Η «Θεία Κωμωδία» του Calcio και το φινάλε των trequartisti

Μοναδικές Στοιχηματικές Αποδόσεις, Άμεσες Αναλήψεις & Η Καλύτερη Εξυπηρέτηση (21+)!

Το μυστικό για την τεράστια διαχρονική επιτυχία του Calcio, ήταν πως υπήρξε ανέκαθεν διαφορετικό από κάθε τι άλλο που παιζόταν με την μπάλα στα πόδια. Για τους Ιταλούς πάντοτε σημασία είχε η δημιουργία πρότυπων, καθώς ως λαός σιχαινόταν τα αντίγραφα. Από την εκκίνηση λοιπόν της εποχής του ποδοσφαίρου ξεκίνησε να χτίζεται και η παράλληλη ορολογία. Ο τρόπος που έβλεπαν (λιγότερο τώρα) το παιχνίδι, είχε στη βάση της λογικής του κάτι από την κομψότητα της Αναγέννησης, δίχως όμως ποτέ να αποβάλει το brutal του Μεσαίωνα. Κάπως έτσι το ιταλικό ποδόσφαιρο έγινε χωνευτήρι σκληρής άμυνας και φαντεζί επίθεσης.

Η πιο διάσημη λέξη του Calcio θα σκεφτείς ότι είναι το Catenaccio. Στην πραγματικότητα ωστόσο, τούτο ιστορικά αποτελεί εφεύρεση του Αυστριακού Καρλ Ράπαν και το εφάρμοσε πρώτος στην Εθνική Ελβετίας του Μεσοπολέμου. Αυτό όμως είναι μία άλλη ιστορία, καθώς εκείνο που ενδιαφέρει το συγκεκριμένο κείμενο έχει κάτι πιο θετικό και δημιουργικό. Πρόκειται για την πιο υπέροχη ποδοσφαιρική λέξη που βρήκαν οι Ιταλοί για να περιγράψουν μία θέση, η οποία υπήρχε και αλλού, μα πουθενά στον κόσμο (σ.σ.: εκτός της Αργεντινής) δεν βρήκε αντίστοιχη ανταπόκριση και λατρεία.

Ως trequartista λοιπόν ορίζαν-ορίζουν τον παίκτη που κινείται μεταξύ της θέσης του 10αριού και του δεύτερου επιθετικού. Αυτό που οι Αγγλοι αποκαλούσαν παλαιότερα playmaker (σ.σ.: τώρα ο playmaker έχει διαφορετική έννοια) και οι Αργεντινοί enganche. Στις άλλες χώρες της Ευρώπης δεν υπήρξε ποτέ αντίστοιχα τόσο διαδεδομένη (σ.σ.: με εξαίρεση την Ουγγαρία του Πούσκας, με τον Νάντορ Χιντεγκούτι να έχει τον ρόλο), κάτι που αντιθέτως βλέπουμε να εμφανίζεται ακόμα στη Λατινική Αμερική.

Η μυθολογία του Calcio χρονογραφεί ως πρώτο γνήσιο μεγάλο trequartista τον Κάρλο Ραμπίνι, τον αρχηγό της Προ Βερτσέλι που την οδήγησε σε πέντε scudetti σε έξι χρόνια. Ο πρώτος σίγουρα σπουδαίος υπήρξε ο Αντζελο Σκιάβιο της Μπολόνια των 30s, που έβαλε τέσσερα γκολ με την Εθνική Ιταλίας στο δρόμο για την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1934. Θα ακολουθούσαν τεράστια θρύλοι. Εάν μπορούσε να γίνει ένα υποκειμενικό TOP-10 επί τούτου, η αντίστροφη σειρά κατάταξης θα μπορούσε να έχεις ως εξής:

10. Τζουζέπε Τζανίνι (1981-'99)
9. Ρομπέρτο Μπέτεγκα (1969-'84)
8. Τζαφράνκο Τζόλα (1984-'05)
7. Τζοβάνι Φεράρι (1923-'42)
6. Βαλεντίνο Ματσόλα
5. Σάντρο Ματσόλα (1960-'77)
4. Τζάνι Ριβέρα (1959-'79)
2. Φραντσέσκο Τότι (1996-'17) - Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο (1991-'12)
1. Ρομπέρτο Μπάτζιο (1983-'04)

