Η Μπαρτσελόνα ακροβατεί στο «νεκρό σημείο»

Μεγάλος μπελάς αυτό το ρημάδι το Financial Fair Play. Περισσότερο για τους συλλόγους και λιγότερο για τους δημοσιογράφους, που παλεύουν να ξετρυπώσουν άγνωστες παραμέτρους, να καταλάβουν και να εξηγήσουν στο γραπτό. Υπάρχει λοιπόν ένας όρος, που θεωρείται και το σημείο κλειδί του θεσμού. Ονομάζεται «Break Even Point» και σε ελεύθερη μετάφραση είναι το «νεκρό σημείο». Πρόκειται δηλαδή για το όριο όπου οι πωλήσεις καλύπτουν το σύνολο των εξόδων. Από εκεί και έπειτα ακολουθεί ένα άλλο όριο «χάριτος», το οποίο επιτρέπει ορισμένες αποδεκτές ζημίες, ένα μικρό δηλαδή...αποδεκτό συνολικό έλλειμμα.

Είπαμε, είναι λίγο περίεργα όλα αυτά για όσους δεν το έχουν και τόσο με τα οικονομικά,αλλά και άκρως απαραίτητα, ώστε να γίνει κατανοητό, αυτό που βιώνει την τρέχουσα στιγμή η Μπαρτσελόνα. «Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε ελάχιστα πάνω από το 65% που επιτρέπεται. Και αυτό είναι κάτι που μας ανησυχεί, καθώς οι μισθοί των παικτών ανεβαίνουν κατακόρυφα διαρκώς και απειλούν την ευημερία και την ορθή ανάπτυξη των συλλόγων γενικότερα». Με αυτά τα λόγια τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Τζουζέπ Μαρία Μπαρτομέου κινδυνολόγησε ελαφρώς.

Αυτό το επιτρεπτό 65% στο οποίο αναφέρθηκε ο πρόεδρος των Μπλαουγκράνα, είναι το ποσοστό επί των συνολικών εξόδων που μπορεί ένα club να πληρώνει για τους ποδοσφαιριστές του. Και η Μπάρτσα φαίνεται να έχει σοβαρό πρόβλημα. Δεν της βγαίνουν τα νούμερα. Από πέρσι υπάρχει αυτό στην καθημερινότητά της και χρειάζεται να προβεί σε οικονομικές αλχημείες-ατασθαλίες, όπως κάνουν δηλαδή και σχεδόν όλοι οι μεγάλοι αντίπαλοί της στο Champions League και γενικότερα ανά την Ευρώπη.

Οι Καταλανοί έχουν τρομερά έσοδα από εισιτήρια, τηλεοπτικά δικαιώματα, χορηγίες, διαφημίσεις, εμπορικές και λοιπές δραστηριότητες. Υστερούν ωστόσο στα μεταγραφικά έσοδα και τα έσοδα από τυχόν χρηματοδότηση του ιδιοκτήτη, ο οποίος δεν υπάρχει στην συγκεκριμένη περίπτωση. Εδώ λοιπόν έρχονται τα αντίστοιχα τρομερά έξοδα, στα οποία υπολογίζονται μισθοί και ασφαλιστικές εισφορές των παικτών και των υπαλλήλων της ομάδας,μεταγραφικά, έξοδα απόσβεσης αξίας ενός παίκτη, έξοδα μερισμάτων και χρηματοδότησης.

Οπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, είναι οι μισθοί και τα παρελκόμενα τους (ασφαλιστικές εισφορές, εφορία, έξοδα απόσβεσης αξίας), που τσακίζουν το «Break Even Point» για την Μπάρτσα. Για να γίνει πιο κατανοητό, θα δώσουμε ένα παράδειγμα. Εάν υιοθετήσουμε ότι ο Νεϊμάρ με την πρόσφατη ανανέωσή του θα εισπράττει 25 εκατ. ευρώ ετησίως (15 καθαρά και 10 ακόμα ως πριμ συμμετοχών και διάφορων στόχων), τότε θα δούμε συνολικά τι θα στοιχίζει στην Μπαρτσελόνα ετησίως. Θα είναι αυτά τα 25 + άλλα 25 που θα πάνε στην εφορία (σ.σ.: η εφορία παίρνει το 50% επί των μικτών) + τις ασφαλιστικές εισφορές για τον παίκτη που είναι κοντά στο 1,5 εκατ. Σε αυτά προστίθεται και η διαίρεση της αγοράς του.

