Το χειροκρότημα είναι παντοτινό (pics)

Οι άνθρωποι κατασκεύαζαν αγάλματα από τα πανάρχαια χρόνια. Οι λόγοι που τους παρακινούσαν σ' αυτό, ήταν κυρίως θρησκευτικοί. Ζωντάνευαν έτσι τους Θεούς και τους ημίθεους ήρωες, καθώς πίστευαν πως με αυτό τον τρόπο εξασφάλιζαν την προστασία τους. Η λέξη «άγαλμα» στις μέρες μας λανθασμένα χρησιμοποιείται και για γλυπτά ομοιώματα θνητών. Για τους ανθρώπους ποτέ δεν φτιάχνονταν «αγάλματα» (αγάλω) παρά μονάχα ανδριάντες.

Και όμως υπάρχει μία ξεχωριστή περίπτωση, εκείνη των ποδοσφαιρικών ηρώων που άγγιξαν την… θεοποίηση χάρη στους χιλιάδες πιστούς ακόλουθους τους. Κάθε Κυριακή άκουγαν ρυθμικά το όνομα τους και έκαναν τη… λειτουργία τους, προσφέροντας πάμπολλους τίτλους και αμέτρητες συγκινήσεις. Τελικά άλλοι εν ζωή και άλλοι μετά θάνατο, αποθανατίστηκαν πλάι στον χώρο που μεγαλούργησαν. Εκεί ακούν αιώνια το λατρεμένο τους χειροκρότημα. Θαρρείς όμως πως σαν ο καπνός των αγώνων καταλαγιάζει και ο κόσμος αποχωρεί, ζωντανεύουν για να κλοτσήσουν το τόπι ή να δώσουν τις οδηγίες τους από τον πάγκο…

ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ «Ολντ Τράφορντ»
Η επονομαζόμενη Αγία τριάδα των Μπέμπηδων που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1968. Ο παλιός Μπόμπι Τσάρλτον (δεξιά) και οι νέοι Τζορτζ Μπέστ (αριστερά), Ντένις Λόου (μέση) αποτέλεσαν ίσως (μαζί με τους Ράιαν Γκιγκς, Πολ Σκόουλς) τους σημαντικότερους παίκτες στην ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

ΛΑΝΤΙΣΛΑΟ ΚΟΥΜΠΑΛΑ «Καμπ Νόου»
Το 1999 οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα τον ανακήρυξαν ως τον κορυφαίο παίκτη που έχει αγωνιστεί στους Μπλαουγκράνα (σ.σ.: σίγουρα τώρα θα έβαζαν κάποιους άλλους από πάνω και ειδικά τον Μέσι). Βρέθηκε για 10 χρόνια στους Καταλανούς (1951-’61), έχοντας αυτομολήσει από την κομμουνιστική Ουγγαρία. Σε κάθε ματς που έπαιζε, γινόταν το αδιαχώρητο και για χάρη του ουσιαστικά κατασκευάστηκε το «Καμπ Νόου». Ηταν πολύ «τυχερός» γιατί εξαιτίας της ασθένειας του γιου του, δεν είχε μπει στο μοιραίο αεροπλάνο της Τορίνο που έπεσε στο λόφο της Σουπέργκα. Πρόκειται για τον μοναδικό που έχει παίξει σε τρεις Εθνικές (Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Ισπανία).

ΜΠΟΜΠΙ ΡΟΜΠΣΟΝ «Πόρτμαν Ρόουντ»
Παρέμεινε στον πάγκο της Ιπσουιτς για 13 συνεχή χρόνια (1969-’82). Αυτή ήταν και η κορυφαία περίοδος της ομάδας από την Ανατολική Αγγλία. Εκτός από τις τέσσερις πρώτες σεζόν του, στις υπόλοιπες εννιά, ουδέποτε τερμάτισε χαμηλότερα της έκτης θέσης (σ.σ.: δύο φορές δεύτερη). Η κορυφαία στιγμή ήταν όμως η κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA του 1982 (5-4 στην παράταση την Αλκμααρ) και νωρίτερα (1978) το Κύπελλο Αγγλίας. Σε όλα αυτά τα χρόνια αγόρασε μονάχα 14 παίκτες, δουλεύοντας αποκλειστικά με τις ακαδημίες!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΕΤΡΑΔΑ-ΜΠΟΜΠΙ ΜΟΥΡ
Πρόκειται για την απόδοση της πλέον διάσημης πανηγυρικής φωτογραφίας, μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ από την Αγγλία (1966). Από αριστερά προς τα δεξιά βρίσκονται ο Τζεφ Χαρστ, με τους Ματ Πίτερς και Ρέι Γουίλσον να έχουν στους ώμους τον αρχηγό τους Μπόμπι Μουρ. Το μνημείο βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά από το «Απτον Παρκ» της Γουέστ Χαμ, όπου ο τελευταίος αγωνίστηκε από το 1958 έως το 1974. Επίσης ο Μουρ κοσμεί μόνος του μία από τις εισόδους του νέου «Γουέμπλεϊ».

