Γιούβε, το σωστό timing

Αμέσως μετά το τέλος του αγώνα με την Πόρτο, ο Τζανλουίτζι Μπουφόν είπε για την κλήρωση των προημιτελικών ότι δεν θέλει για αντίπαλο την Λέστερ. Οι Πάουλο Ντιμπάλα και Λεονάρντο Μπονούτσι, από την πλευρά τους, το πήγαν αλλιώς. Δεν είπαν ποιον δεν θέλουν αλλά ποιον θέλουν: Την Μπαρτσελόνα. Η επιθυμία τους, όπως και αυτή του αρχηγού, έγινε πραγματικότητα και τώρα η Γιούβε θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι έτοιμη για να προχωρήσει και να φτάσει ως το τέλος. Μπορεί να το κάνει; Θεωρητικά μπορεί. Πρακτικά, το διπλό ραντεβού με τους Μπλαουγκράνα είναι αυτό που χρειαζόταν για να το πιστέψει περισσότερο και η ίδια...

Από την ώρα που έγινε η κλήρωση και βγήκε το μπαλάκι με το όνομα των Καταλανών, στην Ιταλία άρχισαν όλοι να μιλάνε για εκδίκηση για τον χαμένο τελικό του 2015. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που ήθελε αυτόν τον αντίπαλο ο Μπονούτσι, αυτό είπε και ο Ντιμπάλα, ο οποίος δεν έπαιζε τότε αλλά στο Βερολίνο έζησε την πρώτη του μέρα ως Μπιανκονέρο. Προφανώς μία πρόκριση σε αυτό το επίπεδο δεν κρίνεται αποκλειστικά από το κίνητρο της εκδίκησης αλλά δεν είναι και ένα στοιχείο που το υποτιμάς όταν μιλάς για τη Γιούβε. Αυτή η ομάδα έχει αποδείξει ότι όταν τρώει μια σφαλιάρα, την επόμενη φορά παρουσιάζεται όπως πρέπει. Η μόνη εξαίρεση σε αυτό είναι η Μπάγερν αλλά ο περσινός αποκλεισμός ήταν, όπως πήγαν τα πράγματα (και χωρίς τους Ντιμπάλα, Μαρκίζιο, Κιελίνι στη ρεβάνς), περισσότερο αυτοκτονία των Τορινέζων και λιγότερο επιβολή των Βαυαρών. Αγωνιστικά, δηλαδή, οι Ιταλοί ήταν όπως έπρεπε αλλά ο Εβρά δεν έδιωξε στο 91'...

Οταν ο Μπονούτσι λέει ότι στα αποδυτήρια της Γιουβέντους θέλουν εκδίκηση, θα πρέπει όλοι να ξέρουν ότι θα δουν στο γήπεδο μια Γιουβέντους που πραγματικά θα μπει με στόχο να πετύχει αυτό που θέλει. Με οποιονδήποτε τρόπο. Είτε με επίθεση, είτε με άμυνα, είτε με ξύλο, είτε με σπάσιμο νεύρων, είτε με κατοχή μπάλας μέχρι ο αντίπαλος να κοιμηθεί από τη βαρεμάρα, όπως λέει ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Οποιος τρόπος υπάρχει, θα χρησιμοποιηθεί από τους Μπιανκονέρι. Αυτό είναι δεδομένο. Δεν υπάρχει τίποτα που θα... ντραπεί να κάνει η Γιούβε, όπως δεν ντρέπεται να πει ξεκάθαρα ότι το πιστεύει πως μπορεί να αποκλείσει την Μπαρτσελόνα. Και αυτό είναι κάτι που δείχνει το πώς ωριμάζει συνεχώς η ομάδα, μέχρι να φτάσει εκεί που θέλει.

