Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά...

«Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία», είναι μια φράση που όταν την λες ή την ακούς, σημαίνει ότι είσαι εκνευρισμένος ή πικραμένος. Εκνευρισμένος γιατί την λες επειδή θα ήθελες τα λεφτά, πικραμένος γιατί όταν την ακούς σημαίνει ότι κάποιος ζει το δράμα του. Η Ιντερ μέχρι και πριν ένα χρόνο ήταν στην πρώτη κατηγορία. Τώρα είναι στη δεύτερη. Οι Νερατζούρι με τον Ερικ Τοχίρ δεν είχαν λεφτά αλλά δεν είχαν ούτε πλάνο για να επιβεβαιώσουν την φράση. Με τον Ζιανγκ Τζιντόνγκ της Suning, τώρα, έχουν λεφτά αλλά μάλλον παραμένουν χωρίς πλάνο. Αρα και χωρίς ευτυχία...

«Ο στόχος είναι να επαναφέρουμε την Ιντερ στην κορυφή της Ιταλίας και του κόσμου», ήταν το μήνυμα που έστειλαν από την πρώτη τους μέρα ως αφεντικά οι Κινέζοι. Αυτό, προφανώς, δεν θα μπορούσε να γίνει άμεσα και κανείς δεν είχε την απαίτηση για κάτι τέτοιο. Κατά τη διάρκεια της πρώτης τους σεζόν, βέβαια, οι Κινέζοι έδειξαν την απειρία τους ή και την άγνοια τους -λογικά και τα δύο- από ποδόσφαιρο, με όσα έκαναν στο θέμα προπονητή από το καλοκαίρι ακόμη. Τώρα, όμως, με την δεύτερη σεζόν στον ορίζοντα, δεν θα δικαιολογηθούν παρόμοια λάθη. Η Ιντερ δεν μπορεί από την μία μέρα στην άλλη, δηλαδή από την μία σεζόν στην άλλη, να γίνει η καλύτερη ιταλική ή ευρωπαϊκή ομάδα αλλά πρέπει να γίνει κανονική ομάδα του επιπέδου της. Και για να γίνει αυτό, το πρώτο που πρέπει να κάνουν στο Μιλάνο είναι να χαράξουν ένα πλάνο.

Προς το παρόν, εδώ και μήνες, το μόνο πλάνο που παρουσιάζουν τα ιταλικά ΜΜΕ είναι αυτό του «θα δοδέψουμε εκατοντάδες εκατ. ευρώ». Κι άλλοι το έχουν κάνει, πάντως, αλλά προκοπή δεν είδαν μόνο με αυτή την τακτική. Ειδικά ο Μάσιμο Μοράτι, από τα μέσα των 90's ως αυτά των 00's, πρέπει να το συνειδητοποίησε καλά και θα έπρεπε να το εξηγήσει και στους Κινέζους. Αντιθέτως, ο ιστορικός πρόεδρος των Μιλανέζων μάλλον τους... ενθαρρύνει, λέγοντας πως «ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο για να χειριστεί ένα κλαμπ, οι νέοι μέτοχοι θέλουν να χτίσουν κάτι καλό αλλά προς το παρόν είναι άτυχοι. Τα άτομα, πάντως, είναι σοβαρά», για να δώσει αμέσως μετά την έγκριση του για την απόλυση του Στέφανο Πιόλι, τρεις αγωνιστικές πριν το φινάλε.

Ο Ζιανγκ Τζιντόνγκ και οι συνεργάτες του είναι εμφανές ότι είναι σοβαροί, αν κρίνουμε από την οικονομική αυτοκρατορία που έχουν φτιάξει. Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάτι στο οποίο δεν φαίνεται και τόσο σοβαρό το να προσλαμβάνει η Ιντερ και δεύτερο τεχνικό διευθυντή, τον Βάλτερ Σαμπατίνι, λίγες μέρες αφού ανανέωσε το συμβόλαιο (ως το 2020) του Πιέρο Αουζίλιο. Παράλληλα, από πέρυσι ακόμη, υπάρχει πάντα και ο... αόρατος μάνατζερ Κία Τζοραμπσιάν, ο οποίος επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την Suning στις αποφάσεις της. Και η πρώτη απόφαση που θα πρέπει να παρθεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα, είναι ποιος αποτελεί την καταλληλότερη λύση για τον πάγκο της ομάδας.

