Για τους Άγγλους fans, το «More than a game» δεν ήταν ποτέ παιχνίδι

• 
• ΕΝΑΣ “ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ” ΠΟΛΕΜΟΣ 16 ΕΤΩΝ
• 
  
• Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ... FRANCHISE
  
  
• 
  
  
• ΤΟ ΔΟΛΑΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ...
  

Εχουν περάσει 11 χρόνια από εκείνο το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Μίλαν. Οι γηπεδούχοι είχαν διαλύσει 4-0 τους Ιταλούς, αλλά το κοινό στο “Ολντ Τράφορντ” φώναζε συνθήματα και αποθέωνε έναν από τους ηττημένους. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ως παίκτης πλέον των Ροσονέρι, λίγο πριν το φινάλε του, χειροκροτούσε τους οπαδούς της πρώην μεγάλης αγάπης του κι εκείνοι του το ανταπέδιδαν. Και οι δύο πλευρές (οπαδοί – Μπέκαμ) βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή σε μία απόλυτη αρμονία, καθώς το κυρίαρχο σύνθημα στην εξέδρα ήταν καθόλα υβριστικό για τους ανθρώπους που είχαν και εξακολουθούν να έχουν στο θησαυροφυλάκιό τους τις μετοχές του club: την οικογένεια Γκλέιζερ και κυρίως τα αδέρφια Αβρααμ και Τζόελ.

Ο Μπέκαμ κρατούσε τότε στα χέρια ένα περίεργο πράσινο-κίτρινο κασκόλ. Το ίδιο κρατούσαν και πολλοί εκ των οπαδών. Το ίδιο ακριβώς που εμφανίστηκε και αυτήν την Κυριακή του Πάσχα, όταν οι ακόλουθοι του συλλόγου επαναστάτησαν. Η εν λόγω διχρωμία παραπέμπει στα γεννητούρια του συλλόγου, τότε που το όνομα Νιούτον Χιθ υπήρξε προάγγελος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κάθε φορά όμως που θέλουν να επιστρέψουν στις απαρχές της ιστορίας τους και να θυμηθούν το εργατικό παρελθόν τους, οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ ντύνονται συμβολικά στα πράσινα και τα κίτρινα.

ΕΝΑΣ “ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ” ΠΟΛΕΜΟΣ 16 ΕΤΩΝ

Μόνο που σε εκείνο το περιστατικό του 2010 και στο τωρινό συμβάν με την αναβολή του ματς κόντρα στη Λίβερπουλ στις 2 Μαΐου, αλλά και στα σκασμένα λάστιχα του λεωφορείου των Reds, υπάρχει ένα παράδοξο. Τότε η Γιουνάιτεντ βρισκόταν στην κορυφαία σύγχρονη στιγμή της. Προερχόταν από την κατάκτηση του τροπαίου το 2008, τον χαμένο τελικό του 2009 και θα ακολουθούσε ακόμα ένας το 2011. Δεν υπήρχε δηλαδή αγωνιστική λογική στην κόντρα των οπαδών με τη διοίκηση. Ωστόσο, οι fans, από το 2005 που είχαν εισχωρήσει στο club οι Αμερικανοί, βρέθηκαν σε έναν διαρκή πόλεμο, ο οποίος δεν έχει λήξει ποτέ. Απλά σιγοκαίει σιωπηλά και με τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Super League, δόθηκε μία νέα αφορμή για να εκδηλώσουν την επιθυμία τους να διώξουν τους μεγαλοεπιχειρηματίες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αλλωστε, τώρα, αγωνιστικά η ομάδα είναι ίσως στα καλύτερά της στη μετά Αλεξ Φέργκιουσον εποχή.

Αυτό που συμβαίνει στους Κόκκινους Διαβόλους, ισχύει -αλλά σε μικρότερο βαθμό- και στις άλλες ομάδες της Premier League που έχουν αλλοδαπούς ιδιοκτήτες και ακόμα περισσότερο σε εκείνες που έχουν Αμερικανούς. Οι τελευταίοι αδυνατούν να κατανοήσουν το βασικό συναίσθημα που διέπει από την πρώτη μέρα της γέννησής του το αγγλικό ποδόσφαιρο. Οι Αμερικανοί επενδυτές συμπεριφέρονται απρόσωπα, με ξερό επιχειρηματικό πλάνο, όπως θα έκαναν στην πατρίδα τους, κυνηγώντας απλά τις επενδύσεις και το χρήμα. Μόνο που στο Νησί τα πράγματα δεν είναι απρόσωπα. Και μπορεί το οπαδικό κίνημα να έχει βρεθεί εκτός γηπέδων, εξαιτίας της πολιτικής των πανάκριβων εισιτηρίων και της Νέας Τάξης Πραγμάτων που προήγαγε ο Λόρδος Τέιλορ και η Μάργκαρετ Θάτσερ πριν από περίπου 30 χρόνια, μα στην πραγματικότητα παραμένει ζωντανό, έστω και στο παρασκήνιο.

