Ενας νέγρος Βάσκος μετράει αγάπη και... ρατσιστές!

Ως Euskal Herria ή Βασκόνια, οι ντόπιοι ονομάζουν τις επτά ιστορικές βασκικές Επαρχίες (Ναβάρα, Αλάβα, Βιθκάγια, Γκιπούθκοα, Λαμπόρτ, Μπάχα Ναβάρα, Σόλα) νότια της οροσειράς των Πυρηναίων, που αποτελεί το φυσικό σύνορο Ισπανίας και Γαλλίας. Ωστόσο, υπάρχουν και οι Επαρχίες «Ιπαράλδε», που βρίσκονται στα βόρεια της οροσειράς, σε γαλλικό έδαφος δηλαδή, τις οποίες οι Βάσκοι αναγνωρίζουν ως δικές τους και τις αποδέχονται (σ.σ.: από εκεί προήλθαν παλαιότερα ο Μπισάν Λιζαραζού και πρόσφατα ο Αϊμερίκ Λαπόρτ). Αρχικά λοιπόν το ποιος μπορεί να φορέσει την ιστορική φανέλα της, είχε να κάνει με το… αίμα και την καθαρότητα της φυλής.

Αυτό το τελευταίο δεν λογιζόταν με ρατσιστική έννοια, αλλά περισσότερο με το τοπικιστικό στοιχείο ενός πανάρχαιου λαού που ανέκαθεν πάλευε για την επιβίωσή του. Με το ποιος ήταν βέρος Βάσκος δηλαδή. Είχε να κάνει με την καταγωγή, τη γλώσσα, τις παραδόσεις. Αναζητούσαν ένα όχημα που θα έδειχνε το πόσο διαφέρουν από τους υπόλοιπους Ισπανούς, μιας και μεγάλη μερίδα του πληθυσμού τους ουδέποτε ασπάστηκε ηθελημένα την ενότητα. Στην αρχή, μπορούσαν να παίξουν ποδοσφαιριστές στην Αθλέτικ, μόνο από τις επαρχίες που αναφέραμε πιο πάνω. Μάλιστα θα έπρεπε να είναι 100% Βάσκοι και οι δύο γονείς. Τότε, μέχρι και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, αυτό ήταν μία χαρά, καθώς στην Ισπανία, πάνω από το 50% των παικτών είχαν βασκική καταγωγή, αφού στη δική τους περιοχή πρωτοξεκίνησε το ποδόσφαιρο.

Ωστόσο, οι Βάσκοι υπολογίζονται ότι είναι μόνο 2,5-3 εκατ. παγκοσμίως. Κατά συνέπεια η διαθέσιμη βάση για ταλέντα είναι πολύ μικρή και σε ποδοσφαιρικό επίπεδο υπολογίζεται ότι αυτή τη στιγμή αποτελούν μόλις το 10% όσων παίζουν μπάλα επαγγελματικά στην Ισπανία. Αντιθέτως, ο νόμος «Μποσμάν» του 1996, επέτρεψε στους ανταγωνιστές να ενισχυθούν με όσους ξένους ήθελαν από την Ευρώπη κυρίως, αλλά και γενικότερα απ’ όλο τον κόσμο. Αυτό σήμαινε ότι η ομάδα έγινε σταδιακά λιγότερο ανταγωνιστική και έπρεπε να επαναπροσδιορίσει με κάποιο τρόπο το πλάνο και τις Αρχές που την διέπουν, ώστε να μπορέσει να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο της La Liga.

Κάπως έτσι η «Λεθάμα» έχει αναγκαστικά διευρύνει τις πόρτες της λίγο παραπάνω, καθώς το «ΜΟΝΟ ΒΑΣΚΟΙ» μότο που συνοδεύει την πορεία της πρώτης ομάδας, δεν σημαίνει πλέον ότι ο παίκτης πρέπει να έχει γεννηθεί αποκλειστικά στην αυτόνομη κοινότητα που εδρεύει ο σύλλογος. Μπορεί να το κάνει και με παίκτες που έχουν γεννηθεί αλλού, αλλά έχουν «αναπτυχθεί» στην ομάδα. Δηλαδή που έχουν ενταχθεί από μικρές ηλικίες στην ακαδημία, σε βασκικές ή γειτονικές ομάδες και έχουν ακολουθήσει όλη την πορεία μέχρι την κορυφή.

