Δίπλα στην έννοια της λέξης «αρχηγός», βάλτε τ' όνομα του Τέρι...

Έπειτα από 448 παιχνίδια στην Πρέμιερ Λιγκ, με 248 αναμετρήσεις δίχως να δεχθεί γκολ η ομάδα του (δηλαδή ποσοστό 43,9%), με 307 νίκες (62,9%) και 40 γκολ (τα περισσότερα από κάθε άλλον αμυντικό στο κορυφαίο πρωτάθλημα), έχοντας πανηγυρίσει τέσσερις φορές την κατάκτηση του τίτλου στην Αγγλία, ο Τζον Τέρι ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την Τσέλσι στο φινάλε της φετινής σεζόν.

Ακόμα κι αν η φετινή αγωνιστική περίοδος για εκείνον ήταν πολύ περίεργη, δίχως συμμετοχές, δίχως να υπάρχει... φως στον ορίζοντα για να ξαναμπεί στα πλάνα του Αντόνιο Κόντε, όμως δίχως να γκρινιάξει λεπτό και προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τον ελεύθερο χρόνο του με διάβασμα περί προπονητικής, ο «βράχος» των «μπλε» αποχωρεί με ψηλά το κεφάλι, έχοντας διατηρήσει ακέραια την αξιοπρέπεια που τον χαρακτηρίζει.

Με 578 συμμετοχές ως αρχηγός της Τσέλσι, συνολικά 713 ματς, που τον τοποθετούν στην 3η θέση των παικτών του συλλόγου όλων των εποχών, 14 τρόπαια σε όλες τις διοργανώσεις και 66 τέρματα, ο έμπειρος αμυντικός δηλώνει ότι έχει ακόμα πολλά να προσφέρει, ότι κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει να βρίσκεται στο χορτάρι κι όχι στους πάγκους, ενώ, ο τρόπος με τον οποίο ρίχνει τους τίτλους τέλους, βάζοντας συνάμα και τέλος σε μια σπουδαία εποχή για την Τσέλσι (μετά τις αποχωρήσεις των Άσλεϊ Κόουλ, Πετρ Τσεχ, Φρανκ Λάμπαρντ και Ντιντιέ Ντρογκμπά), ο Τζον Τέρι δεν χάνει ούτε στο ελάχιστο την εκτίμηση και την αγάπη οπαδών, συμπαικτών, αντιπάλων και προπονητών.

Από το 2001, όταν και φόρεσε για πρώτη φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού των «μπλε» στο μπράτσο, σε παιχνίδι απέναντι στην Τσάρλτον, μέχρι το 2004 που χρίστηκε ηγέτης εντός αγωνιστικού χώρου για την ομάδα του και φυσικά φτάνοντας στο παρόν, ο Άγγλος τίμησε με όλες τις δυνάμεις του αυτό τον τίτλο που του δόθηκε στον σύλλογο.

Το φανέρωσε το 2007 στο Λιγκ Καπ όταν δέχθηκε την κλωτσιά του Αμπού Ντιαμπί στο πρόσωπο για να μείνει λιπόθυμος, σε φάση που απέδειξε πως δεν τον τρόμαζε τίποτα και θα έπεφτε στη φωτιά για το καλό της Τσέλσι. Το έχει ξανακάνει και έχει πέσει με το κεφάλι σε μορφή... τάκλιν ώστε να μπλοκάρει τη μπάλα, σε παιχνίδι της εθνικής ομάδας της Αγγλίας, αφού πάντοτε ο ηγετικός του χαρακτήρας, δεν του επέτρεπε να δειλιάσει μπροστά στην επικίνδυνη στιγμή.

Η αυτοθυσία του στα παιχνίδια, η σχέση που εξέλιξε με τους οπαδούς, η τιμιότητά του μέσα στο γήπεδο, η ιδρωμένη φανέλα κάθε φορά στο τέλος των παιχνιδιών, το χειροκρότημα προς τους οπαδούς σε νίκες και ήττες και κινήσεις όπως αυτές του 2012 μετά τον επαναληπτικό με τη Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά και του 2016 σε αναμέτρηση με την Έβερτον, τον ανέβασαν ακόμα περισσότερο στα μάτια των φίλων της Τσέλσι.

Στην πρώτη περίπτωση κι έπειτα από τη χαζή αποβολή του για χτύπημα στον Αλέξις Σάντσες, εξέλιξη που θα μπορούσε να έχει κοστίσει πολύ ακριβά στην ομάδα του Ρομπέρτο Ντι Ματέο που όμως πήρε την πρόκριση για τον μεγάλο τελικό του Μονάχου, ο Τέρι, σκόραρε στο αμέσως επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος και με μια αντρίκεια κίνηση ζήτησε συγγνώμη από τους οπαδούς που έβαλε σε κίνδυνο την παρουσία του συλλόγου στον μεγάλο τελικό.

​Η συγγνώμη του Τέρι στο 03:30 του βίντεο...

Στις αρχές του 2016, σκοράρει με τακουνιά (αν και από θέση οφσάιντ) απέναντι στην Έβερτον, έχοντας προωθηθεί για να βοηθήσει κι εκείνος τους υπόλοιπους συμπαίκτες τους στις τελευταίες προσπάθειες για να μη χαθούν όλοι οι βαθμοί, διαμορφώνει το τελικό 3-3 και τρέχει στην αγκαλιά των οπαδών, πανηγυρίζοντας σαν μικρό παιδί!

Τόσα πολλά σήμαινε για εκείνον το καλό της ομάδας, το θετικό αποτέλεσμα, η δικαίωση του κόπου με τη «μάχη» μέχρι το τελευταίο λεπτό, η χαρά του σκοραρίσματος σε καθοριστικό σημείο, η επαφή με τους οπαδούς και η στήριξή τους μέχρι το φινάλε.

Κι ας βρέθηκε ο Ράφα Μπενίτεθ να μιλήσει για... ποδοσφαιριστή που τον πήραν τα χρόνια και δεν μπορούσε να παίξει δύο φορές μέσα στην ίδια εβδομάδα, για να πάρει την πληρωμένη απάντησή του με την επανάκτηση του πρωταθλήματος από την Τσέλσι, το 2015.

Ο Τέρι, ήξερε που ακριβώς όδευε η καριέρα του, ακόμα και τη στιγμή που υπέγραψε το νέο συμβόλαιο, διάρκειας ενός έτους, το περασμένο καλοκαίρι, λίγο μετά την πρόσληψη του Αντόνιο Κόντε. Από νωρίς άρχισε να διαβάζει για τα σεμινάρια και το δίπλωμα προπονητικής, έχει βοηθήσει στις προπονήσεις ως γυμναστής, έχει δώσει οδηγίες, έχει αρχίσει να περνάει σε κάτι άλλο, πολύ διαφορετικό από το κομμάτι του ποδοσφαιριστή και τώρα που το ανακοίνωσε, το κάνει με τη μέγιστη αξιοπρέπεια, αποχαιρετώντας με ψηλά το κεφάλι.

Δεν βρίσκεται τυχαία στο «Στάμφορντ Μπριτζ» το πανό με την επιγραφή «Captain, Leader, Legend», που είναι αφιερωμένο σ' εκείνον...