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ... FRANCHISE

Για να αντιληφθεί κανείς καλύτερα τη συμπεριφορά των Αγγλων οπαδών, οι οποίοι αντιτίθενται σε οτιδήποτε διαστρεβλώνει την εικόνα του παιχνιδιού, θα πρέπει να σκεφτεί πιο σφαιρικά την ψυχολογία του λαού και ειδικά την στενή επαφή του με ό,τι έχει να κάνει γενικότερα με την έννοια της Παράδοσης. Οι Αγγλοι είναι οι κατ' εξοχήν άνθρωποι που τηρούν τις παραδόσεις και θεωρούν ότι μέσω αυτών κρατούν αναλλοίωτη την εθνική ταυτότητά τους. Για εκείνους είναι πάντα “Ο Θεός που θα σώζει τη Βασίλισσα”, η λίρα το παντοτινό νόμισμά τους και το εθιμικό δίκαιο η βάση της δικαιοσύνης. Ετσι και στο ποδόσφαιρο, το συναίσθημα και η διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης, μπορούν να αλλοτριωθούν μέχρι ένα σημείο. Και η κουτλτούρα της Ευρωπαϊκής Super League ξεπέρασε κάθε τέτοιο ανεκτό όριο.

Για όποιον δεν το έχει σκεφτεί ποτέ, η λέξη “οπαδός” στα αγγλικά (fan) είναι απλά μία συντομογραφία της λέξης “φανατικός” (fanatic). Ετσι την ορίζει το λεξικό της Οξφόρδης, επεξηγώντας ότι: “Πρόκειται για ένα άτομο που προβάλει ένα πολύ δυνατό ενδιαφέρον ή θαυμασμό προς κάποιον ή κάτι. Που εκφράζει με έντονο τρόπο τον συναίσθημα και τον ενθουσιασμό ή την απογοήτευσή του, τηρώντας πιστά τα πιστεύω και τις πεποιθήσεις του” Κάπως έτσι λοιπόν οι Αγγλοι fans αισθάνθηκαν γενικότερα να απειλούνται οι θεμελιώδεις αξίες τους και βγήκαν μπροστά σε όλο αυτό. Ασχέτως εάν εκείνοι της Γιουνάιτεντ και σε μικρότερο βαθμό της Αρσεναλ, έσπευσαν να πατήσουν σε αυτό το γεγονός και να επιτεθούν στο ίδιο το status quo των συλλόγων τους.

Ηταν στις 13 Απριλίου όταν οι ηγέτες οπαδοί της Τσέλσι συζητούσαν ομαλά με την ομάδα τους για τις τιμές των εισιτηρίων της επόμενης σεζόν. Λίγο αργότερα θα έβγαινε η ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Super League. Οι οπαδοί της Τσέλσι ήταν οι πρώτοι που εναντιώθηκαν. Χρειάστηκαν μόλις 33 λεπτά, ώστε να αναρτήσουν στο Twitter την σκληρή τοποθέτησή τους στο εγχείρημα και να βγουν μετέπειτα στον δρόμο, μπλοκάροντας το “Στάμφορντ Μπριτζ” στο ματς με την Μπράιτον. Μία μέρα πριν, είχε υπάρξει και η αντίδραση των φίλων της Λίβερπουλ στο ματς με τη Λιντς, αλλά με αρκετά ήπιο τροπο. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι και η γενικότερη στάση των ποδοσφαιριστών του Big-6 στάθηκε στο πλευρό των οπαδών.

ΤΟ ΔΟΛΑΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ...

Η φράση “Περισσότερο από ένα παιχνίδι”, στην Αγγλία δεν είναι απλά ένα πιασάρικο σλόγκαν. Ενα πολύ μεγάλος μέρος των οποδών το αισθάνεται, το βιώνει και θα ήθελε πάρα πολύ να μπορούσε να διώξει όλους τους ξένους επενδυτές. Ο μέσος Αγγλος οπαδός αναζητά ποδοσφαιρικό συναίσθημα, ζει με τις αναμνήσεις των παραδόσεων και δεν θέλει να αποτελεί απλά ένα ακόμα μέρος ενός σκληρά οικονομικού franchise. Μόνο που εδώ υπάρχει μία αντίφαση που πάντα θα κινεί τα νήματα. Είναι ότι κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει εάν αυτή η μερίδα των συναισθηματικών-παραδοσιακών fans αποτελεί την πλειονότητα.

Επειδή ο αντίλογος όσων μιλούν για το πιο υπέροχο εθνικό πρωτάθλημα του κόσμου με τις διεθνείς επιτυχίες, αισθάνονται ότι εδώ και χρόνια βιώνουν επάξια την αίσθηση ότι είναι τα κακομαθημένα τέκνα της enfant gâté εποχή της μπάλας. Και αυτό τους αρέσει. Κατά συνέπεια, όσοι αντιδρούν έντονα και βγαίνουν μάχιμα στους δρόμους, μάλλον είναι λιγότεροι από τους υπόλοιπους που παραμένουν σιωπηλοί. Εκείνους δηλαδή που θα είναι πάντοτε διατεθειμένοι να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις επιτυχίας στο “Θέατρο των ονείρων” τους. Και γι' αυτές είναι καλοδεχούμενο το δολάριο από την Αμερική...

Follow me: @jorgekaraman
Instagram: Jorge_Karaman

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ο μύθος του σκορπιού με τον βάτραχο που εξηγεί τη δημιουργία της ευρωπαϊκής Super League
Είναι αδύνατον να του πάρεις του Άγγλου οπαδού το ποδοσφαιρικό παιχνίδι από τα χέρια
«Ναι, αλλά θα τα κατάφερναν ένα κρύο βράδυ στο Στόουκ…»
Και όμως οι «12» έφαγαν τα μούτρα τους, προσωρινά…