Στη σύγχρονη εποχή του Calcio, αυτή που εισήγαγε στις αρχές των 90s o Αρίγκο Σάκι με την Μίλαν και μετέπειτα με την Εθνική Ιταλίας, ο trequartista βρέθηκε στο 4-4-2 ως δεύτερος επιθετικός. Πλέον όμως οι Ιταλοί ασχολούνται με το 4-3-1-2 περισσότερο από ό,τι κάθε άλλος ποδοσφαιρικός λαός. Το έκανε η Γιουβέντους χαρακτηριστικά στον τελικό του Champions League το 2015 (σ.σ.: πλέον όχι τόσο) και το βλέπουμε στην Serie A σε ποσοστό άνω του 10% των συστημάτων, όταν στις άλλες χώρες αυτό δεν εμφανίζεται ούτε στο 2%.

Το έχουν στο DNA του λοιπόν οι Ιταλοί, το παλεύουν, μα πλέον δεν μπορούν αν το στηρίξουν στο ύψιστο επίπεδο. Το στερνό ποδοσφαιρικό αντίο του Φραντσέσκο Τότι το βράδυ της Κυριακής αποτέλεσε το αντίο και των μεγάλων trequartisti. Μαζί με τον Capitano ουσιαστικά αποχαιρέτησαν και το τέλος μία ένδοξης εποχής, της πιο υπέροχης θέσης και όρου που εφηύραν ποτέ στον κόσμο της μπάλας.

Μέσα από αυτήν δεν θέλησαν απλά να προσδιορίσουν το μέρος του γηπέδου και της κίνησης του παίκτη. Με τον trequartista κατάφεραν να μιλήσουν για τον artista, όπως εύλογα θα μπορούσε να συμβαίνει, μιας και ήταν ανέκαθεν ο μάγος της εκάστοτε ομάδας. Και ας αναφέρει ο όρος επί τοις ουσίας εκείνον που κινείται στα 3/4 του γηπέδου προς την αντίπαλη περιοχή. Θα μπορούσαν απλά να τον αποκαλέσουν και mezzapunta, αλλά θα ήταν τόσο απλό και αδιάφορο.

Ο trequartista δεν θα μπορούσε να έχει όνομα μπανάλ, βαρετό. Θα μπορούσε να συγκριθεί αντίστοιχα με την κομψότητα του ριγωτού στενόμεσου κοστουμιού του Armani που φορούσε ο Λεονάρντο ντι Κάπριο στον «Λύκο της Wall Street», θυμίζοντας καλοραμμένες δημιουργίες για τον Αλ Καπόνε και τον Lucky Lucciano. Θα έπρεπε να έχει το άρωμα ενός μόλις ανοιγμένου Brunello di Montalcino από την Τοσκάνι ή ενός Chianti απο τους αμπελώνες μεταξύ της Λούκα και της Πίζα.

Ο γνήσιος trequartista καθώς θα κάλπαζε προς την αντίπαλη περιοχή θα έπρεπε να προσφέρει όλες τις αισθήσεις της «Θείας Κωμωδίας» μαζεμένες σε μία αλληγορική κίνηση που θα μετέφερε φίλους και αντίπαλους ταυτόχρονα σε Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισο. Κάθε μαγική κίνηση θα είχε τη γλύκα του Caruso από τα χείλη του Lucio Dalla και την ήρεμη δύναμη της μελωδίας που αναδύει το «Chi Mai» του Ennio Morricone. Και τη στιγμή που θα έβγαζε την ασίστ, κοιτώντας αντίθετα, θα κέρδιζε το σεβασμό απ' όλα τα κορίτσια του Amedeo Modigliani, που θα έμεναν να τον κοιτούν με αυτό το ψυχρό γαλάζιο βλέμμα τους, αυτά τα μάτια που πλέον αγναντεύουν αδιάφορα το άδειο από trequartisti ιταλικό ποδόσφαιρο...

Follow me: @jorgekaraman