Η αρχηγός της εθνικής που τα έβαλε με τους Ταλιμπάν

Η Καλίντα Ποπάλ ήταν προσκεκλημένη στη μεγάλη φιλανθρωπική, αθλητική και εκπαιδευτική εκδήλωση που διοργάνωσε το Eleven Campaign, σε συνεργασία με το Μη Κερδοσκοπικό Σωματείο "ΔΕΣΜΟΣ", στο The Mall Athens, από τις 31 Μαρτίου έως τις 2 Απριλίου, με τίτλο "Unite TheMall". Έχοντας δώσει τη δική της μάχη για το ποδόσφαιρο, έχοντας βιώσει διωγμούς και έχοντας τελικά αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη χώρα της, η Αφγανή διηγήθηκε την ιστορία της στο ελληνικό FourFourTwo, καθώς και τις εμπειρίες της από τα κέντρα φιλοξενίας στην Ελλάδα. «Ήρθα στην Ελλάδα για να συμμετάσχω στο Eleven Campaign. Για να μιλήσω για τις εμπειρίες μου, για το πώς το ποδόσφαιρο μου έδωσε δύναμη. Για το πώς το χρησιμοποιήσαμε για να ενισχύσουμε τις γυναίκες και τις μειoνότητες στο Αφγανιστάν, αλλά και σε άλλες κοινότητες». Φεύγοντας κυνηγημένη από τον τόπο της και βρίσκοντας άσυλο στη Δανία, η Καλίντα αφιερώθηκε στον ακτιβισμό μέσω της ασπρόμαυρης θεάς, προκειμένου να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο στη μάχη για την ισότητα.

Πώς όμως ένα κορίτσι από το Αφγανιστάν ξεκίνησε να κλοτσά μπάλα ; «Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια γυμναστικής στο σχολείο. Με ενθάρρυνε να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Είχαμε τμήμα βόλεϊ, μπάσκετ μπάντμιντον καθώς και μια πολύ παλιά μπάλα ποδοσφαίρου. Ήταν εκείνη που μου τράβηξε την προσοχή. Την πήρα και ξεκίνησα να παίζω με συμμαθητές και συμμαθήτριές μου. Ήμασταν σε εφηβική ηλικία και όλοι θέλαμε να έχουμε δραστηριότητες μετά το σχολείο. Δεν ξέρω γιατί, ένιωσα μια μεγάλη έλξη από αυτή την πανέμορφη παλιά μπάλα και από τότε το ποδόσφαιρο έγινε μέρος της ζωής μου. Η μητέρα μου με ενθάρρυνε και αυτό με βοήθησε πολύ».

Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι δεν ήταν όλα αγγελικά πλασμένα. «Μέχρι τι στιγμή που κανείς δεν ήξερε ότι μετά το σχολείο παίζαμε ποδόσφαιρο στην αυλή, δεν μας ενοχλούσε κανείς. Όμως όταν έμαθαν ότι ένα γκρουπ κοριτσιών κλοτσούσε μπάλα, μας επιτέθηκαν. Ήταν άνθρωποι που ζούσαν γύρω από το σχολείο, οι οποίοι ήταν κατά των γυναικών και των δικαιωμάτων τους. Μας πήραν το μπάλα και ξεκίνησαν να μας προσβάλλουν. Μας αποκάλεσαν πόρνες και έκλεψαν τις σχολικές μας τσάντες. Ήταν εκείνη η στιγμή που καθόρισε για μένα τη συνέχεια. Το ποδόσφαιρο πλέον δεν ήταν απλά ένα παιχνίδι για να περνάω καλά με τους φίλους μου, αλλά ένα εργαλείο για να σταθώ για τα δικαιώματά μου, να πάρω πίσω το παιχνίδι μας και να κάνω την κοινωνία να συνηθίσει στη συμμετοχή των γυναικών τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στην κοινωνία γενικότερα. Η φωνή μας έπρεπε να ακουστεί», τονίζει στο ελληνικό FFT και προσθέτει ότι πλέον τα πράγματα έχουν βελτιωθεί: «Όταν ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο ήμουν μία από τις πρώτες γυναίκες που το τόλμησε στην ιστορία του Αφγανιστάν. Ήταν πολύ δύσκολο. Η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να δει μια γυναίκα να κλοτσά μια μπάλα. Αντιμετωπίσαμε πολλές προκλήσεις και κοινωνικά εμπόδια. Αν συγκρίνουμε το τώρα με το τότε, έχουν αλλάξει αρκετά τα πράγματα, η κοινωνία πλέον συνηθίζει. Τότε ήμουν μόνη μου, τώρα πάνω από 1.000 γυναίκες παίζουν ενεργά ποδόσφαιρο στο Αφγανιστάν».

Το 1996 το καθεστώς τον Ταλιμπάν ανέλαβε την εξουσία και σταδιακά κατάφερε να επιδράσει βαθιά στην κοινωνία της χώρας. Οκτώ χρόνια μετά, όταν η Καλίντα ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο, βίωσε την βίαια επιβολή των πιστεύω τους. «Το καθεστώς των Ταλιμπάν μας επηρέασε πολύ. Ο πόλεμος κράτησε γενιές και γενιές μακριά από την μόρφωση. Άλλαξαν επίσης τις πεποιθήσεις όχι μόνο για τις γυναίκες, αλλά γενικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι δεκαετίες του συνεχιζόμενου πολέμου επηρέασαν πολύ όμως τις γυναίκες. Υποφέραμε πολύ, ήμασταν στο ρόλο του θύματος. Άλλαξαν τον τρόπο που οι άνδρες μας έβλεπαν και υποβιβαστήκαμε σε πολίτες δεύτερης διαλογής.

