Ο πρόσφυγας που σταμάτησε την Μίλαν

«Το είπα μόνο στον κολλητό μου. Οι γονείς μου με είδαν το πρωί με το σακίδιο στην πλάτη και νόμιζαν ότι πήγαινα στο σχολείο. Απενεργοποίησα το τηλέφωνό μου και δεν μιλήσαμε για τους επόμενους τρεις μήνες. Νόμιζαν ότι ήμουν νεκρός». Ηταν Δεκέμβριος του 2015 όταν ένας πιτσιρικάς από την μικρή πόλη Τις της Σενεγάλης το έσκαγε από το σπίτι του, με όνειρο να αγωνιστεί σε μία μεγάλη ομάδα. Το αρχικό θαύμα με την ιστορία του Μαμαντού Κουλιμπαλί ήταν ότι ουδέποτε είχε παίξει ποδόσφαιρο κάπου αλλού εκτός από τον δρόμο. Και ξαφνικά βρέθηκε την περασμένη Κυριακή να βγάζει 90 λεπτά και να σταματάει την Μίλαν.

«Στο σπίτι υπήρχε φαγητό, δεν έφυγα γι' αυτό. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος και ήθελε να διαβάζω. Δεν με άφηνε ποτέ να πάω σε κάποιο club, ενώ με είχαν ζητήσει από αρκετές ομάδες στην περιοχή μου. Κάποια στιγμή όταν ήμουν πιο μικρός, μου είχε πει ότι θα με πήγαινε να παίξω στην Ευρώπη, αλλά το έλεγε για να με ηρεμεί. Δεν κατάλαβε τότε ότι μου έβαζε την ιδέα και τελικά το έκανα από μόνος μου», εξιστορεί ο 18χρονος αμυντικός μέσος της Πεσκάρα, για τον οποίο μιλάει πλέον όλη η ποδοσφαιρική Ιταλία.

Πώς όμως βρέθηκε από τη γειτονιά του να πατάει το χορτάρι του «Αντριάτικα« και να παίζει στην Σέριε Α'; Ο ίδιος αφηγείται το δύσκολο ταξίδι ενός μετανάστη της μπάλας. «Πλήρωσα το εισιτήριο για το λεωφορείο από το Ντακάρ μέχρι το Μαρόκο και εκεί δεν υπήρχε τίποτα ανησυχητικό. Εφτασα εύκολα και εκεί άρχισαν τα επικίνδυνα. Δεν είχα χρήματα και έγγραφα για να περάσω στην Ευρώπη. Κοιμόμουν για ένα μήνα στο λιμάνι και περίμενα το θαύμα. Τότε εμφανίστηκε ένας ναύτης και μου είπε ότι θα με βοηθούσε. Με ανέβασε σε ένα φορτηγό πλοίο και έτσι έφτασα στην Μασσαλία.

Δεν είναι ότι ήμουν σε κάποια από αυτές τις μικρές βάρκες που δείχνει η τηλεόραση, αλλά και πάλι ήμουν τρομαγμένος και μόνος. Δεν είχα βρεθεί ποτέ σε καράβι και σκεφτόμουν συνεχώς ότι δεν ήξερα κολύμπι. Πως εάν γινόταν κάτι, θα πνιγόμουν. Στην Γαλλία έμεινα ένα μήνα, έως ότου με είδε κάποιος να παίζω στην παραλία με μία μπάλα και μου είπε ότι θα μου έβρισκε ομάδα. Αναχωρήσαμε μαζί για το Λιβόρνο, όπου ζήτησε από την τοπική ομάδα να με δοκιμάσει. Δεν με ήθελαν επειδή δεν είχα έγγραφα και ήμουν παράνομος και ξαφνικά εκείνος εξαφανίστηκε. Και πάλι δεν ήξερα που να πάω και τι να κάνω. Δεν μπορούσα καν να πω μία λέξη στα ιταλικά.

Κοιμόμουν για καιρό στο δρόμο και εάν ήμουν τυχερός, έτρωγα ένα σάντουιτς μία στο τόσο. Κάποια στιγμή βρέθηκα στην Ρώμη. Εκεί έμαθα ότι στην Πεσκάρα είχε αρκετούς μετανάστες από την Σενεγάλη και έτσι μπήκα στο τρένο δίχως εισιτήριο και έφτασα πρώτα στο γειτονικό Ροζέτο. Εκεί πήγα και κοιμήθηκα έξω από το γήπεδο. Με βρήκε ένας αστυνομικός και με πήγε σε χώρο φιλοξενίας. Είχε τηλεόραση σε εκείνο το μέρος και μπορούσα να βλέπω τα παιχνίδια της Σέριε Α'. Κοιτούσα και μάθαινα τις κινήσεις των παικτών και τα ονόματά τους.

Ωσπου μία μέρα το έσκασα και πήγα να δοκιμαστώ στην Πεσκάρα. Στο δοκιμαστικό ήταν παρών και ο Ζντένεκ Τζέμαν. Με είδε και είπε αμέσως να με πάρουν. Με έβαλαν να προπονούμαι με την Β' ομάδα, αλλά αργούσαν να ετοιμαστούν τα χαρτιά μου και να βγάλω άδεια εργασίας. Τα καταφέραμε τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο μπήκα να παίξω στην Πριμαβέρα (σ.σ.: το πρωτάθλημα των Β' ομάδων του Καμπιονάτο). Μετά από δύο ματς, ο Τζέμαν με ζήτησε αμέσως στην πρώτη ομάδα και εκεί άλλαξαν όλα».

Ο Κουλιμπαλί πήρα τα πρώτα 20 αγωνιστικά λεπτά του στις 19 Μαρτίου στην ήττα 3-0 από την Αταλάντα. Ακολούθησε το διάλειμμα για τις Εθνικές και το εντός ματς με την Μίλαν, «την αγαπημένη μου ομάδα μαζί με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Εθνική Γαλλίας». Ο Μαμαντού Κουλιμπαλί βρέθηκε από το πουθενά να κοντράρεται με τους Ροσονέρι και συνέβαλε σε ένα μικρό θαύμα. Η Πεσκάρα είχε νικήσει 2-1 τους Μιλανέζους όταν είχαν παίξει στην Σέριε Β' το 1981. Εκτοτε είχαν ακολουθήσει 11 διαδοχικές ήττες και τώρα με τον νεαρό Σενεγαλέζο να τρέχει ασταμάτητα και να κόβει στο κέντρο τους, πήραν την απρόσμενη ισοπαλία (1-1).

«Οταν έληξε το παιχνίδι, μου τηλεφώνησαν οι γονείς μου. Είχαν βρει τρόπο να το παρακολουθήσουν και έκλαιγαν από χαρά. Τους τρόμαξα και τους στεναχώρησα, αλλά τώρα είναι υπερήφανοι. Δεν τους έχω δει για πάνω από δύο χρόνια και μου λείπουν αφάνταστα. Οταν έφυγα, έκλαιγα στο δρόμο. Το ίδιο και μετά τη λήξη με την Μίλαν. Μόνο που ήταν πλέον από χαρά, καθώς καταλάβαινα ότι το όνειρο μου βγαίνει αληθινό και οι ταλαιπωρίες μου δικαιώθηκαν. Εκλαιγα επειδή σκέφτηκα ότι είμαι καλός και ότι θα μπορούσα κάποια μέρα να παίξω και εγώ σε ένα τόσο σπουδαίο club. Επειδή ρίσκαρα τη ζωή μου για να παίξω ποδόσφαιρο».

Follow me: @jorgekaraman