Τα ονόματα που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα, ικανοποιούν όλα τους οπαδούς. Σιμεόνε, Κόντε, Ποκετίνο, Σπαλέτι, Ζαρντίμ, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, καλύπτουν τις απαιτήσεις του τιφόζο. Το θέμα, επομένως, δεν είναι η αξία του καθενός. Το θέμα είναι η φιλοσοφία του. Η Ιντερ παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ να χτυπάει τις πόρτες προπονητών που έχουν διαφορές μεταξύ τους, πράγμα που μπορεί κάποιος να το ερμηνεύσει ως σύγχυση ως προς το τι ακριβώς θέλουν στο Μιλάνο από την ομάδα τους.

Μέχρι να βρεθεί ο προπονητής πάντως, οι Νερατζούρι προχωρούν κανονικά τον σχεδιασμό τους... Η Gazzetta dello Sport, για παράδειγμα, γράφει πως την ώρα που ο Σαμπατίνι ψάχνει προπονητή, ο Αουζίλιο ταξίδεψε σε Παρίσι και τώρα σε Λονδίνο προκειμένου να βρει ομάδα που θα δώσει τα λεφτά που απαιτούνται για τον Πέρισιτς. Ο Κροάτης είναι ένας από αυτούς που πωλούνται και το ίδιο ρεπορτάζ της GdS υποστηρίζει ότι οι απαιτήσεις της Ιντερ είναι στα 55-60 εκατ. ευρώ, ποσό που πιστεύει ότι μπορεί να βρει από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ακόμη κι αν όντως τα βρει, πάντως, δεν θα είναι τα μόνα. Οι Νερατζούρι φέρονται να είναι έτοιμοι να αλλάξουν τα πάντα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν δημοσιεύματα ότι μόνο τέσσερις παίκτες είναι σίγουροι και για τη νέα σεζόν: Χαντάνοβιτς, Γκαλιαρντίνι, Μεδέλ, Ντ' Αμπρόζιο. Για όλους τους άλλους κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά.

Ανάμεσα σε αυτούς και ο Ικάρντι, για τον οποίο δεν υπάρχουν αμφιβολίες για την αγωνιστική αξία του. Υπάρχουν όμως, με καθυστέρηση, σχετικά με το αν είναι ο κατάλληλος για αρχηγός. Το πρόβλημα είναι ότι αν οι Νερατζούρι τον... καθαιρέσουν, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η αντίδραση του ίδιου ή της συζύγου-μάνατζερ, Γουάντα Νάρα. Στο συμβόλαιο του, πάντως, υπάρχει ρήτρα αποδέσμευσης στα 110 εκατ. ευρώ, η οποία ισχύει μόνο για ομάδες εκτός Ιταλίας. Ρήτρα που δεν έχει διάθεση να ψαχτεί για να ενεργοποιήσει ο ίδιος, δηλώνοντας -λίγες ώρες έπειτα από αυτό το δημοσίευμα- ότι είναι Ιντερίστα και πως το όνειρο του είναι να αγωνιστεί με αυτή τη φανέλα στο Champions League.

Ονειρο που «μοιράζεται» και ο Χαντάνοβιτς, ο οποίος όμως έχει αρχίσει να απογοητεύεται. «Είμαι πέντε χρόνια εδώ και βλέπω κάθε χρόνο τα ίδια πράγματα, τις ίδιες καταστάσεις», ήταν το παράπονο του Σλοβένου τερματοφύλακα, ο οποίος περιέγραψε πολύ απλά, άρα τέλεια, το πώς ζει η Ιντερ τα τελευταία χρόνια. Απλά, φέτος είπε να το... παρακάνει, αφού οι αριθμοί δείχνουν ότι οι Νερατζούρι έχουν πάει δεκαετίες πίσω. Συγκεκριμένα, μόνο το 1947-48 και το 1981-82 έμειναν οκτώ αγωνιστικές χωρίς νίκη οι Μιλανέζοι, οι οποίοι έχουν την χειρότερη επίδοση της Serie A σε αυτό το διάστημα. Επίδοση που φαινόταν παράλογο μέχρι και πριν δύο μήνες να γίνει, μοιάζει όμως και λογική αν σκεφτείς πώς ξεκίνησε αυτή η σεζόν και πώς ολοκληρώνεται: Με αλλαγές προπονητών...

Για να μην γίνει το ίδιο λάθος, κάτι που αν η Ιντερ αποφύγει θα σημάνει και το σημαντικότερο βήμα για να μπει στον σωστό δρόμο, θα πρέπει τώρα να γίνει η καταλληλότερη επιλογή. Και ως καταλληλότερη επιλογή, μοιάζει ένας εκ των Κόντε ή Σιμεόνε. Τι καλύτερη απόδειξη ότι το «θα επαναφέρουμε την Ιντερ στην κορυφή της Ιταλίας και της Ευρώπης» είναι λόγια που εννοούν και είναι διατεθειμένοι να κάνουν πράξη οι Κινέζοι, και όχι απλά λόγια, από αυτό;