγουρα ο πιο νεωτεριστής, οραματιστής, ριζοσπαστικός ή ό,τι άλλο θέλει ο καθένας. Ολα αυτά τα πέτυχε με το να ακολουθεί μια επιθετική πολιτική σε όλα, από την κατασκευή του νέου γηπέδου μέχρι την αλλαγή του σήματος και από την μεταγραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο μέχρι την αλλαγή στις φανέλες της επόμενης σεζόν.

Αρέσουν όλα αυτά σε όλους; Οχι. Αποτελούν όλα αυτά εγγύηση ότι θα πετύχει αυτά που θέλει; Οχι. Τα έκανε ή τα κάνει όμως και το γεγονός ότι τα έκανε ή τα κάνει ένα κλαμπ τέτοιου μεγέθους, είναι λογικό να εκλαμβάνεται και σαν ρίσκο. Ακόμη μία λέξη ή έννοια που αρέσει στον Ανιέλι, αλλά όχι και στον προπονητή που θα έχει -με βάση όσα είπε την Τρίτη τουλάχιστον- στην ομάδα του και την επόμενη σεζόν. Μια ομάδα που δεν μπορεί να υποστηρίξει -και φάνηκε φέτος με δραματικό για τους ίδιους τρόπο- το project της διοίκησης. Ο αποκλεισμός από τον Αγιαξ δεν ήταν απλά μια χαμένη ευκαιρία για το Champions League, ένα σοκαριστικό αποτέλεσμα, ένα πρόωρο τέλος στην πορεία που έπρεπε να έχει κατάληξη την Μαδρίτη την 1η Ιουνίου. Ο αποκλεισμός από τον Αγιαξ μοιάζει με ένα τέλος εποχής για τη Γιουβέντους, αρκεί να το καταλάβει η ίδια η Γιουβέντους.

Το κλαμπ που θέλει να μπει σε νέες αγορές, να προσελκύσει νέους οπαδούς ή πελάτες, να έχει τη στήριξη επιπλέον επενδυτών, να γίνει πιο εξωστρεφές, mainstream ή "διασκεδαστικό" από ποτέ, έχει μια ομάδα που δεν μπορεί να τα στηρίξει όλα αυτά. Γιατί σε αντίθεση με τη διοίκηση, η ομάδα φοβάται να ρισκάρει. Φοβάται να παίξει σαν αφεντικό, να νιώσει ότι έχει το πάνω χέρι, οπότε κατ' επέκταση φοβάται και να πετύχει. Φόβος που φαίνεται, για παράδειγμα, στην αντίδραση του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι όταν ο Ερικ Τεν Χαγκ ζήτησε VAR μετά το γκολ του Ρονάλντο την Τρίτη. Ο Μαξ που δεν αντιδράει ποτέ σε καμία συμπεριφορά αντιπάλου, ένιωθε τέτοια πίεση εκείνη την ώρα, ώστε να πλακώνεται την ώρα που η ομάδα του έβαλε γκολ. Γιατί; Επειδή στο Αμστερνταμ, στο πρώτο ματς, κατάλαβε οριστικά ότι δεν του βγήκε. Οτι η ομάδα δεν είναι έτοιμη την άνοιξη όπως έπρεπε, ότι η ανατροπή επί της Ατλέτικο Μαδρίτης δεν έδωσε την ώθηση που έπρεπε, ότι δεν είχε εναλλακτικό πλάνο όπως έπρεπε.

Ο Αγιαξ έπαιξε ένα ποδόσφαιρο που η Γιουβέντους δεν μπορούσε να ακολουθήσει και αυτό είναι η μεγαλύτερη ήττα του Αλέγκρι σε αυτή την 5ετία του στο Τορίνο, γιατί φέτος ήταν η σεζόν, όπως γράφαμε από την αρχή της, που όλοι καταλάβαιναν ότι η Γιούβε ΕΠΡΕΠΕ να το κάνει στο Champions League. Και τελικά σε αυτή τη σεζόν, η ομάδα άρεσε στον κόσμο της μόνο σε 3-4 παιχνίδια (στη Βαλένθια με 10 παίκτες, στο Μάντσεστερ με Γιουνάιτεντ, κόντρα στη Νάπολι στο Τορίνο, στη ρεβάνς με την Ατλέτικο), έκανε 4 ήττες σε 10 ματς στην Ευρώπη, έδειξε άδεια πνευματικά όταν ήρθε το σημείο που θα έπρεπε να είναι 100% δυνατή. Στη σεζόν που οι Μπιανκονέρι έπρεπε να κατακτήσουν τα πάντα, τελικά απέτυχαν επειδή ποτέ δεν απέκτησαν τον "αέρα" που έπρεπε. Και φταίνε οι ίδιοι. Η δικαιολογία, για παράδειγμα, της αδύναμης Serie A είναι ακριβώς αυτό: Δικαιολογία.

