Οι κορυφαίοι της Γιουνάιτεντ στην Premier League!

10. Ρίο Φέρντιναντ
Τη σεζόν 2001-02, μια πριν την ένταξή του στη Γιουνάιτεντ, η Μάνσεστερ διάθετε άμυνα με τους Μπλαν, Ο' Σεϊ, Μπράουν, Γιόνσεν και Σιλβέστρ. Τερμάτισε στην 3η θέση, ενώ είχε μόλις την 6η καλύτερη άμυνα, πιο πάνω ήταν και η Φούλαμ. Ενα χρόνο αργότερα, με τον Φέρντιναντ να αρχίζει βασικός σε 28 ματς, η Γιουνάιτεντ κατάφερε να κερδίσει κούπα, ενώ δέχθηκε τα λιγότερα γκολ από κάθε άλλη ομάδα. Η βελτίωση αυτή στηρίχθηκε σε πολλούς παράγοντες, αλλά η παρουσία του Φέρντιναντ ήταν σημαντική. Ο πιο καλλιεργημένος αμυντικός της γενιάς του. Ηγετικός στόπερ, έπαιξε αρκετά με τη μπάλα στα πόδια, αλλά και εξαιρετικά ήρεμος, εμπνέοντας εμπιστοσύνη στα μετόπισθεν. Τέλειος αμυντικός και βοήθησε τη Γιουνάιτεντ, ώστε να παρουσιάζει την καλύτερη αμυντική λειτουργία στην Ευρώπη.

9. Ντένις Εργουιν
Σταθερότητα. Για δώδεκα σεζόν στο Ολντ Τράφορντ, ο Εργουιν ήταν σχεδόν ανίκητος ως αριστερός μπακ. Εφτασε στο Μάντσεστερ το 1990 κι έμεινε μέχρι το 2002, αποτελώντας έτσι θεμέλιο της επιτυχίας του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Το γεγονός πως άντεξε τόσα χρόνια σε αυτό το επίπεδο, μαρτυρά το πόσο αξιόπιστος αμυντικός ήταν. Αρχισε ως σέντερ μπακ, άλλαξε όμως θέση και τα κατάφερε. Εξαιρετικός σταθερός παίκτης στην άμυνα, κατάφερνε να καθαρίζει εύκολα τις φάσεις. Το... τρελό ήταν, πως ένας δεξιοπόδαρος τα πήγε περίφημα στα αριστερά. Σπάνιο φαινόμενο. Εντυπωσιακός αμυντικός, κατάφερε να βρει απέναντί του μεγάλα εξτρέμ και να τα βγάλει πέρα στις δύσκολες αποστολές που είχε. Ολοκλήρωσε την καριέρα του στην ομάδα με 529 συμμετοχές, 8ος παίκτης σε συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου.

8. Κριστιάνο Ρονάλντο
Ο Πορτογάλος κέρδισε τρία πρωταθλήματα, ένα κύπελλο, ένα Λιγκ Καπ κι ένα Champions League, ενώ τη σεζόν 2007-08 ήταν εξωπραγματικός. Αναμφισβήτητα ανήκει στη λίστα των κορυφαίων της Γιουνάιτεντ στην Premier League. Εξάλλου, ήταν στους πρωταγωνιστές όταν η Μάντσεστερ απέδιδε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο. Δεν ήταν γέννημα - θρέμμα του συλλόγου, ωστόσο η Γιουνάιτεντ τον απέκτησε από τη Σπόρτινγκ και ήταν ο τελευταίος παίκτης που χτίστηκε από τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Η τεχνική του αναπτύχθηκε εντυπωσιακά, οι επιλογές του έγιναν πιο ώριμες. Ο Ρονάλντο ήταν -και θα είναι πάντα- μια εξαιρετική ποδοσφαιρική προσωπικότητα, που όμως αν επέλεγε κάτι διαφορετικό στην καριέρα του το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Η Γιουνάιτεντ είχε πάντα τον τρόπο να καλλιεργεί μεγάλα ταλέντα και στα χέρια του Φέργιουσον ο Κριστιάνο έγινε δύναμη της φύσης. Η Μάντσεστερ του έδωσε τα πάντα, ώστε ο Πορτογάλος να εξελιχθεί σε κυρίαρχη φυσιογνωμία!

