Όταν το Αουγκσμπουργκ-Χόφενχαϊμ μοιάζει πιο όμορφο από το ηλιοβασίλεμα

Ο Ντένις Μπέργκαμπ ήταν πάντοτε στεναχωρημένος στη λήξη κάθε ματς. Ακόμα και όταν είχε νικήσει. Ακόμα και όταν είχε σκάσει εκείνη την αδιανόητα άρρωστη ντρίμπλα στον Νίκο Νταμπίζα ή είχε αδειάσει με αεροπλανικό κατέβασμα τον Φαμπιάν Αγιάλα, στο φινάλε ήταν μουντός. Κάποια στιγμή, κάποιος, τον ρώτησε γιατί: «Λατρεύω τόσο πολύ να παίζω με την μπάλα, να είμαι στο γήπεδο, που όταν τελειώνει κάθε ματς, αισθάνομαι μία μικρή λύπη». Ακόμα και εάν όλοι εμείς δεν βρισκόμαστε στο χορτάρι όπως ο Ολλανδός μάγος, την ίδια ακριβώς οπαδική/ τηλεοπτική θλίψη βιώνουμε εδώ και δύο μήνες με την αναστολή των πρωταθλημάτων.

Είναι ρε γαμώτο μία τρέλα αυτό το παιχνίδι. Αυτή γυαλιστερή, η πλέον υπερτέλεια κατασκευασμένη μπάλα που κυλάει και 22 τύποι την κυνηγάνε, είναι αρκετή για να προσφέρει μαζεμένες εκείνες τις συγκινήσεις που κρύβουν όλο το νόημα του κόσμου για κάθε 90 λεπτά και απολύτως κανένα για το υπόλοιπο της ζωής μας. Εάν το έχεις μέσα σου, θα κάνεις κέφι ακόμα και με το Αγιος Ιερόθεος-Σούρμενα. Οπότε, εάν σου αρέσει απλά να χαζεύεις ποδόσφαιρο, τότε ένα Γκλάντμπαχ-Λεβερκούζεν θα απογειώσει το αίσθημά σου.

Τίμια η Μπουντεσλίγκα. Δυνατά σουτ, πάθος, πάλη μέχρι το τέλος και ανατροπές, δίχως να το παρατάει κανείς. Όλα τα γερμανικά χαρακτηριστικά μαζεμένα σε ένα στιγμιότυπο. Ποτέ όμως δεν ήμουν οπαδός της. Γούστα είναι αυτά έτσι δεν είναι; Από τη στιγμή που υπήρχαν επιλογές, συνήθως έμενε σε τέταρτη μοίρα. Ετσι την έχω στο μυαλό μου. Ως την τέταρτη επιλογή πίσω από Premier League, La Liga, Serie A. Με αυτή τη σειρά ακριβώς. Κάτι μεσημέρια Σαββάτου, εκεί στις 16:30 και για το μισάωρο πριν ξεκινήσουν τα ματς των 17:00 σε Αγγλία, Ισπανία, οι Γερμανοί έπαιρναν τον -κατά τον Αντι Γουόρχολ- χρόνο δημοσιότητάς που τους αναλογούσε. Μέχρι εκεί.

Και ξαφνικά ξεκινάει ξανά. Θα μπει πρώτη στις οθόνες μας. Μα τόση χαρά για το Λειψία-Σάλκε; Ναι, τόση και ακόμα πιο απερίγραπτη. Το πιο δυνατό εμβόλιο ενάντια στον κορονοϊό. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μου έκανε τέτοιο γούστο να ακούσω τέρμα περιγραφή του φίλου μου και εξαιρετικού και τρελού με τη δουλειά του, Αλκη Τσαβδαρά. Βραχνάδα, φωνές, υπερβολές και κάτι μακρόσυρτες καταλήξεις. Τέλεια. Λίγες μέρες φαίνεται ότι απομένουν. Λίγο μετά τις 15 Μαΐου θα συμβεί. Μακάρι δηλαδή να συμβεί.

Αλλά δεν έχει σημασία η Γερμανία και η κάθε Μπουντεσλίγκα. Το πρωτάθλημα είναι απλά μία αντανάκλαση της δικής μας μούρλας με την μπάλα. Για το ποδόσφαιρο που ανέκαθεν εξέφραζε τη διπολικότητά μας, έχοντας την ιδιότητα να μας κάνει ταυτόχρονα ανέμελους και παθιασμένους, να μας προσφέρει ελπίδα και απογοήτευση, να μας κάνει ονειροπόλους, αλλά και ξενύχτηδες. Και εάν ο Γιόχαν Κρόιφ κάποτε εξήγησε ότι «όποιος θεωρεί ότι ένα ηλιοβασίλεμα είναι ευτυχία, δεν έχει δει ποδόσφαιρο», εμείς το παραφράζουμε και αυτή τη στιγμή μπορούμε έπειτα από τόση στέρηση με βεβαιότητα να πούμε ότι… το ηλιοβασίλεμα φαντάζει λιγότερο όμορφο από ένα Αουγκσμπουργκ-Χόφενχαϊμ.

Follow me: @jorgekaraman