Το ταξίδι που άργησε.... 40 χρόνια!

Αυτό το καλοκαίρι, η Γουέστ Μπρομ θα ταξιδέψει στη Σανγκάη, κάτι που είχε να συμβεί 40 χρόνια! Το 1978 το ταξίδι της διήρκεσε 90 ώρες, αρχής γενομένης από το αεροδρόμιο Heathrow του Λονδίνου σε μια πτήση που απαιτήθηκαν στάσεις στη Ρώμη, στο Μπαχρέιν, στην Καλκούτα, στο Χονγκ Κονγκ. Στη συνέχεια με το τρένο για την πόλη Guangzhou και από κει πτήση για το Πεκίνο.

Η Γουέστ Μπρομ στις 19 Μαΐου 1978, επικρατούσε της κινεζικής εθνικής ομάδας 2-0 μπροστά σε 89.400 οπαδούς, μεταξύ των οποίων ήταν ο αείμνηστος Κινέζος ηγέτης Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, «ο αρχιτέκτονας» των μεταρρυθμίσεων που μετέτρεψαν την Κίνα στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Το πάθος υπήρχε και τότε για το ποδόσφαιρο, ωστόσο μόλις τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει... επανάσταση στο άθλημα.

Γιατί, λοιπόν, άργησε τόσο το ταξίδι προς την Κίνα; Ο Stephen Perry ένας εκ των κορυφαίων εμπειρογνωμόνων της Βρετανίας σχετικά με την Κίνα απαντά για όλα όσα συμβαίνουν στον «Γίγαντα». Ο Perry γνωρίζει καλά τόσο τη χώρα όσο και το ποδόσφαιρο. Δεδομένου ότι είναι ο διευθύνων σύμβουλος της «Export Corporation», αλλά και σκληροπυρηνικός φίλαθλος της Άρσεναλ. Ηταν αυτός που έφερε τη Γουέστ Μπρομ στην Κίνα το 1978 για να παίξει πέντε αγώνες κόντρα στην κινεζική εθνική ομάδα και μια σειρά επαρχιακών ομάδων. Η WBA έγινε η πρώτη ομάδα της Αγγλίας, αλλά και της Δύσης που βρέθηκε εκεί για φιλικά.

Οι σύνδεσμοι στην Κίνα αυξάνονται, ο μέσος όρος εισιτηρίων ανεβαίνει και η Κυβέρνηση προσπαθεί να προωθήσει την κουλτούρα του ποδοσφαίρου στη χώρα και ήδη 20.000 κινεζικά σχολεία ακολουθούν το πρόγραμμα που επινοήθηκε από τον Πρόεδρο Xi Jinping.

«Ο στόχος της Κίνας δεν μπορεί να είναι η κυριαρχία της στην παγκόσμια σκηνή, αλλά η παρουσία της με ένα ασφαλές πλάνο που να διασφαλίζει πως το μέλλον της θα είναι σίγουρο και θα βασίζεται σε σταθερά βήματα. Η Κίνα δεν πρέπει να μιμηθεί τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Είναι λάθος λογική. Κοιτάξτε τους αριθμούς των Κινέζων που παρακολουθούν και δείχνουν ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο. Είναι πολύ μεγαλύτερος από ό, τι στη Βρετανία, αλλά και από το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης μαζί. Αλλά τα χρήματα και το ενδιαφέρον τους πηγαίνει σε υπάρχουσες δομές, και δεν διοχετεύεται ώστε να αλλάξει η κατάσταση» τονίζει o Perry.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Αρσεναλ, Τσέλσι και Λίβερπουλ, καυχώνται ότι οι μεγαλύτερες βάσεις οπαδών τους βρίσκονται στην Κίνα, κάτι που κάνει τους Κινέζους οπαδούς να αισθάνονται τόσο υπερήφανοι. Ωστόσο, το γεγονός αυτό είναι ένας από τους λόγους που έκαναν... άρρωστο το ποδόσφαιρο της Κίνας.