7. Γκάρι Νέβιλ
Δεν ήταν τόσο γρήγορος, δεν είχε εξαιρετική φυσικά κατάσταση, όχι ιδιαίτερα ικανός, κι όμως παρά τα μειονεκτήματά του μετατράπηκε σε έναν εκ των κορυφαίων δεξιών μπακ στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Για τους αθλητές που θέλουν να είναι πρωταθλητές, το μυαλό μπορεί να είναι εξίσου σημαντικό, αν όχι περισσότερο σημαντικό, από οποιαδήποτε μέρος του σώματος. Ο Γκάρι Νέβιλ έκανε περισσότερες από 600 εμφανίσεις με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τα λάθη που θυμόμαστε δεν είναι πολλά σε αυτά τα 19 χρόνια. Απόλυτα συγκεντρωμένος, πειθαρχημένος κατάφερε να γίνει ένα πολύ σημαντικό γρανάζι για την ομάδα του Σερ Αλεξ. Στην αρχή της καριέρας του, το αγγλικό ποδόσφαιρο εξακολουθούσε να λειτουργεί γύρω από την ταχύτητα, τη δύναμη και παρόλο που δεν είχε κάτι από αυτά, ο Νέβιλ μπόρεσε να ξεχωρίσει από τις ακαδημίες του συλλόγου. Στην πραγματικότητα, ο Νέβιλ είναι το καλύτερο παράδειγμα για το πως οι αδυναμίες καλύπτονται στο σωστό περιβάλλον. Εξαιρετικός χαρακτήρας. Το 2004, η Μάντσεστερ θα κερδίσει τη Μίλγουλ στον τελικό του FA Cup! Mετά το ματς, ο Νέβιλ έδωσε μια συνέντευξη στον αγωνιστικό χώρο κι αντί για τις κανονικές κοινοτυπίες, σκόπιμα εξήρε την απόδοση ενός νεαρού, του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ηταν εξαιρετικά σπάνιο αυτό που συνέβη. Πόσοι άλλοι θα το είχαν κάνει; Είναι ένα μικρό παράδειγμα της προσωπικότητας του Νέβιλ και την αγάπη που είχε για την ομάδα του. Η Γιουνάιτεντ είχε πολλούς ταλαντούχους παίκτες στην ιστορία της, αλλά σπάνια είχε ποδοσφαιριστή με όλα αυτά τα στοιχεία.

6. Γουέιν Ρούνεϊ
Μπορεί η καριέρα του Γουέιν Ρούνεϊ να έχει πάρει την κατηφόρα, μπορεί οι κακές στιγμές να είναι πολλές και σε λίγα χρόνια οι καλές να έχουν ξεθωριάσει, αλλά υπάρχουν τα video για να αποδείξουν πως υπήρξε ένας εξαιρετικός παίκτης. Κατα τη διάρκεια αυτής της μεθυστικής αιχμής του, ο Ρούνεϊ αποτελούσε ένα νέο είδος επιθετικού. Εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, αλλά και ωμή δύναμη. Παίκτης που θα μπορούσε να... χορεύει μπροστά από τους αντιπάλους του, να τους αφήνει άναυδους, αλλά και να τους... χτυπήσει στο πρόσωπο. Τρία χρόνια τώρα οδηγείται σε... αργό θάνατο, ωστόσο είναι αδύνατο να αγνοήσεις τα όσε προσέφερε στη Μάντσεστερ!

