Η ομάδα του Γκροντόνα κινδυνεύει

«Κανείς δεν πρόκειται να με εκτοπίσει από την Ομοσπονδία (AFA) μέχρι να πεθάνω και ας με έχουν κατηγορήσει παραπάνω και από τον Αλ Καπόνε», είχε πει πριν αρκετά χρόνια ο Χούλιο Γκροντόνα. Ο άνθρωπος ο οποίος διαφέντευε για 35 χρόνια το ποδόσφαιρο της Αργεντινής, ο οποίος είδε να αλλάζουν 13 πρόεδροι στην χώρα, και βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα για διάφορα σκάνδαλα αρκετές φορές, συνέδεσε το όνομά του εκτός από την εθνική ομάδα της χώρας, και με την Άρσεναλ Σαραντί.

Έναν σύλλογο τον οποίο ίδρυσε, το ανέβασε στα μεγάλα σαλόνια, το σταθεροποίησε, φτάνοντας το να κατακτά ακόμα και διεθνείς τίτλους. Και μπορεί πλέον ο ποδοσφαιρικός «Τσαουσέσκου» να μην είναι εν ζωή, αλλά ο γιος του Ουμπερτίτο συνεχίζει την παράδοση της επιρροής στον σύλλογο, καταφέρνοντας να την κρατήσει τον Μάιο στα μεγάλα σαλόνια.

Ο Ουμπερτίτο επέστρεψε στην «Βιαδούκτο» στο τέλος του 2016 σε μια δύσκολη στιγμή για τον σύλλογο, αφού κινδύνευε με τον πρώτο της υποβιβασμό στην ιστορία της (από το 2002 όταν και ανέβηκε αγωνίζεται ανελλιπώς στην Primera Division και μαζί με την Μπόκα Τζούνιορς οι μοναδικές που δεν έχουν υποβιβαστεί ποτέ από την πρώτη επαγγελματική κατηγορία). Τελικά έστω και δύο αγωνιστικές πριν το τέλος και βοηθούμενη κυρίως από τα άσχημα αποτελέσματα των άλλων ομάδων κατάφερε να την σκαπουλάρει γιορτάζοντας τα 60α γενέθλιά της με τον καλύτερο τρόπο.

Υπό την προστασία του Δον Χούλιο

Η αλήθεια είναι ότι αν η Άρσεναλ υποβιβαζόταν, λίγοι θα ήταν αυτοί που θα θρηνούσαν. Από την ίδρυση της το 1957, όταν ο Γκροντόνα και οι φίλοι του δημιούργησαν τον σύλλογο χρησιμοποιώντας τα χρώματα των δύο μεγάλων ομάδων της συνοικίας Αβεγιανέδα, της Ιντεπεντιέντε και της Ράσινγκ, σε μια προσπάθεια να κερδίσει την συμπάθεια και των δύο, και τις συνεχόμενες ανόδους από τις μικρές κατηγορίες της Αργεντινής κατά την διάρκεια που διαφέντευε ο Δον Χούλιο, η Άρσεναλ δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει το ποδοσφαιρικό κοινό της χώρας.

Όταν ο Χούλιο Γκροντόνα ανέλαβε την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας, η ομάδα του βρισκόταν στην Primera C, στην τέταρτη την τάξη κατηγορία, έχοντας μόλις μια άνοδο στα 18 χρόνια ζωής της. Μέχρι το 2002 όμως η ομάδα βρισκόταν στην Primera Division όπου παραμένει μέχρι και σήμερα με απίστευτα αποτελέσματα, παρότι στα περισσότερα ματς αγωνιζόταν μεταξύ συγγενών και φίλων.

Το κοινό αίσθημα που επικρατούσε σε όλη την χώρα ήταν ότι χωρίς την βοήθεια του μεγάλου «Πατέρα» δεν θα υπήρχε τέτοια άμεση επιτυχία με συνεχόμενες ανόδους. Ήταν τέτοια η επιρροή και ο έλεγχος του Γκροντόνα στα ποδοσφαιρικά τεκταινόμενα, όπως φαίνεται και από την θρυλική ιστορία όταν και ο ίδιος καθυστέρησε την έναρξη ενός αγώνα για 15 λεπτά με τους ποδοσφαιριστές να περιμένουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, μέχρι να φτιαχτεί η δορυφορική του ώστε να παρακολουθήσει στη συνέχεια τον αγώνα.