Εάν είναι μια ασθένεια, ποιο φάρμακο θα συνταγογραφήσει ο Perry, ώστε να θεραπεύσει την έλλειψη ενός υγιούς τομέα ποδοσφαίρου στην Κίνα. «Χρησιμοποιήστε την κινεζική αγορά και τις ασιατικές εταιρείες για την ανάπτυξη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου στην Ασία και στην Κίνα. Η Κίνα πρέπει να σκέφτεται πολύ μεγαλύτερες ιδέες για να δημιουργήσει το δρόμο, ώστε να γίνει μια μεγάλη δύναμη του ποδοσφαίρου. Ο μακροπρόθεσμος στόχος θα πρέπει να είναι η απόκτηση παικτών που θα παίζουν για όλη τη σεζόν στην Ασία».

Από τότε η Κίνα έχει γίνει ένα θέμα που συζητιέται ανά τον κόσμο και την παγκόσμια ποδοσφαιρική αγορά. Οι ομάδες της Λίγκας ξοδεύουν αλόγιστα ποσά για να πάρουν σούπερ σταρ ή πολύ καλούς παίκτες και προπονητές από Ευρώπη και Λατινική Αμερική.

Αφότου ο Όσκαρ έφυγε από το Λονδίνο για την Shanghai SIPG για ένα ποσό γύρω στα 60 εκατ. λίρες ο Αντόνιο Κόντε είχε πει: «Η αγορά της Κίνας αποτελεί έναν μεγάλο κίνδυνο για όλους εμάς. Όχι μόνο για την Τσέλσι αλλά για όλον τον κόσμο».

Στους τελευταίους μήνες οι Τέβες, Όσκαρ και Τζάκσον Μαρτίνες πήγαν μαζί με τα χρυσά τους παπούτσια στην Κίνα. Φημολογείται πως το ίδιο θα συμβεί και με τον Ντιέγο Κόστα το καλοκαίρι. Οι Σκολάρι, Μάγκατ, Βίλας - Μπόας, Πελεγρίνι και Καναβάρο που έχουν περάσει από τα πιο γνωστά και μεγάλα γήπεδα ανέλαβαν ομάδες. Οι Μίλαν, Ίντερ, Νις, Άστον Βίλα και Γουλβς απέκτησαν Κινέζους ιδιοκτήτες. Επίσης η Γουέστ Μπρομ αγοράστηκε από τον Κινέζο Λάι Γκουοτσουάν.

«Στο τελευταίο φιλικό ήμουν έξι ετών από ένα μικρό χωρίο στην επαρχία Shandong ανατολικά της Κίνας, περίπου 500 χιλιόμετρα από το Πεκίνο. Δεν ήξερα τι ήταν το ποδόσφαιρο. Έτρωγα κρέας μερικές φορές το χρόνο. Δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και ποτέ δεν είχα καν ακούσει για την τηλεόραση, πόσο μάλλον να δω τηλεόραση.

Σαράντα χρόνια μετά, η πατρίδα μου, έχει γίνει μία από τις πιο ευημερούσες περιοχές της Κίνας. Απέχει 20 λεπτά με το αυτοκίνητο από το σπίτι του πατέρα μου στο σιδηροδρομικό σταθμό. Δυόμισι ώρες αργότερα, μπορώ να κάθομαι στο γραφείο μου στο Πεκίνο.

Το 1978 υπήρχαν μόνο 30.000 οχήματα στους δρόμους του Πεκίνου. Τώρα υπάρχουν έξι εκατομμύρια οχήματα στην πρωτεύουσα της Κίνας» τονίζει ο Wang Zijiang, αρχισυντάκτης στο Κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων.

«Η Κίνα μπορεί να το κάνει, επειδή η Κίνα μπορεί να σκέφτεται στρατηγικά, να ερευνά και να σχεδιάζει μια σειρά από πολιτικές που αναγνωρίζουν την παγκόσμια δύναμη, και ξέρουν πως να το αλλάξουν. Αν αυτό συνεχιστεί, τότε η Κίνα μπορεί, και θα μεταμορφώσει τον ποδοσφαιρικό της κόσμο» θα καταλήξει ο Perry.