ΕΟΥΣΕΜΠΙΟ «Ντα Λουζ»
Κανείς δεν γνωρίζει εάν είναι τα 317 γκολ σε 301 ματς πρωταθλήματος, οι πέντε τελικοί Πρωταθλητριών (δύο κατακτήσεις), τα 11 εγχώρια πρωταθλήματα, το «Χρυσό παπούτσι» (1968), ο τίτλος του κορυφαίου της Ευρώπης (1965) ή οι φήμες που συνόδευαν τα προσόντα του Μαύρου Πάνθηρα που εξακολουθούν να κάνουν ακόμα και τις γυναίκες της Μπενφίκα να… λατρεύουν τον Εουσέμπιο.

ΖΙΚΟ «Μουσείο Μαρακανά»
Εκείνος νόμιζε πως πρόκειται για ένα γκολ που είχε πετύχει με τη Βραζιλία κόντρα στη Νέα Ζηλανδία στο Μουντιάλ του 1982. Ωστόσο, ο δημιουργός τον πληροφόρησε πως ήταν ένα βολ πλανέ που θυμόταν από την θητεία του στη Φλαμένγκο. Με τη Φλα πέτυχε 333 γκολ και είναι αναμφισβήτητα ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία του συλλόγου. Το άγαλμα κοσμεί το «Hall of fame» της ομάδας και εγκαινιάστηκε επί των ημερών του Ζίκο στον Ολυμπιακό. Επίσης υπάρχει άγαλμα του και στο γήπεδο της Ιαπωνικής Κασίμα Αντλερς.

ΜΑΤ ΜΠΑΣΜΠΙ «Ολντ Τράφορντ»
Ξεκίνησε την προπονητική ως βοηθός στη Λίβερπουλ, μα καθώς δεν του έδιναν εν λευκώ τα ηνία, μετακόμισε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εκεί βρέθηκε από το 1945 έως το 1969. Επέζησε της τραγωδίας του Μονάχου και δημιούργησε ακόμα ένα σπουδαίο σύνολο που σήκωσε τη μεγάλη ευρωπαϊκή κούπα το 1968. Στον πάγκο ων Κόκκινων Διαβόλων κάθησε σε 1.120 αγώνες, οδηγώντας τους επίσης στην κατάκτηση πέντε πρωταθλημάτων, τεσσάρων Τσάριτι Σιλντ, και δύο Κυπέλλων.

ΜΠΙΛ ΣΑΝΚΛΙ «Ανφιλντ»
Στη βάση της προτομής γράφει: «Εκανε τους ανθρώπους ευτυχισμένους», μα τούτο δεν ισχύει και για τους αντιπάλους της Λίβερπουλ. Από πλευράς τίτλων ο Μπομπ Πέϊσλι είναι σαφώς πιο πετυχημένος. Ωστόσο, το «Αφεντικό» της Λίβερπουλ ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ο Σάνκλι. Πήρε την ομάδα από τον πάτο της Β’ Κατηγορίας και την οδήγησε στην Χρυσή εποχή. Αυτή ξεκίνησε ουσιαστικά τη δεκαετία του ’70 και οι βάσεις που είχε θέσει σε 15 χρόνια δουλειάς (1959-’74), έδωσαν τη δυνατότητα στον διάδοχο του να οδηγήσει τους Κόκκινους σε έξι ευρωπαϊκούς τίτλους και έξι πρωταθλήματα σε οκτώ χρόνια.

ΜΠΙΛΙ ΜΠΡΕΜΝΕΡ «Ελαντ Ρόουντ»
Το κακό παιδί για όλους τους υπόλοιπους, το πιο αγαπημένο για τους οπαδούς της Λιντς. Την υπηρέτησε για 17 χρόνια (1959-’76) και συμμετείχε στη σημαντικότερη περίοδο της ιστορίας των Παγονιών. Ηταν αρχηγός τους τότε που με κόουτς τον Ντον Ρέβι κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα και έπαιξαν σε δύο χαμένους ευρωπαϊκούς τελικούς (Πρωταθλητριών 1975, Κυπελλούχων 1973). Εκείνη η ομάδα έχει ανακηρυχτεί ως η πλέον αντιπαθητική όλων των εποχών στην Αγγλία.

ΜΠΡΑΪΑΝ ΚΛΑΦ «Κεντρική πλατεία του Νότιγχαμ»
Μπορεί να πήρε τη Ντέρμπι Κάουντι από τη Β' Κατηγορία και να την οδήγησε στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, αλλά εκεί που πραγματικά λατρεύτηκε ήταν στο «Σιτι Γκράουντ». Εκεί, με τη δεύτερη μεγάλη αγάπη του, τη Νότιγχαμ ο πλέον εκκεντρικός προπονητής του αγγλικού ποδοσφαίρου έκανε πραγματικά θαύματα. Πρωτάθλημα (1978) και αμέσως δύο Πρωταθλητριών Ευρώπης (1979, 1980)! Για να τον τιμήσουν τον τοποθέτησαν στο κέντρο της πόλης, ενώ άγαλμα του υπάρχει και στη γενέτειρα του το Μίντλεσμπρο.

