Η Μίλαν που βλέπεις, η Γιουβέντους που περιμένεις να δεις

«Η ματαιοδοξία... Ξεκάθαρα αυτή είναι η αγαπημένη μου αμαρτία», έλεγε κάποτε ο Αλ Πατσίνο σαν δικηγόρος του Διαβόλου. Γιατί η ματαιοδοξία είναι αυτή που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά σε αυτόν. Αυτή η ματαιοδοξία, η οποία έφερε τον Λεονάρντο Μπονούτσι να υπογράφει στη Μίλαν, στον Diavolo δηλαδή, στις 14 Ιουλίου, ακριβώς 11 χρόνια από την ημέρα που ανακοινώθηκαν οι πρώτες αποφάσεις για το Calciopoli. Στην 11η επέτειο από την ημέρα που άλλαξαν όλα και κάποιοι ποδοσφαιριστές κέρδισαν στην πράξη την αναγνώριση, την εκτίμηση και τον σεβασμό, ο ποδοσφαιριστής που υποσχόταν, με όσα έλεγε και έκανε επί επτά χρόνια, αιώνια αγάπη στη Γιουβέντους, έγινε ο νέος αρχηγός της Μίλαν. Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή Λεονάρντο, ε; Να γελάς, πραγματικά. Μια απίθανη ιστορία, η οποία παράλληλα αποτελεί και την μεγαλύτερη επιβεβαίωση της Curva Sud Milano για όσα ανέφερε στις 19 Ιουνίου σε ανακοίνωση της για το θέμα Ντοναρούμα, όταν υμνούσε τους ποδοσφαιριστές που θέλουν -και το αποδεικνύουν στην πράξη- να γίνουν αρχηγοί ή σύμβολα μιας ομάδας και δεν τα μετράνε όλα με τα λεφτά ή το «εγώ» τους ή το συμφέρον του μάνατζερ τους.

Στο Μιλάνο, βέβαια, δεν έχουν τέτοιους προβληματισμούς τώρα. Αντιθέτως, έχουν 210 εκατ. λόγους για να αισιοδοξούν, όπως έγραψε η Gazzetta dello Sport, παίζοντας με τα λεφτά που έχουν δώσει ως τώρα οι Ροσονέρι. Λεφτά, τα οποία για αρχή έχουν πετύχει την επικοινωνιακή ισοπέδωση της Ιντερ. Αυτά που κάνει ως τώρα η Μίλαν, αυτός ο ενθουσιασμός που υπάρχει γύρω από την ομάδα του Βιτσέντσο Μοντέλα, είναι αυτά που ο ιταλικός Τύπος προανήγγειλε επί μήνες ότι θα κάνουν οι Νερατζούρι. Χρόνος, βέβαια, υπάρχει για απάντηση και η λογική λέει ότι κάτι θα γίνει, ώστε να αυξηθεί κι άλλο το ενδιαφέρον, από πολύ νωρίς, για την σεζόν που έρχεται. Μια σεζόν, στην οποία η Μίλαν θα μπει με στόχο το πρωτάθλημα. Επισήμως μπορεί να μην το πουν, η είσοδος στην 4άδα είναι αυτό που θα προβάλεται συνεχώς ως στόχος, αλλά δεν θα καταφέρουν να μείνουν μακριά από την πίεση και αυτό θα είναι μια ωραία πρόκληση, δοκιμασία. Θα φροντίσει επικοινωνιακά η Γιουβέντους, άλλωστε, να βάλει τους Μιλανέζους στον χορό από την 1η αγωνιστική κιόλας.

Θα κάνουν λάθος οι Μπιανκονέρι; Οχι. Τόσο επειδή είναι το φαβορί και το καταλαβαίνουν, άρα τους συμφέρει ψυχολογικά να έχουν τον ίδιο πήχη και οι αντίπαλοι, όσο κι επειδή το λέει η λογική. Σε μια Serie A που ακόμη και ο διευθυντής του Milan Channel, Μάριο Σούμα, χαρακτήρισε αρκετές φορές "μη ανταγωνιστική" ακόμη και την τελευταία σεζόν, προφανώς δεν δίνεις σχεδόν 300 εκατ. ευρώ (210 ως τώρα συν άλλα 50-60 που θα δοθούν για φορ) απλά για να μπεις στην 4άδα. Γιατί αν αυτό κάνουν πραγματικά οι Φασόνε-Μιραμπέλι, μάλλον είναι επικίνδυνοι. Η Μίλαν είναι φανερό ότι δουλεύει για να αμφισβητήσει τη Γιούβε και η μεταγραφή του Μπονούτσι της δίνει αυτή την στιγμή την αίσθηση, η οποία θα φανεί στο γήπεδο αν είναι τέτοια ή ψευδαίσθηση, ότι μπορεί να το κάνει. «Οταν γίνονται τόσες αλλαγές σε μια ομάδα χρειάζεται χρόνος, αλλά ο χρόνος είναι κάτι που δεν θα ζητήσω από τους παίκτες μου», είπε ο Μοντέλα, ο οποίος στη λήξη της τελευταίας σεζόν "απειλούσε" τους Μπιανκονέρι λέγοντας πως «αξίζουν όλα όσα έχουν πετύχει σε αυτά τα έξι χρόνια αλλά η κυριαρχία τους γίνεται ενοχλητική πλέον».