5. Πέτερ Σμάιχελ
Ποιος θα ξεχάσει την επέμβαση με τη Νιούκαστλ το 1997, αλλά και την εκπληκτική του εικόνα στη Βιέννη... Ενας τεράστιος γκολκίπερ και το μεγαλείο του αυτονόητο. Ο Μπέκαμ στην αυτοβιογραφία του θυμάται πως ο Δανός έσπρωχνε διαρκώς τον Νέβιλ στο δρόμο για την επιτυχία, όχι συχνά με καλό τρόπο. Απειλούσε τους αμυντικούς του, τους κατηύθυνε μαεστρικά και ήταν φόβος και τρόμος μέσα στο κουτί. Η επιρροή του Σμάιχελ κυλούσε πιο πέρα από τη θέση του. Πέντε πρωταθλήματα, ένα ευρωπαϊκό κύπελλο αποδεικνύουν την αξία του. Βέβαια, πρέπει να εξετάσει κανείς και τις συνθήκες υπό τις οποίες κερδήθηκαν αυτά τα τρόπαια. Η Γιουνάιτεντ ήταν μια ομάδα με ταλαντούχους παίκτες, χωρίς εμπειρία. Μετά την αποχώρηση των Πάλιστερ - Μπρους από το κέντρο της άμυνας , θα μπορούσε ο σύλλογος να υποφέρει. Ωστόσο, οι Μπεργκ, Γιόνσεν, Μέι πήραν πολλά από τον Σμάιχελ. Ο Σπουδαίος Δανός ήταν ένας εξαιρετικός οργανωτής, αλλά και ο μεγάλος βράχος στον οποίο χτίστηκε η αληθινή δυναστεία της Μάντσεστερ.

4. Πολ Σκόουλς
Οταν υπάρχει συζήτηση για το ποιος είναι ο κορυφαίος μέσος της γενιάς του Σκόουλς, όλοι θυμούνται τις ατάκες του Γκάρι Νέβιλ «Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως ο Πολ Σκόουλς είναι ο καλύτερος παίκτης με τον οποίο έχω παίξει». Δεν ήταν ο καλύτερος μέσος, αλλά ο καλύτερος παίκτης. Ο Νέβιλ άφησε πίσω Γκιγκς, Καντονά, Ρονάλντο, Ρούνεϊ κι έβαλε τον Σκόουλς στην κορυφή χωρίς κανένα δισταγμό.

Είχε όλο το πακέτο του κορυφαίου παίκτη, σουτ, μυαλό, εκτελεστική ικανότητα. Ο Ζινεντίν Ζιντάν τον αποκαλούσε ο «καλύτερος παίκτης της γενιάς του», ο Ροναλντίνιο ήθελε να πασάρει σαν τον Σκόουλς, ο Μπέργκαμπ τον έλεγε «Μaster». Ο Σκόουλς ήταν μέρος του προγράμματος σπουδών στη La Masia. Ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον τόνισε για τον εντυπωσιακό μέσο «Η επιτομή του πνεύματος της Γιουνάιτεντ». Ο Σκόουλς δεν είχε στην... τσάντα του πολλά κόλπα, αλλά διέθετε από τους πιο ανεπτυγμένους ποδοσφαιρικούς εγκεφάλους!