Οι περισσότερες γυναίκες δεν λογίζονται καν ως άνθρωποι. Αυτό έκανε εμένα και τις υπόλοιπες να αντιδράσουμε, να υψώσουμε τη φωνή μας για δικαιοσύνη. Και είδαμε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα πολύ δυνατό εργαλείο για την προώθηση της ισότητας και των δικαιωμάτων. Ενώνει τους ανθρώπους, τις γυναίκες και κάνει τη φωνή τους να ακουστεί περισσότερο, λέει στην κοινωνία ότι το άθλημα δεν είναι μόνο για τους άνδρες. Δυστυχώς υπάρχουν ακόμα μερικά κοινωνικά εμπόδια για κορίτσια που θέλουν να πάρουν μέρος σε προπονήσεις ή να ασχοληθούν επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο, ακόμα και από τις οικογένειές τους που δεν τους αφήνουν να ασχοληθούν λόγω των προκαταλήψεων που έχουν».

«Επειδή δεν έπαιζα απλά ποδόσφαιρο, αλλά το χρησιμοποιούσα ως κοινωνικό εργαλείο για να υψώσω τη φωνή μου, σιγά-σιγά άρχισα να γίνομαι γνωστή για τη δράση μου. Έγινα η πρώτη γυναίκα αρχηγός της ομάδας του Αφγανιστάν και περισσότερο ήμουν ακτιβίστρια. Έτσι αντιμετώπισα πολλά προβλήματα. Ξεκίνησαν να απειλούν τη ζωή μου. Στο τέλος η κατάσταση έγινε αφόρητη και αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τη χώρα μου. Ένιωσα κίνδυνο και ανασφάλεια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που άφησε την Καμπούλ, έπρεπε να αφήσω τα πάντα και να σώσω τη ζωή μου. Δεν κατάφερα ούτε να αποχαιρετίσω την οικογένεια και τις συμπαίκτριές μου», τονίζει. Στην αρχή ήταν δύσκολα. Πέρασε μια περίοδο ανασφάλειας σε κέντρο φιλοξενίας προσφύγων. Την χτύπησε η κατάθλιψη. Ωστόσο στάθηκε ξανά στα πόδια της, αφού είχε ένα έργο να επιτελέσει. «Τώρα είμαι διευθύντρια προγράμματος για το γυναικείο ποδόσφαιρο στην εθνική του Αφγανιστάν, διοργανώνω διεθνή παιχνίδια στα οποία μπορεί να παίξει η ομάδα και προσπαθώ να βοηθήσω στη διάδοση του αθλήματος και στην ανάπτυξη πλάνων για δραστηριότητες των κοριτσιών. Έφυγα κρυφά από τη χώρα μου, αφού χρειάστηκε πρώτα να μείνω δύο μήνες ινκόγκνιτο για να μην με βρουν», προσθέτει.

Η Καλίντα βίωση την ανασφάλεια και το μετέωρο βήμα της προσφυγιάς. Του να περιμένεις κάθε μέρα την απόφαση για την αίτηση ασύλου που έχεις καταθέσει, χωρίς να ξέρεις τι σου ξημερώνει. Έτσι, όταν επισκέφτηκε τα κέντρα φιλοξενίας στην Αθήνα, η επαφή που είχε με τους ξεριζωμένους την άγγιξε βαθιά. «Ήρθα εδώ με στόχο να συμμετάσχω στο event. Ωστόσο, όταν επισκέφτηκα τα κέντρα προσφύγων κατάλαβα ότι είναι ένα από τα πιο δυνατά ταξίδια της ζωής μου. Γιατί είχα τη δυνατότητα να παίξω με παιδιά. Έφερα μερικές φανέλες να τους δώσω και με εξέπληξε το πως μια μπάλα και μια ποδοσφαιρική εμφάνιση μπορεί να φέρει τόση ευτυχία. Τα παιδιά δεν ξέρουν ποια είναι η κατάσταση, δεν παίρνουν μέρος σε πολιτικά παιχνίδια. Το παιχνίδι όμως τα φέρνει κοντά, απολαμβάνουν να παίζουν ποδόσφαιρο. Περνούν ωραία και ξεχνούν. Με έκανε τόσο χαρούμενη αυτό, μου έδωσε να καταλάβω ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Σε συνθήκες αναζήτησης ασύλου, όπου περιφέρεται χωρίς ταυτότητα το να παίζεις ποδόσφαιρο σε βοηθάει πολύ. Είναι η ομορφιά του παιχνιδιού. Βγάζει από πάνω σου τη θλίψη και σε κάνει να απολαμβάνεις τη στιγμή».

Όσο για την επίδραση του Eleven Campaign; «Πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ αυτά τα παιδιά, γιατί υποστηρίζει τη διαφορετικότητα. Στέλνει στον κόσμο το σπουδαίο μήνυμα ότι δεν υπάρχουν σύνορα και εμπόδια για να κρατούν μακριά τους ανθρώπους όταν θέλουν να είναι κοντά...»