Το αντίστροφο θεώρημα μίας μουρλής-αγχωμένης ομάδας

Μία θυμόσοφη ρήση συμβουλεύει ότι «τα φαβορί δεν πρέπει να βιάζονται». Μόνο που κάτι τέτοιο φαίνεται να καταλαγιάζει μονάχα ως σοφία με όμορφα λόγια στα βιβλία με τα αποφθέγματα που μπορείς ν' αναζητήσεις στο διαδίκτυο. Στη γήινη πραγματικότητα του χορταριού απλά δεν γίνεται να εφαρμόζεται με ευλάβεια, όσο σωστή κι αν είναι η συμβουλή. Πώς, ποιος και με ποιον τρόπο να πει στον Γκουαρδιόλα ότι τόσο εκείνος, όσο και αυτό που πάει να στήσει στο γήπεδο, θέλουν υπομονή και χρόνο.

Αυτά τα δύο τελευταία όμως στη σύγχρονη Σίτι που ασθμαίνει, βαριανασαίνοντας ν' ανέβει το Γολγοθά και να μονιμοποιηθεί ως μέγεθος πρωταθλητισμού της Premier League και εν συνεχεία της Ευρώπης, έχουν χαθεί. Ουσιαστικά, θα είχαμε το δικαίωμα να πούμε ότι γενικώς για τα νεόπλουτα clubs το ισχύον θεώρημα θα μπορούσε να ορίζει ότι: «υπομονή και χρόνος είναι αντιστρόφως ανάλογα με τα τεράστια ποσά που ξοδεύονται για μεταγραφές, πληρωμές μισθών και στην προκειμένη, το ετήσιο εισόδημα του πιο καλοπληρωμένου προπονητή του κόσμου».

Η περσινή πρόσληψη του Καταλανού κόουτς και το Pep's revolution που θα έφερνε μαζί του, αποτέλεσαν ίσως τη σπουδαιότερη ίντριγκα στο Νησί με την καθαρή έννοια του παιξίματος. Είναι αλήθεια τεράστιο το φορτίο για τον Πεπ. Και φαίνεται ξεκάθαρα ότι τον επηρεάζει. Εχει αρχίσει και κάνει γκριμάτσες, κινήσεις, φωνές, παράπονα για τη διαιτησία, έως και το πρόσφατο -σχεδόν- μάλωμα με τον Εντι Χάου της Μπόρνμουθ. Η γλώσσα του σώματός του προδίδει στρες.

Και αυτό είναι μεταδοτικό προς την ομάδα. Η πρεμιέρα δεν το έδειξε τόσο. Πήγε κάπως καλά εκεί, αλλά στα δύο επόμενα ήταν ολοφάνερο. Η αγωνιστική φλυαρία δεν είναι κάτι καινούργιο για τα δεδομένα του εν λόγω προπονητή. Ακόμα όμως και οι «Πεπικοί», όπως είμαι κι εγώ, κάπου το χάνουμε. Οχι από την υπερπροσπάθεια της κατοχής και της πάλης για την υστεροφημία του επιθετικού ποδοσφαίρου. Αυτά τα γνωρίζουμε. Ισχύουν από το 2008 που μας συστήθηκε. Απλά, όποιος το παρατήρησε με την Εβερτον και την Μπόρνμουθ, το καταλαβαίνει. Οι παίκτες του έκαναν σα τρελοί.

Το λογικό είναι να έχουν πατημένο το πόδι στο γκάζι, στο πρώτο για να ισοφαρίσουν και στο δεύτερο για το τρίποντο. Ηταν όμως διφορούμενο το συναίσθημα γι' αυτό που συνέβαινε. Από τη μία ένας χαμός και ένα αλαλούμ, το οποίο αναμφίβολα μπερδεύει και τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές που μοχθούν να κατανοήσουν και να εφαρμόσουν τρομερά δύσκολα πράγματα και απιτήσεις. Ο Πεπ να κουνάει χέρια σαν τρελός και μέσα στο γήπεδο η πίεση να πνίγει τον αντίπαλο, αλλά όχι πάντοτε με το σωστό τρόπο. Οι θέσεις και οι απίστευτες ανάλλαγες τους να δημιουργούν αλαλούμ και ειδικά από ένα σημείο και έπειτα στην επίθεση, με τον Αγουέρο να μην ξέρει που και πώς να κινηθεί, έχοντας μπροστά του τον Γκάμπριελ Ζέσους.

Από την άλλη όμως η Σίτι εμφάνισε την απόλυτη κυριαρχία. Ηταν ιδιαίτερα ξεσηκωτικό να τη βλέπεις να σκυλιάζει έτσι με παίκτη λιγότερο κόντρα στην Εβερτον. Να μην αφήνει τα Ζαχαρωτά να πάρουν ανάσα και να δημιουργεί απίθανα τριγωνάκια μέσα σε ένα μάτσο αντιπάλους σε δύο τετραγωνικά. Το ίδιο και με τη νίκη στο 95'. Εκεί φάνηκε και κάτι άλλο όμορφα ποδοσφαιρικό, που είχες την αίσθηση ότι της έλειπε της Σίτι. Ηταν η αίσθηση ότι δεν το παρατάει ποτέ. Η πώρωση, αυτή που περιγράφεται με μία κακή λέξη, ο πανηγυρισμός με τους οπαδούς, ο τσαμπουκάς με τους stewards. Ολα αυτά που προσδίδουν ένα έξτρα κανονάκι, όταν προσπαθείς να φτιάξεις ένα δεμένο σύνολο.

Αυτό ο Γκουαρδιόλα θα το απολαύσει και θα ξαναβρεί τον cool εαυτό του, όταν θα έχει μπορέσει να πετύχει ένα συνδυασμό δύο δεδομένων, όλα θα πάνε καλύτερα. Το ένα είναι να μπορέσουν οι παίκτες του ν' αφομοιώσουν αυτή την υπέροχη μούρλα που έχει στο κεφάλι του για το πώς πρέπει να κυλάει η μπάλα στο χορτάρι. Το άλλο όμως ίσως να είναι ακόμα πιο δύσκολο: Το να είναι γρήγορη η ομάδα του, δίχως όμως να βιάζεται. Οπως συμβαίνει τώρα δηλαδή...

Follow me: @jorgekaraman