3. Ρόι Κιν
Η μαύρη καρδιά της μεσαίας γραμμή. Ο Κιν είχε ένα πικρό τέλος με τη Γιουνάιτεντ, αλλά είναι και ο παίκτης που έγραψε πολλές χρυσές σελίδες. Ηταν μισός παίκτης, μισός πρωτοπαλίκαρο μέσα στο γήπεδο. Ηταν η φωνή του Φέργκιουσον στον αγωνιστικό χώρο. Οργισμένος ποδοσφαιριστής, δεν κοίταξε ποτέ προσωπικές φιλοδοξίες, παρά μόνο το καλό της ομάδας του. «Δεν είμαι εδώ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να τους ευχαριστώ όλους. Η δουλειά μου είναι άλλη». Δεν έπαιξε λίγες φορές με παίκτη λιγότερο η ομάδα του, αλλά είχε Αρχηγό, με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα. Άλλωστε, καλοί ήταν οι σταρ (Μπέκαμ, Φέρντιναντ, Φαν Νίστελρόι, Ρονάλντο), χρησιμότατοι οι «ταπεινοί εργάτες» (Ο’ Σεϊ, Νέβιλ, Μπατ, Ίργουιν, Σόλσκιερ), πολύτιμοι οι «ήρεμες δυνάμεις» (Σκόουλς , Γκιγκς, Χάιντσε, Εβρά), αλλά κάποιος έπρεπε να φωνάξει. Θα μπορούσε ο Πολ Σκόολς να λάμψει χωρίς αυτόν; Θα μπορούσε η Γιουνάιτεντ να φτάσει στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, αν δεν καθάριζε αυτός στο Τορίνο με την απίθανη εμφάνισή του; Ηταν ένας εντυπωσιακός μέσος, που κανένας άλλος βρετανός δεν μπορούσε τότε να φτάσει στο επίπεδό του.

2. Ράιαν Γκιγκς
Ποιος να τον φτάσει, ποιος να αγγίξει αυτά που έκανε; Κανείς δεν πρόκειται να πλησιάσει τις 963 συμμετοχές . Ο Ουαλός είχε τη σπάνια ικανότητα να προσαρμόσει το παιχνίδι του ανάλογα με την εποχή. Αποτέλεσε ένα τεράστιο περιουσιακό στοιχείο της ομάδας και ήταν αυτός που έδειξε το δρόμο για την επιτυχία. Ο τρόπος που χρησιμοποιούσε για να τρέξει με τη μπάλα ήταν εντυπωσιακός. Τέλεια ισορροπία και ομαλή κίνηση. Η έννοια του «The United Way» μπορεί να ξεθωριάσει με το χρόνο, αλλά ήταν συνώνυμο με αυτό το είδος του ποδοσφαίρου: φιλοδοξία με την μπάλα, η πρόθεση να επιτεθεί, παίζοντας με έναν τρόπο που ενθουσίαζε το πλήθος. Μπήκε στο πρωτάθλημα πολύ πριν τον Τιερί Ανρί και τον Κριστιάνο Ρονάλντο και δημιούργησε ένα νέο πρότυπο για τη δυναμική επίθεση, ήταν ο παίκτης που φόβιζε τους αντίπαλους οπαδούς κάθε φορά που άγγιζε τη μπάλα.

1. Ερίκ Καντονά
Πολλά χρόνια μετά τη σταδιοδρομία της τάξης του 92, υπάρχει μια ευλάβεια στον τόνο με τον οποίο όλοι αναφέρονται στον Ερίκ Καντονά. Οι περισσότεροι παίκτες εκείνης της γενιάς έγιναν διεθνείς, κατέκτησαν κύπελλα, αλλά υπάρχει δέος για τον Γάλλο! Βρέθηκε στο Ολντ Τράφορντ μια πενταετία, αλλά με την παρουσία του έκανε τη Μάντσεστερ άλλη ομάδα. Ο Καντονά ήταν το γκολ, η παρουσία, η ατρόμητη έπαρση, αλλά και η ταυτότητα της ομάδας. Δεν είναι τυχαίο πως οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ σε μεγάλη ψηφοφορία τον ανέδειξαν ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που αγωνίστηκε ποτέ με τα χρώματα του συλλόγου τους, βάζοντάς τον πάνω και από τους Μπόμπι Τσάρλτον, Τζορτζ Μπεστ. Εξω από το Μάντσεστερ, η Γιουνάιτεντ ήταν αξιοζήλευτη για την υπεροχή της, δεν είχε αλαζονική συμπεριφορά και ο Καντονά ήταν «υπεύθυνος» γι αυτό. Η ομάδα της δεκαετίας του 1990 υιοθέτησε την προσωπικότητα του Καντονά και όχι το αντίστροφο.