Η στιγμή που η Μπρτσελόνα ξαναβρήκε το “més que un club”

«Εάν σκοράρουμε το πρώτο γκολ, το δεύτερο θα το βάλουν οι οπαδοί μας και το τρίτο θα ακολουθήσει από μόνο του», διατράνωνε την πίστη του παραμονή της ρεβάνς ο Λουίς Ενρίκε. Τελικά δεν σκόραρε κανείς. Οι παίκτες δεν βρήκαν δίχτυα, μα το κοινό στο «Καμπ Νόου» ακολούθησε έναν ξεχωριστό δρόμο απ' ό,τι συνήθως και αυτό που έκανε ήταν ακόμα πιο σπουδαίο και από την όποια πρόκριση χάθηκε.


Ηταν βλέπετε τέτοια η πίεση για τελειότητα που δημιουργήθηκε από το 2006 στην Μπαρτσελόνα, ώστε κάθε αποκλεισμός έφερνε και απογοήτευση, μαζί με κάποια γιούχα. Οχι όμως τώρα. Το βράδυ της Τετάρτης, μέσα από την πιο σκληρή στιγμή, ολάκερη η οικογένεια της Μπάρτσα θυμήθηκε έστω και για λίγο τις ρίζες της.



Οι τρελές απαιτήσεις υπερπρωταθλητισμού και οι κορυφαίες προσδοκίες που έχει δημιουργήσει η ίδια η ομάδα με την αγωνιστική απογείωση και τις τρελές επιτυχίες της πιο επιτυχημένης 10ετίας της ιστορίας της, είχαν οδηγήσει τους οπαδούς στο να αποδοκιμάζουν, όταν οι σούπερ σταρς δεν απέδιδαν στο ύψιστο επίπεδο. Ηταν το παράπονο που εξέφρασε ο Ζεράρ Πικέ λίγο πριν δηλώσει ευτυχισμένος παρά την αποτυχία να περάσει στα ημιτελικά: «Τους έχω δει τόσος και τόσες φορές να σφυρίζουν αρνητικά ακόμα και μετά από νίκες ή προκρίσεις».

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη ρεβάνς με την Παρί δεν μπορεί να υπάρξει. Οταν σημαντικό νούμερο άρχισε να αποχωρεί από το 80' από τις εξέδρες, βλέποντας ότι είχε χαθεί η πρόκριση, με συνέπεια να μην μπορέσει να παρακολουθήσει μία από τις πιο ανατριχιαστικές ανατροπές όλων των εποχών (έστω και με την όποια διαιτητική βοήθεια). Τούτα όμως είναι φαινόμενα των καιρών. Είναι το μοντέρνο ποδόσφαιρο που σε κάνει να χάνεις την αθώα υπόστασή σου γύρω από το πώς κινείται και παίζεται το τόπι. Το πώς αποφασίζεις να το βλέπεις να κυλάει. Την δική σου οπτική.

Ολα αυτά όμως άλλαξαν σε μία στιγμή για την Μπαρτσελόνα. Ολα συγκεντρωμένα λίγο πριν τη λήξη, όταν δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανατροπής. Το κοινό το γνωρίζει. Και όμως δεν φεύγει κανείς. Ολοι εκεί, μαζί, να ξελαρυγγιάζονται για την ομάδα. Ολο το γήπεδο στο πόδι να φωνάζει πιο δυνατά από κάθε νίκη, να κάνει πιο φασαρία από κάθε γκολάρα. Επειδή πιο πωρωτικό συναίσθημα δεν υπάρχει παγκοσμίως για τον οπαδό από το «στις χαρές και στις λύπες μαζί», που αισθάνεται πάντα στις δεύτερες.

Piqué: “It's a hard defeat, but the fans are singing like that, it deserves to be remembered. It makes me proud.” pic.twitter.com/31CVzdslHd

— Barcelona Worldwide (@BarcaWorldwide) April 20, 2017

«Ευχαριστώ τους οπαδούς. Δεν είχα ξαναδεί το “Καμπ Νόου” να αντιδρά με αυτό τον τρόπο έπειτα από αποκλεισμό. Με έκανε να αισθανθώ υπερήφανος και συγκινημένος που ανήκω σε αυτό το club», έλεγε με καμάρι και έκπληξη μαζί ο Πικέ. Και είχε δίκιο. Ηταν αυτά τα ελάχιστα λεπτά που κάθε γνήσιος φίλος της Μπαρτσελόνα μπορούσε να αγγίξει, να συμμεριστεί, έστω και στο ελάχιστο τι διάολο θα μπορούσε να σκεφτόταν αυτός που αισθάνθηκε πρώτος το feeling του “més que un club” και ίσως τούτο να ήταν πιο σπουδαίο ακόμα και από την ίδια την παρουσία στα ημιτελικά...

Follow me: @jorgekaraman