Μετά την πρόκριση επί της Ατλέτικο, στην Ιταλία άνοιξε κουβέντα για το αν κάνει -αγωνιστικά πάντα- ζημιά η Γιουβέντους στη Serie A ή η Serie A στη Γιουβέντους. Η απάντηση είναι «τίποτα από τα δύο», γιατί κανείς δεν υποχρεώνει την επτά -και σύντομα οκτώ- συνεχόμενες φορές πρωταθλήτρια να παίζει "τόσο όσο" απέναντι σε οποιονδήποτε. Απέναντι σε ομάδες που η Γιούβε θα έπρεπε να βάζει 4-5-6 γκολ κάθε Κυριακή, παίζει για το 1-0. Σε χρόνια που η διαφορά από τους υπόλοιπους είναι μεγάλη και υπήρχε ή υπάρχει η άνεση να προχωρήσει η ομάδα σε μια αλλαγή στη νοοτροπία της, με... ρίσκο να μην πάρει με 95 ή με 100 βαθμούς το πρωτάθλημα αλλά με λιγότερους, δεν το έκανε. Στην εποχή που η Γιουβέντους ως κλαμπ θέλει να φτιάξει "νέα μυαλά" και αντιλήψεις στους οπαδούς της, θέλει να δώσει μια νέα εικόνα για την ίδια σε όσους δεν είναι οπαδούς της, η ομάδα συνεχίζει με τα ίδια μυαλά και τις ίδιες αντιλήψεις, οι οποίες είναι φανερό πλέον ότι δεν μπορούν να την οδηγήσουν εκεί που θέλει, στην κορυφή της Ευρώπης.

Η Γιούβε έχει προσπαθήσει σε αυτά τα χρόνια του Αλέγκρι ή του Καπέλο κάποτε, να "κλέψει" το Champions League. Και δεν τα κατάφερε. Μοιάζει εξαιρετικά απλοϊκό επομένως ως σκέψη, πολύ προφανές, αλλά είναι και αυτό που έρχεται αυθόρμητα: Γιατί να μην αλλάξει πλέον; Η πορεία των πραγμάτων επιβεβαίωσε ότι δεν αρκεί ο Κριστιάνο Ρονάλντο για να κατακτήσεις την κούπα, αλλά το να έχεις τη νοοτροπία του. Δεν αρκεί το να είσαι σοβαρός ή οργανωμένος αμυντικά (τα προηγούμενα χρόνια κυρίως), αλλά και το να μπορείς να επιβάλεις το παιχνίδι σου. Δεν αρκεί το να λες ότι θέλεις να κατακτήσεις το Champions League ή ότι μπορείς να το κάνεις, αλλά και το να το δείχνεις. Και η τελευταία φορά που η Γιουβέντους έδειχνε με πράξεις ότι ήταν εκεί για να το κατακτήσει, ήταν στα χρόνια του Μαρτσέλο Λίπι. Οταν το να βλέπεις τους Μπιανκονέρι, δεν ήταν απόλαυση μόνο αν ήσουν οπαδός τους.

Οταν δεν χρειαζόταν, όπως έλεγε και εκείνο το πανό στο Delle Alpi λίγες μέρες μετά τον τελικό του 1997 στο Μόναχο, η κούπα για να ξέρουν όλοι ποιοι ήταν οι καλύτεροι. Τότε, όμως, ήταν τότε. Τώρα η Γιούβε χρειάζεται την κούπα και πάνω από όλα χρειάζεται να δώσει ξανά ενθουσιασμό στον κόσμο της. Και αυτό δεν γίνεται με μια μεταγραφάρα το καλοκαίρι, αλλά με αλλαγή αγωνιστικής φιλοσοφίας. Με το πιο σημαντικό βήμα που θα πρέπει να κάνει ο Ανιέλι ώστε να υποστηρίξει τη δουλειά του εκτός γηπέδου. Σε διαφορετική περίπτωση, απλά θα επιβεβαιωθεί και του χρόνου, άγνωστο με ποιον τρόπο ακριβώς, ότι όσο η Γιουβέντους προσπαθεί να πετύχει με τον τρόπο που αποτυγχάνει, οι πιθανότητες θα είναι υπέρ του να αποτύχει ξανά...

Αν ο Αλέγκρι έχει αγχωθεί, η Γιουβέντους θα χαντακωθεί