Αποκτώντας μία από τις κολώνες της Γιουβέντους, οι Ροσονέρι φωνάζουν στους υπόλοιπους της Serie A ότι νιώθουν πως αυτοί θα είναι ο άλλος πόλος. Οτι θα έχουν αυτοί τον ρόλο της "αντι-Γιούβε", ότι αν είναι να κλείσει ο κύκλος των Τορινέζων, αυτός που θα ανοίξει θα έχει τα δικά τους χρώματα. Ολο αυτό είναι λογικό να προκαλεί ενθουσιασμό, τον οποίο η Μίλαν χρειαζόταν όσο τίποτα άλλο. Η μεγαλύτερη μεταγραφή των Ροσονέρι, άλλωστε είναι ο κόσμος τους, ο οποίος είναι και πάλι διατεθειμένος να σταθεί δίπλα στην ομάδα και να την σπρώξει. Να την υπερασπιστεί και να την αγαπήσει. Σε καμία ομάδα της Serie A, αυτή την στιγμή, δεν υπάρχει τόσο ευχάριστο κλίμα γύρω-γύρω, όπως στην Μίλαν. Και αυτό είναι κάτι που έχουν αρχίσει ήδη να το αντιλαμβάνονται οι ποδοσφαιριστές, όπως φάνηκε από την ατάκα του Ρικάρντο Μοντολίβο από την Κίνα που βρίσκονται οι Ροσονέρι: «Νιώθω λίγη πίεση στην ομάδα αυτή την στιγμή, αλλάζουμε στόχους και αλλάζουν και οι προσδοκίες». Αυτή η πίεση, όπως προαναφέραμε, θα αυξηθεί όταν έρθει η ώρα για τις πράξεις στο γήπεδο.

Στη Γιουβέντους, από την άλλη, στόχοι και προσδοκίες είναι γνωστοί. Αυτό που δεν είναι και θα πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν πιο σύντομα, είναι τι ακριβώς έχει συμβεί με τον Μπονούτσι. Αν κάποιος ή κάποιοι έκαναν άνω-κάτω την ομάδα την βραδιά του Κάρντιφ, αν κάποιος ή κάποιοι ήταν ωρολογιακή/ές βόμβα/ες στα αποδυτήρια τους τελευταίους μήνες, θα πρέπει να ανοίξουν τα στόματα και να γίνουν γνωστά σε όλους. Δεν είναι ρουφιανιά. Είναι δίκαιο. Η Γιουβέντους έχασε από την μία στιγμή στην άλλη, χαρίζοντας οικονομικά, τον καλύτερο αμυντικό του κόσμου στο να κάνει παιχνίδι από πίσω. Και τον έχασε για αντίπαλο της. Μοιάζει μάλλον σωστό, επομένως, να γίνουν όλα γνωστά στον κόσμο και όχι να συντηρούνται οι φήμες, οι οποίες κάνουν μεγαλύτερο κακό. Φήμες που θέλουν τον Μπονούτσι από αρνητικό πρωταγωνιστή στα αποδυτήρια του Κάρντιφ, σύμφωνα με την εφημερίδα της οικογένειας Ανιέλι, μέχρι και «σάπιο μήλο» (μαζί με τον Ντάνι Αλβες) που απειλούσε να μολύνει τα αποδυτήρια.

Οι ιταλικές εφημερίδες, προσπαθώντας να δώσουν μια εξήγηση, υποστηρίζουν ότι οι σχέσεις Αλέγκρι-Μπονούτσι έπιασαν πάτο και ότι ο Ιταλός αμυντικός κατάλαβε ότι πρέπει να φύγει όταν ανανεώθηκε το συμβόλαιο του προπονητή. Αν πάρουμε αυτή την εκδοχή σαν πιο πιθανή, αφήνοντας στην άκρη τα κουτσομπολιά (αφού κανείς δεν μιλάει ευθέως) για το Κάρντιφ, τότε η Γιουβέντους λειτούργησε ως Γιουβέντους. Ως ένα κλαμπ, δηλαδή, στο οποίο πάντα -με εξαίρεση τα χρόνια της κάθαρσης με Κομπόλι Τζίλι και Μπλαν- κουμάντο κάνει η διοίκηση. Και το δείχνει και με άσχημο τρόπο, αν χρειαστεί. Αν τα πράγματα οδηγήθηκαν σε τέτοιο σημείο ώστε οι Μπιανκονέρι να πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα σε Αλέγκρι και Μπονούτσι, καλώς επέλεξαν τον πρώτο. Και κακώς ο δεύτερος, γιατί θα έπρεπε να το ξέρει ως οπαδός από μικρό παιδί, πίστευε ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο.