Πριν δύο χρόνια, η κλήρωση στους «16» ήταν με την Ντόρτμουντ που παρέπαιε στη Bundesliga και στο Τορίνο ήταν μουδιασμένοι. Τώρα, δύο χρόνια μετά, βγαίνουν και λένε ευθέως ότι θέλουν για αντίπαλο την Μπαρτσελόνα. Αυτό δείχνει το πώς χτίζεται συνεχώς η αυτοπεποίθηση τους, ο χαρακτήρας τους. Η Γιουβέντους του Κόντε ισοπέδωνε τα πάντα στην Ιταλία αλλά ήταν σε πολύ... καλό δρόμο για να γίνει κομπλεξική στην Ευρώπη. Η Γιουβέντους του Αλέγκρι έχει λιγότερη εμμονή με τα εντός συνόρων ρεκόρ και βάζει ως πρώτο στόχο το να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης. Ή τουλάχιστον, όπως είπε ο Αντρέα Ανιέλι το καλοκαίρι, να σταθεροποιηθεί στο top-4. Αν το κάνει, νομοτελειακά θα έρθει και η ώρα που θα σηκώσει την κούπα. Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μπάγερν άλλωστε, δεν έκαναν κάτι διαφορετικό τα τελευταία χρόνια: Απλά ήταν σίγουρες κάθε χρόνο, με τον ένα ή άλλο τρόπο, ότι θα είναι στους «4». Από εκεί και πέρα, δεδομένα θα σου κάτσει κάποια στιγμή.

Οπως δεδομένο ήταν ότι κάποια στιγμή θα κάτσει και μια δυνατή κλήρωση. Στους «16» η Κυρία ανταμείφθηκε για την 1η θέση του ομίλου, «ψαρεύοντας» την Πόρτο. Από το να κληρωνόταν τώρα με Λέστερ και να πήγαινε εύκολα στους «4» και να βρει εκεί τα ζόρια, καλύτερο να ερχόταν τώρα το ντέρμπι. Και ήρθε. Αν προκριθεί, η Γιουβέντους θα πάρει τέτοια ώθηση ώστε μετά να αισθάνεται ότι έχει πάει Κάρντιφ και περιμένει τον αντίπαλο. Αν αποκλειστεί, τουλάχιστον θα μάθει ότι ακόμη της λείπει κάτι για να πετύχει αυτό που θέλει και θα έχουν ένα καλοκαίρι στη διάθεση τους για να το αποκτήσουν. Της λείπει, όμως, κάτι; Δεν το ξέρει κανείς αυτή την στιγμή, γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες της.

Στο ραντεβού με την Πόρτο, καταλάβαμε όλοι τι θα δούμε, την στιγμή που ο Τέλες αποβλήθηκε στο πρώτο ματς. Από εκεί και πέρα, ήταν σίγουρο ότι η Γιουβέντους θα προκρινόταν χωρίς να χρειαστεί να φτάσει στα όρια της. Ούτε καν να τα πλησιάσει. Οποιος περίμενε ότι οι Μπιανκονέρι, έχοντας απέναντι τους μια ομάδα με 10 παίκτες από νωρίς, θα έκρυβαν το τόπι και θα έβαζαν 4-5 γκολ και άλλα τόσα στη ρεβάνς, προφανώς δεν έχει καμία επαφή με τη γιουβεντίνικη πραγματικότητα. Οι Τορινέζοι διαχρονικά, όπως έχει αποδειχθεί και όπως λέει και ο Κιελίνι, προτιμούν να νικήσουν με 1-0 παρά με 5-3 ή 4-2. Πέραν αυτού, όπως θα έλεγε και ο Αλέγκρι, δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος να κουραστούν περισσότερο από όσο έπρεπε για να ξεμπερδεύουν με τους Πορτογάλους.

Ο Αλεσάντρο Κοστακούρτα, πάλι, δεν πιστεύει ότι ήταν μόνο θέμα προσοχής στη σπατάλη ενέργειας αλλά και πρακτικό. «Ειλικρινά δεν ξέρω ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες της φετινής Γιουβέντους, ξέρω όμως ότι τα καλύτερα της παιχνίδια τα έκανε απέναντι σε ομάδες που παίζουν ανοιχτά», ήταν η άποψη του, όπως την κατέθεσε στο Sky Italia. Και με την Πόρτο να παίζει με 10 από το πρώτο 45λεπτο και των δύο αναμετρήσεων, μάλλον δεν υπήρχαν και πολλοί χώροι προς εκμετάλλευση. Η Μπαρτσελόνα, από την άλλη, θα τους αφήσει αυτούς τους χώρους, εκτός κι αν δούμε πράγματα που δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε τώρα. Είναι μάλλον σίγουρο, επομένως, ότι οι Καταλανοί δεν μπορούν να ξέρουν σε απόλυτο βαθμό τι ομάδα έχουν απέναντι τους.