Εάν δηλαδή έχει δηλωθεί ότι αγοράστηκε το 2013 από τη Σάντος αντί 60 εκατ. (σ.σ.: παρασκηνιακά κοντά στα 90-100 πήγε), τότε το ποσό διαιρείται με τα χρόνια του συμβολαίου του (σ.σ.: έως το 2018 με την πρώτη υπογραφή του, άρα 60 διά πέντε = 12 εκατ.) και αυτή είναι και τα λεγόμενα... έξοδα απόσβεσης αξίας. Με λίγα λόγια ο Νεϊμάρ κοστίζει ετησίως 63,5 εκατ. Το ποσό είναι τεράστιο και εάν σκεφτεί κανείς πόσα θα παίρνει σε λίγο καιρό ο Λιονέλ Μέσι, αλλά και όλα τα αστέρια της ομάδας μαζί, τότε γίνεται κατανοητό ότι αγγίζει το μισό δισεκατομμύριο το χρόνο και τσακίζει τον προϋπολογισμό.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην αφορμή για να γραφτεί το εν λόγω κείμενο. Η Μπαρτσελόνα αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να αγοράσει παίκτη. Κατά το Financial Fair Play, θα πρέπει πρώτα να πουλήσει, μιας και να το κόψει από τους μισθούς είναι σενάριο εκτός πραγματικότητας. Πιο συγκεκριμένα, αυτό που χρειάζεται άμεσα από το χειμερινό μεταγραφικό παζάρι, είναι ένα δεξιός μπακ. Για τον Βραζιλιάνο, Μάριο Φερνάντες, που γράφτηκε στην Ισπανία, ούτε κουβέντα δεν μπορεί να γίνει, καθώς κοστίζει κοντά στα 18 εκατ. ευρώ. Εδώ το θέμα ζορίζει ακόμα και με τον 34χρονο Νταρίο Σρνα. Και δεν είναι ότι θα κοστίσει να τον πάρουν από την Σαχτάρ, αλλά θα πρέπει να λάβει και μισθό και το FFP δεν το επιτρέπει.

Η λύση που γράφεται στην Βαρκελώνη, είναι η πώληση του Αλέις Βιδάλ και λογικό. Ωστόσο, αυτό θα είναι κάτι προσωρινό. Το μεγάλο πρόβλημα θα εξακολουθήσει να υφίσταται για τους Καταλανούς. Για να μπορέσει να συντηρήσει ένα ρόστερ με τρελά ακριβοπληρωμένους σούπερ σταρ όπως οι Μέσι, Νεϊμάρ, Λουίς Σουάρες, κτλ., θα πρέπει το club να γίνει περισσότερο προσεκτικό στις αγορές του. Για παράδειγμα η μεταγραφή του Αντρέ Γκόμες και του Πάκο Αλκάθερ ήταν χρυσάφι που δεν έφερε τίποτα σαν ανταπόδοση. Θα πρέπει το ρόστερ να έχει και μερικούς πιο φθηνούς, είτε να προωθηθούν ταλέντα τύπου Κάρλες Αλενιά από την «Μασία».

Αφού βέβαια κινδυνολογήσαμε κάπως, οφείλουμε να πούμε ότι υπάρχει και μία οικονομική παράλληλη πραγματικότητα, που επιτρέπει γενικότερα στα μεγάλα clubs να ξεγλιστρούν από την μέγγενη της αυστηρότητας του FFP. Για την Μπαρτσελόνα συγκεκριμένα, αυτή η πραγματικότητα βρίσκεται στην Εγγύς και Απω Ανατολή. Αφού πήρε την μεγάλη χορηγία για τη φανέλα από την Γιαπωνέζικη «Rakuten», βρίσκεται σε συζητήσεις με το «Qatar Foundation», την «Qatar Airways» και κάθε εμπορικό κομμάτι του Κατάρ, ώστε να βρεθεί η χρυσή τομή της όποιος συνεργασίας τους. Κάτι θα βρουν να δώσουν και να πάρουν εκατομμύρια ευρώ. Θα είναι η ονομασία του γηπέδου; θα είναι διαφήμιση στη φανέλα της προπόνησης; οτιδήποτε.

Τώρα, στο προσκήνιο εμφανίστηκαν και δύο κινέζικοι οργανισμοί. Πρόκειται για την «BNN Technology» και το «Guanghua School of Management at Peking University». Με κάποιον τρόπο ως πλάγιες χορηγίες θα εισρεύσουν χρήματα και από εκεί και γενικότερα από την αγορά της Κίνας. Κάπως έτσι λοιπόν σε πρώτη φάση η Μπαρτσελόνα θα μπορέσει να πληρώσει τα 70 εκατ. ευρώ μικτά ετησίως στον Μέσι και θα καταφέρει από το παραθυράκι του νόμου να βγάλει ξανά σωστά τα νούμερα για το Financial Fair Play...

Follow me: @jorgekaraman