ΛΕΒ ΓΙΑΣΙΝ «Ντιναμό Στάντιουμ»
Ο κορυφαίος πορτιέρο όλων των εποχών δεν άλλαξε ποτέ ομάδα. Για 22 χρόνια (1949-’71) στεκόταν κάτω από τα δοκάρια της Ντιναμό Μόσχας, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην κατάκτηση πέντε πρωταθλημάτων και τριών Κυπέλλων. Επίσης διατήρησε ανέπαφη την εστία του για 480 από τα 812 ματς που έπαιξε και απέκρουσε 150 πέναλτι. Είναι ο μοναδικός τερματοφύλακας που έχει ανακηρυχτεί κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής (1963). Το απίστευτο είναι πως έχει στεφθεί πρωταθλητής Ρωσίας και με την ομάδα χόκεϊ της Ντιναμό.

ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ «Προπονητικό κέντρο Ρεάλ»
Μόνο και μόνο για να καταγραφούν οι τίτλοι και τα προσωπικά επιτεύγματα του απαιτείται τουλάχιστον ένα δισέλιδο. Η Σαΐτα αποτελεί για πολλούς εφάμιλλο ποδοσφαιρικό μέγεθος με εκείνο των Πελέ και Μαραντόνα. Η 10ετία του στη Ρεάλ (1953-’63) είναι η κορυφαία στην ιστορία του συλλόγου και εκείνη που της χάρισε το προσωνύμιο Βασίλισσα. Και να φανταστεί κανείς πως είχε ξεκινήσει με βαριά ήττα (4-2) από τη Νις. Το περίεργο είναι πως το άγαλμα του δεν βρίσκεται στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», μα στο προπονητικό κέντρο «Βαλδεμπέμπας».

ΝΤΙΕΓΚΟ ΑΡΜΑΝΤΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ «Μουσείο Μπόκα Τζούνιορς»
Κανονικά θα έπρεπε να κοσμεί το Κοινοβούλιο ή το προεδρικό μέγαρο της Αργεντινής. Πέραν της Νάπολι δεν ανήκει σε κάποια ομάδα, μα στον λαό των Γκαούτσος που τον λατρεύουν όχι ως λαϊκό ήρωα, αλλά σαν τον ένα και μοναδικό ποδοσφαιρικό Θεό. Ωστόσο, ως δηλωμένος οπαδός της Μπόκα Τζούνιορς και παρά το γεγονός πως έχει αγωνιστεί εκεί σε 71 αγώνες, έχει πάρει την θέση του στο μουσείο των Ξενέισες. Το όχι και τόσο παραστατικό άγαλμα του το έχουν επιμεληθεί τέσσερις οπαδοί της Μπόκα.

ΤΖΙΜΙ ΤΖΟΝΣΤΟΝ «Σέλτικ Παρκ»
Οι οπαδοί της Σέλτικ τον ψήφισαν ως τον σπουδαιότερο παίκτη που έχει φορέσει ποτέ τη φανέλα με το τετράφυλλο τριφύλλι (1962-’75). Ηταν μέλος των Λιονταριών της Λισσαβόνας, της ομάδας της Σέλτικ που το 1967 έγινε η πρώτη από τη Βρετανία που κατέκτησε το Πρωταθλητριών. Αγωνιζόταν πάνω στη γραμμή και παρά το ότι το ύψος του ήταν μόλις 1,55 εκ., ήταν τόσο ταχύς και δυνατός που πραγματικά κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει.

ΣΤΑΝΛΕΪ ΜΑΘΙΟΥΣ «Μπριτάνια»
Ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που χρίστηκε ιππότης από τη Βασίλισσα ενώ ήταν εν ενεργεία. Του δόθηκε η πρώτη «Χρυσή Μπάλα» (1956) σε ηλικία 41 ετών! Ισως ο πιο προικισμένος Βρετανός ποδοσφαιριστής, πέρασε 19 χρόνια στην Στόουκ (1932-’47. 1961-’65), το γήπεδο της οποίας… προσέχει, ενώ βρίσκεται και στο μουσείο της Μπλάκπουλ (1947-’61). Παραδόξως, αυτός ο απίστευτος ντριμπλαδόρος δεξιός μεσοεπιθετικός το μόνο τρόπαιο που κατέκτησε ήταν το Κύπελλο Αγγλίας (1953).

Και το πιο... μυθικό όλων!

ΜΑΝΟΥΕΛ ΡΟΥΙΘ ΝΤΕ ΛΟΠΕΡΑ «Οπου λείπει ο ίδιος»
Αυτό είναι ανεπανάληπτο. Ο θεόμουρλος πρώην πρόεδρος της Μπέτις στα χρόνια που έλεγχε την ομάδα, είχε τη μόνιμη θέση του στους επίσημους του γηπέδου, το οποίο είχε βαφτίσει με το όνομα του. Οποτε απουσίαζε από κάποιο ματς των Πράσινων της Σεβίλλης, έχει δώσει εντολή να τοποθετείται αντ’ αυτού μία προτομή του. Το ίδιο ίσχυε και για τις συνελεύσεις της διοίκησης!