Η ιστορία του Ινιάκι Ουίλιαμς αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της διεύρυνσης. Ο φορ της Αθλέτικ πληροί τα βασικά κριτήρια, μιας και γεννήθηκε στο Μπιλμπάο από Λιβεριανούς μετανάστες. Η ένταξή του στην πρώτη ομάδα προκάλεσε πριν κάποια χρόνια μεγάλη κουβέντα σχετικά με το «άνοιγμα» της φιλοσοφίας. Μόνο που αυτή η κουβέντα μοιάζει να εξακολουθεί να απασχολεί το κοινό. Το φοβερό είναι ότι δεν απασχολεί διόλου εκείνο της Αθλέτικ, που τον έχει αποδεχτεί, τον αγαπάει και τον προστατεύει.

Και δεν μιλάμε για ένα εύκολο κοινό, αλλά για τους πιο “αυστηρούς” οπαδούς. Σε προ πενταετίας έρευνα, το ποσοστό όσων ήθελαν να διατηρηθεί η πολιτική του «ΜΟΝΟ ΒΑΣΚΟΙ» και μάλιστα με κάθε τίμημα, έφτασε το τεράστιο 75%! Στο παράλληλο ερώτημα «εάν ήθελαν να έχει η ομάδα τρεις ξένους ή τρεις Ισπανούς», το ΟΧΙ έφτασε το 80%. Ολοι αυτοί δηλαδή δήλωσαν ουσιαστικά πρόθυμοι ακόμα και να δουν την ομάδα τους στη Segunda Division, αρκεί να μην χάσει την μοναδικότητα της.

Κι όμως, αυτοί είναι που αγάπησαν τον Ινιάκι. Το θέμα είναι τι γίνεται με τους φασίστες των άλλων ομάδων. Οχι ότι υπάρχουν σε κάθε club, αλλά ιστορικά στη La Liga τους συναντάς σε μία γωνιά των εντός έδρας ματς της Εσπανιόλ. Αυτούς τους ίδιους που την Παρασκευή το βράδυ έκαναν ήχους μαϊμούδων, καθώς ο Ινιάκι έβγαινε αλλαγή. Η αντίδραση του ισπανικού ποδοσφαίρου ήταν έντονη και η “Marca” αφιέρωσε ακόμα και το πρωτοσέλιδό της, στεκούμενη στο πλευρό του.

Insultos racistas por parte de ultras fascistas del Espanyol a Iñaki Williams. Hoy no suspenden el partido. No es nazi. Sus padres africanos cruzaron el desierto y saltaron la valla de Melilla para llegar a España. Su madre lo hizo estando embarazada de él pic.twitter.com/ZcGoN2uTEN

— Fonsi Loaiza (@FonsiLoaiza) January 25, 2020

Ο ίδιος ο Ινιάκι, κάποτε, μιλώντας σε κοινό με Αφρικανούς μετανάστες, εξηγούσε ότι οι ρατσιστές το πρόβλημα το έχουν στο κεφάλι τους. Μιλούσε για όσους του φώναζαν μία ζωή ότι δεν είναι Βάσκος, ότι είναι νέγρος. “Ναι, είμαι νέγρος. Είμαι όμως Βάσκος νέγρος” απαντούσε και το ίδιο κάνει και τώρα. Ενα παιδί γεννημένο από γονείς που διέσχισαν τη Σαχάρα και μετά τη Μεσόγειο. Με τη μητέρα έγκυο σε εκείνον. Πώς λοιπόν ο Ινιάκι να μην γίνει δυνατός και να μην έχει κανένα πρόβλημα να αντιμετωπίσει κάποιους ηλίθιους που δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξεις και ο εγκέφαλός τους τους επιτρέπει να βγάζουν απλά δίφθογγες άναρθρες κραυγές;

Οσο για τους οπαδούς της; Αθλέτικ, έχουν μάθει να πανηγυρίζουν τα γκολ του και παρακαλάν να μην τον χάσουν ποτέ. Πρόκειται για εκείνους που βδομάδα παρά βδομάδα τραγουδούν στον «Λάκκο των Λεόντων» το δικό τους: «Con cantera y afición, no hace falta importación» (σ.σ.: Με ακαδημίες και οπαδούς, δεν υπάρχει ανάγκη για εισαγωγή παικτών). Και καθώς το φωνάζουν, συμπεριλαμβάνουν σε αυτό και τον αγαπημένο τους νέγρο Βάσκο.

Follow me: @jorgekaraman