Υπάρχουν... σούπερ προπονητές;

Το μοντέλο του «μεγάλου άντρα» προήλθε από την δουλειά κάποιων ιστορικών του 19^ου αιώνα. Είναι η ιδέα ότι η πορεία της ανθρωπότητας έχει χαραχθεί από ηγέτες – μεγάλους άντρες – που κατάφεραν να επιβάλουν τα θέλω τους στην κοινωνία. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία ο πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών των αντρών κατά τη διάρκεια της ιστορίας.

Μπορείτε να καταλάβετε που το πηγαίνω. Αλλάξτε τους μεγάλους στρατηγούς και βασιλιάδες του παρελθόντος με τους Κλοπ, Μουρίνιο και Γκουαρδιόλα, για να μεταφέρουμε το μοντέλο στην Premier League. Γιατί, πλέον, ακούμε ότι αυτοί χαράζουν την πορεία του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Συνέβη στο παρελθόν με τους Τσάπμαν, Σάνκλι, Κλαφ, Φέργκιουσον και Βενγκέρ να είναι κάποιοι από τους θρύλους των πάγκων, που άλλαξαν την ιστορία συλλόγων και του πρωταθλήματος, φέρνοντας στα μέτρα τους το βρετανικό ποδόσφαιρο. Στα δικά τους χνάρια ακολουθούν οι νέοι «σούπερ προπονητές» της Premier League. Το θέμα είναι ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, τα αποτελέσματα πρέπει να είναι άμεσα και κανένας από τους Κλοπ, Μουρίνιο και Γκουαρδιόλα δεν έχει καταφέρει να μπει σε αυτή την κατηγορία, παρά τις προσδοκίες για το αντίθετο.

Σε αμφότερες τις ομάδες του Μάντσεστερ οι προπονητές έχουν... σκοντάψει στη διαφορετική κουλτούρα που συνάντησαν. Στην Γιουνάιτεντ ο Μουρίνιο δεν έχει καταφέρει να αναγεννήσει τους κόκκινους διάβολους. Πάντα βασίζεται στην πίστη των παικτών του στις τακτικές του για την επιτυχία, όμως το ρόστερ που διαχειρίζεται θέλει δουλειά, για να βρεθεί στα δικά του στάνταρ. Πριν ξεκινήσει η σεζόν ο Πορτογάλος είχε πείσει ότι η Γιουνάιτεντ ήταν έτοιμη για τον τίτλο, όμως έχει ήδη μείνει πολύ πίσω.

Η γνωριμία του Γκουαρδιόλα με το αγγλικό ποδόσφαιρο δεν είναι και η καλύτερη δυνατή. Ήδη η κριτική για την ανάπτυξη από πίσω κάνει την εμφάνισή της και είναι δικαιολογημένη. Η Σίτι ξεκίνησε με φόρα, όμως τελευταία η άμυνά της την έχει προδώσει.

Ο Κλοπ από την άλλη βρέθηκε σε μία κουλτούρα που του ταιριάζει στη θεωρία. Κανένας δεν αμφισβητεί τον αντίκτυπο που έχει η παρουσία του στον πάγκο των κόκκινων, όμως η σεζόν εξελίσσεται κάπως παράξενα, με τον άσο να αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η μοναδική εξαίρεση στον κανόνα φαίνεται ότι είναι ο Αντόνιο Κόντε, ο οποίος έχει καταφέρει να φέρει την Τσέλσι από τη 10^η περσινή θέση στην κορυφή. Η μεταμόρφωση των μπλε είναι εντυπωσιακή. Μέχρι στιγμής είναι ο μοναδικός που δείχνει να ανταποκρίνεται στον ρόλο του «μεγάλου άντρα».

Σε κάθε ανάλυση, όμως, για την μεταμόρφωση της Τσέλσι, το συμπέρασμα είναι ότι οφείλεται αποκλειστικά στο εκπληκτικό πλάνο του Κόντε. Κανένας δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη ότι οι ποδοσφαιριστές της απλά δεν μπορούν να έχουν ξεχάσει πώς είναι να παίζεις ποδόσφαιρο και να μάχεσαι για την κορυφή. Είναι δύσκολο να πεις αν ο Κόντε είναι τόσο μεγάλος προπονητής ή απλά κάθεται στον πάγκο μίας εξαιρετικής ομάδας.

Ήταν ο Μουρίνιο εκείνος που έκανε την Τσέλσι ομάδα των τίτλων πριν από αρκετά χρόνια ή κάτι άλλο; Είναι ο Γκουαρδιόλα καινοτόμος ή απλά μπορεί να εφαρμόσει τις ιδέες του μόνο αν έχει κάποιους από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο υπό τις οδηγίες του; Προφανώς οι ερωτήσεις είναι ρητορικές και η αλήθεια, όπως πάντα, βρίσκεται κάπου στη μέση.

Η ειρωνεία είναι ότι υπάρχουν ελάχιστες βιομηχανίες στον κόσμο, που θεωρούν τόσο αναλώσιμους αυτούς τους «μεγάλους άντρες» όσο η Premier League. Για έναν κόσμο που ξοδεύει πολύ χρόνο και ενέργεια σε αυτό το μοντέλο, τους απορρίπτει πολύ συχνά. Αυτό δείχνει είτε έλλειψη εμπιστοσύνης είτε ότι τελικά αυτό το μοντέλο ίσως να είναι μία ανοησία. Στο τέλος, μάλλον ο προπονητής, όσο καλός και να είναι, παραμένει απλά ένας προπονητής...