Δεν υπάρχει χώρος για... Μοϊκανούς, αλλά ο τελευταίος φεύγει...

Με αυτές έζησε, με αυτές μεγαλούργησε, με αυτές θα φύγει τσαλακωμένος. Ο Αρσέν Βενγκέρ 21 χρόνια στο κορυφαίο επίπεδο δεν άλλαξε ποτέ, όταν όλα γύρω του άλλαξαν. Θα “πεθάνει” με τις ιδέες του και το μοναδικό πρόβλημα δεν είναι ότι θα “πεθάνει”, αυτό ασφαλώς θα συνέβαινε, αλλά ότι “πεθαίνει” με άσχημο τρόπο. Ή μήπως όχι;

Ο Αρσεν Βενγκέρ 21 χρόνια τώρα υπερασπίστηκε το ποδόσφαιρο της δημιουργίας και τίποτα άλλο. Το καλό ποδόσφαιρο ήταν, είναι και θα είναι πάντα για αυτόν προτεραιότητα. Πρώτα αυτό και μετά η επιτυχία όπως την προσδιορίζουν όλοι οι άλλοι. Ο Βενγκέρ δεν βλέπει το ποδόσφαιρο ως μέσο για την επιτυχία, το βλέπει ως μέσο για την διασκέδαση, την απόλαυση. Για αυτόν το Emirates έχει πρώτα 60 χιλιάδες θεατές και μετά 60 χιλιάδες φίλους της Αρσεναλ. Και βαθιά μέσα του αν τον ρωτούσες τι προτιμά να προσφέρει σε αυτούς σε ένα ματς μεταξύ ενός κάκιστου παιχνιδιού που θα το κέρδιζε με 1-0 με μία φάση σε όλο το ενενηντάλεπτο ή μία χορταστική ισοπαλία με 4-4 σε ένα απίθανο παιχνίδι, η απάντηση παραμένει πάντα ίδια. “Το 4-4 φυσικά...”.

Το ποδόσφαιρο τον ευγνωμονεί...

Κάπως έτσι έφτιαξε την ομάδα του αήττητου πρωταθλήματος, κάπως έτσι “γέννησε” αμυντικά χαφ σαν τον Φάμπρεγκας που καμία σχέση δεν είχαν με τα παραδοσιακά αμυντικά χαφ. Κάπως έτσι μετέτρεψε τον Ανρί στον δαντελένιο σέντερ φορ, κάπως έτσι έκανε την Αρσεναλ μία ομάδα που τα πρώτα 15 χρόνια του έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο στο μάτι, κι' ας έπαιρνε λιγότερους τίτλους απ' όσους τις αντιστοιχούσαν. Πάντοτε το είχε το θεματάκι με την αποτελεσματικότητα ο Αρσεν, αλλά ποτέ δεν πείραζε πολύ γιατί σε γέμιζαν όλα τα υπόλοιπα. Ο Ανρί, ο Μπέργκαμπ, ο Πιρές, ο Φαν Πέρσι, το ποδόσφαιρο της μιας επαφής, το δικό του τίκι τάκα, που ήρθε πριν το τίκι τάκα. Εκείνα τα πρώτα χρόνια του αιώνα μας, αν ήθελες να δεις αληθινό ποδόσφαιρο είχες μία επιλογή. Την Αρσεναλ του Βενγκέρ. Και το έπαιζε με τον Ανταμς και τον Κίον στόπερ!

Τόσα χρόνια μετά όμως, όταν τα πάντα στο ποδόσφαιρο έχουν αλλάξει, δεν γίνεται να το κάνει με την ίδια συνταγή. Δεν είναι πλέον συνταγή επιτυχίας. Με τον αντίστοιχο Ανταμς και Κίον στην άμυνα, δεν λείπουν μόνο οι τίτλοι, αλλά και το καλό ποδόσφαιρο. Αλλά ο Αρσεν δεν εγκατέλειψε ποτέ τις ιδέες του, δεν προσαρμόστηκε ποτέ...

Τον ευγνωμονεί και η Αρσεναλ...

Μία ακόμη ιδέα που δεν άλλαξε ποτέ ο Βενγκέρ ήταν ότι ποτέ δεν έβαλε το σήμερα πάνω από το αύριο. Ποτέ ένας δικός του τίτλος, μία δική του καλύτερη ομάδα, δεν είχε για αυτόν μεγαλύτερη σημασία, από το να είναι καλά ο σύλλογος και μετά από 5 χρόνια. Ο Βενγκέρ δεν ήταν ένας τυπικός μάνατζερ, δεν ήταν ένας καριερίστας. Ο Βενγκέρ ήταν κάτι σαν προστάτης της Αρσεναλ. Η φιλοδοξία του άρχιζε και τελείωνε εκεί. Για αυτόν δεν είχε καμία σημασία το δικό του αύριο. Δεν πήγε στην Ρεάλ, στην Μπαρτσελόνα, στην Μπάγερν, στην Εθνική Γαλλίας στην Παρί, τότε που είχε τις προτάσεις, τότε που τα λεφτά που του έδιναν ήταν χαοτικά περισσότερα από αυτά της Αρσεναλ. Δεν αντιμετώπισε ποτέ την Αρσεναλ ως μία δουλειά, αλλά σαν το σπίτι του. Εκανε την ζωή του ως μάνατζερ εφιαλτική, πουλώντας ότι καλύτερο είχε μέσα στο χόρτο για να το φτιάξει νέο γήπεδο για την Αρσεναλ που θα εξασφάλιζε την ευημερία της για τα επόμενα 30 χρόνια, ξέροντας ότι τα περισσότερα από αυτά, αυτός δεν θα ήταν εκεί.