Επίσης, οι κατηγορίες για ευνοϊκές διαιτησίες της Άρσεναλ Σαραντί ήταν στην καθημερινή διάταξη των αντιπάλων της. Στο Σαραντί όπου βρίσκεται η έδρα της ομάδας, οι οπαδοί έχουν σαν θεό τον Ουμπέρτο Γκροντόνα και την οικογένειά του. «Αυτά που λένε είναι μπούρδες. Οι διαιτητές εξαιτίας αυτής της σχέσης της ομάδας με τον Γκροντόνα, σφύριζαν τα πάντα για να μην δώσουν δικαιώματα. Είχαμε την ίδια αντιμετώπιση όπως όλες οι άλλες ομάδες. Ότι έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε το έχουμε πετύχει μόνοι μας», δήλωνε παλιότερα ένας από τους πιο γνωστούς οπαδούς της ομάδας, ο Κάρλος Νάνι, απαντώντας στις όποιες κατηγορίες για διαχρονική εύνοια της ομάδας.

Κάθε πέσο μετρούσε

Ο Γκροντόνα ήξερε πολύ καλά ότι η Άρσεναλ δεν έχει ούτε την φανέλα της Μπόκα, ούτε τον κόσμο της Ρίβερ, ούτε την ιστορία της Ιντεπεντιέντε, ενώ και ο ίδιος δεν είχε την οικονομική ευμάρεια ώστε να κάνει υπερβάσεις και για τον λόγο αυτό στα εσωτερικά του συλλόγου υπήρχε αυστηρή πολιτική. «Ήταν ο καλύτερος παράγοντας στην ιστορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Δεν ξόδευε παραπάνω από όσα κέρδιζε και αυτό κάνουμε και στην ομάδα», τόνιζε υπάλληλος της ομάδας.

Με μόλις 8.000 μέλη, κάθε πέσο μετρούσε, με την ομάδα πάντως να ήταν πάντα πρώτη στις λίστες της AFA (όταν αυτή αποφάσιζε τις λίγες φορές-είναι η αλήθεια- επί Γκροντόνα) όταν μοίραζε λεφτά. Η δικαίωση για τον Δον Χούλιο και την ομάδα του ήρθε το 2007 με την κατάκτηση του Κόπα Σουνταμερικάνα κόντρα στην Κλαμπ Αμέρικα, αλλά το αποκορύφωμα ήταν το πρωτάθλημα Κλαουζούρα το 2012, και το Κύπελλο την αμέσως επόμενη χρονιά.

Όπως κάθε πράγμα στην ζωή κάνει τον κύκλο του, έτσι και στην Άρσεναλ ο θάνατος του ιδρυτή της τον Ιούλιο του 2014 έφερε το τέλος των επιτυχιών. Πέντε χρόνια μετά το πρωτάθλημα της ομάδας του Αλφάρο, οι επιτυχίες αυτές αποτελούν πλέον μια μακρινή ανάμνηση. Η τωρινή ομάδα δεν έχει ούτε ένα παίκτη αξίας, που να φτάνει στο επίπεδο των προηγούμενων ετών, ενώ και η κάνουλα με τα λεφτά έχει κλείσει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η διαρκή της πτώση στην ειδική βαθμολογία του υποβιβασμού και τα πράγματα για το νέο πρωτάθλημα μόνο καλά δεν φαίνονται. Ήδη το ξεκίνημα στην σεζόν ήταν με το αριστερό κόντρα στην Εστουδιάντες, και αν δεν γίνει κάνα θαύμα σαν αυτά που συνήθιζε ο Ουμπέρτο Γκροντόνα στα 40 χρόνια βασιλείας του, το μέλλον της Άρσεναλ Σαραντί προμηνύεται ζοφερό.