Ετσι έζησαν οι Ισλανδοί το παραμύθι!

Το μικρό Νησί του Βορείου Ατλαντικού τράβηξε πάνω του τα βλέμματα της Ευρώπης το περασμένο καλοκαίρι. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ισλανδίας, χώρας 330.000 κατοίκων, έκανε τη διαφορά στα γήπεδα της Γαλλίας και… τρέλανε την ποδοσφαιρική Ευρώπη. «Ούτε στα πιο τρελά παιδικά μας όνειρα δε μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα γινόταν στο μέλλον» λέει ο υπερήφανος υποστηρικτής της ομάδας, Σβέιν Ασγκεϊρσον, κι ετοιμάζεται να παρακολουθήσει από μια μικρή παμπ του Ρέικιαβικ το ματς με την Κροατία για τα προκριματικά του Μουντιάλ. «Είμαστε τόσο μικρή χώρα, ποτέ δεν περίμενα πως θα συμβεί κάτι τέτοιο…».

Σεπτέμβριος του 2015 και η Ισλανδία σφραγίζει την πρόκρισή της στα τελικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος για πρώτη φορά στην ιστορία της. «Μόλις εξασφαλίσαμε την πρόκριση άρχισα να οργανώνω το ταξίδι μου. Πήρα αμέσως την απόφαση παρά το γεγονός πως δεν είχα σχεδιάσει ποτέ να κάνω ένα τόσο μεγάλο ταξίδι για το ποδόσφαιρο. Αλλα στη Γαλλία πάντα ήθελα να ταξιδέψω. Ηταν τεράστια τιμή να ζήσω αυτή την εμπειρία. Ηταν σαν όνειρο, γιατί μικρός ποτέ δε σκεφτόμουν πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ηθελα να ζήσω κάθε λεπτό αυτής της απίστευτης ιστορίας» τονίζει ο Αρνι Χάλμπιορνσον.

Αυτός δεν ήταν ο μόνος. Σύμφωνα με πληροφορίες περισσότεροι από 27.000 Ισλανδοί -το 8% του πληθυσμού της χώρας - πήγαν στη Γαλλία

«Το καλύτερο πράγμα για μένα ήταν ότι ήμουν εκεί με την οικογένειά μου», λέει ο Χίλμαρ Θόρνταρσον «Η κόρη μου πήγε για πρώτη φορά σε αγώνα ποδοσφαίρου στην ηλικία των 20. Τώρα είναι ένας ένθερμος υποστηρικτής της ομάδας της Ισλανδίας. Ήταν τόσο πολύ διασκεδαστικό να δούμε: δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο πριν από το Euro, αλλά ήταν τόσο χαρούμενη, και είπε ότι ήταν
μία από τις καλύτερες εμπειρίες που είχε ποτέ στη ζωή της.

«Πριν αντιμετωπίσουμε την Αυστρία στο Stade de France είχαμε αποφασίσει ότι οι οπαδοί θα πρέπει να συναθροίζονται στη Fanzone Παρίσι πριν από το παιχνίδι» τονίζει το μέλος του συνδέσμου «Tolfan», Κρίστιν Χάλουρ Γιόνσον

«Ωστόσο, 15 ώρες πριν από τον αγώνα μας είπαν ότι δεν θα ήταν δυνατό, έτσι έπρεπε να βρούμε ένα άλλο μέρος συνάντησης. Στείλαμε ένα μήνυμα στα ισλανδικά μέσα ενημέρωσης ότι όλοι οι θεατές θα πρέπει να βρίσκονται στο Moulin Rouge πριν τη σέντρα. Υπάρχει ένα μπαρ εκεί με κάποιες καλές προσφορές. Ο σερβιτόρος με ρώτησε πόσοι οπαδοί περίμενα να έρθουν - θα ήταν 600-800; Είπα ότι ίσως θα 2000- ή 3000. Αλλά ήμουν τόσο λάθος…. Δεν έχω δει ποτέ μου τόσο όμορφο θέαμα όπως αυτό ήταν απλά μια μπλε θάλασσα. Υπήρχαν πιθανώς 8.000 άτομα. Ηταν πολύ συγκινητική η στιμή. Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν η νίκη επί της Αγγλίας».

Πως ήταν όμως για τον Άξελ Φάναρ Σιγκουρστέινσον που το έβλεπε από το σπίτι; «Οοο, όχι ήταν χαρά και διασκέδαση. Δε ζήλεψα», λέει ο Άξελ.

Φυσικά και θέλαμε πολύ να πάμε εκεί. Στη Γαλλία. Όμως λόγω οικογενειακών καταστάσεων και προβλημάτων μείναμε στην Ισλανδία. Προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε την παρουσία μας εκεί όσο περισσότερο γινόταν.

Κάναμε ότι μπορούσαμε για να βρούμε babysitter. Έτσι θα μπορούσαμε τουλάχιστον να δούμε τα ματς από το κέντρο του Ρέικιαβικ.

Η ατμόσφαιρα ήταν τρομερή. Ήταν κάτι απίστευτο και ασύλληπτο. Δεν μετανιώνω που δεν πήγαμε στη Γαλλία γιατί και στην Ισλανδία ήταν τρομερά τα πράγματα. Οι άνθρωποι ήταν όλοι χαρούμενοι και ενθουσιώδεις.

Πάντα κάτι γινόταν. Κάτι ευχάριστο. Μεταξύ των αγώνων πάντα. Και πάντα κοιτούσες μπροστά για τον επόμενο αγώνα. Μετά εάν κερδίζαμε ή εάν ερχόμασταν ισοπαλία η χαρά συνεχιζόταν», συμπληρώνει.

Δυστυχώς το παραμύθι είχε τέλος. Το πλέον αξιαγάπητο αουτσάιντερ έχασε στα προημιτελικά 5-2 από την Γαλλία. Ήρθε η ήττα στο Σταντ Ντε Φρανς από τους διοργανωτές αλλά αντί να υπάρξει λύπη, ένα ολόκληρο έθνος έκανε το δικό του πάρτι!

Η ομάδα των ηρώων αποθεώθηκε στο Δημαρχείο του Ρέικιαβικ από 10.000 υπερήφανους οπαδούς.

«Μόλις γύρισα», λέει ο Μπέντζαμιν στο FFT «Προσγειώθηκα και ήμουν πολύ κουρασμένος. Έπρεπε όμως να βγούμε με την ομάδα και να κάνουμε το χειροκρότημα των Βίκινγκς. Γι' αυτούς. Για μένα ήταν το κερασάκι στην τούρτα σε αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Ήταν κάτι για το οποίο δούλευα για 10 μήνες παίζοντας σημαντικό ρόλο. Γύρισα σπίτι, έκλεισα το κινητό μου, 'φόρτισα' ξανά τις μπαταρίες μου για περίπου μία εβδομάδα. Μακριά από τους γονείς μου και τους δικούς μου ανθρώπους. Για πέντε ημέρες δεν μιλούσα πουθενά».

Στην Ισλανδία έχουν μεγάλη παράδοση και σε επίπεδο λαϊκών Θρύλων. Τι λένε τώρα; Θέλουν να παίξουν και να κερδίσουν τους Άγγλους ξανά!