Ποια ομάδα θα λέγαμε σοβαρή, αν έπειτα από μια τριετία τέτοιων αποτελεσμάτων, έδιωχνε τον προπονητή για έναν παίκτη; Οποιος κι αν ήταν αυτός. Το 2006, για παράδειγμα, το Calciopoli "πέτυχε" και κάτι άλλο. Δεν χρειάστηκε να τεθεί το δίλημμα "Καπέλο ή Ντελ Πιέρο" στην τότε διοίκηση. Δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά ότι ο Μότζι θα επέλεγε τον Αλεξ. Το βάζουμε, όμως, για το ότι θα παρουσίαζε σίγουρα καλύτερη ομάδα την επόμενη σεζόν. Και αυτό είναι που περιμένεις να δεις από τη Γιουβέντους πλέον. Οι Μπιανκονέρι, τουλάχιστον τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, είναι η ομάδα που δεν φοβήθηκε, για διάφορους λόγους κάθε φορά, να πουλήσει περισσότερους μεγάλους ποδοσφαιριστές από ό,τι οποιαδήποτε άλλη. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, με εξαίρεση φυσικά τα πρώτα χρόνια μετά το Calciopoli που ούτως ή άλλως ήταν αδύνατο να το καταφέρουν ξανά, η ομάδα βγήκε πιο δυνατή. Στο Τορίνο είναι σίγουροι ότι αυτό θα συμβεί και τώρα αλλά αυτό, όπως και τις άλλες φορές, θα πρέπει να αποδειχθεί στο γήπεδο.

Εκεί, όπου φαίνεται πως αλλάζουν αρκετά πράγματα για τις δύο ομάδες. Η απόκτηση του Μπονούτσι έγινε δεκτή με πάμπολλες αναφορές από τους δημοσιογράφους στην αλλαγή συστήματος που θα προχωρήσει ο Μοντέλα, επιλέγοντας το 3-5-2. Είναι το σύστημα με το οποίο μοιάζει πιο άνετα από οποιοδήποτε άλλο ο Ιταλός κεντρικός αμυντικός και παράλληλα δίνει τη δυνατότητα στον προπονητή να αξιοποιήσει καλύτερα τον Κόντι. Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες "φωνές" για το αν ταιριάζουν όλες οι μεταγραφές που έχει κάνει ως τώρα η Μίλαν με αυτό το σύστημα αλλά όλα, όσο κουραστικό αν κι αν είναι να το γράφεις ή να το λες συνέχεια, είναι θεωρίες αυτή την στιγμή. Οι απαντήσεις θα δοθούν μόνο όταν έρθει η ώρα των πράξεων, με την έναρξη του πρωταθλήματος.

Για τη Γιούβε, αντιθέτως, το 3-5-2 τελειώνει οριστικά πλέον. Από τον Ιανουάριο (κατά σύμπτωση, λίγες εβδομάδες μετά άρχισαν τα προβλήματα με τον Μπονούτσι) τελείωσε για χάρη του 4-2-3-1 αλλά τώρα, με την πώληση του Ιταλού και την απόκτηση του Ντάγκλας Κόστα, αυτό είναι και επίσημο. Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει στην αγορά διαθέσιμος αμυντικός που να μπορεί να κάνει παιχνίδι από πίσω, όπως ο Μπονούτσι, αλλά και με δεδομένα τα ονόματα που κυκλοφορούν ως υποψήφιοι αντικαταστάτες, μάλλον δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι στο Τορίνο φέρονται να σκέφτονται να μην αποκτήσουν αμυντικό και να προωθήσουν στην 11άδα τον Ρουγκάνι, ρίχνοντας όλο το βάρος τους στο κέντρο. Για αγωνιστικούς αλλά και εμπορικούς λόγους (μετά την 4άρα στο Κάρντιφ έχουν παγώσει σε αυτό τον τομέα), μοιάζει απαραίτητη μία μεταγραφή που θα ξεσηκώσει τον κόσμο. Από την άλλη, όμως, ποιος θα εκπλαγεί αν η Γιούβε αδιαφορήσει για τον κόσμο και πάρει αυτόν που θεωρεί κατάλληλο για το πλάνο της, ακόμη κι αν δεν είναι εμπορικός;

Υ.Γ.: Ο Λεονάρντο Μπονούτσι δεν είναι κάποιος ξένος που πήγε στην Ιταλία, έπαιξε 2-3 χρόνια και πήρε μεταγραφή για άλλη ομάδα. Είναι Ιταλός, δηλωμένος Γιουβεντίνος από πιτσιρικάς και κατάφερε να κερδίσει την καθολική αποδοχή -και την αγάπη- των Γιουβεντίνων επειδή με την δουλειά του γινόταν κάθε χρόνο καλύτερος. Θα μπορούσε να μείνει σε αυτό αλλά δεν του αρκούσε. Πήγαινε στην Curva Sud κάθε φορά που ήταν τραυματίας ή τιμωρημένος, έκανε διάφορες εντυπωσιακές δηλώσεις, γενικά πλάσαρε τον εαυτό του ως πιο ultra και από Ντελ Πιέρο ή Μπουφόν. Μέσα σε δύο μέρες έγινε ο αρχηγός της Μίλαν. Αυτός είναι ο Λεονάρντο Μπονούτσι.