Το ζαχαρωτό... μπαγιάτεψε

Δεν θυμάμαι καν ποιο ματς ήταν. Γενικά δεν μπορώ να φέρω στη μνήμη μου κανένα γκολ. Το πώς το έβαλε, κόντρα σε ποιον. Το ένα από τα δύο που μου έχει μείνει από εκείνη τη φάση, ήταν ότι μπορώ ν' ανακαλέσω την αίσθηση αισιοδοξίας και χαράς που νιώθαμε οι απανταχού ταπεινωμένοι της πόλης. Οτι με αυτόν θα σηκώναμε κεφάλι. Το άλλο έχει να κάνει με την ασχήμια του. Αυτή η αγγλική με ιρλανδέζικα γονίδια σ@@@@φατσα του. Και μάλιστα όσο πιο πιτσιρικάς, τόσο πιο άσχημος και αντιπαθητικός ήταν ο Γουέιν Ρούνεϊ, με τις φακίδες, τα πυρρόξανθα μαλλιά, το ατσούμπαλο, αλλά δαιμόνιο ξεπέταγμα.

Εκείνος ο κινητός μπόγος ήταν ξεκάθαρο ότι θα έκανε τη διαφορά. Οπως και ήταν δεδομένη η αρνητική δεύτερη σκέψη: πως τούτη η παιχτούρα δεν θα μείνει. Και δεν άργησε να συμβεί η φυγή. Ούτε καν 19 δεν ήταν όταν πήρε τον μεγάλο δρόμο για το Μάντσεστερ. Το τι έκανε και όσα δημιούργησε στο «Ολντ Τράφορντ» είναι γνωστά και δουλειά κάποιου «Μανκούνιαν» του γραφείου να τ' αποτυπώσει στο πληκτρολόγιο. Εγώ θέλω να σταθώ απλά στην επιστροφή, την οποία δεν κάνω καθόλου κέφι.

Σκέφτομαι το 2009-'10 σε τι απίστευτο επίπεδο είχε απογειώσει την απόδοση του (και η επόμενη χρονιά του εξαιρετική), ώστε να θεωρείται τότε κορυφαίος πίσω μόνο από Μέσι, Ρονάλντο και το πώς παράτησε τον εαυτό του. Είναι μόλις 31 και θυμίζει παλαίμαχο. Βετεράνος που γυρόφερνε για μία τριετία με τη φανέλα των Κόκκινων Διαβόλων, παλεύοντας να δικαιολογήσει το τελευταίο τεράστιο συμβόλαιό του. Φεβρουάριος του 2014 ήταν όταν κατάφερε να πάρει 13 εκατ. ευρώ και το πιο ακριβό βδομαδιάτικο στο Νησί (300.000 λίρες).

Από εκείνη τη μέρα μέχρι και την Κυριακή που ανακοινώθηκε η αποχώρησή του από την Γιουνάιτεντ, απλά το όνομά του θα ήταν μία τρύπα στον προϋπολογισμό του club και τίποτα περισσότερο. Το άσχημο με την περίπτωσή του είναι ότι από τη στιγμή που αποσύρθηκε ο Αλεξ Φέργκιουσον, ουδέποτε βγήκε αγωνιστικά μπροστά σαν ηγέτης να τραβήξει την ομάδα στην δύσκολη εποχή της μετάβασης. Ωσπου φτάσαμε στο τώρα. Πέρσι παγκίτης υπερπολυτελείας να μετράει μέρες για το τέλος.

Και να που ήρθε η στιγμή της μεγάλης επιστροφής. Από το Μάντσεστερ είμαι σίγουρος ότι εάν μπορούσαν, θα του έβαζαν και φιογκάκι δώρου, δίχως όμως κάρτα αλλαγής. Δεν ζήτησαν καν χρήματα. Ηθελαν μόνο να τον ξεφορτωθούν και μαζί και το τεράστιο συμβόλαιό του, που δεν δικαιολογούσε με τίποτα. Με τη φωτογραφία από τις διακοπές του, όπου εμφανίζεται λυπηρά η κοιλούμπα που έχει φτιάξει, πρόσφατα να παρελαύνει στις οθόνες μας, μία μόνο σκέψη πλημμύρισε το μυαλό: «Σε παρακαλώ μόνο στην Εβερτον μην έρθεις». Και αυτό έγινε με την γκαντεμιά μου μέσα.

Τα Ζαχαρωτά θα του δίνουν λέει τα μισά. Και οι 150.000 λίρες την βδομάδα όμως είναι άπειρες για το παλαίμαχο κορμί που εμφανίζει. Ο ίδιος δείχνει ξεκάθαρα ότι το έχει παρατήσει και έτσι τον παράτησε και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Ποιος ξέρει όμως, ίσως και να ξαναβρεί κέφι για μπαλίτσα τώρα που γύρισε στην παιδική του αλάνα. Πέρασαν 4.803 ημέρες από την τελευταία φορά που φόρεσε τη φανέλα της Εβερτον σε εκείνο το ματς με την Μάντσεστερ Σίτι, για να το κάνει ξανά για τις ανάγκες της παρουσίασής του.

Μακάρι να μην μείνουμε στις αναμνηστικές, συμβολικές φωτογραφίες και να τον δούμε να κάνει τα δικά του στο γήπεδο. Να γίνει εδώ ο ηγέτης που έπαψε να είναι στο Μάντσεστερ και να καθοδηγήσει την νεανική ομάδα που φτιάχνει ο Κούμαν. Την μπάλα δεν την ξέχασε. Το θέμα είναι αν έχει καν όρεξη να προπονείται, με την εικόνα να είναι αρνητικά προδιατεθειμένη. Και τώρα μία μόνο σκέψη κάνω για πάρτη του: να ακυρώσει όσα γράφω κι όσα νιώθω σαν φίλος των μπλε της πόλης και να με στείλει στον κουβά...

ΥΓ.: Σε καμία περίπτωση δεν αποκτήθηκε για να φορέσει τα παπούτσια του Λουκάκου. Θα αγοραστεί φορ, με τον Ζιρού να είναι η πιο προσιτή, φθηνή και καλή περίπτωση και τα γκολ του Βέλγου να μοιραστούν στον Γάλλο, τον Σάντρο Ραμίρεθ και μακάρι και τον Ρούνεϊ.

Follow me: @jorgkeraman