Σε αυτό βοηθάει και η φύση του ιταλικού πρωταθλήματος. Η Γιουβέντους κάνει κάποια μεγάλα ματς στη Serie A αλλά γενικά, λόγω της ανωτερότητας της, αρκείται συνήθως στο να κάνει τα απολύτως απαραίτητα για να πάρει τους βαθμούς. Αυτό, τώρα, θα αλλάξει. «Σε αυτά τα δύο ματς θα πρέπει να κάνουμε περισσότερα από όσα κάνουμε συνήθως την Κυριακή», είπε ο Πάβελ Νέντβεντ αμέσως μετά την κλήρωση, συμπληρώνοντας: «Αυτή η πρόκληση έρχεται την κατάλληλη στιγμή για εμάς. Η Γιούβε θα πρέπει να κοιτάξει τον εαυτό της, δεν πρέπει να έχουμε πάρα πολύ σεβασμό για την Μπαρτσελόνα γιατί αυτό στο τέλος θα γίνει φόβος».

Αυτός ο φόβος που υπήρχε πριν τον Ιούνιο του 2015. Τρεις μήνες μετά τον τελικό του Βερολίνου, σε μια συνέντευξη του, ο Αλέγκρι είχε ερωτηθεί για το πού κρίθηκε εκείνη η βραδιά. Η απάντηση του ήταν διαφορετική από ό,τι θα περίμενε κανείς... «Πού κρίθηκε; Στον ένα μήνα που μεσολαβούσε από την πρόκριση μας επί της Ρεάλ μέχρι τον τελικό. Είχαμε πάρει το πρωτάθλημα, ήμασταν έτοιμοι για το νταμπλ, ήμασταν γενικά ευτυχισμένοι και επί ένα μήνα δεχόμασταν καθημερινά ερωτήσεις ή ακούγαμε αναλύσεις για την επιθετική τριάδα της Μπαρτσελόνα. Επί ένα μήνα η ίδια ιστορία. Αυτό, από ένα σημείο κι έπειτα, μπαίνει στο μυαλό σου και το πειράζει, σου δημιουργεί ένα φόβο». Αυτός ο φόβος, τώρα, δεν (πρέπει να) υπάρχει...

Οχι μόνο επειδή οι αριθμοί δείχνουν ότι οι Μπιανκονέρι έχουν την καλύτερη άμυνα του Champions League με μόλις 2 γκολ παθητικό και έξι clean-sheets σε οκτώ ματς αλλά κι επειδή την βραδιά του 4-0 της Παρί, στο Τορίνο, αλλά και σε όλη την Ευρώπη, είδαν ότι η Μπάρτσα δεν είναι αχτύπητη. Αντιθέτως, έχει χτυπητές αδυναμίες και η ομάδα του Αλέγκρι μπορεί να τις εκμεταλλευτεί. Και μπορεί να τις εκμεταλλευτεί χρησιμοποιώντας διάφορα σχήματα. Από την αρχή της σεζόν, το έχουμε ξαναγράψει, η Γιουβέντους έχει χρησιμοποιήσει επτά διαφορετικά συστήματα και γενικά παίζει πολύ σοβαρά να είναι η πιο εκπαιδευμένη τακτικά ομάδα της Ευρώπης.

«Δεν έχει καμία σημασία το αν το πρώτο ματς είναι εντός ή εκτός έδρας. Αυτό που μετράει είναι να παρουσιαστεί η Γιουβέντους όπως πρέπει. Από εκεί και πέρα, με κάθε σεβασμό στην Μπαρτσελόνα και στους πρωταθλητές της, δεν νιώθω ότι μειονεκτούμε στο κέντρο της άμυνας ή τα άκρα της, ή στη μεσαία γραμμή. Και δεν πιστεύω ότι η επίθεση μας είναι και για πέταμα...», είπε ο Νέντβεντ. Και κάπως έτσι, μάλλον, αισθάνεται και ο Πάουλο Ντιμπάλα, ο οποίος σχολίασε την κλήρωση με το εξής μήνυμα στο Twitter...

«Οταν εμπιστεύεσαι τους συμπαίκτες σου, δεν υπάρχει ποτέ φόβος. Forza Juve, το ωραίο δεν έχει ακόμη ξεκινήσει!».