Σήμερα η Αρσεναλ είναι μία από τις πλουσιότερες ομάδες στον κόσμο και ο επόμενος που θα έρθει θα έχει όλη την άνεση να ανταγωνιστεί σε οικονομικό επίπεδο σχεδόν όλα τα club του πλανήτη. Πλέον η Αρσεναλ για πλάκα μπορεί να κάνει 100 και 150 εκατ. ευρώ μεταγραφές κάθε καλοκαίρι, πλέον μπορεί να μετέχει σε αυτή την τρέλα που ο ίδιος δεν μπορεί να μπει...

Το πικρό αντίο...

Οταν ο Βενγκέρ θα αποχωρήσει το επόμενο καλοκαίρι για το σπίτι του και την σύνταξη, θα εκτιμηθεί ακόμη περισσότερο αυτό που έκανε. Εστω κι' αν την τελευταία πενταετία έχασε τον έλεγχο, όχι όμως και τον αυτοέλεγχό του...

Δεν είναι μόνο ότι έλειψαν οι τίτλοι, έλειψαν και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα. Οι δόσεις αυτού του υπέροχου ποδοσφαίρου έπαψαν να είναι ο κανόνας. Διότι η Αρσεναλ με ελάχιστες εξαιρέσεις, στα μεγάλα τα δύσκολα ματς δεν μπορούσε πλέον να παίξει αυτό το ποδόσφαιρο. Ισα ίσα που άρχισε το φαινόμενο του διασυρμού να είναι συχνό φαινόμενο. Από το 8-2 με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, από το 6-0 με την Τσέλσι, από τα 5-1 με την Μπάγερν, από τα περισσότερα μεγάλα και κρίσιμα ματς όπου η Αρσεναλ έπαψε να είναι έστω και ανταγωνιστική...

Η αμφισβήτηση ήταν πιο συχνή από την αποδοχή. Η φθορά ήταν πολύ μεγάλη και δυστυχώς το τέλος διαφορετικό από αυτό που θα του έπρεπε.

Διότι ήταν βέβαιο ότι ο Βενγκέρ θα... πεθάνει υπερασπιζόμενος τις ιδέες του. Δεν θα τις άλλαζε ποτέ, μόνο που το ποδόσφαιρο άλλαξε τόσο πολύ που αυτές οι ιδέες από συνταγή επιτυχίας μετατράπηκαν σε σίγουρη αποτυχία... Δεν έχω αμφιβολία ότι το ποδόσφαιρο θα ήταν καλύτερο αν οι ιδέες του Βενγκέρ είχαν επικρατήσει. Ο Βενγκέρ έπραξε σωστά που επέμεινε μέχρι το τέλος. Δεν πούλησε ποτέ τις ιδέες του και φεύγει κρατώντας την σημαία αυτών των ιδεών ψηλά. Το πρόβλημα ήταν ότι το τέλος είναι άσχημο ότι γιατί έπραξε αυτό, αλλά γιατί άργησε να καταλάβει πότε έπρεπε να αποχωρήσει. Αν ο Βενγκέρ είχε φύγει μαζί με τις ιδέες του πριν από 3-4 χρόνια ο μύθος του δεν θα είχε τσαλακωθεί ούτε στο ελάχιστο.

Εστω κι' έτσι όμως, έστω κι' αν άργησε να αποχωρήσει, η δική του αποχώρηση από το ποδόσφαιρο θα αφήσει ένα μεγάλο κενό. Η εποχή δεν έχει χώρο για... Μοϊκανούς, αλλά όταν ο τελευταίος φεύγει το κενό είναι δυσαναπλήρωτο. Και αυτό αφορά το ποδόσφαιρο στο σύνολο του, διότι για την ίδια την Αρσεναλ η αποχώρηση του Βενγκέρ δεν θα είναι ακόμη μεγαλύτερο ζήτημα...

Τίποτα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιο. Και ακόμη κι' αν στο αγωνιστικό κομμάτι ο επόμενος που θα έρθει τα καταφέρει καλύτερα (αν και λογικά το... φάντασμα του Αρσεν θα καταπιεί τους δύο τρεις πρώτους, όπως το έκανε και το... φάντασμα του Σερ Αλεξ), μάνατζερ που θα νοιάζεται για την Αρσεναλ και όχι για την καριέρα του μάλλον δεν θα ξαναβρεθεί..